Μερικές φορές ο Θεός χρησιµοποιεί το κακό για να κάνει το καλό.
Ένας αποτυχηµένος πάστορας είναι ξαφνικά σε θέση να εµπνέει µε τα κηρύγµατά του. Αιτία της µεταµόρφωσής του, ένα θανάσιµο αµάρτηµα: φόνος!
Ένα πρωτότυπο όσο και αυθεντικό αστυνοµικό µυθιστόρηµα, που η ιδέα του προέκυψε σε δείπνο του συγγραφέα µε τον Σεµπάστιαν Φίτσεκ.
Σε µια έκρηξη θυµού, ο πάστορας Μπένεντικτ Τέβες χτυπά στο κεφάλι µε έναν βαρύ σταυρό έναν βίαιο σύζυγο που τόλµησε να του δείξει ένα άθλιο βίντεο µέσα στην εκκλησία του. Βαθιά ταραγµένος και ταυτόχρονα παράξενα απελευθερωµένος, ο πάστορας κρύβει το θύµα του στην κρύπτη του ναού.
Σύντοµα αισθάνεται µια πρωτόγνωρη ενέργεια. Λες και η παραβίαση της πέµπτης εντολής τον βοήθησε να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και χάρισµα. Για να αποδώσει δικαιοσύνη στους αδύναµους, από εδώ και στο εξής όχι µόνο κραδαίνει τον σταυρό, αλλά εκφωνεί και συναρπαστικούς λόγους στο όνοµα του Κυρίου. Γίνεται πολύ δηµοφιλής, και η εκκλησία του γεµίζει πιστούς. Στο µεταξύ η όµορφη σύζυγος του θύµατος επιδιώκει να βρίσκεται κοντά του, όπως και ο επιθεωρητής Βίλµερς, που τον ακολουθεί κατά πόδας σαν την ένοχη συνείδησή του...
Η παρατεταµένη ανεργία του Κωνσταντίνου και της Σοφιάννας κλυδωνίζει και τελικά διαλύει τη σχέση τους. Εκείνη τον εγκαταλείπει αναζητώντας την τύχη της στην Ιορδανία. Εκείνος, πληγωµένος, θα ακολουθήσει τη µοναδική επαγγελµατική ευκαιρία που του παρουσιάζεται. Με εφόδιο την αγάπη του για το περιβάλλον, φτάνει στην Κάρπαθο, µα εκεί ούτε που φαντάζεται τι του έχει γράψει η µοίρα. Όταν ο καπετάν Ζαχαρίας θα του διηγηθεί την ιστορία ενός ακατοίκητου νησιού, της Σαρίας, θα ξεκινήσει για τον Κωνσταντίνο το ταξίδι της έµπνευσης και της συγγραφής µιας νουβέλας. Ιστορία και φαντασία θα τον οδηγήσουν χίλια χρόνια πριν, στον 10ο αιώνα...
Ανήµερα της τέλεσης ενός γάµου, αιµοδιψείς Σαρακηνοί πειρατές από τη Σαρία εισβάλλουν σε κάποιο χωριό της βόρειας Καρπάθου, αρπάζοντας τη νύφη κι άλλες είκοσι µία νεαρές Καρπάθιες. Το µέλλον των κοριτσιών είναι προδιαγεγραµµένο: σκλαβοπάζαρα και χαρέµια. Όταν ο πρωτοσύµβουλος του εµίρη σκίζει µε το γιαταγάνι το νυφικό της Σοφιάς, τα πάντα στην αιµοσταγή ψυχή του ανατρέπονται. Αλλόκοτα σχέδια και µηχανορραφίες θα στηθούν από µέρους του, µε σκοπό να τη γλιτώσει από τα σκλαβοπάζαρα της Μεσογείου. Στο σουρεαλιστικό αυτό σκηνικό όλα µοιάζουν πιθανά...
Με µάτια καρφωµένα στο κενό ανιστορίστηκε τη ζωή του, που σαν κινηµατογραφική ταινία διάβαινε από µπροστά του: Βοσκαρούδι στο χωριό του, στα κακοτράχαλα µονοπάτια στους ορεινούς βοσκότοπους, αµήχανος έφηβος στη συνέχεια στην πολιτεία και στην υστεριά µούτσος σ’ ένα γκαζάδικο. Αµούστακο δεκαπεντάχρονο παιδί ανέβηκε στο πρώτο κατάστρωµα, γέρος αποβιβάστηκε από το τελευταίο. Και τι δεν πέρασε ολάκερη ζωή στα θαλασσινά µονοπάτια! Θυµήθηκε αίφνης µια παλιά ερωτική ιστορία µε µια όµορφη εικοσιπεντάχρονη Χιλιανή, την Αντονέλα.
Η Αντονέλα είχε ιδιαίτερη αδυναµία στους αστερισµούς και ιδιαίτερα στον αστερισµό της Ανδροµέδας. Και καθώς ήταν ορατός µόνο από το Βόρειο Ηµισφαίριο, και µάλιστα το φθινόπωρο, της είχε υποσχεθεί να την πάρει µαζί του σε κάποιο από τα ταξίδια του στην Ελλάδα, προκειµένου να δει τον αγαπηµένο της αστερισµό. Όταν βρισκόταν στο κατάστρωµα του πλοίου, πάντα είχε την αίσθηση πως η «µατιά της Ανδροµέδας» ήταν στραµµένη πάνω του κι ένιωθε µια αδιόρατη γλυκιά αποχαύνωση, κάτι σαν προστασία, που του ’δινε την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση πως ήταν η µατιά της Αντονέλας του.
.jpg)
Ερωτεύτηκα.
Ερωτεύτηκα την ίδια τη ζωή,
δε με ένοιαζε το πώς και το γιατί,
να ξυπνήσω άλλη μια μέρα αποζητούσα,
και να αδράξω τη στιγμή, πάντα που ζούσα.
Ερωτεύτηκα της ποίησης τη μούσα,
της ζητούσα πάντα εδώ να ‘ναι παρούσα,
με τα ποιήματα πυξίδα κι ένα χάρτη,
προσπαθούσα να νικήσω την ανάγκη.
Ερωτεύτηκα την τάξη και το χάος,
δεν μετρούσα τον εαυτό μου με το βάρος,
ούτε με χρόνια… Με στιγμές μου, με μετρούσα,
μονάχα μάθαινα… Μέσα απ’ αυτά που ζούσα.
Ερωτεύτηκα τη γέννηση εν τέλει,
δημιουργούσα, κι είχαν γεύση από μέλι,
κι όταν χάλαγαν, θανάτου είχα γνώση,
είχα τον τρόπο, να μπορεί, να αναβιώσει.
Ερωτεύτηκα τα γράμματα, τις λέξεις,
ήχους με σύνδεση, π’ αποδεικνύουν σκέψεις,
κι έτσι γεύτηκα της γνώσης την αξία,
καλλιεργούσα την δική μου την ουσία.
Κι ερωτευμένος στη δική μου φαντασία,
έφτιαχνα δράκους και μιλούσα για θηρία,
έγραφα λέξεις, διηγιόμουνα με στίχους,
οι μετρημένες μου ανάσες… ‘βγαζαν ήχους.
Ο Χρόνος είναι πολύ παλιός, τόσο που χάνεται στα βάθη του σύµπαντος.
Και κάθε δώδεκα µήνες ξαναγεννιέται.
Γι’ αυτό, παρόλο που φαίνεται τόσο µεγάλος και τροµερός, είναι πάντα νέος.
Είναι αυτός που φέρνει τα δώρα στα παιδιά και τα όνειρα στους µεγάλους.
Όλα τα βλέπει και όπου χρειάζεται τρέχει να βοηθήσει ακριβώς τη στιγµή που πρέπει.
Έτσι βοηθά και τον µικρό Τοµ να ζήσει ένα βράδυ µαγικό για να το θυµάται και να λέει για πάντα ότι όλα είναι αληθινά.
Αρκεί να τα πιστεύουµε.
Στον αόρατο κόσµο υπάρχουν δύο ισχυρά βασίλεια: του Μαύρου Δράκου και των Καλών.
Οι γιορτές πλησιάζουν.
Είναι όµως η πρώτη φορά που όλοι όσοι εργάζονται για να φέρουν τη χαρά βρίσκονται µπροστά σε ένα µεγάλο πρόβληµα, επειδή νόµιζαν ότι ο Δράκος ήταν σε αιώνιο ύπνο. Η Γη αλλάζει.
Θα τους εµποδίσει αυτό να συνεχίσουν το έργο τους ή θα τους κάνει να ενώσουν τις δυνάµεις τους για να αντιµετωπίσουν τον Μαύρο Δράκο; Το καλό θα νικήσει το κακό;
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου