Συνεχίζοντας από εκεί που είχαμε μείνει την προηγούμενη φορά, και πιάνοντας τον τρίτο τόμο της σειράς Heartstopper στα χέρια μας, δεν αργούμε να καταλάβουμε πως η εσωτερική αναζήτηση των χαρακτήρων μας κάπου έχει καταλήξει και σύμφωνα με τα όσα έχουν αντιληφθεί και παραδεχθεί στον εαυτό τους, μα και ο ένας απέναντι στον άλλον, έχουν ξεκινήσει να πορεύονται μαζί σε μια νέα γραμμή, την οποία κι έχουν επιλέξει να χαράξουν από κοινού. Κι ενώ θεωρητικά αυτό θα μπορούσε να μειώσει τη ροή των όποιων εξελίξεων, αντίθετα, τις βοηθάει ώστε ν' αρχίσουν να τρέχουν και ν' αποκτούν, μάλιστα, ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Το "Αποκάλυψη" έρχεται να μας δώσει περισσότερη τροφή για σκέψη, απ' ότι οι προκάτοχοί τους, ακριβώς γιατί η σχέση του Τσάρλι και του Νικ έχει περάσει σε μια νέα φάση, με τον δεύτερο να έχει κάνει την αρχή αποκαλύπτοντας τη σχέση τους στη μητέρα του, χωρίς όμως αυτό να είναι αρκετό, αφού βαθιά μέσα του θέλει να μοιραστεί αυτό που του συμβαίνει και με άλλους ανθρώπους γύρω του και όχι να το κρύβει λες και κάνει κάτι κακό ή κάτι που δεν επιτρέπεται. Κι ένα σχολικό ταξίδι στο Παρίσι ίσως να είναι η ιδανική ευκαιρία προκειμένου να προβεί σε αποκαλύψεις σε ακόμα μεγαλύτερη μερίδα ανθρώπων, αλλά και μια καλή ευκαιρία για το νεαρό ζευγάρι να εξερευνήσει ακόμα περισσότερο τη σχέση του και τα νέα συναισθήματα που πηγάζουν μέσα από αυτήν.
Για μια ακόμα φορά, η Oseman έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, "παντρεύοντας" τον ρομαντισμό και την αφέλεια της εφηβείας, με την συγκρότηση και την ωριμότητα των ανθρώπων εκείνων που παρά το νεαρό της ηλικίας τους έχουν αυτό που χρειάζεται προκειμένου να πάρουν αποφάσεις που θα καθορίσουν σημαντικά το μέλλον του, προσφέροντάς μας ένα αποτέλεσμα που άλλοτε μας διασκεδάζει, άλλοτε μας συγκινεί, ενώ κάποιες στιγμές μάς προβληματίζει, όχι όμως με την "βαριά" έννοια της λέξης, αλλά καλώντας μας να μπούμε εμείς στα παπούτσια των χαρακτήρων, απ' όλες τις μεριές, και ν' αποφασίσουμε που θα βρισκόμασταν στα διλήμματα αυτά. Παράλληλα, η Oseman δίνει χώρο και στους υπόλοιπους χαρακτήρες να εξερευνήσουν και τις δικές τους σχέσεις, με τον πλέον απολαυστικό τρόπο, είτε αυτός αυτός εμπεριέχει ρομαντική ένταση είτε όχι.

Τέταρτος και τελευταίος -μέχρι στιγμής, γιατί έπονται άλλοι δύο τόμοι που ακόμα δεν έχουν εκδοθεί και οι οποίοι θα ολοκληρώσουν τη σειρά μας- τόμος της σειράς και αυτός με τον πλέον αλληγορικό τίτλο, για μένα τουλάχιστον, αφού το "Ταξίδι" του τίτλου, πέραν της κυριολεκτικής τους έννοιας, έχει πολύ περισσότερο μεταφορική. Γιατί τόσο ο Νικ όσο και ο Τσάρλι -ο δεύτερος πολύ περισσότερο από τον πρώτο-, πρέπει να πραγματοποιήσουν ένα πραγματικά μεγάλο "ταξίδι", το οποίο δεν θα επιβεβαιώσει απλά το ποιοι είναι μέσα τους, αλλά το τι θέλουν από τη ζωή τους, ποια είναι τα όνειρα, οι επιθυμίες τους, τι είναι πρόθυμοι να κάνουν για να τα πραγματοποιήσουν και μέχρι που μπορούν να φτάσουν ώστε ν' απελευθερωθούν απ' όποια τυχόν δεσμά τούς κρατάνε εγκλωβισμένους.
Ο Τσάρλι νιώθει έτοιμος να πει στον Νικ εκείνες τις δυο μαγικές λεξούλες που όλοι μας, όταν τις είπαμε πρώτη φορά σε κάποιον, προκάλεσαν πεταλούδες στο στομάχι μας, στη σκέψη και μόνο να βγαίνουν απ' τα χείλη μας, που δεν είναι άλλες απ' το "σ’ αγαπάω". Όμως τα συναισθήματα είναι αμφίδρομα, με τον Νικ να βρίσκεται στην ίδια φάση, αν και έχει να αντιμετωπίσει ακόμα αρκετά θέματα, όπως την αρνητικότητα του αδερφού του απέναντι στη σχέση του με τον Τσάρλι, καθώς και την επιθυμία του να μιλήσει στον πατέρα του, κάτι για το οποίο δεν του έχει δοθεί ακόμα η ευκαιρία. Ωστόσο, το μεγαλύτερό του πρόβλημα δεν είναι τίποτα απ' όλα αυτά, αλλά κάτι πολύ πιο σοβαρό, που δεν είναι άλλο απ' τον φόβο του πως ο Τσάρλι πάσχει από διατροφική διαταραχή, γεγονός που επηρεάζει τόσο την καθημερινότητά του όσο και την υγεία του, πνευματικά και σωματικά. Και όλη αυτή η κατάσταση όχι απλά δοκιμάζει τη δύναμη της σχέσης τους, αλλά τους κάνει να καταλάβουν τη διαφορά ανάμεσα στον έρωτα και στην αγάπη, αλλά και το πόσο σπουδαία είναι και τα δυο τους, για διαφορετικούς λόγους το καθένα.
Το τεύχος αυτό, αν και σε καμία περίπτωση δεν είναι το πιο ανάλαφρο, γλυκό και χαριτωμένο απ' όλα της σειράς, νομίζω πως είναι το αγαπημένο μου, γιατί είναι αυτό που τολμάει να μπήξει το μαχαίρι στο κόκαλο και να θίξει ζητήματα που αφορούν πολλά νέα παιδιά, αλλά που λίγοι τείνουν να συζητούν, ακόμα και οι ίδιοι που βιώνουν αντίστοιχες καταστάσεις, ή να τα χρησιμοποιούν στα έργα τους, κάτι που στον κόσμο των web comics, τουλάχιστον, τα τελευταία χρόνια ισχύει όλο και λιγότερο -και ίσως κι αυτός να είναι ένας λόγος που τ' αγαπώ όλο και περισσότερο. Οι διατροφικές διαταραχές, το άγχος, το στρες, η κατάθλιψη, ακόμα κι όταν φαινομενικά κάποιος δεν έχει λόγο για να πάσχει απ' όλα αυτά, είναι καταστάσεις που λειτουργούν ύπουλα και υποχθόνια και πρέπει να μπορείς να δεις και ν' αναγνωρίσεις τα σημάδια κι όταν το κάνεις, πρέπει να μπορείς και να θέλεις να κάνεις κάτι, σε όποια μεριά κι αν βρίσκεσαι. Πραγματικά, ένα συναισθηματικό roller coaster, με πολύ ρεαλιστική προσέγγιση, που σε αγγίζει είτε μπεις στη θέση των εφήβων είτε στη θέση των γονιών -γιατί πιθανότα να έχεις βρεθεί να βρεθείς μελλοντικά και στις δύο πλευρές του debate.