"Ο κύριος Σάλβο και η πριγκίπισσα που ταξίδεψε στο φως" του Θοδωρή Νικολαΐδη

Ο Σάλβο το ήξερε από την αρχή ότι θα μπλέξουν. Αυτή όμως επέμενε, σαν γνήσια πριγκίπισσα, ανυποχώρητη, ξεροκέφαλη, πεισματάρα. Τον πήρε αγκαλιά και χώθηκε στη σκοτεινή άμαξα.
Στην πορεία της περιπέτειάς της, άκουσε πως αυτό που ψάχνει δεν υπάρχει. Δεν πτοήθηκε. Έσφιξε τα δόντια, ανασήκωσε τη χαριτωμένη μυτούλα της και αναζήτησε τον προσωπικό της χάρτη. Μεγάλωσε, ωρίμασε, ένιωσε το πρώτο σκίρτημα της καρδιάς με αθωότητα και περιέργεια.
Όμως η περιπέτειά της έπρεπε να τελειώσει. Επέστρεψε. Άπραγη; Δε νομίζω. Καμία περιπέτεια δεν τελειώνει πριν το τελευταίο κεφάλαιο…