"Με τη φωτιά στα δάχτυλα" του Απόστολου Λύγδα

Από τον πηχτό διάλογο μοναχικών μοναξιών που αιωρούνται πάνω από τις πειραματικές τους σχέσεις, στο σουρεαλιστικό σύμπαν των «λάθος» επιλογών.
Απ’ τον υπαρξιακό μονόλογο που βόσκει το σανό της πρώτης ανυπαρξίας, στις ύπουλες μνήμες που μας κυνηγούν στο κενό.
Το χθεσινό παράπονο, προσπαθεί να μετασχηματιστεί σε χιούμορ, πιλοτάροντας στο ζελέ των χαμένων στιγμών. Και το χιούμορ επικίνδυνο.
Ένα ταξίδι, στην αλληγορία, που ειρωνεύεται απροκάλυπτα την πραγματική πραγματικότητα. Ναι, αυτή, τη δήθεν! Πώς αφού;
Υφέρποντα σχόλια και κριτικές εκ του ασφαλούς. Γιατί όχι;
Επιστροφές χωρίς νόημα. Επισκέψεις με άδεια χέρια. Έρωτες που πόνεσαν ο ένας τον άλλον.
Και επειδή στα μακρινά παρελθόντα του σήμερα, τα κεφάλια ωρίμασαν και έπεσαν, κάποιοι, αποφασίζουν να ήλιο-θεραπεύσουν τα σκοτάδια τους πάνω στα κορμιά των άλλων. Που είναι οι ίδιοι.
Άδικος φόβος για το τίποτα, κι όλα καλά θα παν.

"Στις ρωγμές της Γαλήνης" του Ίων Αστέρη

Στη μικρή κωμόπολη της Δάφνης, η Γαλήνη μεγαλώνει παλεύοντας να ισορροπήσει ανάμεσα στις παιδικές της ορμές για δημιουργία και στις ασφυκτικές προσδοκίες ενός κόσμου που τη θέλει πειθήνια. Στις ρωγμές της καθημερινότητας αναζητά το φως: στη φύση, στα βιβλία, στη φιλία, στην τέχνη. Μέσα από ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αντίστασης, η Γαλήνη προσπαθεί να χαράξει τον δικό της δρόμο, εκεί όπου τα όνειρα δεν χρειάζεται να ζητούν συγγνώμη για την ύπαρξή τους.
Η Γαλήνη είχε ένα σίγουρο ένστικτο ότι ζούσε κάτι υπερβατικό. Αντιμετώπιζε περιφρονητικές στάσεις, εμπνευσμένες από γεωγραφικούς και τοπικούς σοβινισμούς. Επέμενε, εμφυσώντας σ’ όλους την πεποίθηση ότι μπορούσανε να θριαμβεύσουνε. Μια πεποίθηση που, είτε πραγματική είτε εικονική, αποτελούσε αντίδοτο κατά της ηττοπάθειας και της κόπωσης.
Ένα τρυφερό, ποιητικό μυθιστόρημα για την ενηλικίωση, την απώλεια και την αδάμαστη δύναμη της ελπίδας.

"Το πλήρωμα του χρόνου" του Ίων Αστέρη

Άνθρωποι που έμειναν πίσω. Άνθρωποι που τολμούν να φύγουν. Άνθρωποι που επιστρέφουν.
Το «Πλήρωμα του χρόνου» καταγράφει τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην παραίτηση και την ελπίδα, ανάμεσα στη σιωπή και την κραυγή. Οι ιστορίες συγκινούν με την αυθεντικότητα, τη γήινη γλώσσα και το τρυφερό βλέμμα σε όσους η κοινωνία προσπερνά — φωτίζοντας την ανθεκτικότητα της ψυχής ακόμη και μέσα στο σκοτάδι.