Η Δήμητρα Ματζηρίδου γεννήθηκε στα Άθυρα Πέλλας. Σε ηλικία 19 χρονών, μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη όπου ζει μέχρι σήμερα. Εργάστηκε για 32 χρόνια σε γραφείο παροχής εκτελωνιστικών υπηρεσιών. Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την ποίηση. Το 2011 κυκλοφόρησε η συλλογή ποιημάτων της «Μοναξιάς υλικό» από τις εκδόσεις «Μαλλιάρης παιδεία». Αργότερα παρακολούθησε για 5 χρόνια μαθήματα δημιουργικής γραφής. Διηγήματά της υπάρχουν σε δύο συλλογικά βιβλία «Η πόρτα με το Νο 7» (2021) και «Μια ακούσια συνθήκη ανωνυμίας» (2022). Το «Δέκα διαζύγια και ένα γάμος», που κυκλοφόρησε το 2024 από τις εκδόσεις Ελκυστής, είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, για το οποίο και μας μίλησε, και την ευχαριστούμε πολύ γι' αυτό.
Ο τίτλος από μόνος του προκαλεί χαμόγελο αλλά και περιέργεια. Πώς γεννήθηκε η ιδέα για ένα βιβλίο που παντρεύει — κυριολεκτικά και μεταφορικά — τα διαζύγια με τον γάμο;
Η ιδέα για το βιβλίο «Δέκα διαζύγια και ένας γάμος» γεννήθηκε πριν χρόνια όταν άρχισαν τα διαζύγια να γίνονται καθημερινή ρουτίνα. Έβλεπα ευτυχισμένα ζευγάρια να διαλύουν τον γάμο τους για «ψύλλου πήδημα». Η μετέπειτα ζωή τους να είναι πολύ χειρότερη από την προηγούμενη. Έτσι αποφάσισα να γράψω για διαζύγια απρόβλεπτα και όχι μετά από κακούς γάμους και κακοποιητικές σχέσεις. Εκεί το διαζύγιο είναι μονόδρομος. Διαβάζοντας κάποιος αυτό το βιβλίο, ίσως δει με άλλο μάτι το πρόβλημά του στον γάμο και ζυγίσει καλύτερα έναν χωρισμό. Ακόμα να ακολουθήσει έναν καλύτερο δρόμο μετά το διαζύγιο και να μην μείνει κολλημένος εκεί.
Το χιούμορ φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο στην αφήγηση. Θεωρείτε το χιούμορ έναν τρόπο άμυνας απέναντι στις δυσκολίες των σχέσεων ή έναν τρόπο να τις αποδεχτούμε πιο ώριμα;
Το χιούμορ γενικά θεωρώ ότι είναι ένας τρόπος να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση για να πας παρακάτω. Βλέπετε στο «Τρίτη και 13» η σύζυγος που από την αρχή έχει χιούμορ στην ζωή της, αν και είναι το …θύμα… προχώρησε, ενώ ο σύζυγος ακόμα ψάχνεται.
Πόσο ρεαλιστικοί είναι οι χαρακτήρες; Αντλήσατε έμπνευση από πραγματικούς ανθρώπους ή είναι όλοι “μείγματα” φαντασίας και παρατήρησης;
Οι χαρακτήρες είναι και πραγματικοί και φανταστικοί, αλλά για την κάθε ιστορία υπήρξε ένα κίνητρο αληθινό. Κάποιοι είναι ακριβώς όπως τους περιγράφω και κάποιοι ¨μείγματα¨ όπως είπατε φαντασίας και παρατήρησης. Σίγουρα υπήρξαν αλλαγές και καταθέτω την δική μου ματιά στα πράγματα, που μπορεί ένας άλλος να το εισέπραττε αλλιώς.
Τα διαζύγια στο βιβλίο σας δεν μοιάζουν απλώς με “τέλη”, αλλά με στάδια αυτογνωσίας. Πιστεύετε ότι κάθε χωρισμός είναι τελικά μια μικρή ευκαιρία για αναγέννηση;
Δεν πιστεύω ότι πάντα ο χωρισμός είναι μια ευκαιρία για αναγέννηση, γιατί πολλοί χωρισμοί οδήγησαν σε καταστροφή, κυρίως όταν υπήρχαν ανήλικα παιδιά και τρίτα πρόσωπα. Όμως απ΄την άλλη, αν σου έχει δώσει ένα μάθημα ο χωρισμός και το έχεις παρατηρήσει σωστά, θα πρέπει να βαδίσεις πολύ προσεκτικά στις επόμενες σχέσεις σου γιατί υπάρχει παρελθόν που σε ακολουθεί. Τα πράγματα είναι πολύ εύκολα, όταν δεν υπάρχουν παιδιά ή είναι μεγάλα (ενήλικες). Μιλάμε πάντα για καλούς γάμους και αναπάντεχα διαζύγια. Η δική μου γνώμη αν ρωτάτε, είναι να μην δημιουργεί κανείς από τους δύο σχέση συγκατοίκησης αμέσως μετά το διαζύγιο. Να περιμένει λίγο να ησυχάσουν τα πράγματα.
Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα συγγραφέα να γράψει για τις σχέσεις, χωρίς να εγκλωβιστεί σε στερεότυπα ή σε “εύκολα” συναισθήματα;
Προσπάθησα στις ιστορίες να μην πάρω θέση, απλώς να περιγράψω τα γεγονότα. Εκ του αποτελέσματος ο αναγνώστης να πάρει το μέρος όποιου θέλει. Να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει με το διαζύγιο και με αυτόν που το ξεκίνησε. Δεν γνωρίζω πόσο το κατάφερα, αλλά εγώ συμπαθώ όλους τους ήρωες και παρουσιάζω τις θέσεις, τις σκέψεις τους, τους προβληματισμούς τους.
Ο “ένας γάμος” του τίτλου λειτουργεί σαν ελπίδα ή σαν ειρωνεία απέναντι στα δέκα διαζύγια;
Έβαλα τον γάμο σαν σύμβολο ελπίδας γιατί βέβαια ένα διαζύγιο δεν είναι το τέλος του κόσμου. Βέβαια δεν είναι απαραίτητος ο γάμος. Απλώς ήθελα να τονίσω, ότι μπορεί να συνεχιστεί μια καλή ζωή, παραμερίζοντας τα λάθη, αλλά με πολύ δουλειά με τον εαυτό μας, όπως έκανε η ηρωίδα του γάμου. Ακόμη ο τίτλος είναι συμβολικός, γιατί το ποσοστό των γάμων που κρατάνε είναι περίπου ένας στους δέκα στην εποχή μας.
Αν γράφατε τη συνέχεια του βιβλίου, πώς θα λεγόταν;
Αν έγραφα την συνέχεια του βιβλίου ο τίτλος θα λεγόταν «Δικαίωση ή ματαίωση;» Θα συνέχιζα τις ιστορίες των ηρώων και η πορεία τους θα επιβεβαίωνε την απόφασή τους ή θα την ακύρωνε.
Πιστεύετε ότι τελικά η αγάπη “επιβιώνει” μετά από όλα αυτά; Ή απλώς αλλάζει μορφή;
Δεν πιστεύω ότι η αγάπη επιβιώνει πάντα. Θα έπρεπε, αλλά αυτό γίνεται πολύ αργότερα και όχι από όλους. Προϋπόθεση γι αυτό είναι αν η συνέχεια των εμπλεκομένων στο διαζύγιο είναι καλή. Αν όχι, υπάρχει πρόβλημα. Και πάντα αυτός που μένει νοιώθει απόρριψη που δύσκολα την ξεπερνά.
Το χιούμορ φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο στην αφήγηση. Θεωρείτε το χιούμορ έναν τρόπο άμυνας απέναντι στις δυσκολίες των σχέσεων ή έναν τρόπο να τις αποδεχτούμε πιο ώριμα;
Το χιούμορ γενικά θεωρώ ότι είναι ένας τρόπος να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση για να πας παρακάτω. Βλέπετε στο «Τρίτη και 13» η σύζυγος που από την αρχή έχει χιούμορ στην ζωή της, αν και είναι το …θύμα… προχώρησε, ενώ ο σύζυγος ακόμα ψάχνεται.
Πόσο ρεαλιστικοί είναι οι χαρακτήρες; Αντλήσατε έμπνευση από πραγματικούς ανθρώπους ή είναι όλοι “μείγματα” φαντασίας και παρατήρησης;
Οι χαρακτήρες είναι και πραγματικοί και φανταστικοί, αλλά για την κάθε ιστορία υπήρξε ένα κίνητρο αληθινό. Κάποιοι είναι ακριβώς όπως τους περιγράφω και κάποιοι ¨μείγματα¨ όπως είπατε φαντασίας και παρατήρησης. Σίγουρα υπήρξαν αλλαγές και καταθέτω την δική μου ματιά στα πράγματα, που μπορεί ένας άλλος να το εισέπραττε αλλιώς.
Τα διαζύγια στο βιβλίο σας δεν μοιάζουν απλώς με “τέλη”, αλλά με στάδια αυτογνωσίας. Πιστεύετε ότι κάθε χωρισμός είναι τελικά μια μικρή ευκαιρία για αναγέννηση;
Δεν πιστεύω ότι πάντα ο χωρισμός είναι μια ευκαιρία για αναγέννηση, γιατί πολλοί χωρισμοί οδήγησαν σε καταστροφή, κυρίως όταν υπήρχαν ανήλικα παιδιά και τρίτα πρόσωπα. Όμως απ΄την άλλη, αν σου έχει δώσει ένα μάθημα ο χωρισμός και το έχεις παρατηρήσει σωστά, θα πρέπει να βαδίσεις πολύ προσεκτικά στις επόμενες σχέσεις σου γιατί υπάρχει παρελθόν που σε ακολουθεί. Τα πράγματα είναι πολύ εύκολα, όταν δεν υπάρχουν παιδιά ή είναι μεγάλα (ενήλικες). Μιλάμε πάντα για καλούς γάμους και αναπάντεχα διαζύγια. Η δική μου γνώμη αν ρωτάτε, είναι να μην δημιουργεί κανείς από τους δύο σχέση συγκατοίκησης αμέσως μετά το διαζύγιο. Να περιμένει λίγο να ησυχάσουν τα πράγματα.
Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα συγγραφέα να γράψει για τις σχέσεις, χωρίς να εγκλωβιστεί σε στερεότυπα ή σε “εύκολα” συναισθήματα;
Προσπάθησα στις ιστορίες να μην πάρω θέση, απλώς να περιγράψω τα γεγονότα. Εκ του αποτελέσματος ο αναγνώστης να πάρει το μέρος όποιου θέλει. Να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει με το διαζύγιο και με αυτόν που το ξεκίνησε. Δεν γνωρίζω πόσο το κατάφερα, αλλά εγώ συμπαθώ όλους τους ήρωες και παρουσιάζω τις θέσεις, τις σκέψεις τους, τους προβληματισμούς τους.
Ο “ένας γάμος” του τίτλου λειτουργεί σαν ελπίδα ή σαν ειρωνεία απέναντι στα δέκα διαζύγια;
Έβαλα τον γάμο σαν σύμβολο ελπίδας γιατί βέβαια ένα διαζύγιο δεν είναι το τέλος του κόσμου. Βέβαια δεν είναι απαραίτητος ο γάμος. Απλώς ήθελα να τονίσω, ότι μπορεί να συνεχιστεί μια καλή ζωή, παραμερίζοντας τα λάθη, αλλά με πολύ δουλειά με τον εαυτό μας, όπως έκανε η ηρωίδα του γάμου. Ακόμη ο τίτλος είναι συμβολικός, γιατί το ποσοστό των γάμων που κρατάνε είναι περίπου ένας στους δέκα στην εποχή μας.
Αν γράφατε τη συνέχεια του βιβλίου, πώς θα λεγόταν;
Αν έγραφα την συνέχεια του βιβλίου ο τίτλος θα λεγόταν «Δικαίωση ή ματαίωση;» Θα συνέχιζα τις ιστορίες των ηρώων και η πορεία τους θα επιβεβαίωνε την απόφασή τους ή θα την ακύρωνε.
Πιστεύετε ότι τελικά η αγάπη “επιβιώνει” μετά από όλα αυτά; Ή απλώς αλλάζει μορφή;
Δεν πιστεύω ότι η αγάπη επιβιώνει πάντα. Θα έπρεπε, αλλά αυτό γίνεται πολύ αργότερα και όχι από όλους. Προϋπόθεση γι αυτό είναι αν η συνέχεια των εμπλεκομένων στο διαζύγιο είναι καλή. Αν όχι, υπάρχει πρόβλημα. Και πάντα αυτός που μένει νοιώθει απόρριψη που δύσκολα την ξεπερνά.
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου