Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο κακός μάγος Δρακουμέλ φτιάχνει τα Naughties, μια κακότροπη και σκανταλιάρικη εκδοχή των Στρουμφ, με σκοπό να κάνει επιτέλους δική του τη μαγική και πανίσχυρη πεμπτουσία τους. πολύ σύντομα, όμως, θα ανακαλύψει ότι μόνο ένα πραγματικό μπλε Στρουμφ μπορεί να του δώσει αυτό που του λείπει: ένα μυστικό ξόρκι που κατέχει η Στρουμφίτα και που μόνο αυτό μπορεί να μετατρέψει τα Naughties σε πραγματικά Στρουμφ. Έτσι ο δαιμόνιος μάγος την απαγάγει και την κρατάει αιχμάλωτη στο Παρίσι.
Ο Παπαστρούμφ και η παρέα του ενώνουν και πάλι τις δυνάμεις τους με τους Πάτρικ και Γκρέις Γουίνσλοου, αλλά και με τον Βικ, τον αποξενωμένο πατριό του Πάτρικ, προκειμένου να σώσουν την πολυαγαπημένη τους Στρουμφίτα. Κι όλα αυτά πρέπει να γίνουν γρήγορα, πριν ο Δρακουμέλ μάθει το μυστικό που θα του επιτρέψει να κατακτήσει τον κόσμο.

Προσωπική άποψη:
Μετά την επιτυχία που είχε η πρώτη ταινία των "Smurfs", συμφωνούμε ή διαφωνούμε με το αποτέλεσμα αυτό, ήταν θέμα χρόνου ένα, τουλάχιστον για αρχή, sequel να κάνει την εμφάνισή του στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μέχρι σήμερα, όπου και παρακολούθησα την ταινία σε dvd, στα πλαίσια μιας οικογενειακής ημέρας, συντροφιά με τον άντρα και τον γιο μου, οφείλω να ομολογήσω πως τα τρομακτικά σχόλια που είχα ακούσει για την ταινία, δεν ισχύουν και κυρίως, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Εδώ που τα λέμε, τα ίδια είχα ακούσει στο περίπου και για την πρώτη, και ναι, μπορεί να μην ήταν καμία ταινιάρα, ωστόσο, ήταν μια παραγωγή που παρακολούθησα ευχάριστα και χωρίς να βαρυγκωμώ. Έτσι ακριβώς, συνέβη και με το sequel.

Η υπόθεση, είναι απλή! Τα γενέθλια της Στρουμφίτας πλησιάζουν και όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, τη μέρα εκείνη, βασανίζεται από τρομακτικούς εφιάλτες από την ζωή της, πριν να γίνει Στρουμφάκι. Ενώ πιστεύει πως όλοι έχουν ξεχάσει τα γενέθλιά της, ο κακός μάγος Δρακουμέλ, που ζει στο Παρίσι αξιοποιώντας τις μαγικές δυνάμεις του αποστάγματος του Μπάρμπα Στρουμφ, ότι του είχε απομείνει από την προηγούμενη, προ διετίας ταινία δηλαδή, στέλνει μέσω μιας πύλης στο Στρουμφοχωριό, ένα νέο Πειραχτήρι το οποίο έχει δημιουργήσει ο ίδιος. Σκοπός του, να απαγάγει την Στρουμφίτα, καταφέρνοντας να της αποσπάσει την μυστική φόρμουλα που την μετέτρεψε σε Στρουμφάκι, έτσι ώστε να μεταμορφώσει όσα Πειραχτήρια επιθυμεί εκείνος, αποστάζοντάς τα και κυριαρχώντας στη Γη. Φυσικά, τα Στρουμφ, δεν θα μπορούσαν να μείνουν άπραγα, και αποφασισμένα να πάρουν την Στρουμφίτα πίσω, ταξιδεύουν μέχρι τη Νέα Υόρκη ζητώντας τη βοήθεια των γνώριμων πλέον, Πάτρικ και Γκρέις, ταξιδεύοντας όλοι μαζί μέχρι το Παρίσι προκειμένου να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους.

Λοιπόν... ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους! Η ταινία, δεν απευθύνεται σε ενήλικες. Απευθύνεται σε παιδιά και πιστέψτε με, το κοινό αυτό, που στις μέρες μας, δεν θα το λέγαμε και πωρωμένο με την κλασσική ιστορία των Στρουμφ του Βέλγου με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Peyo, κατά κόσμον Pierre Culliford, θα την εκτιμήσει δεόντος, τόσο για την απλότητά της, όσο και για τα κατανοητό σε αυτά χιούμορ της, καθώς και για τις κάποιες ξέφρενες στιγμές που θα τους προσφέρει. Σαφέστατα υπάρχει υπερβολή, και μάλιστα, σε πολλά πράγματα, όπως επίσης είναι γεγονός πως απουσιάζει κάθε αίσθηση πρωτοτυπίας ή εμπνευσμένου σεναρίου, παρ' όλα ταύτα, όλα αυτά, είναι πράγματα τα οποία μονάχα οι ενήλικες θα παρατηρήσουμε και μπορεί και να γκρινιάξουμε κι από πάνω, όμως οι νεαροί θεατές, ουδεμία σημασία θα μας δώσουν και το πιθανότερο είναι να απορήσουν κι από πάνω για τον λόγο που μας κάνει να φαινόμαστε τόσο μίζεροι στα μάτια τους.

Εντάξει, θα συμφωνήσω με το ότι ο Raja Gosnell, σκηνοθετικά, δεν πετυχαίνει και κανέναν άθλο, αλλά έχοντας ήδη την εμπειρία της προηγούμενης ταινίας των Στρουμφ, γι' αυτό που καλείται να κάνει, τα πηγαίνει αρκετά καλά, με την ψηφιακή τεχνολογία να τον βοηθάει και με το Παρίσι να αποτελεί ένα μοναδικό φόντο που από μόνο του, φέρνει έναν άλλο, πιο ευρωπαϊκό αέρα στο project, φερνοντάς το και πιο κοντά στις ρίζες του. Όσο για τους ηθοποιούς, μια από τα ίδια, δηλαδή, περισσότερο διακοσμητικοί, παρά να εξυπηρετούν κάποιον συγκεκριμένο σκοπό, απλά και μόνο για να λέμε ότι έχουμε και ανθρώπινο cast και το έχουμε αναμείξει με το ψηφιακό σκέλος της παραγωγής. Δεν λέω, είναι αρκετά συμπαθητικοί, αλλά αυτό δεν σημαίνει, για ακόμα μία φορά, ότι έχουν να μου προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο, ή έστω, κάτι που να είναι άξιο λόγου και αναφοράς.

Όχι, η δεύτερη ταινία των Στρουμφ, δεν με έκανε να δω τον κινηματογράφο με άλλα μάτια, αλλά δεν νομίζω ότι ήταν και αυτή η πρόθεσή της. Ξεκάθαρα, η εταιρεία παραγωγής, ήθελε να εκμεταλλευτεί μια εμπορική επιτυχία και να τσεπώσει μερικά εκατομμύρια δολάρια ακόμα, και καλά έκανε. Γιατί προσωπικά, θεωρώ ότι έχω δει πολύ χειρότερες blockbusterιές και πολύ χειρότερα sequel από το συγκεκριμένο, που αν μη τι άλλο, με έκανε να περάσω ένα ευχάριστο και χαλαρό διωράκι με την οικογένειά μου, και με τον γιο μου να έχει ξελιγωθεί στα γέλια και να συμμετέχει ενεργά στις εξελίξεις της ταινίας. Ναι, το sequel αυτό, απευθύνεται σε πιτσιρίκια και ναι, τελικά, τα κέρδισε και για μένα αυτή είναι ουσία. Οπότε, ας πάψουμε να κάνουμε υπερανάλυση των πάντων, και πόσο καλύτερα θα μπορούσε να είχε αξιοποιηθεί η κάθε ευκαιρία. Ζούμε στο 2013, σύντομα 2014, στην εποχή του CGI και της ψηφιακής τεχνολογίας και ναι, δεν θα είναι τα πάντα, όπως το 1970 ή το 1980.
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Ελλ. τίτλος: Τα Στρουμφάκια 2
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Raja Gosnell
Πρωταγωνιστές: Neil Patrick Harris, Hank Azaria, Jonathan Winters, Katy Perry, Jayma Mays, George Lopez, John Oliver, Anton Yelchin, Brendan Gleeson, Christina Ricci, J.B. Smoove,
Παραγωγή: 2013
Διάρκεια: 105'

Επίσημο site: