Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Το Πάινς στο Αϊντάχο είναι μία τυπική μικρή αμερικανική πόλη – ή έτσι δείχνει εκ πρώτης όψεως. Ο μυστικός πράκτορας Ήθαν Μπερκ φτάνει εκεί ερευνώντας την εξαφάνιση δύο ομοσπονδιακών πρακτόρων, πολύ σύντομα όμως ανακαλύπτει ότι είναι αντιμέτωπος με κάτι πολύ πιο σοβαρό από αυτό που του είχαν αρχικά αναθέσει. Έπειτα από ένα βίαιο τροχαίο δυστύχημα που τον στέλνει στο νοσοκομείο, ο Ήθαν βρίσκεται χωρίς ταυτότητα και χωρίς κινητό τηλέφωνο. Το ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου δείχνει αρκετά φιλικό, κι όμως... κάτι δεν πάει καλά, κάτι φαντάζει αλλόκοτο. Και καθώς η ημέρα φτάνει στο τέλος της, η έρευνα του Ήθαν για τους δύο εξαφανισμένους συναδέλφους του καταλήγει να γεννά περισσότερα ερωτήματα αντί να δίνει απαντήσεις:
Γιατί δεν μπορεί να έρθει σε επαφή με την οικογένειά του στον έξω κόσμο;
Γιατί κανείς δεν πιστεύει πως είναι αυτός που ο ίδιος λέει ότι είναι;
Και ποιο σκοπό εξυπηρετούν τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα που περιφράσσουν την πόλη;
Είναι για να κρατήσουν μέσα τους κατοίκους ή μήπως για να κρατήσουν κάτι άλλο έξω από την πόλη;
Κάθε βήμα προς την αλήθεια απομακρύνει όλο και περισσότερο τον Ήθαν από τον κόσμο έτσι όπως αυτός τον γνωρίζει ως τώρα, μέχρι που πια πρέπει να αντιμετωπίσει μία τρομακτική πιθανότητα: ότι ίσως δεν θα μπορέσει ποτέ του να φύγει ζωντανός από το Πάινς.

Προσωπική άποψη:
Η λογοτεχνική Σχολή του King καλά κρατεί εδώ και δεκαετίες, και δεκάδες συγγραφείς ιστοριών τρόμου έχουν επηρεαστεί από το έργο του και σε πολλές περιπτώσεις, ατυχώς, έχουν προσπαθήσει να τον μιμηθούν, όχι μονάχα ως προς το είδος των ιστοριών με τις οποίες καταπιάνονται, αλλά και ως προς τις αφηγούνται. Και όπως έχω δηλώσει στο παρελθόν, μπορεί να μην είμαι φανατική του King, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αναγνωρίζω το έργο του, αλλά δεν μπορώ να μην εκνευρίζομαι όταν διαβάζω βιβλία που αποτελούν κακά κακέκτυπα δικών του ιστοριών και που προσπαθούν να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα που όμως, δεν έχει να προσφέρει τίποτα. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το βιβλίο του Blake Crouch, "Pines", που στην Ελλάδα κυκλοφόρησε ως "Η πόλη", εμποδίζοντάς με να αναγνωρίσω από την πρώτη στιγμή ποιο βιβλίο ήταν, αφού ήδη το είχα διαβάσει στα αγγλικά.

Το Πάινς είναι η πεμπτουσία μιας μικρής πόλης στην Αμερική ή μήπως όχι και απλώς, έτσι φαίνεται; Ο Ήθαν Μπερκ, πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών, φτάνει στην πόλη σε αναζήτηση δύο εξαφανισμένων ομοσπονδιακών πρακτόρων αλλά σύντομα αντιμετωπίζει πολύ περισσότερα από όσα περίμενε. Μετά από ένα ατύχημα βρίσκεται στο νοσοκομείο χωρίς ταυτότητα και χωρίς κινητό τηλέφωνο. Το ιατρικό προσωπικό φαίνεται αρκετά φιλικό όμως εκείνος νιώθει πως κάτι δεν πηγαίνει καλά. Καθώς περνάνε οι μέρες, η έρευνα του  Ήθαν προκαλεί ακόμα περισσότερα ερωτήματα πάρα δίνει απαντήσεις. Δεν μπορεί να έρθει σε επαφή με την οικογένειά του στον έξω κόσμο και δεν ξέρει το γιατί. Κανείς δεν πιστεύει ότι είναι αυτός που λέει και δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτό. Και η μυστηριώδης ηλεκτροφόρα περίφραξη της πόλης τον κάνει να αναρωτιέται αν προσπαθούν να κρατήσουν μέσα στην πόλη τους κατοίκους ή κάτι άλλο, έξω από αυτήν. Αναζητώντας την αλήθεια και πλησιάζοντάς την όλο και περισσότερο, πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα πως ίσως δεν μπορεί να εγκαταλείψει την πόλη, όχι ζωντανός τουλάχιστον.

Για να ξεκαθαρίσω κάτι, πριν αρχίσω να αδειάζω την χοληδόχο κύστη μου, "Η Πόλη" είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται γρήγορα και σχετικά ευχάριστα, αλλά μέχρι εκεί. Ακόμα και αν δεν σου αρέσει ιδιαίτερα, όπως δεν άρεσε και σε μένα, δεν θα φτάσεις στο σημείο να κάνεις μεγαλεπήβολες δηλώσεις τύπου, "ήταν απαράδεκτο και το μίσησα". Αυτό, βέβαια, δεν αναιρεί το ότι πρόκειται για ένα λογοτεχνικό έργο που στο σύνολό του είναι μέτριο, αφού το αποτέλεσμα που παρουσιάζει δεν είναι αρκούντως δυνατό, και τα επί μέρους στοιχεία που συνθέτουν το όλον του, είναι άνισα μεταξύ τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μας προκαλείται σύγχυση και να μπερδευόμαστε, όχι μόνο στο να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις, αλλά και συναισθηματικά.

Η κεντρική ιδέα στην οποία βασίζεται η ιστορία, παρά που δεν έχει αξιοποιηθεί όπως θα μπορούσε, δεν είναι καθόλου κακή και στα χέρια κάποιου άλλου θα μπορούσε να είναι εντυπωσιακή. Στην προκειμένη όμως περίπτωση, αισθανόμουν ότι διάβαζα δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ιστορίες τις οποίες ο συγγραφέας πάσχιζε να "παντρέψει" χωρίς καμία απολύτως επιτυχία. Πολύ απλά, ήταν πολλά τα στοιχεία και τα γεγονότα που δεν ταίριαζαν μεταξύ τους, και το να προσπαθήσεις να τα εκβιάσεις ώστε να ταιριάξουν επειδή εσύ το θες, φυσικά και δεν μπορεί να λειτουργήσει και να αποδώσει, πόσω μάλλον σε μια ιστορία που συνδυάσει το αστυνομικό στοιχείο, με τον τρόμο και το μεταφυσικό άρα, απευθύνεται και σε συγκεκριμένο κοινό.

Οι διάφορες εξηγήσεις που δίνονται από τον συγγραφέα, στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι τουλάχιστον αφελείς ενώ υπάρχουν και οι φορές εκείνες που η απουσία τους είναι τόσο τρανή που δεν μπορείς να το παραβλέψεις. Δεν υπάρχει ρεαλισμός, δεν υπάρχει λογική, δεν εξηγούνται οι συμπεριφορές των κατοίκων των δύο πόλεων, ούτε γιατί αυτές οι πόλεις είναι τόσο ιδιόρρυθμες. Μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι υπάρχει μια... "μυστική γη", μπορώ να δεχτώ ότι δεν είναι φυσιολογική και ότι κρύβει μυστικά, όμως άλλο αυτό και άλλο να θες να με πείσεις για πράγματα που δεν στέκουν, πόσω μάλλον, μέσα από ένα μονοπάτι υπερβολικής παραξενιάς. Δεν προσπαθώ να ακυρώσω την ύπαρξη του μεταφυσικού στοιχείου, αλλά όλα πρέπει να δίνονται μέσα από κάποια πλαίσια λογικής, ώστε να μπορούν να πεισθούν ακόμα και οι άπιστοι.

Κάποιοι έχουν χαρακτηρίσει τον συγγραφέα ως τον νέο Koontz, αν κι εξακολουθώ να πιστεύω πως ο King είναι ο συγγραφέας που τον έχει επηρεάσει όσο κανένας άλλος. Και όσον αφορά το προηγούμενο σχόλιο, έχω να πω πως ναι, ίσως και ισχύει σε έναν βαθμό, αλλά συγκρίνοντας τον Crouch με τις χειρότερες στιγμές του Koontz και σίγουρα όχι τις καλύτερές του και αυτό δεν είναι διόλου κολακευτικό. Υπερβολικά πολλοί διάλογοι και το στήσιμο του κειμένου κουραστικό και ενοχλητικό. Δεν ξέρω αν στο δεύτερο μέρος της σειράς -γιατί, ναι, περί σειράς πρόκειται- τα πράγματα βελτιώνονται, αλλά το εύχομαι και το ελπίζω. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί είναι κρίμα μια καλή ιδέα να μην αξιοποιείται όπως της αρμόζει, έτσι ώστε και οι φανατικοί του είδους να μένουν ευχαριστημένοι.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Blake Crouch
Μεταφραστής: Τουτουντζή Ουρανία
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2014
Αρ. σελίδων: 384
ISBN: 978-960-364-739-3