Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Rosie κι ο Alex είναι οι καλύτεροι φίλοι. Ξαφνικά αναγκάζονται να χωριστούν, όταν ο Alex και η οικογένειά του μετακομίζουν από το Δουβλίνο στην Αμερική. Μπορεί η φιλία τους να αντέξει μέσα στα χρόνια κι από τόσο μακριά; Θα τολμήσουν να ρισκάρουν τα πάντα για την αληθινή αγάπη;

Προσωπική άποψη:
Το έχουμε πει πολλές φορές! Το να μεταφερθεί ένα βιβλίο -πόσο μάλλον ένα αγαπημένο βιβλίο- με επιτυχημένο τρόπο στη μεγάλη οθόνη, καθόλου εύκολη υπόθεση δεν είναι. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα όταν το αρχικό υλικό -για πολλούς- απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε γυναίκες που αρέσκονται σε χαζορομάντζα και απόλυτους έρωτες που διαρκούν εις τον αιώνα τον άπαντα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, άσχετα από το αν μια παραγωγή εξυπηρετεί τον σκοπό της και προσφέρει αυτό που υποτίθεται πως θα έπρεπε να προσφέρει, να κρίνεται αυστηρά από τους... ειδικούς, οι οποίοι περιμένουν κάτι τέτοιες λαμπρές, μεγαλειώδεις στιγμές προκειμένου να αδειάσουν την χολή τους. Προσωπικά, ευχαριστώ, δεν θα πάρω, και θα προτιμήσω να ταχτώ με τους ανεγκέφαλους θεατές που καμιά φορά -όπως αυτή- ευχαριστιούνται και χαμογελάνε με τα πιο απλά πράγματα στη ζωή τους.

Η Rosie και ο Alex είναι φίλοι από τότε που μπορούν να θυμηθούν τον εαυτό τους. Έχουν μεγαλώσει μαζί από παιδιά και ανάμεσά τους υπάρχει ένας πάρα πολύ ισχυρός δεσμός που κανείς και τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να σπάσει. Κάνουν όνειρα για το μέλλον τους και για τη ζωή τους, όμως τα πράγματα δεν θα έρθουν όπως τα λογάριαζαν, με τους δρόμους των δυο τους να χωρίζουν και να ακολουθούν διαφορετικές, αλλά συνάμα παράλληλες κατευθύνσεις, παλεύοντας για χρόνια ολόκληρα με τις επιθυμίες τους, τα πραγματικά τους θέλω, τις ανάγκες τους, την προσπάθεια να χτίσουν κάτι που τελικά ίσως να μην είναι αυτό που χρειάζονται. Ένας έρωτας που αν και έχει ανθίσει από καιρό στην καρδιά και την ψυχή τους, δεν μπορεί να φτάσει στην πραγμάτωσή του. Ή, μήπως, ποτέ δεν είναι αργά;

Στα του σεναρίου δεν θα σταθώ και πολύ γιατί όσοι γνωρίζετε ως συγγραφέα την Ahern, ακόμα κι αν δεν έχετε διαβάσει το συγκεκριμένο της βιβλίο -πράγμα που σας προτείνω ανεπιφύλακτα να κάνετε-, μπορείτε εύκολα να καταλάβετε που το πάει. Βέβαια, οι διαφορές στην πλοκή μεταξύ βιβλίου-ταινίας είναι αρκετές, ωστόσο πρέπει να ομολογήσω πως αν και δεν συμφωνώ απόλυτα μαζί τους, ως προσαρμοστικά μέτρα βοηθάνε καλύτερα την κινηματογραφική ροή των γεγονότων που πρέπει να είναι σαφέστατα πιο γρήγορη και περιεκτική από εκείνη ενός μυθιστορήματος. Όσον αφορά, τώρα, την σκηνοθεσία του πρωτάρη Γερμανού Christian Ditter, θα έλεγα πως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, ωστόσο κάνει τη δουλειά της. Η ροή είναι γρήγορη, η ταινία συνολικά έχει νεύρο και ισορροπεί εξαιρετικά καλά ανάμεσα στην κωμική και δραματική της πλευρά, ενώ τα κινηματογραφικά πορτρέτα που δίνουν έναν άλλον αέρα και την γοητεία ενός πιο ευρωπαϊκού σινεμά, είναι εμφανή και τα απολαμβάνουμε στο έπακρο.

Και περνάμε στα των ηθοποιών! Η Lily Collins και ο Sam Claflin σύμφωνα με την άποψη αρκετών κακοηθών εκεί έξω, δεν έχουν επιδείξει τίποτα το σημαντικό στην μέχρι τώρα πορεία τους. Μέχρι ενός σημείου μπορώ να το αποδεχτώ, αλλά όχι στον απόλυτο βαθμό. Μας αρέσει ή όχι, και οι δυο τους, έχουν συμμετάσχει -και με μεγάλη επιτυχία- σε μερικά από τα μεγαλύτερα και πιο εμπορικά blockbusters των τελευταίων χρόνων, οπότε μάλλον δεν τους νοιάζει τι σκεφτόμαστε γι' αυτούς εδώ στην Ψαροκώσταινα. Τέλος πάντων, προσωπικά πιστεύω πως αυτό που μετράει περισσότερο από κάθε τι άλλο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η χημεία ανάμεσα στους πρωταγωνιστές. Και από αυτήν υπάρχει μπόλικη. Και αυτό είναι πολύ όμορφο γιατί κάνει το αποτέλεσμα ακόμα πιο ρεαλιστικό και βοηθάει να αναπτυχθεί η μαγεία που χρειάζεται κάθε ιστορία που μιλάει όχι μόνο για τον έρωτα, αλλά για την αγάπη στην πιο ειλικρινή μορφή της.

Εν κατακλείδι, λοιπόν, ως μεταφορά, το "Love, Rosie" είναι μια εξαιρετικά καλή προσπάθεια, παρά την πληθώρα των διαφορών ανάμεσα στο βιβλίο και στην ταινία. Με σφιχτό μοντάζ και νευρώδη σκηνοθεσία που δεν σε κάνει να πνίγεσαι, με έναν αέρα φρεσκάδας και νεανικότητας, με καταπληκτική μουσική επένδυση -σίγουρα η καλύτερη που έχει ακούσει σε ταινία, ειδικά αυτού τους είδους, εδώ και καιρό-, με στιγμές βαθιάς συγκίνησης και άλλες ειλικρινούς και αυθόρμητου γέλιου, χωρίς εξυπνακίστικα τσιτάτα ή υπερβολικά φλύαρα λόγια εκδήλωσης αιώνιας πίστης και αγάπης, το "Love, Rosie" μιλάει για τον έρωτα στην πιο αγνή μορφή του, αλλά και για την ίδια τη ζωή που πρέπει να την βιώνεις με το όλο σου το είναι κάθε μέρα, χωρίς να αφήνεις ούτε στιγμή να χάνεται.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Με αγάπη, Ρόζι
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθέτης: Christian Ditter
Πρωταγωνιστές: Lily Collins, Sam Claflin, Tamsin Egerton, Suki Waterhouse, Jaime Winstone, Art Parkinson, Christian Cooke, Jamie Beamish
Παραγωγή: 2014
Διάρκεια: 102'

Επίσημο site: