Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Μια μαχαιριά κι ένα παρ’ ολίγον φονικό κάνουν τη φλόγα της εκδίκησης να σιγοκαίει ανάμεσα στις οικογένειες των Βενιέρηδων και των Αρχοντάκηδων. Χρόνια μετά, ένας όρκος και ένας χρησμός όρισαν πως το σμίξιμο του Τζάκου Βενιέρη και της Εριφύλης Αρχοντάκη θα σήμαινε την καταστροφή. Η μοίρα, ωστόσο, επιλέγει να μη λογαριάζει φραγμούς. Ο έρωτάς τους ορμά σαν ανεξέλεγκτη θύελλα, για να φουντώσει τη φωτιά της βεντέτας που για χρόνια προσπαθούσαν οι δυο οικογένειες να κρατήσουν σβηστή. Οι δρόμοι του Τζάκου και της Εριφύλης χωρίζουν και τα εμπόδια που ορθώνονται μπροστά τους ποτίζονται με το αίμα αγαπημένων τους ανθρώπων.
Τι γίνεται όμως όταν η καρδιά επιμένει να χτυπά εκεί όπου της απαγορεύουν;
Ένα μυθιστόρημα πλημμυρισμένο με το άρωμα των βουνών της Κρήτης του παρελθόντος. Η ιστορία δύο ανθρώπων που για χάρη της αγάπης καλούνται να υπερβούν τον εαυτό τους, για ν’ αντιμετωπίσουν τον αυστηρό κώδικα τιμής που στοιχειώνει τρεις ολόκληρες γενιές.

Προσωπική άποψη:
Πήρα στα χέρια μου "Τα λαβωμένα σ' αγαπώ" της πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέως Θάλειας Ψαρρά, με αρκετή προσμονή μα συνάμα, μ' έναν αρκετά συγκρατημένο ενθουσιασμό. Τα τελευταία χρόνια τείνω όλο και περισσότερο να πιστεύω πως η παροιμία "όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι" είναι σωστή, και δεδομένου πως πάμπολλες φορές έχω απογοητευτεί διαβάζοντας κάτι άλλο απ' αυτό που περίμενα, προσπαθώ να διατηρώ τις προσδοκίες μου σε χαμηλά επίπεδα. Στην προκειμένη περίπτωση, τα σχόλια -στην πλειοψηφία τους- ήταν εξαιρετικά θετικά, με μερικούς μόνο αναγνώστες να είναι αρκετά επηρεασμένοι, όχι από το σύνολο της ιστορίας, αλλά από κάποια μικρά πράγματα που τους ξένισαν, πράγμα που δεν είναι πάντα αντιπροσωπευτικό της πραγματικότητας. Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, μπορώ να πω πως βρίσκομαι κάπου στη μέση, με την πλάστιγγα να γέρνει λίγο περισσότερο προς τη μεριά των πρώτων αναγνωστών.

Ο Ιάκωβος Βενιέρης, προσπαθώντας ν' αποτρέψει δύο συχωριανούς του ν' αλληλομαχαιρωθούν, μπαίνει στη μέση του καβγά τους με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά. Η ζωή του θέτεται σε κίνδυνο, όμως ο Θεός τον προστατεύει και τελικά καταφέρνει κι αναρρώνει. Ο Αριστείδης Αρχοντάκης, θύτης του περιστατικού, μετά την ανάρρωση του Βενιέρη, του προτείνει να πάει να ζήσει μαζί με την οικογένειά του στο κτήμα του, έτσι ώστε να αποτρέψουν μια βεντέτα που μόνο θανατικό και πόνο θα φέρει στα σπιτικά τους. Και ο Ιάκωβος, παρά τις αντιδράσεις της γυναίκας και των παιδιών του, δέχεται. Κι εκεί που τα χρόνια περνάνε και οι πληγές φαίνεται να έχουν κλείσει, όλο και κάτι αναμοχλεύει το παρελθόν και τις κάνει να αιμορραγούν και πάλι, αργά και βασανιστικά. Και όταν ανάμεσα στον Τζάκο και στην Εριφύλλη γεννηθεί ένας έρωτας που όλο και δυναμώνει, τόσο κινδυνεύει ν' αναζωπυρωθεί η παλιά βεντέτα σκορπώντας θάνατο και πόνο.

Το έχω πει αρκετές φορές το τελευταίο διάστημα αλλά, με φόβο να γίνω κουραστική, θα το επαναλάβω ακόμα μία φορά. Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην Τέχνη, άρα δεν είναι εύκολο να υπάρχουν εξαιρετικά παρθένες -στον πυρήνα ή στον ευρύτερο ορισμό της ταυτότητάς τους- ιστορίες. "Τα λαβωμένα σ' αγαπώ" υιοθετούν ως κεντρικό άξονα μια κρητική βεντέτα, το μίσος ανάμεσα σε δύο οικογένειες, μα και τον έρωτα εκείνο που έρχεται ν' αναστατώσει τις ισορροπίες και να φέρει σε ακόμα μεγαλύτερη σύγκρουση δύο ταγμένους εχθρούς. Αρκετά κοινότυπο ως δραματουργικό φόντο το όλο σκηνικό, το έχουμε δει ν' αξιοποιείται πάμπολλες φορές, άρα θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πολύ εύκολα πως δεν υπάρχει λόγος να διαβάσει κανείς μια ιστορία από τα ίδια. Κι όμως... "Τα λαβωμένα σ' αγαπώ", παρά την έλλειψη πρωτοτυπίας στην πλοκή τους, διακρίνονται για το βαθύ, έντονο, ισχυρό, ολοκληρωτικό συναίσθημα που εκπέμπουν και που, τελικά, σε κατακτάει.

Η Θάλεια Ψαρρά δημιούργησε μια ιστορία τριών γενεών, τα "σ' αγαπώ" των οποίων λαβώθηκαν από μια μαχαιριά που είχε λάθος παραλήπτη και αποτέλεσε την αρχή ενός δράματος δίχως τέλος, που κάθε δάκρυ στάζει αίμα και που κάθε πληγή σε κάνει να φωνάζεις, όχι από πόνο, αλλά για όλα εκείνα που άδικα στερήθηκες και που τίποτα δεν μπόρεσες να κάνεις για ν' αποφύγεις το πεπρωμένο στο οποίο και σε οδήγησαν. Και αυτό είναι που σ' αιχμαλωτίζει! Η ομορφιά και η αλήθεια των ηρώων της, που ως γνήσια τέκνα της λεβεντογέννας Κρήτης, εκπροσωπούν τον τόπο τους, με τα καλά και τα στραβά του και τους δικού του κώδικες ηθικής, και με την γενναιότητα που ανθίζει μέσα στις καρδιές τους ν' αποτελεί φως στα σκοτεινά μονοπάτια της κληρονομιάς που τόσο βίαια και άδικα πέρασε στα χέρια τους. Και ναι, όλα αυτά είναι που σε συγκινούν ως αναγνώστη και που ακόμα κι αν δεν μπορείς να δεχτείς απόλυτα την πραγματικότητά τους, την κατανοείς, την σέβεσαι και στο τέλος, τους συμπονάς επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.

Η πένα της συγγραφέως είναι απλή αλλά άμεση, διανθισμένη με κάποια ίχνη λυρικότητας εδώ κι εκεί, τόσο όσο να σε παρασύρει στις ομορφιές της Κρήτης και πολύ περισσότερο, στην ομορφιά της ψυχής των ηρώων της. Η αγάπη της Θάλειας Ψαρρά για τον τόπο αυτόν είναι εμφανής, με την ίδια να ζωντανεύει με την παραστατικότητα και την περιγραφικότητά της, ήχους, γεύσεις, εικόνες, μυρωδιές και όλα αυτά, βγαλμένα μέσα από μία εποχή που παρά τις ακρότητές της, κρύβει στα σπλάχνα της τον απόλυτο ρομαντισμό και αυτός είναι που ξυπνά μέσα μας τη νοσταλγία. Ένα δραματικό παραμύθι για τον έρωτα που παλεύει ν' αντέξει τα βάρη των συμφορών, μα κι ένα παραμύθι παρανοϊκής και παράλογης εκδίκησης που λαβώνει με τα χρόνια ψυχές και συνειδήσεις. Άραγε, μπορούν οι ήρωές μας να βγούνε νικητές; Αυτό θα πρέπει να το ανακαλύψετε μόνοι σας.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Ψαρρά Θάλεια
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2016
Αρ. σελίδων: 448
ISBN: 978-618-01-1640-3