Η Ντόρις κοιτάζει το μικρό κόκκινο καρνέ που τη συντροφεύει από το 1928, ξετυλίγοντας το κουβάρι της ζωής της. Μια πολυτάραχη ζωή, βγαλμένη σαν από κινηματογραφική ταινία· υπηρέτρια στη Στοκχόλμη, μοντέλο στο Παρίσι του 1930, και από τον απόλυτο έρωτα, χαμένη στις στάχτες του B' Παγκόσμιου Πολέμου.
Πρέπει να γράψει την ιστορία της. Και μέσα από αυτή τη διήγησή της ίσως
έχει την τελευταία ευκαιρία να βρει την ευτυχία που αναζητούσε,
αποδεικνύοντας ότι πράγματι ποτέ δεν είναι αργά…
Για τους λάτρεις των βιβλίων Το Μικρό Παριζιάνικο Βιβλιοπωλείο και Ο
Εκατοντάχρονος που Πήδηξε από το Παράθυρο και Εξαφανίστηκε, ένα
συγκινητικό βιβλίο για μια γυναίκα που καταγράφει τις αναμνήσεις μιας
θυελλώδους ζωής παίρνοντας αφορμές από τις σελίδες του πολυκαιρισμένου
της κόκκινου καρνέ. Η πιο καθοριστική στιγμή της ζωής της όμως δεν έχει
έρθει ακόμα…
Προσωπική άποψη:
Η ζωή είναι παράξενη! Όμορφη, αλλά παράξενη! Και πολλές φορές, είναι εξαιρετικά δύσκολη, αφού καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες, αντιξοότητες, προβλήματα, ακόμα και την απώλεια, με όποιο πρόσωπο κι αν επιλέξει αυτή κάθε φορά. Η ζωή μπορεί να είναι γεμάτη! Γεμάτη από όμορφες στιγμές. Από προσπάθειες που ανταμείβονται στο τέλος μιας μεγάλης διαδρομής. Από ανθρώπους που είτε έμειναν κοντά μας για πολύ είτε για λίγο, άφησαν ένα κομμάτι τους να μας συντροφεύει, μας δίδαξαν, μας άλλαξαν, έπαιξαν ρόλο στο να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα. Πάνω απ' όλα, όμως, η ζωή, κάθε ζωή, είναι αληθινή, είναι αυτό που ήμασταν, αυτό που γίναμε, αυτό που νιώσαμε, αυτό που έχουμε φυλάξει βαθιά μέσα στην καρδιά μας.
Η Sofia Lundberg, εμπνευσμένη από τη ζωή και το κόκκινο καρνέ της συγχωρεμένης και πολυαγαπημένης προ-θείας της Ντόρις, στην οποία κι έχει αφιερώσει το βιβλίο της αυτό, μοιράζεται μαζί μας μια απ' τις πιο αληθινές, συγκινητικές, ανθρώπινες ιστορίες που έχω διαβάσει ποτέ. Την ιστορία της Ντόρις, που στα 96 της χρόνια ζει μια ήσυχη ζωή στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, με μοναδικό εν ζωή συγγενή της την Τζένι, που αν και ζει πολύ μακριά της, στην Αμερική, είναι η χαρά της και ο άνθρωπος εκείνος που την κρατάει συνδεδεμένη με το παρελθόν της, αφού μέσα από εκείνη μπορεί και κρατάει τις μνήμες τις νιότης της. Και καθώς γνωρίζει πως φτάνει στη δύση της ζωής της, και κοιτάζοντας το κόκκινο καρνέ που κάποτε της είχε κάνει δώρο ο πατέρας της, και που μέσα του υπάρχουν γραμμένα τα ονόματα όσων ανθρώπων σημάδεψαν τη ζωή της, αποφασίζει πως πρέπει να γράψει την ιστορία της, να μην την αφήσει να ξεχαστεί και ποιος ξέρει... ίσως και να βρει την ευτυχία που αναζητούσε για χρόνια ολάκερα.
Η αλήθεια είναι πως, ως Γιώτα, με προβληματίζει ιδιαίτερα το θέμα της τρίτης ηλικίας, το πως νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι, το που καταλήγουν, το αν θα έπρεπε να εξαρτώνται από άλλους ανθρώπους ή αν θα έπρεπε να έχουν φροντίσει από μόνοι τους για τα γεράματά τους. Καλώς ή κακώς, ζούμε σε μια κοινωνία που όλα γύρω μας τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, οι ταχύτητες της καθημερινότητας μάς παρασέρνουν σε ορμητικά ρεύματα υποχρεώσεων που μας πνίγουν και δεν μας αφήνουν να αναπνεύσουμε, να σκεφτούμε τους εαυτούς μας, πόσο μάλλον τους γύρω μας. Κι όμως, έρχονται στιγμές, όπως αυτή της ανάγνωσης του "Κόκκινου καρνέ" που συνειδητοποιείς πως η ζωή, όσο μεγάλη κι αν είναι, αποτελείται από στιγμές. Μικρές στιγμές που συνθέτουν μια θεωρητικά μεγάλη διαδρομή που, όμως, αποδεικνύεται πολύ μικρή και σύντομη όσο πλησιάζεις προς το τέρμα της, κι εσύ τότε θα βρεθείς να ζητάς λίγο ακόμα, όπως όλοι.
Παράλληλα, μέσα από ιστορίες όπως αυτή της Ντόρις, ιστορίες γεμάτες ζωή, γέλια, δάκρυα, εμπειρίες, γνώση, συνειδητοποιούμε το πόσα πολλά και σπουδαία πράγματα έχουν να διδάξουν στους νεότερους οι άνθρωποι μιας κάποιας ηλικίας. Μπορεί να τους απαξιώνουμε κάποιες φορές, μπορεί να τους λοιδορούμε ή να τους περιφρονούμε, μπορεί να νομίζουμε πως τα γνωρίζουμε όλα, όμως, αν ανοίξουμε το μυαλό και την καρδιά μας και αφήσουμε για λίγο στην άκρη τον εγωισμό μας, θα δούμε πως τα πράγματα δεν είναι μόνο άσπρα ή μαύρα, αλλά πως υπάρχουν χιλιάδες χρώματα ανάμεσά τους. Κι όσοι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να παίρνουν ζωή και χαρά μέσα από τη δική μας νιότη, έτσι κι εμείς μπορούμε ν' αποκτάμε μικρές νότες σοφίας μέσα από τις αφηγήσεις, τις στιγμές τους, τις εμπειρίες τους, από τη μαγεία της μελαγχολίας του κάποτε που έφυγε και που δεν γυρίζει πίσω, τόσο με τα καλά όσο και με τα στραβά του.
Αυτό που σίγουρα θα θυμάμαι από το βιβλίο αυτό, είναι την μικρή σημείωση της Ντόρις δίπλα από τα ονόματα όσων είχαν φύγει από τη ζωή. Νομίζω πως εκεί ήταν που η μοναξιά της αποκτούσε πραγματική υπόσταση και που εγώ, ως τρίτος παρατηρητής και ακροατής της, καταλάβαινα πως όσο πλούσια και γεμάτη κι αν ήταν η ζωή που είχε ζήσει, αυτή που ζούσε στο παρόν ήταν γεμάτη μοναξιά, με το μικρό καρνέ της μοναδική συντροφιά και παρηγοριά, σαν ένα νήμα που κρατούσε το παρελθόν της δεμένο με το σήμερα, και τις αναμνήσεις της αρκετά ζωντανές για να της προσφέρουν πνοή ακόμα και τις πιο σκοτεινές και θολερές μέρες. Μια ιστορία γραμμένη με αγάπη και τρυφερότητα, η αφήγηση μιας συναρπαστικής ζωής ενός ανθρώπου που είναι απίθανο να μην μπει μέσα στην καρδιά σας, ένα βιβλίο που θα θυμάστε για καιρό.
Βαθμολογία 9/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Η Sofia Lundberg, εμπνευσμένη από τη ζωή και το κόκκινο καρνέ της συγχωρεμένης και πολυαγαπημένης προ-θείας της Ντόρις, στην οποία κι έχει αφιερώσει το βιβλίο της αυτό, μοιράζεται μαζί μας μια απ' τις πιο αληθινές, συγκινητικές, ανθρώπινες ιστορίες που έχω διαβάσει ποτέ. Την ιστορία της Ντόρις, που στα 96 της χρόνια ζει μια ήσυχη ζωή στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, με μοναδικό εν ζωή συγγενή της την Τζένι, που αν και ζει πολύ μακριά της, στην Αμερική, είναι η χαρά της και ο άνθρωπος εκείνος που την κρατάει συνδεδεμένη με το παρελθόν της, αφού μέσα από εκείνη μπορεί και κρατάει τις μνήμες τις νιότης της. Και καθώς γνωρίζει πως φτάνει στη δύση της ζωής της, και κοιτάζοντας το κόκκινο καρνέ που κάποτε της είχε κάνει δώρο ο πατέρας της, και που μέσα του υπάρχουν γραμμένα τα ονόματα όσων ανθρώπων σημάδεψαν τη ζωή της, αποφασίζει πως πρέπει να γράψει την ιστορία της, να μην την αφήσει να ξεχαστεί και ποιος ξέρει... ίσως και να βρει την ευτυχία που αναζητούσε για χρόνια ολάκερα.
Η αλήθεια είναι πως, ως Γιώτα, με προβληματίζει ιδιαίτερα το θέμα της τρίτης ηλικίας, το πως νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι, το που καταλήγουν, το αν θα έπρεπε να εξαρτώνται από άλλους ανθρώπους ή αν θα έπρεπε να έχουν φροντίσει από μόνοι τους για τα γεράματά τους. Καλώς ή κακώς, ζούμε σε μια κοινωνία που όλα γύρω μας τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, οι ταχύτητες της καθημερινότητας μάς παρασέρνουν σε ορμητικά ρεύματα υποχρεώσεων που μας πνίγουν και δεν μας αφήνουν να αναπνεύσουμε, να σκεφτούμε τους εαυτούς μας, πόσο μάλλον τους γύρω μας. Κι όμως, έρχονται στιγμές, όπως αυτή της ανάγνωσης του "Κόκκινου καρνέ" που συνειδητοποιείς πως η ζωή, όσο μεγάλη κι αν είναι, αποτελείται από στιγμές. Μικρές στιγμές που συνθέτουν μια θεωρητικά μεγάλη διαδρομή που, όμως, αποδεικνύεται πολύ μικρή και σύντομη όσο πλησιάζεις προς το τέρμα της, κι εσύ τότε θα βρεθείς να ζητάς λίγο ακόμα, όπως όλοι.
Παράλληλα, μέσα από ιστορίες όπως αυτή της Ντόρις, ιστορίες γεμάτες ζωή, γέλια, δάκρυα, εμπειρίες, γνώση, συνειδητοποιούμε το πόσα πολλά και σπουδαία πράγματα έχουν να διδάξουν στους νεότερους οι άνθρωποι μιας κάποιας ηλικίας. Μπορεί να τους απαξιώνουμε κάποιες φορές, μπορεί να τους λοιδορούμε ή να τους περιφρονούμε, μπορεί να νομίζουμε πως τα γνωρίζουμε όλα, όμως, αν ανοίξουμε το μυαλό και την καρδιά μας και αφήσουμε για λίγο στην άκρη τον εγωισμό μας, θα δούμε πως τα πράγματα δεν είναι μόνο άσπρα ή μαύρα, αλλά πως υπάρχουν χιλιάδες χρώματα ανάμεσά τους. Κι όσοι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να παίρνουν ζωή και χαρά μέσα από τη δική μας νιότη, έτσι κι εμείς μπορούμε ν' αποκτάμε μικρές νότες σοφίας μέσα από τις αφηγήσεις, τις στιγμές τους, τις εμπειρίες τους, από τη μαγεία της μελαγχολίας του κάποτε που έφυγε και που δεν γυρίζει πίσω, τόσο με τα καλά όσο και με τα στραβά του.
Αυτό που σίγουρα θα θυμάμαι από το βιβλίο αυτό, είναι την μικρή σημείωση της Ντόρις δίπλα από τα ονόματα όσων είχαν φύγει από τη ζωή. Νομίζω πως εκεί ήταν που η μοναξιά της αποκτούσε πραγματική υπόσταση και που εγώ, ως τρίτος παρατηρητής και ακροατής της, καταλάβαινα πως όσο πλούσια και γεμάτη κι αν ήταν η ζωή που είχε ζήσει, αυτή που ζούσε στο παρόν ήταν γεμάτη μοναξιά, με το μικρό καρνέ της μοναδική συντροφιά και παρηγοριά, σαν ένα νήμα που κρατούσε το παρελθόν της δεμένο με το σήμερα, και τις αναμνήσεις της αρκετά ζωντανές για να της προσφέρουν πνοή ακόμα και τις πιο σκοτεινές και θολερές μέρες. Μια ιστορία γραμμένη με αγάπη και τρυφερότητα, η αφήγηση μιας συναρπαστικής ζωής ενός ανθρώπου που είναι απίθανο να μην μπει μέσα στην καρδιά σας, ένα βιβλίο που θα θυμάστε για καιρό.
Βαθμολογία 9/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Sofia Lundberg
Μεταφραστής: Τάπα Σοφία
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 400
ISBN: 978-960-605-437-2
.jpg)
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου