Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ο Τζακ Κάφερι έρχεται αντιμέτωπος με το απόλυτο κακό. Ποιος θα βγει νικητής;
Η διαδικασία εξόδου τηρείται κατά γράμμα, όταν ένας ασθενής, ο Άιζακ, παίρνει εξιτήριο από την υψίστης ασφαλείας ψυχιατρική κλινική. Όμως, κάτι είναι λάθος… Πολύ λάθος…
Τρόφιμοι και προσωπικό στοιχειώνονται από τον θρύλο της Μοντ, ενός φαντάσματος που φημολογείται ότι κακοποιούσε παιδιά το 1860. Πιστεύουν ότι έχει επιστρέψει και ευθύνεται για τον αυτοτραυματισμό και τον θάνατο μιας ασθενή, καθώς και για μια σειρά ανεξήγητων περιστατικών.
Ωστόσο, δεν θα αργήσουν να συνειδητοποιήσουν ότι το φάντασμα δεν είναι αυτό για το οποίο πρέπει να ανησυχούν. Ο ασθενής που μόλις άφησαν να φύγει πιθανότατα συνδέεται με τα ανεξήγητα περιστατικά. Δεν έπρεπε να αφεθεί ελεύθερος.
Έντρομοι, θα ενημερώσουν τον ντετέκτιβ Τζακ Κάφερι. Πρέπει να τον βρει πολύ σύντομα, πριν προλάβει να σκοτώσει και πάλι.
Μήπως η απάντηση βρίσκεται στις τρομακτικές μικρές κούκλες που έφτιαξε ο Άιζακ στον θάλαμο του ψυχιατρείου; Μήπως αυτές κρύβουν τα στοιχεία που θα φέρουν τον Κάφερι ένα βήμα μπροστά από τον ψυχασθενή δολοφόνο; 

Προσωπική άποψη:
Έκτη περιπέτεια για τον Τζακ Κάφερι, με την υπογραφή πάντα της Mo Hayder, κι ενώ περίμενα πως ίσως να είχε έρθει η στιγμή για να πάρει την κάτω βόλτα, έστω και για λίγο, διαψεύστηκα ολοκληρωτικά και απόλυτα. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπονοώ σε καμία περίπτωση πως η Hayder και ο αγαπημένος της ντετέκτιβ με έχουν κουράσει, το κάθε άλλο, αλλά η ιστορία έχει αποδείξει πως μακροσκελείς σειρές βιβλίων φτάνουν κάποια στιγμή σε ένα σημείο όπου μετά απ' αυτό είναι δύσκολο να υπάρξει σταθερότητα, πόσο μάλλον άνοδος, με την πτώση να είναι αναπόφευκτο κακό -χωρίς, ωστόσο, αυτό να μπορεί να καταδικάσει επ' αόριστον έναν δημιουργό και το έργο του. Παρ' όλα ταύτα, και παρά που η Hayder σίγουρα δεν είναι για όλους, για μια ακόμα φορά δίνει τον καλύτερό της εαυτό προσφέροντάς μας μία ακόμα καλή ιστορία που μας κάνει να ανατριχιάζουμε όσο τη διαβάζουμε.

Ο Ισαάκ, ο οποίος νοσηλεύεται ως ψυχικά ασθενής σε ψυχιατρικό ίδρυμα, αφήνεται ελεύθερος. Τίποτα δε φαίνεται να πηγαίνει λάθος με την έξοδό του από εκεί, όμως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Όλοι στο ίδρυμα, τρόφιμοι και υπάλληλοι, φαίνονται τρομοκρατημένοι από τον θρύλο του φαντάσματος της Μοντ, που το 1860 δολοφονούσε παιδιά, και που διάφορα αλλόκοτα περιστατικά, ανάμεσά τους ο αυτοτραυματισμός και ο θάνατος μιας ασθενή, ενισχύουν την πεποίθησή τους πως έχει επιστρέψει συνεχίζοντας το έργο της. Τότε είναι που ο ντετέκτιβ Κάφερι ειδοποιείται να αναλάβει να διερευνήσει τι πραγματικά συμβαίνει, με τις υποψίες του να πέφτουν πάνω στον Ισαάκ, όχι μόνο εξαιτίας των παράξενων κουκλιών που βρίσκονται στον θάλαμό του, αλλά κι επειδή όλοι φαίνονται να έχουν χειραγωγηθεί με τρόπο που οδήγησε στην απελευθέρωσή του κάποιον που δεν έπρεπε και που σύντομα θα σκοτώσει ξανά.

Σίγουρα δεν μπορώ να ισχυριστώ πως η λύση του μυστηρίου παίρνει βραβείο πρωτοτυπίας ή πως έρχεται με τέτοιον τρόπο που μας συγκλονίζει. Αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, τόσο με εσάς όσο και με εμένα, αυτό δεν είναι ένα από τα στοιχεία που έχουν κάνει τη Hayder να ξεχωρίσει στο είδος της. Αυτό που την καθιστά ιδιαίτερη είναι ο περίτεχνος τρόπος με τον οποίο καταφέρνει να χτίσει κάθε ιστορία της και να την "ντύσει" με ένα πέπλο μυστηρίου και αγωνίας, το οποίο ενισχύει όλο και περισσότερο το σασπένς της αφήγησης που με τον έντονο ρυθμό της μας καθηλώνει και μας κόβει την ανάσα, ουκ ολίγες φορές, ενώ παράλληλα δεν διστάζει, παρά που είναι γυναίκα, να γίνει αρκετά σκληρή, έως και ωμή, στις περιγραφές και στις απεικονίσεις της, όχι για να μας σοκάρει, αλλά για να μας δείξει την αλήθεια έτσι ακριβώς όπως είναι, χωρίς ωραιοποιήσεις ή δράματα για το θεαθήναι, αλλά χτυπώντας το μαχαίρι στο κόκαλο.

Σε ό,τι έχει να κάνει με την τελευταία μου παρατήρηση, όπως ακριβώς συνέβη με τα προηγούμενα βιβλία της Hayder, έτσι κι εδώ καταπιάνεται με ένα θέμα αρκετά λεπτό κι ευαίσθητο, στις ξόφθαλμες και μη προεκτάσεις αυτού, το οποίο χειρίζεται έτσι ακριβώς όπως πρέπει. Δηλαδή, σε καμία περίπτωση δεν ωραιοποιεί γεγονότα ή καταστάσεις, παρά τις παρουσιάζει με ωμό ρεαλισμό που ενισχύεται από την διαστροφή πολλών ανθρώπων που -δυστυχώς- ζουν εκεί έξω και ανάμεσά μας τροφοδοτώντας τους εφιάλτες και τις πιο μαύρες σκέψεις μας. Παράλληλα, δίνει αρκετά μεγάλη βαρύτητα στην ανάλυση της διαφοράς -αν κι εφόσον αυτή πράγματι υπάρχει και διαχωρίζει καταστάσεις- ανάμεσα στο να είναι κανείς κοινός εγκληματίας ή να είναι ασθενής εγκληματίας. Τι είναι αυτό που ορίζει τις λεπτές γραμμές ανάμεσα σε αυτά τα δύο; Πώς μπορείς να διακρίνεις την αλήθεια από το ψέμα; Και άραγε, υπάρχουν ελαφρυντικά σε κάποια απ' τις δύο περιπτώσεις ή όχι;

Μέσα από μικρά, σύντομα, αλλά εξαιρετικά περιεκτικά κι ευέλικτα κεφάλαια, η Hayder αφηγείται μία ιστορία που έχει όλα εκείνα τα διακριτικά του χαρακτήρα και τους συγγραφικού της ύφους που κάνουν τα κείμενά της να ξεχωρίζουν ανάμεσα σε πολλά άλλα. Η αφηγηματική ροή είναι συνεχής, χωρίς κενά, με έμφαση στην ένταση της αγωνίας και την ενίσχυση του σασπένς σελίδα τη σελίδα, στέλνοντας ρίγη ανατριχίλας στη ραχοκοκαλιά μας και κάνοντας στιγμές στιγμές το αίμα μας να παγώνει. Επίσης, σε αντίθεση με προηγούμενα βιβλία της σειράς, βλέπουμε δραματικές εξελίξεις και σε ό,τι έχει να κάνει με τους ίδιους τους χαρακτήρες, με τον Τζακ και τη Φλι ν' ανοίγονται περισσότερο -επιτέλους- ο ένας απέναντι στον άλλον, αρχίζοντας να επικοινωνούν και πάλι από την αρχή, χτίζοντας νέες γέφυρες μεταξύ τους που σίγουρα μελλοντικά θα βοηθήσουν και τη σχέση τους, συνολικά, να κινηθεί σε πιο σωστές και ισορροπημένες κατευθύνσεις, πράγμα που ανυπομονώ να συμβεί και να γίνω μάρτυράς του -ελπίζω σύντομα.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Mo Hayder
Μεταφραστής: Γιαννίσης Βαγγέλης
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 488
ISBN: 978-960-605-703-8