Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο μικρός Mumble είναι ένας αυτοκρατορικός πιγκουΐνος αλλιώτικος από τους άλλους. Ενώ θα έπρεπε να διαθέτει μια όμορφη και ρυθμική φωνή, όπως κι οι υπόλοιποι του είδους του, αυτός γεννήθηκε χορεύοντας κλακέτες.
Οι γονείς του φοβούνται μήπως δε βρει ποτέ την αληθινή αγάπη χωρίς να ξέρει το “Τραγούδι της καρδιάς”, οι συμμαθητές του στο σχολείο τον κοροϊδεύουν και τελικά η ηγεσία της Αυτοκρατορικής Χώρας τον εξορίζει λόγω της ιδιαιτερότητάς του.
Ο Mumble ξεκινά ένα απέραντο ταξίδι προς αναζήτηση του λόγου εξαφάνισης των ψαριών που έχει δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στη φυλή του. Ένα ταξίδι προς τη γνώση και την κατάκτηση της φιλίας και της αποδοχής.

Προσωπική άποψη:
Είχα ακούσει τόσα πολλά γι’ αυτό το μικρό πιγκουΐνο κι έχοντας στο μυαλό μου τη λαϊκή ρύση “όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι”, ήμουν λίγο επιφυλακτική με την εν λόγω ταινία κινουμένων σχεδίων. Άλλωστε πίστευα πως μετά το “Ψάχνοντας το Νέμο” δύσκολα θα με συγκινούσε κάποια άλλη ταινία αυτού του είδους. Κι όμως έπεσα έξω, αφού μιλάμε για μια ταινία όχι μόνο όμορφη στο μάτι, αλλά και με βαθιά νοήματα. Δε θα την χαρακτήριζα ακριβώς παιδική, αφού θεωρώ ότι τα τελευταία χρόνια τα κινούμενα σχέδια, μαζί με τη βοήθεια του amimation, έχουν γίνει πιο... ενήλικα και μπορούν άνετα να τα παρακολουθήσουν άτομα κάθε ηλικίας.

Οι animators της ταινίας, εκμεταλλευόμενοι την απήχηση που έχουν τα τελευταία χρόνια οι αξιαγάπητοι κάτοικοι της Ανταρκτικής, αναφέρω ως παράδειγμα “Το ταξίδι του Αυτοκράτορα”, δημιούργησαν μία εικόνα εκατοντάδων πιγκουΐνων να τραγουδάνε και να χορεύουν σε ρυθμούς ροκ, ποπ, φάνκι, γκόσπελ κι ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας. Ωστόσο, το “Ηappy Feet” δεν είναι μια ταινία για πιγκουΐνους. Είναι μια ταινία με θέμα τη διαφορετικότητα, το ρατσισμό και την περιβαλλοντική καταστροφή που προκαλούμε εμείς οι άνθρωποι, στην οποία πρωταγωνιστές είναι οι πιγκουΐνοι.

Η ταινία σεναριακά γίνεται εύκολα αντιληπτή και κατανοητή, λόγω ίσως του στόχου της ταινίας να αφυπνίσει την οικολογική μας συνείδηση και το ότι η διαφορετικότητα σημαίνει ταυτόχρονα και μοναδικότητα κι ότι πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας έτσι όπως είναι, χωρίς να προσπαθούμε να τον αλλάξουμε, όπως και το ν’ αγαπάμε τους άλλους, ακόμα κι όταν κάποια πράγματα απ’ αυτά που κάνουν μπορούν να μας φανούν αλλόκοτα.

Το animation της ταινίας είναι απλά ε-ξ-α-ι-ρ-ε-τ-ι-κ-ό! Τόσο ζωντανό που πολλές φορές θα κάνει τον θεατή να αναρωτηθεί αν αυτό που βλέπει είναι πραγματική εικόνα από κάποια γωνιά της Ανταρκτικής ή κάποια εικόνα καλοσχεδιασμένη και δημιουργημένη μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή. Πανέμορφα τοπία κι εικόνες που πραγματικά σε χαλαρώνουν και σε κάνουν να ταξιδεύεις. Όσο αφορά τους ήρωες της ταινίας ξεκινάνε από απίστευτα γλυκά και ζουμπουρλά πιγκουινάκια που μόνο χαμόγελα φέρνουν με τις αστείες φωνούλες τους και τις χνουδωτές άσπρες κοιλίτσες του, λες κι είναι αληθινά και θες να τα ζουμπήξεις μέσα απ’ την οθόνη, για να εξελιχθούν σε συμπαθέστατους ενήλικες Αυτοκρατορικούς πιγκουΐνους με χάρη και μεγαλοπρέπεια.

Τα τραγούδια που ακούγονται στην ταινία, πασίγνωστα, μα πάντα απολαυστικά, έχοντας αποδοθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να σου δημιουργείται ώρες-ώρες η επιθυμία να σιγοτραγουδήσεις και να χορέψεις, αν όχι όρθιος, σίγουρα στο κάθισμά σου. Προσωπικά έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές να κουνιέται σαν ελατήριο στον καναπέ. Και το πιο ωραίο της υπόθεσης ίσως είναι το γεγονός ότι δεν ακούγονται τα τραγούδια στην αυθεντική τους εκτέλεση, από τους κανονικούς ερμηνευτές, αλλά το ρόλο αυτό κατέχουν οι πρωταγωνιστές πιγκουΐνοι, δίνοντας μια πιο χαρούμενη νότα στην ταινία.

Οι ηθοποιοί που δανείζουν τις φωνές τους στους πιγκουΐνους στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, γιατί πραγματικά, αν και δεν είναι πολλοί που τους αναγνωρίζουν μια τέτοιου είδους επιτυχία, το να δώσεις ζωή σε έναν μη-υπαρκτό ήρωα, ίσως κάποιες φορές να είναι πιο δύσκολο κι από το να ερμηνεύεις ο ίδιος στον φακό κάποιο ρόλο. Γιατί πραγματικά, είναι δύσκολο να δώσεις χρώμα, συναισθήματα και κίνηση σε κάτι άψυχο, έτσι ώστε να το κάνεις να μοιάζει με πραγματικό.

Και για να μη λέτε ότι χάλασα και κάνω μόνο καλά σχόλια σήμερα, έφτασε η ώρα να σας πω και τι με ψιλοξενέρωσε στην όλη ιστορία. Το γεγονός ότι οι δημιουργοί στην προσπάθειά τους να κάνουν τα κινούμενα σχέδια πιο ενήλικα όπως προανέφερα, σε κάποια σημεία ξεφεύγουν λίγο, κάνοντας έντονες χαζοσεξιστικές αναφορές και χοντρόπετσα αστειάκια. Προς θεού, είμαι 23 χρόνων και δεν σοκάρομαι από κάτι τέτοια. Έχω ακούσει πολύ χειρότερα! Απλά θεωρώ, ότι μια ταινία αυτού του είδους, που υποτίθεται ότι απευθύνεται κυρίως σε παιδιά, θα έπρεπε να είναι λίγο πιο προσεγμένη στα εκφραστικά της μέσα. Από κάτι τέτοια πονηρεύονται τα παιδιά και μετά αναρωτιόμαστε “μα πού τα άκουσε και τα λέει αυτά;”.
Ανακεφαλαιώνοντας, έχουμε να κάνουμε με μια πολύ γλυκιά και τρυφερή ταινία, με έντονα οικολογικά μηνύματα –ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι η γη μας φωνάζει βοήθεια- καθώς κι αντιρατσιστικό νόημα. Ρεαλιστικό animation που δημιουργεί ένα περιβάλλον που φαντάζει πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Φωνές προσωπικοτήτων του Hollywood όπως η Nikole Kidman κι ο Robin Williams, αναγνωρίσιμες που δίνουν ένα άλλο κύρος στην ταινία και μουσική επένδυση από γνωστά τραγούδια που σε ξεσηκώνουν. Μια ταινία με πραγματικό ενδιαφέρον που θα την απολαύσει κάθε οικογένεια, κάθε παιδί και κάθε ενήλικας. Δείτε το τουλάχιστον για το oscar καλύτερης ταινίας κινουμένων που πήρε. Είναι το μόνο αξιοκρατικό oscar που δίνουν.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Happy Feet
Είδος: Computer Animation
Σκηνοθέτης: George Miller
Πρωταγωνιστές: Elijah Wood (Mumble), Brittany Murphy (Gloria), Hugh Jackman (Memphis), Nicole Kidman (Norma Jean), Robin Williams (Ramon/Lovelace)
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 109'

Επίσημο site: 
http://www2.warnerbros.com/happyfeet/