Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ένα νιόπαντρο ζευγάρι, οι Barbara και Adam Maitland, έπειτα από ένα ατύχημα βρίσκονται νεκροί. Όταν συνειδητοποιούν τι τους έχει συμβεί, προσπαθούν να μάθουν λεπτομέρειες για τη νέα τους, μεταθανάτια ζωή.
Ανακαλύπτουν λοιπόν, ότι είναι υποχρεωμένοι για τα επόμενα 125 χρόνια να στοιχειώσουν το σπίτι στο οποίο έμεναν.
Όταν οι νέοι αγοραστές φτάνουν κι εγκαταστήθεντο στο σπίτι τους, θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να τους τρομοκρατήσουν ώστε να φύγουν.
Όταν βλέπουν ότι οι προσπάθειές τους δεν καταλήγουν πουθενά και μέσα στην απελπισία τους, καταφεύγουν στον Beetlejuice, έναν απόκληρο του κόσμου των νεκρών, που αναλαμβάνει να διώχνει ζωντανούς από στοιχειωμένα σπίτια.

Προσωπική άποψη:
Τη συγκεκριμένη ταινία, μέχρι πριν λίγες μέρες, δεν την είχα παρακολουθήσει ποτέ ολόκληρη. Και για να πω την αμαρτία μου, μέχρι σήμερα δε μπορούσα να καταλάβω γιατί έχει θεωρηθεί ένα απ’ τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του κινηματογράφου. Τελικά τώρα που κατάφερα να την παρακολουθήσω από την αρχή μέχρι το τέλος, κατάλαβα τους λόγους που οδήγησαν σ’ αυτό. Και λυπάμαι που λόγο ηλικίας είχα μια τόσο διαφορετική αισθητική που δεν μου επέτρεπε ν’ αντιληφθώ αυτό που αντιλήφθηκα σήμερα. Έχουμε δει πολλές ταινίες τόσα χρόνια που έχουν σχέση με στοιχειωμένα σπίτια. Και πάντα τα βλέπαμε απ’ την ίδια οπτική. Απ’ αυτή του ιδιοκτήτη που προσπαθεί με κάθε μέσο να ξορκίσει το σπίτι απ’ τα κακά πνεύματα. Αυτή τη φορά όμως ο θεατής καλείται να προσεγγίσει την υπόθεση από μια εντελώς διαφορετική σκοπιά. Απ’ αυτή των πνευμάτων που προσπαθούν να ξορκίσουν το σπίτι που κάποτε τους άνηκε από τους εισβολείς.

Πρωτότυπο σενάριο με πληθώρα κωμικών στοιχείων. Μια ιδιαίτερη προσέγγιση στο μακάβριο θέμα του θανάτου και της μεταθανάτιας ζωής. Μια προσέγγιση με απίστευτα έξυπνο χιούμορ και παιχνιδιάρικη διάθεση. Λατρεμένο σημείο η επίσκεψη στη δημόσια υπηρεσία του άλλου κόσμου. Εξαιρετική προσέγγιση, που παρά την παράξενη φύση της, θυμίζει πολύ το δικό μας δημόσιο. Κάποια στιγμή στην ταινία αναφέρεται πως όταν κάποιος αυτοκτονεί, στην επόμενη ζωή γίνεται δημόσιος υπάλληλος. Κι αυτό πραγματώνεται αριστοτεχνικά στη μεγάλη οθόνη, με πλήθος άλλων νεκρών που περιμένουν τη σειρά τους, να σ’ ανατριχιάζουν και ταυτόχρονα να σου προκαλούν γέλιο. Μπορεί τα εφέ να μην είναι ότι καλύτερο με βάση τα σύγχρονα δεδομένα, λαμβάνοντας όμως υπ’ όψιν μας τα μέσα της εποχής εκείνης, μπορούμε χωρίς ενδοιασμούς να τα χαρακτηρίσουμε υπέροχα. Σουρεαλιστικά σκηνικά και κοστούμια, απίθανοι και καλοδουλεμένοι χαρακτήρες, εξαιρετική μουσική επένδυση.

Ο Burton, έστω κι αν γυρίζει ταινίες τρόμου, ακόμα κι αυτές κρύβουν κάποια παιδικότητα, κάποια αθωότητα. Δημιουργεί μερικά απ’ τα ωραιότερα παραμύθια. Παραμυθένιοι κόσμοι που αποκτούν υπόσταση. Φανταστικοί ήρωες που φαντάζουν ότι θα μπορούσαν να είναι κι αληθινοί. Απ’ τις πιο εμπνευσμένες και ταυτόχρονα χιουμοριστικές δε σκηνές της ταινίας, είναι εκείνη κατά την οποία, στην προσπάθειά τους τα φαντάσματα να διώξουν τους νέους ιδιοκτήτες του σπιτιού, καταλαμβάνουν τα σώματά τους και τους αναγκάζουν να τραγουδήσουν και να χορέψουν το “Banana Boat Song” του Belafonte. Απλά απολαυστική!

Όσον αφορά τις ερμηνείες, θα ξεκινήσω από τον Baldwin, που αν και σε γενικές γραμμές δεν αντέχω να τον βλέπω, στη συγκεκριμένη ταινία, χωρίς να κάνει κάτι το εξαιρετικό, είναι υποφερτός, αποδίδοντας αρκούντως ικανοποιητικά στο ρόλο του. Η Geena Davis, απολαυστικά χαμένη κι απελπισμένη, στο ρόλο μιας ζώντας νεκρής γυναίκας, που προσπαθεί να υπερασπιστεί τον χώρο της, χωρίς ακριβώς να ξέρει πως θα μπορέσει να το πετύχει, μοιάζοντας να φοβάται περισσότερο τους ζωντανούς απ’ ότι θα ‘πρεπε να τη φοβούνται εκείνοι. Εξαιρετική είναι η Winona Ryder στο ρόλο του παράξενου κι εσωστρεφούς νέου κοριτσιού. Σ’ έναν από τους πρώτους ρόλους της καριέρας της και σε αρκετά νεαρή ηλικία καταφέρνει ν’ αποδείξει ότι διαθέτει ταλέντο. Μια ιδιαίτερη ερμηνεία, από ένα ιδιαίτερο κορίτσι, σ’ έναν ιδιαίτερο ρόλο. Και τέλος, ο Michael Keaton το ρόλο του Beetlejuice. Απολαυστικός, διασκεδαστικός, με μια παιχνιδιάρικη διάθεση και με μια απόκοσμη παρουσία, που παρά τα κωμικά στοιχεία του ρόλου του, καταφέρνει ώρες-ώρες να προκαλεί ρίγη κι ανατριχίλα.

Κλείνοντας, το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι πραγματικά και κυρίως λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα δεδομένα της εποχής όπου και γυρίστηκε η ταινία, έχουμε να κάνουμε με μία απ’ τις καλύτερες παραγωγές του είδους. Πανέξυπνο σενάριο, αξιοποιημένο στο έπακρο από τον Burton που σε κάθε σκηνή προσθέτει κι από μια πινελιά της σκηνοθετικής του μαεστρίας κι έξυπνα επιλεγμένοι ηθοποιοί. Αν δεν την έχετε δει, να το κάνετε χωρίς ενδοιασμούς.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Σκαθαροζούμης
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Tim Burton
Πρωταγωνιστές: Geena Davis, Alec Baldwin, Michael Keaton, Winona Ryder, Jeffrey Jones, Michael McDowell
Παραγωγή: 1988
Διάρκεια: 92’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:

http://en.wikipedia.org/wiki/Beetlejuice
www.youtube.com/watch?v=joa3WiXDuEg