Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Bruce Nolan, ρεπόρτερ ανάλαφρων θεμάτων σε τηλεοπτικό σταθμό της Νέας Υόρκης, ζει με την ελπίδα κάποια στιγμή ν’ αναλάβει ως παρουσιαστής του κεντρικού δελτίου ειδήσεων.
Τα αφεντικά του όμως δίνουν τη θέση σε κάποιον άλλον κι εκείνος τα βάζει με τον θεό ο οποίος συνεχώς στέκεται τόσο άδικος απέναντί του.
Ο Θεός του παρουσιάζεται κι αφού ο Bruce του δηλώνει πως θεωρεί τη δουλειά του πολλή εύκολη, εκείνος με τη σειρά του, του προσφέρει τη θέση και τις δυνάμεις του για μια βδομάδα.

Προσωπική άποψη:
Εσείς τι θα κάνατε αν ήσασταν θεός για μια βδομάδα; Θα κοιτάξατε ν’ αποκτήσετε δόξα; Χρήμα; Γυναίκες; Εκδίκηση; Ε, κάπως έτσι σκέφτηκε κι ο Bruce κι όλη η υπόθεση της ταινίας περικλείει όλη την αχαλίνωτη φαντασία και κάθε κρυφό του πόθο μικρό ή μεγάλο που επιτέλους είναι σε θέση να εκπληρωθεί.

Φαίνεται πως στον Shadyac αρέσει η συνεργασία με τον Carrey την οποία επικαλέστηκε κι αυτή τη φορά. Ο λόγος; Μπορεί η καλή τους χημεία, μπορεί όμως κι η αδυναμία του πρώτου να στηρίξει με τη σκηνοθεσία του μια καλή κωμωδία χωρίς την υποστήριξη ενός μεγάλου κωμικού. Κι εντάξει... δεν περίμενα θαύματα (ο θεός είναι μεγάλος αλλά όχι και κάποια όρια) κι ως ένα σημείου καλά το πήγε, αλλά κοντά στο τελευταίο μισάωρο η κατάστασης μοιάζει να ξεφεύγει από τα χέρια του περισσότερο απ’ ότι ξεφεύγει απ’ του ίδιου του Bruce.

Και θα μου πεις “η σκηνοθεσία σε ενόχλησε” κι όχι, δεν ήταν αυτή, αλλά το αδύναμο σενάριο. Ο Bruce έγινε θεός και μετά τι; Όχι ότι δεν είναι διασκεδαστικά όσο λαμβάνουν χώρα απ’ τη στιγμή που αναλαμβάνει τα ηνία του κόσμου, αλλά μοιάζουν σα να μην οδηγούν πουθενά. Μέσα σ’ έναν ξέφρενο ρυθμό παλαβομάρας κι αχταρμά προσπαθεί να περάσει ηθικοπλαστικά μηνύματα όπως έκανε και στο “Liar-Liar”. Μπορεί οι συζητήσεις ανάμεσα στον Bruce και στον θεό να έχουν κάτι να μας πουν, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο κανένας θα δώσει μεγαλύτερη βάση πέραν της ώρας που κρατάει η ταινία.

Ένα πράγμα πρέπει να παραδεχτώ όσον αφορά τον Carrey. Αυτό που κάθε άλλος θα έκανε και θα φάνταζε στα μάτια μας απλώς καραγκιοζιλίκι ο συγκεκριμένος το κάνει να φαίνεται αστείο. Είναι γεγονός ότι η φάτσα του είναι πλασμένη με μια τέτοια ελαστικότητα έτσι ώστε να διαμορφώνεται όπως αυτός θέλει. Όσο ανόητα κι είναι αυτά που κάνει σίγουρα είναι απόλυτα διασκεδαστικά.

Ο Freeman είναι ένας πολύ αξιόλογος ηθοποιός του οποίου όμως οι κινηματογραφικές επιλογές τα τελευταία χρόνια δεν παύουν να με εκπλήσσουν. Μπορεί να είναι συμπαθέστατος ως ο θεός της διπλανής πόρτας που άνετα θα μπορούσες να πας μαζί του για καφέ και να αστειευτείς, όμως η προπαγανδιστική διάθεση του χαρακτήρα του δεν μ’ αρέσει. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν το λέω καθόλου με ρατσιστική διάθεση. Αν ο Θεός έχει χρώμα, μπορεί να είναι και μαύρος, αυτό δεν το ξέρω. Η επιλογή του όμως για τον ρόλο μου φαίνεται μια ανόητη προσπάθεια των Αμερικάνων να περάσουν το μήνυμα ότι δεν είναι ρατσιστές ενώ σε καμία περίπτωση δεν είναι έτσι. Σε κάθε πόλεμό τον νέγρικο λαό στέλνουν στην πρώτη γραμμή κι ακόμα υπάρχουν γκέτα που προσπαθούν να τους αφανίσουν.

Όσο για την Aniston, μπορεί να είναι γλυκιά και συμπαθέστατη, όμως μοιάζει να μη μπορεί να ξεκολλήσει από την εικόνα της Reitchel. Όλα τα λεφτά όμως σε σχέση με τους δευτεραγωνιστές της υπόθεσης είναι ο σκύλος του Bruce. Τρελό γέλιο!

Μπορεί να μην αποτελεί το έπος στην ιστορία της κινηματογραφημένης κωμωδίας, σίγουρα όμως περνάς την ώρα σου ευχάριστα. Ο Carrey στο είδος που τον πρωτογνωρίσαμε και το δίχως άλλο του ταιριάζει γάντι και συμπαθέστατοι συμπρωταγωνιστές που συμπληρώνουν μια ενδιαφέρουσα παλέτα. Μπορεί το σενάριο αν και χιουμοριστικό να αναλώνεται, ωστόσο παραμένει διασκεδαστικό παρά τις όποιες χοντροκομμένες σκηνές.
Βαθμολογία 7,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Θεός Για Μια Βδομάδα
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Tom Shadyac
Πρωταγωνιστής: Jim Carrey, Morgan Freeman, Jennifer Aniston, Catherine Bell, Steve Carell, Philip Baker Hall
Παραγωγή: 2003
Διάρκεια: 101’

Επίσημο site:
http://www.brucealmighty.com/