Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Daniel και η Suzan είναι ένα νεαρό ζευγάρι που κατά τη διάρκεια των διακοπών τους, αποφασίζουν μαζί μ’ έναν group εκδρομέων να διασκεδάσουν κάνοντας καταδύσεις ανοικτά του ωκεανού.
Από λάθος υπολογισμό του πληρώματος όμως, η βάρκα φεύγει κι αφήνει το νεαρό ζευγάρι ολομόναχο καταμεσής του ωκεανού.
Οι ώρες περνάνε και κάνουν αγωνιώδεις προσπάθειες να επιβιώσουν μέχρι κάποιος να τους εντοπίσει. Στο ενδιάμεσο όμως περικυκλώνονται από ένα πλήθος καρχαριών που περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία.
Προσωπική άποψη:
Ξέροντας τη θεματολογία της ταινίας εύλογα ν’ αναρωτηθεί κάποιος αν μπορεί μια ταινία να είναι ενδιαφέρουσα, όταν καθ’ όλη της τη διάρκεια παρακολουθείς δύο και μόνο ανθρώπους να παλεύουν στον απέραντο ωκεανό για να επιβιώσουν. Η απάντηση είναι πως μάλλον όχι, δεν μπορεί να έχει τεράστιο ενδιαφέρον.
Η ταινία βασίζεται σε πραγματική ιστορία καθώς κάποτε, όντως κάποιοι ηλίθιοι δεν υπολόγισαν σωστά και ξέχασαν δύο κακομοίρηδες στη μέση του πουθενά. Το γεγονός βέβαια ότι πρόκειται για πραγματικά γεγονότα δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στην ιστορία και σαφώς πιο ισχυρά συναισθήματα στον θεατή. Όλα αυτά όμως κάπου στερεύουν γιατί μέσα σου ξέρεις εξ’ αρχής, πως ότι και να κάνουν θα καταλήξουν ή στον πάτο της θάλασσας ή στο στομάχι κάποιου διερχόμενου καρχαρία.
Το πρώτο μισό της ταινίας κυλάει βασανιστικά αργά με το νεαρό δίδυμο να παρασύρεται από τα θαλάσσια ρεύματα προς το άγνωστο. Το μόνο που μπορεί να δει το μάτι σου είναι θάλασσα και το μόνο που μπορείς ν’ ακούσεις είναι οι κλισέ και ολιγόλεξες ατάκες που ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι δύο εγκαταλειμμένοι του στυλ “Are you ok?”, “Can they see us?”, “Something grabbed my foot!” κι άλλα τέτοια χαρούμενα.
Η κατάσταση βέβαια βελτιώνεται στο δεύτερο μισό της ταινίας όπου και κάνουν την εμφάνισή τους οι πεινασμένοι κι άγριοι καρχαρίες. Τότε είναι που ο χρόνος θέλει να περάσει για να δεις τι θα γίνει, έστω κι αν μέσα σου το ξέρεις ήδη, και δεν περνάει με τίποτα. Μπορεί να μην έχουμε να κάνουμε με το “Jaws”, αλλά στο συγκεκριμένο κομμάτι της ιστορίας η ένταση κι αγωνία ανεβαίνουν κατακόρυφα, όπως και η συμπόνια του κοινού απέναντι στο νεαρό ζευγάρι. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως οι καρχαρίες που χρησιμοποιήθηκαν είναι αληθινοί, κάτι που από μόνο του είναι αγριευτικό.
Ο Chris Kentis από την, καρέκλα ήταν, βάρκα ήταν, θα σας γελάσω, του σκηνοθέτη κάνει ότι καλύτερο μπορεί με τα μέσα που έχει. Δεν θέλει να δημιουργήσει μια ταινία, αλλά την αναπαράσταση ενός πραγματικού συμβάντος. Για να τονίσει λοιπόν την τραγικότητα της υπόθεσης, γυρίζει όλη την ταινία με digital camera, όχι πολύς καλής ποιότητας, αλλά τελικά ίσως αυτό να είναι που δίνει τον ρεαλισμό. Γιατί φίλοι μου, ο ρεαλισμός είναι που τρομάζει, ούτε οι καρχαρίες, ούτε οι απότομες σκηνές. Η σκέψη ότι αυτό που βλέπεις έχει συμβεί και θα μπορούσε να ξανασυμβεί στον καθένα και τελικά εκεί πάνω βασίζεται κι αυτό είναι που εκμεταλλεύεται.
Το πρωταγωνιστικό, άσημο δίδυμο, ήταν ότι χρειαζόταν ο σκηνοθέτης για μια low budget παραγωγή σαν αυτή. Δύο άγνωστοι προς εμάς άνθρωποι, που δε μπορούμε με τίποτα να τους συνδέσουμε με κάτι περισσότερο απ’ αυτό που βλέπουμε εκείνη την ώρα στις οθόνες μας. Όχι ότι ερμηνευτικά αναδεικνύουν το τεράστιο υποκριτικό ταλέντο τους. Πλην του δεύτερου μισού άλλωστε της ταινίας, όπου υπάρχουν περισσότερο φιλοσοφημένοι διάλογοι μεταξύ τους, δεν προσφέρεται και το σενάριο για κάτι τέτοιο. Στην τελική τι έχεις να πεις όταν είσαι κατά μεσοίς του πελάγους και σε ορέγονται καρχαρίες; Μάλλον τίποτα!
Με άλλα λόγια, θεωρώ ότι η συγκεκριμένη ταινία δημιουργεί δύο διαφορετικά συναισθήματα. Υπάρχουν αυτοί που σίγουρα θα την θεωρήσουν αριστούργημα και υπάρχουν κι αυτοί που θα θεωρήσουν ότι πέταξαν χρόνο και χρήμα. Για ‘μένα η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Για ‘μένα είναι μια ταινία που θα σε κρατήσει μέχρι την τελευταία στιγμή, άλλωστε η διάρκειά της δεν είναι τόσο τρομαχτική. Και πέραν αυτού, είτε άρεσε, είτε δεν άρεσε, ανήκει στις ταινίες εκείνες που δεν ξεχνάς εύκολα.
Βαθμολογία 6,5/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Άγριος Ωκεανός
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Chris Kentis
Πρωταγωνιστές: Blanchard Ryan, Daniel Travis
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 79’
Επίσημο site:
http://openwaterfilm.com/
Ο Daniel και η Suzan είναι ένα νεαρό ζευγάρι που κατά τη διάρκεια των διακοπών τους, αποφασίζουν μαζί μ’ έναν group εκδρομέων να διασκεδάσουν κάνοντας καταδύσεις ανοικτά του ωκεανού.
Από λάθος υπολογισμό του πληρώματος όμως, η βάρκα φεύγει κι αφήνει το νεαρό ζευγάρι ολομόναχο καταμεσής του ωκεανού.
Οι ώρες περνάνε και κάνουν αγωνιώδεις προσπάθειες να επιβιώσουν μέχρι κάποιος να τους εντοπίσει. Στο ενδιάμεσο όμως περικυκλώνονται από ένα πλήθος καρχαριών που περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία.
Προσωπική άποψη:
Ξέροντας τη θεματολογία της ταινίας εύλογα ν’ αναρωτηθεί κάποιος αν μπορεί μια ταινία να είναι ενδιαφέρουσα, όταν καθ’ όλη της τη διάρκεια παρακολουθείς δύο και μόνο ανθρώπους να παλεύουν στον απέραντο ωκεανό για να επιβιώσουν. Η απάντηση είναι πως μάλλον όχι, δεν μπορεί να έχει τεράστιο ενδιαφέρον.
Η ταινία βασίζεται σε πραγματική ιστορία καθώς κάποτε, όντως κάποιοι ηλίθιοι δεν υπολόγισαν σωστά και ξέχασαν δύο κακομοίρηδες στη μέση του πουθενά. Το γεγονός βέβαια ότι πρόκειται για πραγματικά γεγονότα δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στην ιστορία και σαφώς πιο ισχυρά συναισθήματα στον θεατή. Όλα αυτά όμως κάπου στερεύουν γιατί μέσα σου ξέρεις εξ’ αρχής, πως ότι και να κάνουν θα καταλήξουν ή στον πάτο της θάλασσας ή στο στομάχι κάποιου διερχόμενου καρχαρία.
Το πρώτο μισό της ταινίας κυλάει βασανιστικά αργά με το νεαρό δίδυμο να παρασύρεται από τα θαλάσσια ρεύματα προς το άγνωστο. Το μόνο που μπορεί να δει το μάτι σου είναι θάλασσα και το μόνο που μπορείς ν’ ακούσεις είναι οι κλισέ και ολιγόλεξες ατάκες που ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι δύο εγκαταλειμμένοι του στυλ “Are you ok?”, “Can they see us?”, “Something grabbed my foot!” κι άλλα τέτοια χαρούμενα.
Η κατάσταση βέβαια βελτιώνεται στο δεύτερο μισό της ταινίας όπου και κάνουν την εμφάνισή τους οι πεινασμένοι κι άγριοι καρχαρίες. Τότε είναι που ο χρόνος θέλει να περάσει για να δεις τι θα γίνει, έστω κι αν μέσα σου το ξέρεις ήδη, και δεν περνάει με τίποτα. Μπορεί να μην έχουμε να κάνουμε με το “Jaws”, αλλά στο συγκεκριμένο κομμάτι της ιστορίας η ένταση κι αγωνία ανεβαίνουν κατακόρυφα, όπως και η συμπόνια του κοινού απέναντι στο νεαρό ζευγάρι. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως οι καρχαρίες που χρησιμοποιήθηκαν είναι αληθινοί, κάτι που από μόνο του είναι αγριευτικό.
Ο Chris Kentis από την, καρέκλα ήταν, βάρκα ήταν, θα σας γελάσω, του σκηνοθέτη κάνει ότι καλύτερο μπορεί με τα μέσα που έχει. Δεν θέλει να δημιουργήσει μια ταινία, αλλά την αναπαράσταση ενός πραγματικού συμβάντος. Για να τονίσει λοιπόν την τραγικότητα της υπόθεσης, γυρίζει όλη την ταινία με digital camera, όχι πολύς καλής ποιότητας, αλλά τελικά ίσως αυτό να είναι που δίνει τον ρεαλισμό. Γιατί φίλοι μου, ο ρεαλισμός είναι που τρομάζει, ούτε οι καρχαρίες, ούτε οι απότομες σκηνές. Η σκέψη ότι αυτό που βλέπεις έχει συμβεί και θα μπορούσε να ξανασυμβεί στον καθένα και τελικά εκεί πάνω βασίζεται κι αυτό είναι που εκμεταλλεύεται.
Το πρωταγωνιστικό, άσημο δίδυμο, ήταν ότι χρειαζόταν ο σκηνοθέτης για μια low budget παραγωγή σαν αυτή. Δύο άγνωστοι προς εμάς άνθρωποι, που δε μπορούμε με τίποτα να τους συνδέσουμε με κάτι περισσότερο απ’ αυτό που βλέπουμε εκείνη την ώρα στις οθόνες μας. Όχι ότι ερμηνευτικά αναδεικνύουν το τεράστιο υποκριτικό ταλέντο τους. Πλην του δεύτερου μισού άλλωστε της ταινίας, όπου υπάρχουν περισσότερο φιλοσοφημένοι διάλογοι μεταξύ τους, δεν προσφέρεται και το σενάριο για κάτι τέτοιο. Στην τελική τι έχεις να πεις όταν είσαι κατά μεσοίς του πελάγους και σε ορέγονται καρχαρίες; Μάλλον τίποτα!
Με άλλα λόγια, θεωρώ ότι η συγκεκριμένη ταινία δημιουργεί δύο διαφορετικά συναισθήματα. Υπάρχουν αυτοί που σίγουρα θα την θεωρήσουν αριστούργημα και υπάρχουν κι αυτοί που θα θεωρήσουν ότι πέταξαν χρόνο και χρήμα. Για ‘μένα η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Για ‘μένα είναι μια ταινία που θα σε κρατήσει μέχρι την τελευταία στιγμή, άλλωστε η διάρκειά της δεν είναι τόσο τρομαχτική. Και πέραν αυτού, είτε άρεσε, είτε δεν άρεσε, ανήκει στις ταινίες εκείνες που δεν ξεχνάς εύκολα.
Βαθμολογία 6,5/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Άγριος Ωκεανός
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Chris Kentis
Πρωταγωνιστές: Blanchard Ryan, Daniel Travis
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 79’
Επίσημο site:
http://openwaterfilm.com/
15 Σχόλια:
Αν και μετρια ως συνολο προκαλουσε ενα αρκετα εντονο κλιμα φοβου κυριως λογω των ζωντανων καρχαριων.
@ Zenia σίγουρα δεν θα ήθελες να είσαι εκεί... :p
Εχεις πρόσκληση για παιχνιδακι :)
@ Roadartist ευχαριστώ... Επειδή κάποιες μέρες θα λείπω σε σεμινάριο, θα συμμετάσχω μόλις επιστρέψω! :)
Ένα δυνατό θρίλερ αρκετά υποτιμημένο από κάποιους... Λυπάμαι αλλά το "Open water" ξεπερνά το κλισαρισμένο "Jaws" κατά πολύ. Μια αξέχαστη ταινία και ίσως από τις αγαπημένες μου πλέον...
8,5/10
@ Καλά Σωκράτη... είπαμε... κόψε κάτι! :/ :p
Καλό αλλά όπως και να το κάνεις, όσο τρόμο και να σου προκαλεί, είναι λίγο βαρετή και κουραστική αυτή η σιωπή.
Δε νομίζω να είναι... Η ταινία ξυπνά τις άγριες διαθέσεις μας... Από καρχαρίες είναι η καλύτερη επιλογή πλέον... Και η συνέχεια εξίσου σοκαριστική...
@ Εγώ νομίζω Σωκράτη! :p
Γιατί; Έχει και sequel; Σαν τι; Πώς τους χώνεψαν οι καρχαρίες; :p
Η συνέχεια αφηγείται μια παρέα που πηγαίνει βόλτα με ένα κότερο και μπαίνουν να βουτήξουν χωρίς να κατεβάσουν τη σκάλα. Οι καρχαρίες δεν εμφανίζονται απλώς αυτοί λιώνουν μέσα στο νερό και αλληλοσκοτώνονται.
Τιτλοφορείται με Open water no. 2: Adrift (Χαμένοι στον ωκεανό)
Υ.Γ. Ανενημέρωτη σε βρίσκω.... :-P!
@ Και όμως Σωκράτη... το είδα πριν λίγους μήνες σε μεταμεσονύχτια προβολή, ανάμεσα σε ύπνο και τάισμα του παιδιού αλλά δεν ήξερα τον τίτλο! :P
Ε, όχι και μεταμεσονύκτια... 22:00 ήταν. Αν ο μικρός άκουσε το κλάμα του μωρού της ταινίας λογικό ήταν να κλαίει...
Πώς σου φάνηκε; Εμένα με συγκλόνισε και του βάζω 7.5/10. Το τέλος με ξενέρωσε...
Υ.Γ. Πω, πω... Τα μωρά τα καταλαβαίνουν όλα και η ταινία είναι ακατάλληλη!! :-P!!
@ Εγώ Σωκράτη στις 02.00 το είδα! :s :/
Αν το είχε δείξει άλλη μέρα πιο νωρίς θα σε γελάσω!
Ο μικρός με είχε ξυπνήσει για να φάει! :P
Καλούτσικο ήταν αλλά δεν τρελάθηκα κι όλας.
Α, ναι;;; Εγώ το πέτυχα Αύγουστο, ολομόναχος στο σπίτι...
Εμένα πλέον η δυλογία είναι από τις αγαπημένες μου :-)!!!
Τελικά κανείς δεν ξεφεύγει από το ρεύμα της εποχής. Όποια "κριτική" διάβασα (τουλάχιστον ένα μεγάλο ποσοστό) το παραλληλίζει με το "JAWS" ή με το "THE BLAIR WITCH PROJECT". Λοιπόν, ούτε "BLAIR" είναι, ούτε και "JAWS" (που κακά τα ψέματα είναι ισότιμες ταινίες πλέον). Κατά την άποψή μου, αποκάλυψες το τέλος έτσι όπως χειρίστηκες την κριτική σου και σε όποια ταινία και αν αποκαλύψεις spoilers δε θα τη δεις με καλό μάτι κι ας είναι και το "REQUIEM FOR A DREAM"!!!! Στους αρχικούς διαλόγους συμφωνώ ότι λίγο βαριέσαι, αλλά έτσι εμβαθύνεται πιο πολύ στο ρεαλισμό. Ο Chris Centis αξιοποίησε με άριστο τρόπο ένα παράτολμο εγχείρημα, με καλούς-άσημους (όπως λες) ηθοποιούς, που πολεμήθηκε από όλους εσάς τους κριτικούς που έχουν μείνει στο JAWS και δεν ξεκολλάνε (όχι ότι το JAWS δεν είναι ταινιάρα!!!), αλλά και αυτό εδώ είναι αρκετά καλό... ΕΡΓΑΡΑ!! Η δικαίωσή μου είναι ότι σε όσους το βάζω και το προτείνω να το δουν μου λένε: "Τι ήταν αυτό βρε;;; Ανατρίχιασα, μίσησα τη θάλασσα, πολύ κανιβαλισμός κ.τ.λ.". Από μένα 8/10.
@ Αλέξανδρε δεν κάνω κριτική όπως μπορείς να δεις και από την διατύπωσή μου αλλά, λέω την άποψή μου, κάτι το οποίο όπως επίσης ξεκαθαρίζω, είναι καθαρά προσωπικού επιπέδου.
Δεν ξέρω και δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με το πως την έκριναν κάποιοι άλλοι την ταινία. Φαντάζομαι ότι υπάρχει άνθρωποι με την ίδια άποψη με μένα, κάποιοι με καλύτεροι και κάποιοι με χειρότεροι.
Προσωπικά θεωρώ ότι η ταινία είναι μέτρια. Όσο για το ότι αποκαλύπτω το φινάλε... κι εγώ το ήξερα πριν δω την ταινία. Όχι απλά επειδή είχε διαβάσει γαι την πραγματική ιστορία στην οποία βασίστηκε αλλά, και γιατί δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία να καταλάβεις τι θα γίνει.
Από 'κει κι έπειτα, όπως ξανάπα, είναι όλα θέμα προσωπικής άποψης και δεν μπορώ να σε κρίνω επειδή σου άρεσε! :)
Πάντως δεν ήταν και απαίσια η άποψή μου... :p
Δημοσίευση σχολίου