Συνοπτική περίληψη του έργου:
O Alex Fletcher είναι ένας μουσικός που η καριέρα του έχει πάρει την κάτω βόλτα και προσπαθεί απελπισμένα να επανέλθει στα πράγματα.
Όταν μία σχεδόν έφηβη ντίβα του πενταγράμμου του ζητά να της γράψει ένα τραγούδι ο Alex θεωρεί ότι είναι η μεγάλη του ευκαιρία να επιστρέψει δριμύτερος.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχει γράψει ποτέ του στίχους και πρέπει να συνθέσει ένα ποπ σουξέ και να γράψει στίχους για αυτό μέσα σε λίγες μέρες. Κάπου εκεί εμφανίζεται η Sophie Fisher που ξυπνά κάτι μέσα του.

Προσωπική άποψη:
Εκείνος ξεπεσμένο αστέρι της μουσικής σκηνής όπου με κάθε εμφάνισή του οι γυναίκες παραληρούσαν. Τώρα, προσπαθεί να βρει τον τρόπο να ξαναμπεί στα πράγματα, ως δημιουργός, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο. Εκείνη, αισιόδοξη, χαμογελαστή και συμπαθέστατη, με κρυφό ταλέντο στο να γράφει στίχους. Έτοιμο κορόιδο προς εκμετάλλευση και τι περίεργο… οι δρόμοι τους διασταυρώνονται για να ενωθούν, επαγγελματικά και συναισθηματικά.

Σαν ιδέα δεν είναι τίποτα το πρωτότυπο. Δεν εξετάζουμε τον χώρο και τον χρόνο στον οποίο εξελίσσεται η ιστορία, αλλά κοιτάμε την ουσία. Και τελικά συνειδητοποιούμε, πως αυτή δεν υπάρχει καθώς μας έχει κουράσει η επαναλαμβανόμενη και συνεχώς μετασχηματισμένη εκδοχή, μιας κενής και άνευ ενδιαφέροντος θεματολογίας. Αλλά έστω, πες ότι δεν θέλεις να το δεις έτσι, αφήνεις στην άκρη την έλλειψη πρωτοτυπίας και αποφασίζεις να δεις τα θετικά και να περάσει μιάμιση ώρα ευχάριστα. Μπορείς;

Η αλήθεια είναι πως παρακολουθείς την πλοκή με τον ίδιο άνευρο τρόπο που παρουσιάζεται. Από τους τίτλους αρχής κι όλας, δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς κληρονομικό χάρισμα για να καταλάβει ότι στο τέλος, ο μεσήλικας star και η χαριτωμένη κοπελίτσα θα είναι μαζί. Αυτό δεν συμβαίνει σε όλα τα παραμύθια; Μόνο που αυτό το παραμύθι στερείται κάτι που είναι ζωτικής σημασίας και αυτό είναι η μαγεία.

Υπάρχουν κάποιες απειροελάχιστες στιγμές, όχι γέλιου, αλλά χαμόγελου, οι οποίες οφείλονται κατά κύριο λόγο στις χαρακτηριστικές γκριμάτσες που προκύπτουν απ’ την γραφική πλέον, αγγλόφατσα του Hugh. Κατά τ’ άλλα, γινόμαστε μάρτυρες σε μερικές ψευτοκόντρες μεταξύ τους ζεύγους, σε μερικές δήθεν αλληλοκατηγορίες όπου όμως διατηρούν το επίπεδό τους πολύ υψηλότερα απ’ όσο θα έπρεπε για να φτάσουμε στο γνωστό κομβικό σημείο. Σε εκείνο όπου αρχίζουν και δεν τελειώνουν, τα σαχλά και γεμάτα σιρόπια ερωτόλογα.

Η χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών είναι αρκετά καλή, όμως είναι αυτό αρκετό; Μάλλον όχι, γιατί μπορεί να είναι συμπαθητικές φυσιογνωμίες, να δένουν αρκετά όμορφα ως κινηματογραφικό ζευγάρι για παραγωγή του είδους, όμως λείπει αυτή η σπίθα που θα έκανε τη διαφορά. Πολύ περισσότερο δε, μας επηρεάζει η εμμονή τους σε ρόλους με απίστευτα πολλά κοινά μεταξύ τους στοιχεία. Σαν να έχουν καρμπονάρει μια ταυτότητα, στην οποία απλώς αλλάζουν όνομα και τοποθεσία, κατά περίσταση και συνθήκη. Ειδικά ο Hugh, αδυνατεί ν’ αποτοξινωθεί από το “Notting Ηill”.

Μπορεί ο Marc Lawrence να παίζει μπάλα στην έδρα του όμως δεν καταφέρνει να επιτύχει, όχι το γκολ της νίκης, αλλά έστω αυτό της ισοβάθμησης. Όσο κι αν προσπαθεί να τ’ αποφύγει, πέφτει σε αλλεπάλληλα κλισέ και τα μανιασμένα κύματα χτυπάνε το σενάριο αλύπητα. Λίγο γέλιο, λίγο δάκρυ, πολύ, μα πάρα πολύ μελό, σε ένα ρομαντικό ταινιάκι, όπου ακόμα και η καλή χημεία των πρωταγωνιστών δεν φαντάζει αρκετή.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Music And Lyrics
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθέτης: Marc Lawrence
Πρωταγωνιστές: Drew Barrymore, Hugh Grant, Brad Garrett, Kristen Johnston, Campbell Scott
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 96’

Επίσημο site:
http://musicandlyrics.warnerbros.com/