Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Lewis είναι ένας φοιτητής που αποφασίζει να πάει να πάρει την παιδική του φίλη Venna από το πανεπιστήμιο της, και μαζί να πάνε μέχρι την πόλη τους για τις διακοπές του καλοκαιριού.
Στην διαδρομή μαθαίνει ότι ο μεγάλος του αδερφός, Fuller έχει αποφυλακιστεί και έτσι, κάνει μία μικρή αλλαγή στην πορεία του για να τον συναντήσει.
Όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα, μέχρι που ο Fuller, αγοράζει έναν ασύρματο και πείθει τον Lewis, να μιλήσει με γυναικεία φωνή ώστε να ψαρώσει κάποιος φορτηγατζής και να σπάσουνε πλάκα μαζί του.
Όμως ο φορτηγατζής που πάνε να παίξουνε μαζί, αποδεικνύεται ότι είναι πολύ επικίνδυνος. Οι όροι αντιστρέφονται και είναι σειρά εκείνου να παίξει μαζί τους ένα πολύ πιο βίαιο παιχνίδι.

Προσωπική άποψη:
Μην σας κάνει εντύπωση, έχω τις καλές μου σήμερα γι’ αυτό και θα με δείτε κάπως ελαστική. Ο λόγος, για μια ταινία που υπό συγκεκριμένες συνθήκες θα μπορούσε απλά να περάσει απαρατήρητη, στα ψιλά γράμματα κάποιου μικρού σχολίου και τίποτα περισσότερο. Και όμως, το “Joy Ride” είναι μια ταινία που καταφέρνει να ξεχωρίσει ευχάριστα ανάμεσα σε ανάλογες παραγωγές τις τελευταίας δεκαετίας.

Ουσιαστικά πρόκειται για ένα road movie με στοιχεία θρίλερ και εκτεταμένης αγωνίας. Ο κίνδυνος παραμονεύει παντού, έχει πρόσωπο, έχει κίνητρο, έχει στόχο αλλά ποτέ δεν εμφανίζεται σε εμάς σαν οντότητα με υπόσταση, παρά μόνο αφήνει να εννοηθεί η παρουσία του στον χώρο. Αυτό άλλωστε είναι δοκιμασμένο και επιτυχημένο ως προς την δημιουργία ατμόσφαιρας χρόνια τώρα και ακόμα και σε ταινίες όπου το τελικό αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί, είναι κάτι το οποίο αναγνωρίζουμε ως ένα επιτυχημένο συστατικό.

Ο John Dahl, μετά τα επιτυχημένα “Rounders” και “Red Rock West” ξαναχτυπά με ένα θρίλερ που καταφέρνει να προσφέρει αυτό που υπόσχεται. Μια ξέφρενη πορεία, σε σκοτεινούς δρόμους με υποβλητική ατμόσφαιρα, ώρες αγωνίας και τρόμου, σε σωστές δόσεις ώστε να μην γέρνει απόλυτα σε κανένα από τα δύο είδη αλλά, διατηρώντας την ισορροπία ανάμεσά τους. Με μαεστρία παίρνει ένα σενάριο χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία, διαμορφώνοντάς το και παρουσιάζοντάς το με έναν τέτοιο τρόπο ώστε σε καμία περίπτωση να μην είναι αδιάφορο.

Ως προς τις ερμηνείες πλην του Steve Zahn που πραγματικά, καταφέρνει να ξεχωρίσει, δεν έχουμε κάτι άξιο λόγου. Η παρουσία ωστόσο του Walker είναι ένα καλό ατού για την ταινία καθότι νεαρός, συμπαθητικός και ικανός να παίξει τον ρόλο του ωραίου. Μην γελιόμαστε! Είτε μιλάμε για θρίλερ, είτε για κοινωνικοπολιτική ταινία, πάντα και παντού πρέπει να υπάρχει εκείνη η γοητευτική παρουσία που θα φέρει νεαρές κυρίες στις αίθουσες, κόνωντας εισητήρια και γεμίζοντας λεφτά τα ταμεία.

Σίγουρα το “Joy Ride” δεν είναι ούτε η ταινία που θα σας αλλάξει την ζωή, ούτε η ταινία εκείνη που θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπατε μέχρι σημερα τις ταινίες τρόμου. Είναι όμως μια πολύ καλή παραγωγή όσον αφορά την θεματολογία και την νοοτροπία του δρόμου και πως μπορείς να προσαρμώσει τον φόβο σε όλο αυτό. Με πιο απλά λόγια, μια ταινία που σίγουρα παρακολουθείται ευχάριστα είτε είστε είτε όχι, fans του είδους. Ηθικό δίδαγμα; Ποτέ μην παίζεις με τους άλλους, ποτέ δεν ξέρεις πως θα γυρίσει.
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ποτέ Μην Μιλάς Σε Ξένους
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: John Dahl
Πρωταγωνιστές: Paul Walker, Leelee Sobieski, Steve Zahn, Stuart Stone, Jessica Bowman
Παραγωγή: 2001
Διάρκεια: 96’

Επίσημο site:
http://www.foxstore.com/detail.php?item=172