Συνοπτική περίληψη του έργου:
Μια γενετική ανωμαλία επιτρέπει έναν νεαρό άντρα να τηλεμεταφέρεται παντού και με περισσή ευκολία.
Σύντομα ανακαλύπτει ότι αυτό το χάρισμα το έχουν κι άλλοι άνθρωποι, γνωστοί με το όνομα Jumpers, και ότι εδώ και αιώνες υπάρχει πόλεμος ανάμεσα στους Jumpers και αυτούς που έχουν ορκιστεί να τους σκοτώσουν.

Προσωπική άποψη:
Ναι, το ομολογώ! Οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, είναι το χειρότερό μου. Άλλωστε είναι κάτι που δεν το έχω κρύψει κατά το παρελθόν και η διάθεσή μου αυτή δεν έχει να κάνει σε τίποτα με εμπάθεια. Απλά στην πλειοψηφία τους, οι ταινίες του είδους αυτού είναι τόσο πολύ τραβηγμένες που φτάνουν, τόσο στα άκρα του το λογικό και το παράλογο, όσο και την υπομονή του θεατή που αισθάνεται τα νεύρα του να γίνονται κρόσια. Σας φαίνομαι υπερβολική; Και ακόμα δεν άρχισα.

Το σημαντικότερο μεινονέκτημα του “Jumper”, είναι το ίδιο του το σενάριο. Ναι, μπορεί η ιδέα μιας ομάδας ανθρώπων με ικανότητες τηλεμεταφοράς να ακούγεται ενδιαφέρουσα όμως, από το να ακούγεται μέχρι το να είναι, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Γιατί μπορεί οι νεαροί πρωταγνιστές να κάνουν ότι θα έκανε ο καθένας μας αν είχε αυτή την ικανότητα όμως, ως ταινία όφειλε να το πάει ένα βήμα παρακάτω, να το ψάξει λίγο περισσότερο και το ίδιο να κάνουμε κι εμείς. Όσο γι’ αυτούς που τους κυνηγάνε... γιατί και για ποιον λόγο ακριβώς επηρεάζεται το status quo εξ’ εξαιτίας των Jumpers;

Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω πως η ταινία αυτή είναι από τα χέρια του Doug Liman, του ανθρώπου εκείνου που λάτρεψα την σκηνοθετική του ματιά μέσα από την σειρά περιπετειών του Bourne. Σίγουρα είχε να διαχειριστεί ένα πολύ κακό σενάριο όμως, όσο και αν θέλει να ισσοροπήσει το χάλι του με καταιγιστική δράση, δεν τα καταφέρνει. Σίγουρα η ταινία έχει ρυθμό, νεύρο και ένταση. Όμως αυτά δεν είναι αρκετά στοιχεία για να διατηρηθεί το ενδιαφέρον μας. Πώς άλλωστε να γίνει κάτι τέτοιο όταν αυτό που παρακολουθείς καταλήγει να είναι μια νευρωτική ιστορία χωρίς καμία απολύτως συνοχή.

Ο Hayden Christensen μπορεί να είναι ένα όμορφο αγόρι όμως τι μ’ αυτό; Αυτό τον κάνει ηθοποιό; Σαφέστατα και όχι! Κρίμα, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί, όταν τον είχα δει στο “Ένα Σπίτι, Μια Ζωή”, είχα σχηματίσει μια εντελώς διαφορετική άποψη γύρω από τις ερμηνευτικές του ικανότητες. Φαίνεται πως απλά έκανα ένα μεγάλο λάθος. Όσο για την Rachel Bilson τι να πω... το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να μείνει στις τηλεοπτικές της εμφανίσεις, σε αυτές δηλαδή με τις οποίες ξεκίνησε έτσι ώστε να μην βασανίζεται να κάνει καριέρα και κατ’ επέκτασην, να μην βασανίζει κι εμάς.

Ο Samuel L. Jackson μπορεί να είναι όπως πάντα αποδοτικός στον ρόλο του κακού, μπορεί να μας έχει συνηθίσει σε επιλογές παράξενων και εγωκεντρικών ρόλων όμως, μήπως το έχει παρακάνει; Όσο κι αν η απειλητική του παρουσία προσπαθεί να σε κρατήσει ξύπνιο κατά την διάρκεια της προβολής, πιο πολύ τα καταφέρνει από την απορία που σου γεννιέται παρά από την ικανοποίηση του αποτελέσματος. Και η Lane; Γιατί το όνομά της παίζει φαρδύ, πλατύ στους τίτλους όταν δεν πρέπει αν την βλέπουμε συνολικά πάνω από έξι, άντε εφτά λεπτά;

Μιλάω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ και με κάθε ειλικρίνεια. Το “Jumper”, με πολύ απλά λόγια, δεν βλέπετε. Όσο απεγνωσμένες προσπάθειες κι αν κάνεις να το δεις, έστω σαν μια ταινία που βοηθάει στην κατανάλωση γνωστού αναψυκτικού και ποπ-κορν, δνε τα καταφέρνεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετανιώνεις την ώρα και τη στιγμή που δεν προτίμησες να πας στην Χασιά να τσακίσεις με την παρέα σου κανένα παϊδάκι κι έμεινες με την όρεξη στο σπίτι και το dvd στο χέρι.
Βαθμολογία 2/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Jumper
Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Doug Liman
Πρωταγωνιστές: Hayden Christensen, Samuel L. Jackson, Diane Lane, Jamie Bell, Rachel Bilson, Tom Hulce, Michael Rooker, Sean Baek
Παραγωγή: 2008
Διάρκεια: 88’

Επίσημο site:
http://www.jumperthemovie.com/