Συνοπτική περίληψη του έργου:
Το καλοκαίρι 1954 o αστυνόμος Teddy Daniels κι ο νέος συνεργάτης του Chuck, φτάνουν σ’ ένα νησί κάπου στα ανοιχτά της Αμερικής, όπου βρίσκεται ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο για ψυχασθενείς εγκληματίες, για να διεξάγουν έρευνα για μια ασθενή που φαίνεται να δραπέτευσε μυστηριωδώς.
Όταν ξαφνικά ξεσπάει μια καταιγίδα, ο Daniels βρίσκεται αποκλεισμένος εκεί και η διακριτική γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και παράνοιας αρχίζει να γίνεται επικίνδυνα δυσδιάκριτη.
Στο νοσοκομείο αυτό, τίποτα δεν είναι τελικά όπως φαίνεται κι ο Daniels βρίσκεται έρμαιο σε απάνθρωπες, ριζοσπαστικές θεραπείες που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων πειράματα με φάρμακα, βάρβαρες χειρουργικές επεμβάσεις και πλύσεις εγκεφάλου.
Όσο περισσότερο πλησιάζει στην αλήθεια, τόσο πιο θολή γίνεται αυτή και τόσο περισσότερο αρχίζει να πιστεύει ότι μπορεί να μη φύγει ποτέ από εκεί. Τουλάχιστον, όχι σώος, γιατί κάποιος εκεί μοιάζει να προσπαθεί να τον τρελάνει.

Προσωπική άποψη:
Σίγουρα οι ταινίες του Martin Scorsese τα τελευταία χρόνια, δεν έχουν την δυναμική, την ένταση αλλά και την αίγλη των παλαιότερων δημιουργιών του. Όπως και να ‘χει όμως, είναι σίγουρα ταινίες που δεν περνάνε απαρατήρητες, δεν μένουν ασχολίαστες και δεν στερούνται προσοχής, τόσο κατά την παραγωγή τους από τον μεγάλο αυτό δημιουργό, όσο και από τους θεατές που τρέχουν σύσσωμοι στις κινηματογραφικές αίθουσες να τις παρακολουθήσουν. “Το Νησί Των Καταραμένων”, δεν θα μπορούσε φυσικά να αποτελεί εξαίρεση ιδιαίτερα αφού, ο Martin αποφασίζει να θυμηθεί τις θριλερικές του σκηνοθετικές ικανότητες.

Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, το σενάριο δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα το καινούργιο. Είναι πολυχρησιμοποιημένο, χιλιοαναπτυγμένο και όποιος παρακολουθεί τακτικά κινηματογράφο, ή έστω έχει μελετήσει τα ψυχολογικά θρίλερ της τελευταίας δεκαετίας, θα μπορέσει πολύ εύκολα και άμεσα, να υποψιαστεί τι ακριβώς σε συμβαίνει σε αυτό το μυστηριώδες νησί. Κατ’ επέκταση, μπορεί να ξέρει από τα μισά της ταινίας, επιβεβαιωμένα μάλιστα, προς ποιο φινάλε οδηγείται. Μπορεί να μην είναι κακό όμως, είναι προβλέψιμο και όπως και να ‘χει, αυτό είναι ένα αρνητικό στοιχείο.

Ακολουθώντας την τακτική των μεγάλων θρίλερ στην ιστορία του κινηματογράφου, ο Scorsese καταπιάνεται με μια ταινία η οποία, κάτω από τον επιφανειακό της τρόμο, επιθυμεί να παρουσιάσει κάτι περισσότερο. Την σύγχυση ενός συστήματος που από την δημιουργία του, καταπατά κανόνες, ανθρώπινες ζωές και αξίες, προκειμένου να πετύχει τον στόχο του, στο όνομα της ανθρωποκοινωνικής εξέλιξης. Παράλληλα, θέλει να φανερώσει το πρόσωπο μιας αλλιώτικης ψυχιατρικής αλλά, και της ίδιας της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και τον τρόπο που το μυαλό αντιδρά στα ερεθίσματα και τις πληγές που δέχεται.

Δεν ξέρω αν ο Scorsese ήθελε με αυτή την ταινία να παρουσιάσει ένα νέο “Cape Fear” ωστόσο, δεν το πιστεύω. Όχι μόνο γιατί δεν το πέτυχε αλλά, γιατί τίποτα δεν μαρτυρά ότι είχε αυτή την πρόθεση. Σκηνοθετικά η ταινία είναι άρτια, σφιχτοδεμένη, με ένταση και μυστήριο. Δεν θα μπορούσαμε άλλωστε να περιμένουμε κάτι λιγότερο από έναν τόσο μεγάλο δημιουργό. Η εικόνα και η μουσική που την συνοδεύει είναι επιβλητικές όμως, υπάρχουν εκείνα τα εκμοντερνισμένα στοιχεία του σύγχρονου κινηματογράφου που, θα ξενίσουν όσους δεν περίμεναν να τα δουν.

Ένας από τους μεγάλους άσσους της ταινίας είναι οι πρωταγωνιστές της. Ο Leonardo DiCaprio, αρέσει δεν αρέσει σε μερικούς, έχει αποδείξει ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της γενιάς του, βουλώνοντας έτσι τα στόματα όσων κάποτε βιάστηκαν να τον κατηγορήσουν. Αυτό κάνει για μια ακόμη φορά και σε αυτή την ταινία, παραθέτοντας μια έντονη και φορτισμένη συναισθηματικά ερμηνεία, σε ένα είδος, που δεν έχουμε συνηθίσει αλλά χαιρόμαστε να τον βλέπουμε. Όμως εξαιρετικά δυνατή είναι στο πλάι του, τόσο η παρουσία του Ben Kingsley όσο και του Mark Ruffalo, εκπλήσσοντάς με ευχάριστα όσον αφορά τον δεύτερο.

Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Dennis Lehane και σε σενάριο της ελληνοαμερικανίδας Laeta Kalogridis, το “Shutter Island” είναι τεχνικά μια πολλή καλή ταινία, με εξαιρετικές ερμηνείες και επιβλητική ατμόσφαιρα η οποία όμως, στερείται πρωτοτυπίας. Μπορεί το παιχνίδι μεταξύ πραγματικού και φανταστικού να διαχειρίζεται αρκετά σωστά ωστόσο, τα μηνύματα που θέλει να περάσει και οι φιλοσοφίες στις οποίες βασίζεται, δεν είναι ικανοποιητικά αποδοτικές. Σίγουρα είναι μια ταινία που βλέπεις ευχάριστα ωστόσο, περίμενες το κάτι περισσότερο.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Νησί Των Καταραμένων
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Martin Scorsese
Πρωταγωνιστές: Leonardo DiCaprio, Mark Ruffalo, Ben Kingsley, Emily Mortimer, Michelle Williams, Max von Sydow, Jackie Earle Haley, Elias Koteas
Παραγωγή: 2010
Διάρκεια: 138’

Επίσημο site:
http://www.shutterisland.com/