Συνοπτική περίληψη του έργου:
Σε μια φιλήσυχη επαρχιακή πόλη ζει η Annie, χήρα και μητέρα τριών αγοριών. Οι κάτοικοι της πόλης γνωρίζουν πως η νεαρή μητέρα είναι προικισμένη με μαντικές ικανότητες και δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν ζητήσει τη βοήθειά της.
Παρ’ όλα αυτά, όλοι αναστατώνονται από ένα απρόσμενο και μακάβριο γεγονός. Η νεαρή Jessica King, σύζυγος του κακότροπου Donnie Barksdale και κόρη ενός από τους επιφανείς κατοίκους της πόλης, εξαφανίζεται κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες.
Όταν οι έρευνες των αστυνομικών Αρχών αποβαίνουν άκαρπες, ο πατέρας της κοπέλας ζητά τη βοήθεια της Annie.

Προσωπική άποψη:
Η πρώτη ταινία που είδα με την καλύτερη μου φίλη στον κινηματογράφο. Ο λόγος, ότι ήθελε η αδερφή της να την δει σαν τρελή, δεν έβρισκε παρέα και για να πάμε μαζί της ώστε να μην είναι μόνη της, μας έκανε τα έξοδα. Το γεγονός βέβαια ότι δεν πλήρωσα εισιτήριο και παρελκόμενα, χρύσωσε κάπως το χάπι όμως, δεν μπορείς, έστω κι αν δεν πλήττεις θανάσιμα, να μην σκεφτείς κατά την προβολή πως, αυτή την υπόθεση κάπου την έχω ξαναδεί με άλλα πρόσωπα. Και πραγματικά ισχύει, δεν είναι αποκύημα της φαντασίας σου ούτε de jà vu.

Ίσως κάποιοι διαβάζοντας απλά και μόνο την περίληψη του έργου, να κατάλαβαν σε ποια ταινία αναφέρομαι. Αν πάλι όχι, πρόκειται για το “Ένοχο Μυστικό”. Μπορεί εκεί η πρωταγωνίστρια να μην ήταν μέντιουμ της κακιάς ώρας όμως, όλα τα υπόλοιπα στοιχεία και η πλοκή, μοιάζουν με αντιγραφή της προαναφερόμενης ιστορίας. Το χειρότερο όλων, δεν είναι η αντιγραφή από μόνη της αλλά, το γεγονός ότι πρόκειται για μια πολλή κακή αντιγραφή, προβλέψιμη σε όλα τα σημεία, χωρίς φαντασία, χωρίς κανένα στοιχείο έκπληξης.

Ο Raimi παίρνει ως κεντρικό άξονα της ιστορίας του μια ξαναχρησιμοποιημένη ιδέα. Αυτό μπορεί να μην ήταν και κακό αν είχε φροντίσει έτσι ώστε, να την αναδιαμορφώσει, θέτοντάς την σε κάποιες νέες βάσεις, αλλάζοντας λίγο την ροή των δεδομένων ή ακόμα, και εισάγοντας στοιχεία τα οποία θα αποπροσανατόλιζαν τον θεατή. Γιατί, ποια είναι η ουσία να παρακολουθείς ένα θρίλερ όπου, ενώ θα έπρεπε να αναζητάς τον δολοφόνο, δεν το κάνεις γιατί ήδη τον ξέρεις από τα πρώτα κι όλας λεπτά, χωρίς καν να έχεις παίξει με τα αποδεικτικά στοιχεία;

Αν κάτι όμως με εκπλήσσει ακόμα περισσότερο είναι η σκηνοθετική αδυναμία του Raimi να διατηρήσει την εξέλιξη της πλοκής σε γρήγορους ρυθμούς και σε υψηλά επίπεδα αγωνίας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να δημιουργήσει το ατμοσφαιρικό κλίμα που απαιτούν οι παραγωγές του είδους κατά συνέπεια, το έργο δεν καταφέρνει να γίνει στην ουσία του να γίνει επιβλητικό και τρομακτικό. Αν υπάρχει στην αρχή κάποια σχετική ένταση, στα σημεία κορύφωσης, αντί να παίρνει την ανιούσα, επιλέγει έναν άλλο, πιο κατηφορικό δρόμο.

Αν κάτι είναι παρήγορο αυτό είναι η παρουσία της Cate Blanchett στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πέραν της καλής της ερμηνείας, το παρουσιαστικό της είναι το ιδανικό για να υποστηρίξει μια τόσο παράξενη προσωπικότητα όσο αυτή της πρωταγωνίστριας. Από ‘κει κι έπειτα βέβαια, ακολουθεί το χάος, με πολύ δημοφιλή ονόματα του Hollywood τα οποία όμως, σε κάνουν να απορείς, όχι γιατί δέχτηκαν να συμμετάσχουν στην ταινία γενικότερα αλλά, γιατί το έκαναν εφόσον βαριόντουσαν.

Θεωρώ πως ο μοναδικός λόγος για να εντυπωσιαστεί κάποιος βλέποντας αυτή την ταινία, είναι να μην έχει δει το “Ένοχο Μυστικό”. Μου φαίνεται πολύ δύσκολο, σχεδόν απίθανο, να ισχύει κάποια άλλη πιθανότητα. Αν όμως δεν το έχετε δει κι αποφασίσετε να επιλέξετε ανάμεσα στα δύο για το πιο θα παρακολουθήσετε, νομίζω ότι η επιλογή είναι ξεκάθαρη και δεν σηκώνει δεύτερη σκέψη. Γι’ αυτό άλλωστε το ένα το θυμούνται όλοι μέχρι σήμερα ενώ το άλλο, μάλλον δεν το θυμάται ούτε ο ίδιος ο Raimi.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Χάρισμα
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Sam Raimi
Πρωταγωνιστές: Cate Blanchett, Keanu Reeves, Katie Holmes, Hilary Swank, Giovanni Ribisi, Greg Kinnear, Michael Jeter, J.K. Simmons
Παραγωγή: 2000
Διάρκεια: 111’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0219699/
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Gift_(2000_film)