Η Κάτνις Έβερντιν, το φλεγόμενο κορίτσι, έχει επιβιώσει, αν και η πατρίδα της έχει καταστραφεί. Ο Γκέιλ έχει διαφύγει. Η οικογένεια της Κάτνις είναι ασφαλής. Ο Πίτα είναι αιχμάλωτος στα χέρια της Κάπιτολ. Η Περιοχή 13 πραγματικά υπάρχει. Υπάρχουν εξεγερμένοι. Υπάρχουν νέοι ηγέτες. Μια επανάσταση ξεδιπλώνεται.
Κατόπιν σχεδίου η Κάτνις διασώθηκε από την αρένα των βάναυσων και εφιαλτικών Εικοσιπεντάχρονων της Καταστολής, και κατόπιν σχεδίου εδώ και καιρό αποτελεί κομμάτι της επανάστασης χωρίς να το γνωρίζει. Η Περιοχή 13 έχει βγει από τις σκιές και σχεδιάζει να ανατρέψει την Κάπιτολ. Όλοι, όπως φαίνεται, είχαν συμμετοχή στην προσεκτική κατάστρωση των σχεδίων -εκτός από την Κάτνις.
Η επιτυχία της επανάστασης θα εξαρτηθεί από την προθυμία της Κάτνις να γίνει πιόνι, να δεχθεί να αναλάβει ευθύνη για αμέτρητες ζωές και να αλλάξει την πορεία του μέλλοντος της Πάνεμ. Για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να παραμερίσει τα αισθήματα οργής και καχυποψίας που νιώθει. Πρέπει να γίνει η Κοτσυφόκισσα των επαναστατών -όποιο κι αν είναι το προσωπικό κόστος.
Προσωπική άποψη:
Απ' όταν ξεκίνησα να διαβάζω την τριλογία "Αγώνων Πείνας", ξεκίνησαν και οι εφιάλτες μου. Δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου και να μην σκέφτομαι τις πιθανότητες. Πως μπορούσα εγώ να κοιμάμαι προστατευμένη και ασφαλής στο ζεστό μου κρεβάτι, έχοντας κοντά μου όσους αγαπώ, χωρίς να μπορώ να είμαι σίγουρη για την ασφάλεια των ηρώων μου, για την τροπή που έπαιρνε η ζωή τους σε κάθε κίνησή τους. Καθώς το σκέφτομαι τώρα, συνειδητοποιώ ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα της Collins. Να μας κάνει ως αναγνώστες, όχι απλά να έχουμε αγωνία αλλά, να κοιμόμαστε με τύψεις, κάτι που πιστεύω ότι θα διαρκέσει για αρκετό καιρό ακόμα καθώς, μια επίδραση τόσο ισχυρή, δεν μπορεί να ξεθυμάνει εύκολα. Μένει εκεί, κολλημένη στα βάθη της ψυχής σου, κατατρώγοντας ότι έχει μέσα της, σαν να προσπαθεί να σε τιμωρήσει που είσαι ένα ακόμη άπραγος μέλος μιας κοινωνίας σαν και αυτήν που οδήγησε κάποτε την Πάνεμ στην μορφή που έχει σήμερα.
Η Κάτνις κατάφερε για μια ακόμη φορά να επιβιώσει. Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αν τα κατάφερε μόνη της ή με την βοήθεια άλλων. Η ουσία βρίσκεται στην μορφή της, στο ότι κινείται και αναπνέει, στο ότι είναι αυτή που έριξε την πρώτη πιστολιά σε έναν αγώνα που μόλις τώρα ξεκινάει. Δεν είναι απλά ένα κορίτσι, είναι ένα σύμβολο. Η κοτσυφόκισσα καρφιτσωμένη στο μέρος της καρδιάς της έγινε το έμβλημα ενός λαού και του αγώνα του ενάντια στην παντοκυριαρχία της Πάνεμ. Το όνομά της είναι εκείνο που κάνει τα χείλη όσων το προφέρουν να κυρτώνουν με ελπίδα προς τα πάνω. Τώρα η Κάτνις πρέπει να αποφασίσει αν έχει την δύναμη, το θάρρος και την θέληση, όχι απλά να είναι το σύμβολο του αγώνα αλλά, να το προσωποποίηση βάζοντας τον εαυτό της στην δράση, μέσα στη καρδιά της μάχης. Και πως να μην το κάνει άλλωστε όταν παρά τον φόβο για την ζωή της, ο φόβος για τις ζωές όσων αγαπά και η ανάγκη να τους προστατέψει είναι ακόμα μεγαλύτερες.
Ο φουτουριστικός κόσμος της Collins βυθίζεται για τα καλά στην μάχη, μια μάχη που όσο πιο πολύ καίνε οι φλόγες της, τόσο περισσότερο σου θυμίζει μια μεγαλύτερη αρένα Αγώνων από αυτές που συναντήσαμε στα προηγούμενα βιβλία. Ακόμα και αν θες να ξεφύγεις δεν μπορείς αφού, είσαι εγκλωβισμένος, καταδικασμένος σε μια φρίκη που όμοιά της δεν έχεις δει, μονάχα έχεις ακούσει που όμως, είσαι καταδικασμένος να ζήσεις. Άλλωστε εμείς οι ίδιοι έχουμε καταδικάσει τους εαυτούς μας και μπορεί να μην μας εκπλήσσει, όμως μας σοκάρει το πόσο πολύ η Πάνεμ της Collins μοιάζει με τον δικό μας, σημερινό κόσμο. Πόσο κοντά στο πεδίο της μάχης βρισκόμαστε αλήθεια, πόσο πολύ καταδικασμένοι είμαστε να ακολουθούμε ένα αυταρχικό σύστημα επιβολής νόμων και κανόνων και βαθιά μέσα μας, πόσο θα θέλαμε να εναντιωθούμε όμως δεν έχουμε τα κότσια να το κάνουμε. Η ζωή είναι σύντομη και μπορεί να γίνει περισσότερο όμως οι ήρωες κάνουν ξεκάθαρο ότι μια ζωή χωρίς αγώνα δεν αξίζει.
Παρακολουθούμε λοιπόν τον αγώνα της Κάτνις πρώτα απ' όλους με τον ίδιο της τον εαυτό προκειμένου να μην χάσει τα λογικά της και έπειτα, απέναντι στην Κάπιτολ που θα προσπαθήσει πάση θυσία να διατηρήσει την ισχύ της θέσης της. Ο κάθε αγώνας όμως που οδηγεί σε έναν πόλεμο, δεν γίνεται απαραίτητα στο πεδίο της μάχης. Όσο και να λαχταρά να ξεχυθεί σε αυτόν η Κάτνις, αντιλαμβάνεται ότι αποτελεί το πιόνι σε σχέδια, πιο πάνω από την ίδια. Η τηλεόραση παίζει για μια ακόμη φορά τον ρόλο της αποδεικνύοντας ξανά και ξανά πόσο μεγάλη επιρροή έχει, πόσο ισχυρή μπορεί να γίνει η δύναμή της, καταφέρνοντας να συσπειρώσει τις μάζες, να καλλιεργήσει συνειδήσεις, να δημιουργήσει ιδέες. Μεγάλο ρόλο όμως παίζει και η τεχνολογία η οποία, όσο πιο πολύ αναπτύσσεται, τόσο περισσότερο ωθεί τα βίαια ένστικτά μας στα άκρα, τόσο περισσότερο μεγαλώνει την δίψα μας για πόλεμο, για αιματοχυσία, την λαχτάρα μας να εκδικηθούμε.
Δεν μπορείς να μην υποφέρεις, δεν μπορείς να μην νιώθεις αγωνία για την κάθε κίνηση που θα ακολουθήσει, για την κάθε απόφαση, για την κάθε νέα πληροφορία που ανατρέπει τα πάντα και κάνει την καρδιά σου να χάνει τους παλμούς της. Μετράμε απώλειες όχι ανθρώπων αλλά των ψυχών τους, εκείνων των ψυχών που έδωσαν δύναμη στην Κάτνις να ξεχυθεί στον αγώνα με μεγαλύτερο πάθος, εκείνων που την προστάτεψαν, ψυχή και σώμα, με το ίδιο τους το αίμα. Ο αγώνας όμως και ο πόλεμος δεν σταματάνε τα αισθήματα. Αντίθετα, τα γιγαντώνουν. Τα κάνουν πιο σκληρά, πιο επίπονα, πιο δύσκολα. Κάπου ανάμεσα στην λογική και τη βία, την σκληρή πραγματικότητα και το μέλλον που κάποτε θα ήθελε να μπορεί να ονειρευτεί, η Κάτνις καλείται να αποφασίσει τι επιτάσσει η καρδιά και τι η λογική της. Καλείται να ξεπεράσει τους προσωπικούς της φόβους, να νικήσει τους δαίμονές της αφού μοναχά έτσι θα έχει κουράγιο και αντοχή να πάρει αποφάσεις και να τις πραγματοποιήσει.
Ποιος όμως είναι ο πραγματικός εχθρός της Πάνεμ; Είναι η ήδη υπάρχουσα εξουσία ή μήπως είναι αυτή που αναμένεται να γίνει η νέα; Μήπως δεν έχει σημασία το πρόσωπο αλλά η φιλοσοφία πίσω από τον όρο της εξουσίας; Κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει επαναστάτης όμως, με την ίδια ευκολία μπορεί να γίνει θύμα της δύναμης που προσφέρει η εξουσία και το κύρος της κυριαρχίας πάνω σε ένα ολόκληρο έθνος. Και τι κάνεις όταν τελικά δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν; Εκεί είναι το πραγματικό σημείο δράσης. Εκεί είναι που πρέπει να εναντιωθείς σε αποφάσεις, παίρνοντας τις δικές σου. Σωστές ή λανθασμένες, είναι αυτές που θα σε οδηγήσουν σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή, σε ένα σημείο που δεν μπορείς να μην έχεις απώλειες. Και αν κάθε μορφής απώλεια είναι δύσκολη, οι απώλειες ζωής είναι δυσβάσταχτες και δεν είναι λίγες. Όχι, η Collins δεν διστάζει να τσακίσει το ηθικό μας και να σπάσει την ψυχή μας σε χίλια κομμάτια, ακριβώς όπως η Κάπιτολ προσπαθεί να κάνει στην Κάτνις.
Τελικά, οδηγούμαστε σε ένα φινάλε που παρά τον πόνο που νιώθουν βαθιά μέσα τους οι ήρωες που έχουν απομείνει στην ζωή, έναν πόνο που μοιραζόμαστε μαζί τους με κάθε ειλικρίνεια, δεν καταφέρνουν αλλά, προσπαθούν για το καλύτερο. Δεν μπορούν να ξεχάσουν, ίσως δεν θέλουν να ξεχάσουν. Η ζωή όμως προχωρά, εξελίσσεται, όσο δύσκολο και αν είναι να ξεπεράσεις κάποια πράγματα. Μπορείς όμως πραγματικά να ξεπεράσεις την φρίκη του πολέμου; Όσο και να βελτιωθούν τα πράγματα, όταν τον έχει βιώσει στο πετσί σου, δεν μπορεί παρά να σου έχει αφήσει τα σημάδια του, άλλα βαθιά, άλλα πιο επιφανειακά. Όπως και να 'χει, δεν μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος, πολύ περισσότερο, δεν μπορείς να βγεις αλώβητος από έναν πόλεμο και η Collins το ξέρει και προσπαθεί να το θυμίσει και σε μας. Ναι, μπορεί οι απώλειες να είναι οι πολλές και σκληρές, μπορεί τα ψυχικά τραύματα να μένουν εκεί όμως, πρέπει να βρίσκεις το θάρρος και το κουράγιο να προχωρήσεις, την δύναμη και την θέληση να κάνεις τα πράγματα καλύτερα γιατί τελικά, μόνο τότε αξίζουν οι θυσίες, τόσο όσων επέζησαν αλλά και όσων έμειναν πίσω ρημαγμένοι, μαζεύοντας και ενώνοντας τα κομμάτια τους.
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Suzanne Collins
Μεταφραστής: Τριαδά Πηνελόπη
Εκδόσεις: Πλατύπους
Κατηγορία: Ξένη Πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 2010
Αρ. σελίδων: 416
ISBN: 978-960-6665-54-7
21 Σχόλια:
xaxaxaxaaxaaax
dn mporo na stamatiso na gelao me ton titlo!!!!
diavases ena vivlio pou legete kotsufokissa??? axaxaxaax
@ Ki εγώ γέλαγα Νικολέτα... πριν το διαβάσω... αφού το διάβασα όμως... :'(
Οι αγώνες πείνας είναι μια από τις top σειρές σε όλο τον κόσμο. Το ξέρω και χωρίς να διαβάσω την κριτική σου Γιώτα.
Αλλά μετά την παρουσίαση σου είναι σίγουρο ότι είναι μέσα στα μελλοντικά μου σχέδια
@ Ρίτα να το κάνεις άμεσα. Είναι πραγματικά εξαιρετική τριλογία, με μοναδικά αισθήματα και καταπληκτικά μηνύματα.
Γιώτα μου, πραγματικά με την κριτική σου με κάλυψες απόλυτα. Διάβασα και τα τρία βιβλία την προηγούμενη εβδομάδα, μονορούφι, και έκτοτε προσπαθώ να ξεκινήσω νέα αλλά μου είναι δύσκολο! Υπέροχη σειρά και αυτό που εκτίμησα ιδιαίτερα είναι οτι η Κόλλινς δε διστάζει να "βάλει δύσκολα" στους χαρακτήρες της και να τους ωθήσει στα άκρα.
Για παράδειγμα, (και το γνωρίζω οτι πρόκειται για εντελώς άλλο βιβλίο και εντελως άλλη φιλοσοφία) στην "χαραυγή" απογοητέυτηκα πολύ όταν μαζεύτηκαν όλα τα αιμοβόρικα βαμπίρια για μια "μεγάλη" μάχη η οποία δεν έγινε ποτέ και το τέλος βρήκε τη Μπέλλα χαρωπή χωρίς να της΄λείπει τίποτα, ούτε καν η ανθρωπιά της.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι οτι μ'αρέσει όταν οι συγγραφείς εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις ευκαιρίες που τους προσφέρει το υλικό τους εξερευνώντας και οι ίδιοι τις δυνατότητές του. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία αλλα μέχρι στιγμής (για μένα) μόνο η Κολλινς κατάφερε να αποδώσει ένα περίπλοκο θέμα με απόλυτη πληρότητα. Δε λείπει τίποτα! (Ισως αν άλλαζα κάτι, θα έδινα άλλη τροπή στην ιστορία της Ματζ και λίγο μεγαλύτερο επίλογο).
Θα δεις την ταινία?
* ένα τόσο περίπλοκο θέμα
@ Μ μα είναι βιβλία που και να θες, μπορείς να μην τα διαβάσεις μονορούφι; Και επιπλέον, είναι βιβλία που σε αφήνουν εύκολα να καταπιαστείς μετά με κάτι άλλο;
Απλά τα λάτρεψα και ένας από τους βασικούς λόγους είναι ότι μέσα στο φανταστικό μέλλον της, η Collins κρύβει μια δυστοπία απόλυτα πραγματική, γεμάτη δυνατές εικόνες και συναισθήματα που δεν έχουν σκοπό να χρυσώσουν κανενός το χάπι, δεν στοχεύουν στο happy end όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι αλλά, κάθε τι έχει μια γλυκόπικρη και μάταιη γεύση.
Ω, ναι... μάλιστα μόλις έμαθα ότι κέρδισε προσκλήσεις για την πρεμιέρα την Τρίτη, οπότε θα πάω τότε! :)
Όντως δεν τα ξεπερνάς εύκολα!
Τυχερή! Κρίμα που ο διαγωνισμός ήταν μόνο για την αθήνα.
Θέλω πολύ να πάω,γιατί απ'ό,τι φαίνεται από το τρέιλερ (και από το γεγονός οτι η Κολλινς είναι μια εκ των σεναριογράφων) πρέπει να είναι πολύ καλή μεταφορά.
Και η δευτερη ταινία θα βγει του χρόνου το φθινόπωρο, αν είναι δυνατόν!
@ Ναι Μ, ευτυχώς! Σε έναν από τους 3 κέρδισα! Έτσι κι αλλιώς βέβαια θα πήγαινα αλλά, αν μπορούσα να γλιτώσω τα λεφτά γιατί να μην το έκανα; ;)
Εεε... όλα τα sequels βιβλίων τόσο κάνουν. Και καλύτερα να αναμένουμε αλλά να αξίζει τον κόπο παρά να μην περιμέναμε και να ήταν βλακεία!
Σίγουρα το καλό πράγμα αργεί αλλά ως φαν μου επιτρέπεται να γκρινιάξω λιγάκι, έτσι? Για το καλό, χαχαχαχα!
@ Άσε Μ... έχεις δίκιο! Κι εγώ το περιμένω πως και πως λέμε! :)
Πολυ ωραια βιβλια αλλα νομιζω πως το τελευταιο ειδικα ηταν συγκλονιστικο κ παρολο που με ειχες προετοιμασει ψυχολογικα η σκηνη του θανατου της...(οχι δεν θα κανω spoiler) μου εκοψε την ανασα!
Το τελος ηταν καταπληκτικο κ ακριβως οπως θα επρεπε να ειναι..αλλωστε πιστευω πως αν ειχαμε ενα παραμυθενιο τελος χωρις απωλειες,οπου ολοι καταληγουν ευτυχισμενοι απλα θα ακυρωνε ολη την σειρα κ ο,τι αυτη πραγματευεται..
@ Ειρήνη δεν φέρω καμία απολύτως ευθύνη! Είχα ενημερώσει... (τι είχα ενημερώσει δηλαδή, είχα ρουφιανέψει τα πάντα... χα, χα, χα...)
Συγκλονιστικό βιβλίο, συγκλονιστική σειρά, συγκλονιστικό τέλος! Ό,τι και να πούμε, θα είναι πολύ λίγο! Και φυσικά δεν θα μπορούσε να έχει τέλος του τύπου "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα". Απλά ήταν αδύνατον!!!
Δεν εχω λογια...πραγματικα ειναι απο τις λιγες φορες που δεν ξερω σε τι να εστιασω περισσοτερο σε ενα βιβλιο κι αν χρειαζεται να εστιασω σε κατι..δεν νομιζω οτι χωρανε λογια..απλα συγκλονιστικο!!
Κι οπως παντα ειχες δικιο!Πλεον δεν μπορω να θυμηθω καν γιατι το καθυστερησα τοσο καιρο!Ειμαι απαραδεκτη!!!
@ Ειρήνη δεν θα πω τίποτα... η παραδοχή σου, με κάλυψε απολύτως!!! :P
*ΠΕΡΙΈΧΕΙ SPOILER*
Μόλις τέλειωσα την σειρά κι έχω μέινει άναυδη. Ήταν πραγματικά συγκλονιστική, υπέροχη!
Θα συμφωνήσω όμως με την Μ στο ότι ο επίλογος παρότι με κάλυψε, θα προτιμούσα να ήταν μεγαλύτερος. Επίσης το γεγονός ότι η Πριμ πέθανε για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν μου άρεσε και δεν κατάλαβα και τον λόγο. Δεν διαφωνώ τόσο με τον θάνατο της αλλά περισσότερο με τον τρόπο και τον σκοπό.
Η άποψη μου για το θέμα της Ματζ είναι ότι ίσως θα έπρεπε να συμμετείχε λίγο περισσότερο στην ιστορία μιας και ήταν αυτή που έδωσε την καρφίτσα στην Κάτνις (που είναι και το σύμβολο της επανάστασης) και ο θάνατος της πέρασε σαν κάτι το τελείως αδιάφορο ή είναι η ιδέα μου;
Τέλως πάντων, το βιβλίο ήταν υπέροχο όπως και όλη η σειρά απλά θα ήθελα να εμβαθύνει λίγο περισσότερο στον ρόλο της Ματζ, στον θάνατο της Πριμ (τον τρόπο και τον σκοπό κυρίως όπως προείπα) και την εξέλιξη των ζωών των ηρώων στο μέλλον (και δεν εννοώ μόνο του Πίτα και της Κάτνις).
Όπως και να'χει παρά τις μικρές μου ενστάσεις πάντα θα υποστηρίζω αυτή τη σειρά γιατί πραγματικά ήταν σοκαριστική και το θεωρώ μεγάλο ταλέντο να μπορεί ο συγγραφέας να σου δημιουργεί τόσα πολλά αληθινά και ειλικρινή συναισθήματα με το βιβλίο του.
Υ.Γ.: Συγχαρητήρια για την υπέροχη κριτική και το υπέροχο blog σου :-) !!!
@ Πρώτα απ' όλα, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! :)
Δεύτερον, ο θάνατος της Πριμ, μόνο τυχαίος δεν είναι. Η Collins μας χτυπάει εκεί ακριβώς που θα μας πονέσει.
Ουσιαστικά, η Κάτνις, δεν είναι ηρωίδα, αλλά αντιηρωίδα. Ποτέ της δεν θέλησε να γίνει ηρωίδα, ούτε σύμβολο, ούτε τίποτα. Το ότι μπήκε αρχικά στην αρένα, ήταν καθαρά από εγωιστικά, προσωπικά κίνητρα, για να προστατέψει την αδερφή της. Αργότερα, τα γεγονότα και οι καταστάσεις την ανάγκασαν να ακολουθήσει το μονοπάτι που οι άλλοι ήθελαν και όχι αυτό που ήθελε εκείνη.
Κι εκεί ακριβώς έρχεται ο θάνατος της Πριμ που αποδεικνύει πως όλα όσα έκανε, όλα όσα θυσίασε, ακόμα και τον εαυτό και τα θέλω της, ήταν μάταια. Έγινε πιόνι σε ένα παιχνίδι που αν δεν είχε εμπλακεί η Πριμ, ποτέ δεν έπαιζε από επιλογή, για να αναδειχτεί. Και εκεί είναι ο μεγάλος συμβολισμός της τελευταίας σκηνής πριν τον επίλογο. Ουσιαστικά, χάνει και αποκτά τον έλεγχο της ζωής της, την ίδια στιγμή και γίνεται επιτέλους αυτή που θέλει και όχι αυτό που την αναγκάζουν.
Ναι έχεις απόλυτο δίκιο σ'αυτό που λες! Αλλά δεν εννοούσα αυτό. Βασικά εγώ έκανα λάθος στην διατύπωση μου. Εννοούσα πως δεν κατάλαβα ποιος ήταν ο σκοπός της προέδρου της 13! Αυτό είναι κάτι το οποίο πραγματικά δεν είχα καταλάβει. Είσαι πολύ σωστή σ'αυτά που λες και συμφωνώ απόλυτα, απλά είπα ότι ήθελα να "εμβαθύνει" και ήταν λάθος μου:-Ρ Εννοούσα πως ο λόγος που η πρόεδρος της 13 σκότωσε την Πριμ δεν μου άρεσε γιατί δεν κατάλαβα τα κίνητρα της. Τέλος πάντων, αφού έχουν περάσει μέρες που το διάβασα και κόπασε κάπως ο καταιγισμός συναισθημάτων, άρχισα να συνειδητοποιώ περισσότερο κάποια πράγματα :Ρ
Και φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν πίστεψα πως ήταν τυχαίος ο θάνατος της Πριμ :-ο
@ Το ότι σκοτώθηκε η Πριμ, ήταν και δεν ήταν τυχαίο, από μεριά κινήσεων της προέδρου. Νομίζω πως εξαρτάται καθαρά από το πως θέλει ο καθένας μας να το δει! ;)
Άργησα, αλλά το καταευχαριστήθηκα ! Βιβλιάρα από τις λίγες !!! Και μπορεί να ξεκίνησα να γράφω αυτές τις γραμμές, αλλά αισθάνομαι ακόμη συγκλονισμένη ! Παρά τα spoilers που είχαν προηγηθεί κι ευθύνονται κατά πολύ για την καθυστέρηση της ανάγνωσης της Κοτσυφόκισσας, σε καμία στιγμή κατά το διάβασμά της δεν τα σκέφτηκα και αυτό γιατί η Collins με την εξαιρετική γραφή της, με είχε κάνει για τρίτη συνεχή φορά μέρος της ιστορίας της. Διάβαζα τα τελευταία κεφάλαια και καρδιοχτυπούσα κι εγώ μαζί με τους ήρωες ! Αν και συστηματική αναγνώστρια, δεν το έχω νιώσει αυτό πολλές φορές, παρά μόνο με εξαιρετικές σειρές και βιβλία. Και οι Αγώνες Πείνας, είναι μία από αυτές τις σειρές. Συγκλονιστική από το πρώτο μυθιστόρημα, μέχρι το τελευταίο ! Το συγκεκριμένο μέρος το βρήκα πιο ωμό και άγριο κι από το πρώτο με την αρένα. Ακόμη να σταματήσω να σκέφτομαι τον βίαιο θάνατο του Φίνικ ( από τα λίγα spoilers που δεν γνώριζα ). Πραγματικά, είχα γουρλώσει τα μάτια μου εκείνη τη στιγμή κι αυτό γιατί 1. δεν το περίμενα, ήταν τόσο απρόσμενο και 2. τόσο άγριος ο θάνατός του. Και να μην μπορώ να κλάψω με την ησυχία μου, γιατί συνεχιζόταν το κεφάλαιο, συν το σοκ που ένιωσα που με παρέλυσε τελείως. Από τους πιο τραγικούς θανάτους αγαπημένων ηρώων ... Από την εποχή του Φρεντ είχα να νιώσω έτσι. :'( Και στη συνέχεια έρχεται η Πριμ, που ναι το περίμενα, το ήξερα, αλλά τελικά, ήταν τελείως διαφορετικό να το γνωρίζω και διαφορετικό να το διαβάζω. Τα συναισθήματα εκείνη τη στιγμή ένα κουβάρι. Απίστευτη τροπή, συγκλονιστική η σκέψη της συγγραφέως, καθώς υπογραμμίζει ακόμη περισσότερο τη τραγικότητα του συγκεκριμένου δυστοπικού έπους. Και τώρα περιμένω με μεγάλη αγωνία την ταινία !!!
@ Νικολέτα μου, όντως, άργησες τραγικά πολύ να το διαβάσεις, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ! :P
Είδες που σου είχα πει πως όσα spoilers κι αν είχες ακούσει ή διαβάσει, δεν θα σε επηρέαζαν καθόλου όταν θα το διάβαζες; Είναι πολύ διαφορετικό το να έχεις μάθει κάτι από το να το "βιώνεις". Γιατί αυτό κάνεις με τα βιβλία της Collins! Βιώνεις και αυτό είναι ένα συναίσθημα αξεπέραστο. Ο θάνατος της Πριμ σηματοδοτεί τόσα πολλά, που άλλο να στο λέει κανείς κι άλλο να μπορείς μόνος σου να κατανοήσεις την τραγικότητα που αυτός φέρνει. Ουσιαστικά, ακυρώνει όλα αυτά που έγινε η Κάτνις για να την προστατέψει. Όλα όσα πέρασε, ήταν μάταια. Όσο για τον Φίνικ... ευτυχώς που δεν στο είχε σφυρίξει κανείς, αν και το να το διαβάζεις είναι τόσο σκληρό και άδικο που δεν φαντάζομαι πως θα άλλαζε κάτι.
Καλά... εννοείται πως αυτή τη φορά, θα κανονίσουμε να δούμε όλες μαζί την ταινία! ;)
Δημοσίευση σχολίου