Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Κάτνις Έβερντιν, το φλεγόμενο κορίτσι, έχει επιβιώσει, αν και η πατρίδα της έχει καταστραφεί. Ο Γκέιλ έχει διαφύγει. Η οικογένεια της Κάτνις είναι ασφαλής. Ο Πίτα είναι αιχμάλωτος στα χέρια της Κάπιτολ. Η Περιοχή 13 πραγματικά υπάρχει. Υπάρχουν εξεγερμένοι. Υπάρχουν νέοι ηγέτες. Μια επανάσταση ξεδιπλώνεται.
Κατόπιν σχεδίου η Κάτνις διασώθηκε από την αρένα των βάναυσων και εφιαλτικών Εικοσιπεντάχρονων της Καταστολής, και κατόπιν σχεδίου εδώ και καιρό αποτελεί κομμάτι της επανάστασης χωρίς να το γνωρίζει. Η Περιοχή 13 έχει βγει από τις σκιές και σχεδιάζει να ανατρέψει την Κάπιτολ. Όλοι, όπως φαίνεται, είχαν συμμετοχή στην προσεκτική κατάστρωση των σχεδίων -εκτός από την Κάτνις.
Η επιτυχία της επανάστασης θα εξαρτηθεί από την προθυμία της Κάτνις να γίνει πιόνι, να δεχθεί να αναλάβει ευθύνη για αμέτρητες ζωές και να αλλάξει την πορεία του μέλλοντος της Πάνεμ. Για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να παραμερίσει τα αισθήματα οργής και καχυποψίας που νιώθει. Πρέπει να γίνει η Κοτσυφόκισσα των επαναστατών -όποιο κι αν είναι το προσωπικό κόστος.

Προσωπική άποψη:
Απ' όταν ξεκίνησα να διαβάζω την τριλογία "Αγώνων Πείνας", ξεκίνησαν και οι εφιάλτες μου. Δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου και να μην σκέφτομαι τις πιθανότητες. Πως μπορούσα εγώ να κοιμάμαι προστατευμένη και ασφαλής στο ζεστό μου κρεβάτι, έχοντας κοντά μου όσους αγαπώ, χωρίς να μπορώ να είμαι σίγουρη για την ασφάλεια των ηρώων μου, για την τροπή που έπαιρνε η ζωή τους σε κάθε κίνησή τους. Καθώς το σκέφτομαι τώρα, συνειδητοποιώ ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα της Collins. Να μας κάνει ως αναγνώστες, όχι απλά να έχουμε αγωνία αλλά, να κοιμόμαστε με τύψεις, κάτι που πιστεύω ότι θα διαρκέσει για αρκετό καιρό ακόμα καθώς, μια επίδραση τόσο ισχυρή, δεν μπορεί να ξεθυμάνει εύκολα. Μένει εκεί, κολλημένη στα βάθη της ψυχής σου, κατατρώγοντας ότι έχει μέσα της, σαν να προσπαθεί να σε τιμωρήσει που είσαι ένα ακόμη άπραγος μέλος μιας κοινωνίας σαν και αυτήν που οδήγησε κάποτε την Πάνεμ στην μορφή που έχει σήμερα.

Η Κάτνις κατάφερε για μια ακόμη φορά να επιβιώσει. Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αν τα κατάφερε μόνη της ή με την βοήθεια άλλων. Η ουσία βρίσκεται στην μορφή της, στο ότι κινείται και αναπνέει, στο ότι είναι αυτή που έριξε την πρώτη πιστολιά σε έναν αγώνα που μόλις τώρα ξεκινάει. Δεν είναι απλά ένα κορίτσι, είναι ένα σύμβολο. Η κοτσυφόκισσα καρφιτσωμένη στο μέρος της καρδιάς της έγινε το έμβλημα ενός λαού και του αγώνα του ενάντια στην παντοκυριαρχία της Πάνεμ. Το όνομά της είναι εκείνο που κάνει τα χείλη όσων το προφέρουν να κυρτώνουν με ελπίδα προς τα πάνω. Τώρα η Κάτνις πρέπει να αποφασίσει αν έχει την δύναμη, το θάρρος και την θέληση, όχι απλά να είναι το σύμβολο του αγώνα αλλά, να το προσωποποίηση βάζοντας τον εαυτό της στην δράση, μέσα στη καρδιά της μάχης. Και πως να μην το κάνει άλλωστε όταν παρά τον φόβο για την ζωή της, ο φόβος για τις ζωές όσων αγαπά και η ανάγκη να τους προστατέψει είναι ακόμα μεγαλύτερες.

Ο φουτουριστικός κόσμος της Collins βυθίζεται για τα καλά στην μάχη, μια μάχη που όσο πιο πολύ καίνε οι φλόγες της, τόσο περισσότερο σου θυμίζει μια μεγαλύτερη αρένα Αγώνων από αυτές που συναντήσαμε στα προηγούμενα βιβλία. Ακόμα και αν θες να ξεφύγεις δεν μπορείς αφού, είσαι εγκλωβισμένος, καταδικασμένος σε μια φρίκη που όμοιά της δεν έχεις δει, μονάχα έχεις ακούσει που όμως, είσαι καταδικασμένος να ζήσεις. Άλλωστε εμείς οι ίδιοι έχουμε καταδικάσει τους εαυτούς μας και μπορεί να μην μας εκπλήσσει, όμως μας σοκάρει το πόσο πολύ η Πάνεμ της Collins μοιάζει με τον δικό μας, σημερινό κόσμο. Πόσο κοντά στο πεδίο της μάχης βρισκόμαστε αλήθεια, πόσο πολύ καταδικασμένοι είμαστε να ακολουθούμε ένα αυταρχικό σύστημα επιβολής νόμων και κανόνων και βαθιά μέσα μας, πόσο θα θέλαμε να εναντιωθούμε όμως δεν έχουμε τα κότσια να το κάνουμε. Η ζωή είναι σύντομη και μπορεί να γίνει περισσότερο όμως οι ήρωες κάνουν ξεκάθαρο ότι μια ζωή χωρίς αγώνα δεν αξίζει.

Παρακολουθούμε λοιπόν τον αγώνα της Κάτνις πρώτα απ' όλους με τον ίδιο της τον εαυτό προκειμένου να μην χάσει τα λογικά της και έπειτα, απέναντι στην Κάπιτολ που θα προσπαθήσει πάση θυσία να διατηρήσει την ισχύ της θέσης της. Ο κάθε αγώνας όμως που οδηγεί σε έναν πόλεμο, δεν γίνεται απαραίτητα στο πεδίο της μάχης. Όσο και να λαχταρά να ξεχυθεί σε αυτόν η Κάτνις, αντιλαμβάνεται ότι αποτελεί το πιόνι σε σχέδια, πιο πάνω από την ίδια. Η τηλεόραση παίζει για μια ακόμη φορά τον ρόλο της αποδεικνύοντας ξανά και ξανά πόσο μεγάλη επιρροή έχει, πόσο ισχυρή μπορεί να γίνει η δύναμή της, καταφέρνοντας να συσπειρώσει τις μάζες, να καλλιεργήσει συνειδήσεις, να δημιουργήσει ιδέες. Μεγάλο ρόλο όμως παίζει και η τεχνολογία η οποία, όσο πιο πολύ αναπτύσσεται, τόσο περισσότερο ωθεί τα βίαια ένστικτά μας στα άκρα, τόσο περισσότερο μεγαλώνει την δίψα μας για πόλεμο, για αιματοχυσία, την λαχτάρα μας να εκδικηθούμε.

Δεν μπορείς να μην υποφέρεις, δεν μπορείς να μην νιώθεις αγωνία για την κάθε κίνηση που θα ακολουθήσει, για την κάθε απόφαση, για την κάθε νέα πληροφορία που ανατρέπει τα πάντα και κάνει την καρδιά σου να χάνει τους παλμούς της. Μετράμε απώλειες όχι ανθρώπων αλλά των ψυχών τους, εκείνων των ψυχών που έδωσαν δύναμη στην Κάτνις να ξεχυθεί στον αγώνα με μεγαλύτερο πάθος, εκείνων που την προστάτεψαν, ψυχή και σώμα, με το ίδιο τους το αίμα. Ο αγώνας όμως και ο πόλεμος δεν σταματάνε τα αισθήματα. Αντίθετα, τα γιγαντώνουν. Τα κάνουν πιο σκληρά, πιο επίπονα, πιο δύσκολα. Κάπου ανάμεσα στην λογική και τη βία, την σκληρή πραγματικότητα και το μέλλον που κάποτε θα ήθελε να μπορεί να ονειρευτεί, η Κάτνις καλείται να αποφασίσει τι επιτάσσει η καρδιά και τι η λογική της. Καλείται να ξεπεράσει τους προσωπικούς της φόβους, να νικήσει τους δαίμονές της αφού μοναχά έτσι θα έχει κουράγιο και αντοχή να πάρει αποφάσεις και να τις πραγματοποιήσει.

Ποιος όμως είναι ο πραγματικός εχθρός της Πάνεμ; Είναι η ήδη υπάρχουσα εξουσία ή μήπως είναι αυτή που αναμένεται να γίνει η νέα; Μήπως δεν έχει σημασία το πρόσωπο αλλά η φιλοσοφία πίσω από τον όρο της εξουσίας; Κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει επαναστάτης όμως, με την ίδια ευκολία μπορεί να γίνει θύμα της δύναμης που προσφέρει η εξουσία και το κύρος της κυριαρχίας πάνω σε ένα ολόκληρο έθνος. Και τι κάνεις όταν τελικά δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν; Εκεί είναι το πραγματικό σημείο δράσης. Εκεί είναι που πρέπει να εναντιωθείς σε αποφάσεις, παίρνοντας τις δικές σου. Σωστές ή λανθασμένες, είναι αυτές που θα σε οδηγήσουν σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή, σε ένα σημείο που δεν μπορείς να μην έχεις απώλειες. Και αν κάθε μορφής απώλεια είναι δύσκολη, οι απώλειες ζωής είναι δυσβάσταχτες και δεν είναι λίγες. Όχι, η Collins δεν διστάζει να τσακίσει το ηθικό μας και να σπάσει την ψυχή μας σε χίλια κομμάτια, ακριβώς όπως η Κάπιτολ προσπαθεί να κάνει στην Κάτνις.

Τελικά, οδηγούμαστε σε ένα φινάλε που παρά τον πόνο που νιώθουν βαθιά μέσα τους οι ήρωες που έχουν απομείνει στην ζωή, έναν πόνο που μοιραζόμαστε μαζί τους με κάθε ειλικρίνεια, δεν καταφέρνουν αλλά, προσπαθούν για το καλύτερο. Δεν μπορούν να ξεχάσουν, ίσως δεν θέλουν να ξεχάσουν. Η ζωή όμως προχωρά, εξελίσσεται, όσο δύσκολο και αν είναι να ξεπεράσεις κάποια πράγματα. Μπορείς όμως πραγματικά να ξεπεράσεις την φρίκη του πολέμου; Όσο και να βελτιωθούν τα πράγματα, όταν τον έχει βιώσει στο πετσί σου, δεν μπορεί παρά να σου έχει αφήσει τα σημάδια του, άλλα βαθιά, άλλα πιο επιφανειακά. Όπως και να 'χει, δεν μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος, πολύ περισσότερο, δεν μπορείς να βγεις αλώβητος από έναν πόλεμο και η Collins το ξέρει και προσπαθεί να το θυμίσει και σε μας. Ναι, μπορεί οι απώλειες να είναι οι πολλές και σκληρές, μπορεί τα ψυχικά τραύματα να μένουν εκεί όμως, πρέπει να βρίσκεις το θάρρος και το κουράγιο να προχωρήσεις, την δύναμη και την θέληση να κάνεις τα πράγματα καλύτερα γιατί τελικά, μόνο τότε αξίζουν οι θυσίες, τόσο όσων επέζησαν αλλά και όσων έμειναν πίσω ρημαγμένοι, μαζεύοντας και ενώνοντας τα κομμάτια τους.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Suzanne Collins
Μεταφραστής: Τριαδά Πηνελόπη
Εκδόσεις: Πλατύπους
Κατηγορία: Ξένη Πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 2010
Αρ. σελίδων: 416
ISBN: 978-960-6665-54-7