Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο πιγκουίνος Mumble έχει ένα σοβαρό πρόβλημα: τον γιο του, Eric. Όχι μονάχα είναι απρόθυμος να μάθει χορό, αλλά κάνει παρέα με τον Sven, ένα πιγκουίνο που πετάει.
Τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα όταν η Γη αρχίζει να συνταράζεται από μεγάλες δυνάμεις. Τότε, τα έθνη των πιγκουίνων ενώνονται μαζί με τους συμμάχους τους για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν.
Προσωπική άποψη:
Η αλήθεια είναι πως δεν λάτρεψα το πρώτο "Happy Feet" ωστόσο, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως όσον αφορά το animation ήταν μια παραγωγή χάριν της οποίας είχε γίνει εξαιρετικά καλή και προσεγμένη δουλειά, τα οικολογικά μηνύματα τα οποία ήθελε να περάσει στο κοινό το κατάφεραν με άμεσο και αποδοτικό τρόπο και κακά τα ψέματα, ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστική τόσο για τους μικρούς όσο και για τους μεγαλύτερους θεατές που σε καμία των περιπτώσεων δεν θα έλεγαν πως έχασαν την ώρα τους παρακολουθώντας το. Ωστόσο, αν έπρεπε να συγκριθεί με άλλα animations της εποχής του, τότε μάλλον θα έβγαινε χαμένο. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και το "Happy Feet 2" το οποίο ουσιαστικά δίνει την εντύπωση του μια από τα ίδια, χωρίς καμία απολύτως έμπνευση, στερούμενο οποιασδήποτε πρωτοτυπίας, αποτελώντας απλά ένα ακόμα sequel από τα τόσα και τόσα που βλέπουμε κατά καιρούς.
Το βασικό πρόβλημα της ταινίας εντοπίζεται στο σενάριο και στα μηνύματα που αυτό θέλει να περάσει. Υποτίθεται ότι ο άξονάς της περιστρέφεται γύρω από τις έννοιες της στήριξης του διπλανού μας, της αλληλοβοήθειας, ακόμα και όταν διαφέρουμε μεταξύ μας, της αποδοχής αυτού που πραγματικά είμαστε έτσι ώστε η ζωή μας να είναι πιο εύκολη, πιο χαρούμενη κι ευχάριστη και τέλος, ότι αν πιστέψεις σε κάτι, μπορείς να το πετύχεις απλά και μόνο με τη δύναμη της θέλησής σου. Όπως αντιλαμβάνεστε απ' όσα προαναφέρθηκαν, τα μηνύματα της ταινίας αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στην οικολογία και τις προσωπικές ανησυχίες των πρωταγωνιστών της, προσεγγίζοντάς τα όμως αμφότερα με έναν τρόπο τόσο κενό και επιφανειακό που στο τέλος, χάνουν την όποια ουσία τους, αν κι εφόσον αυτή υπήρχε εξ' αρχής και δεν ήταν απλά μια δηθενιστική προσπάθεια συγκάλυψης των δόλιων σκοπών που οδήγησαν στο συγκεκριμένο sequel.
Δεν μπορώ να πω τίποτα το αρνητικό για το τεχνικό κομμάτι της ταινίας. Το animation είναι άψογο, ζωντανό και άκρως ρεαλιστικό, αν κι οφείλω να ομολογήσω ότι η χρήση ανθρώπων και όχι η σχεδίασή τους αυτή τη φορά έτσι ώστε να ταιριάζουν με το ευρύτερο σύνολο, με ενόχλησε και μάλιστα, σε αρκετά μεγάλο βαθμό αλλά εντάξει, θα επιλέξω να κάνω τα στραβά μάτια και να μην εστιάσω σε αυτό. Οι χαρακτήρες είναι γλυκύτατοι, με τα μικρά πιγκουινάκια ωστόσο να κλέβουν τις εντυπώσεις και την συμπάθειά μας στο μέγιστο βαθμό, η αναπαράσταση του ψυχρού τοπίου σου κόβει στιγμές-στιγμές την ανάσα όμως, τα μουσικοχορευτικά τερτίπια είναι απολαυστικά και ιδιαιτέρως ταιριαστά με το εκάστοτε σκέλος ή υποϊστορία της κύριας ιστορίας, τι υπάρχει πέρα από την ψηφιοποίηση του όλου πράγματος; Δυστυχώς, το απόλυτο τίποτα!
Με διαφορά όμως, το πιο ενοχλητικό κομμάτι της ιστορίας είναι δύο απ΄ τους νέους χαρακτήρες που προστίθενται στο cast. Ποιοι είναι αυτοί; Οι δύο μικρές γαρίδες που αποφασίζουν να αποσπαστούν από το κοπάδι τους προκειμένου να ανέβουν στην τροφική αλυσίδα και να ζήσουν την περιπέτεια. Τα άσχετα κωμικοτραγικά ευτράπελα που ζουν κατά τη διάρκεια της ταινίας μπορεί κάποιες στιγμές να είναι χαριτωμένα, σε ελάχιστες εξαιρέσεις ίσως και αστεία αλλά, υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα. Η προσθήκη τους είναι καθαρή αντιγραφή της φιλοσοφίας του "Ice Age" και της παρουσίας του Scrats και του αγαπημένου, πολυπόθητου βελανιδιού του. Δέχομαι ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη αλλά τουλάχιστον φρόντισε η όποια αντιγραφή που θα κάνεις να έχει κάποιον βαθμό πρωτοτυπίας και έμπνευσης και όχι να είναι ένα ανέμπνευστο, άχρωμο και άγευστο πράγμα που τελικά δεν αποσκοπεί πουθενά.
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω κακή την ταινία του Miller αφού ως προς το οπτικό σκέλος ικανοποιεί πλήρως τον αμφιβληστροειδή μας και κατά μία έννοια, διατηρεί την μουσικοχορευτική αξία της πρώτης, το σίγουρο όμως είναι ότι δεν συγκρίνεται, ούτε με τον προκάτοχό του αλλά, ούτε και με αντίστοιχα animations που έχουν κυκλοφορήσει, όχι μόνο πρόσφατα αλλά, ακόμα και βασιζόμενα σε παλαιότερα μέσα και τεχνολογίες. Μπορεί κάποιες στιγμές να σε ξεσηκώνει όμως δεν παύει να είναι μια άνευρη προσπάθεια, χωρίς έμπνευση, χωρίς κόπο, χωρίς διάθεση να προσφέρει κάτι καινούργιο. Αν σας αρέσει το ξαναζεσταμένο φαγητό, πάω πίσω γιατί με πάσα ειλικρίνεια πιστεύω πως μόνο τα παιδάκια μπορεί να απολαύσουν αυτό το θέαμα και αυτό για λόγους καθαρά επιφανειακούς. Σίγουρα θα ήθελα, αν όχι θα περίμενα, κάτι περισσότερο.
Βαθμολογία 4/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Happy Feet 2
Είδος: Animation
Σκηνοθέτης: George Miller
Πρωταγωνιστές: Elijah Wood, Robin Williams, Pink, Ava Acres, Carlos Alazraqui, Johnny A. Sanchez, Lombardo Boyar, Jeffrey Garcia, Brad Pitt, Matt Damon, Hank Azaria, Magda Szubanski, Sofia Vergara, Anthony LaPaglia, Hugo Weaving, Common
Παραγωγή: 2011
Διάρκεια: 100'
Επίσημο site:
2 Σχόλια:
τα παιδιά ακουγόντουσαν ενθουσιασμένα με το δεύτερο χαππυ φητ...
μάλιστα... για να δούμε και εμείς!!!
Συγχαρητήρια κιόλας για την πολύ καλή σου πορεία στην ψηφοφορία!!! Εντυπωσιάστηκα!!
@ Καλημέρα Λάμπρο και καλό μήνα!
Τι να σου πω... προφανώς τα παιδάκι ενθουσιάστηκαν από το μουσικοχορευτικό κομμάτι της ταινίας. Και επιπλέον, συγκριτικά με το πρώτο, έχει πολύ πιο απλά, αν και αδιάφορα για μένα, μηνύματα, με αποτέλεσμα, ίσως, να μπορούν να επεξεργαστούν πιο εύκολα το κεντρικό της θέμα.
Σ' ευχαριστώ πολύ, πολύ! Μακάρι αν συνεχίσει να πηγαίνει καλά! :)
Δημοσίευση σχολίου