Ένα άγγιγμα και ένα βλέμμα ήταν αρκετά για να ερωτευτούν παράφορα ο Παύλος και η Ελπίδα. Ένα τραγικό γεγονός όμως το επόμενο καλοκαίρι θα βυθίσει στο πένθος τους αγαπημένους τους και θα αφήσει πολλά αναπάντητα ερωτηματικά.
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, στον καιρό της φτώχειας και των μνημονίων, ο κόσμος του θεάτρου προσπαθεί να επιβιώσει περιοδεύοντας στην επαρχία. Ο θίασος της Στέλλας στα Τρίκαλα θα αναστατωθεί από την εξαφάνιση ενός νέου ηθοποιού, του Βασίλη Πετρόπουλου. Η Βίκη, το κορίτσι του, βρίσκεται σε απόγνωση. Τότε αναλαμβάνουν δράση οι γνωστοί μας ντετέκτιβ, ο Στρατής και ο Βλάσης, για να ανακαλύψουν πού βρίσκεται ο Βασίλης και γιατί έφυγε ξαφνικά μέσα στη νύχτα.
Καθώς οι έρευνες προχωρούν, το σοκ είναι μεγάλο όταν διαπιστώνουν ότι η εξαφάνιση του Βασίλη σχετίζεται με μια παλιά και ανεξιχνίαστη υπόθεση.
Ποια είναι όμως αυτή η σχέση και ποια είναι τα δολοφονικά μυστικά που κρύβονται πίσω απ’ όλα αυτά;
Πώς θα αντέξει η Βίκη και ο Βασίλης τη φοβερή αποκάλυψη όσων έχουν συμβεί στο παρελθόν και όσων τους περιμένουν στο μέλλον;
Προσωπική άποψη:
Σας είχε λείψει η Ντόρα Γιαννακοπούλου; Εμένα πάλι όχι αλλά εντάξει, θα συμμεριστώ τον πόνο σας, δεν θα σας παραπέμψω σε έναν καλό ψυχίατρο που ξέρω και θα σας ενημερώσω πως κυκλοφόρησε το νέο της βιβλίο, όχι από τις εκδόσεις Καστανιώτη αυτή τη φορά αλλά, από τις εκδόσεις Διόπτρα. Φαντάζομαι πως το νέο αυτό θα ικανοποιήσει τους fans της συγγραφέως, όσο έκανε εμένα να ανατριχιάσω από φόβο για το τι διάβαζα αυτή τη φορά, και ελπίζω ειλικρινά αν κάποιος από τους προαναφερόμενους τύχει να διαβάσει αυτό το κείμενο, να μην ψάξει να με βρει για να με ρίξει στην πυρά. Το έχω πει ξανά στο παρελθόν, θα το ξαναπώ και σήμερα. Δεν έχω κάτι προσωπικό με την κυρία Γιαννακοπούλου, αντίθετα, την βρίσκω συμπαθέστατη, αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να μου αρέσουν αυτά που γράφει.
Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, όπως συνηθίζεται σε όλα τα τελευταία μυθιστορήματα με την υπογραφή της κυρίας Γιαννακοπούλου, δεν μπορώ να πω πολλά για το θέμα του βιβλίου. Όταν αυτό είναι μόλις 190 σελίδες και μάλιστα, με μια ανάλυση κειμένου λες και απευθύνεται σε αόμματους, πράγμα που καθιστά το αρχικό υλικό ακόμα πιο μικρό σε ποσότητα, τι μπορώ να πω περισσότερο από την ήδη υπάρχουσα περίληψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου; Συγνώμη κι όλας αλλά αυτό, δεν θεωρείται βιβλίο. Έχουν πέσει στα χέρια μου άρλεκιν μεγαλύτερου μεγέθους και ίσως, με πιο ενδιαφέρον περιεχόμενο. Μπορεί το συγκεκριμένο βιβλίο να ήταν ιδανικό για σενάριο αυτοτελούς επεισοδίου τηλεοπτικής σειράς του Κοκκινόπουλου, όταν όμως θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο, θέλω να μου πάρει πάνω από μία ώρα, γιατί ακριβώς μια ώρα χρειάστηκα για να το τελειώσω.
Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο η συγγραφέας έχει εμμονή με τον συγκεκριμένο ντετέκτιβ και τον βοηθό του. Είναι πιο άχρωμοι και από τα πρώτα "Μίκυ Μάους" του Disney. Πέραν όμως των χαρακτήρων, οι οποίοι δίνονται μέσα από ένα πρίσμα απόλυτης και ολοκληρωτικής υπερβολής, εξίσου υπερβολική και παρατραβηγμένη είναι και η κεντρική ιδέα της ιστορίας. Όχι τόσο γιατί μετά από πολλά χρόνια ξεδιαλύνεται ένα μυστήριο, ούτε που η μοίρα και οι συμπτώσεις έφεραν τους εμπλεκόμενους σε κοινά μονοπάτια. Δεν μπορείς να ερωτεύεσαι κεραυνοβόλα στην πρώτη σελίδα, δεν μπορείς να δημιουργείς ένα τρομερό μυστήριο μερικές σελίδες παρακάτω και τελικά, να το ξεδιαλύνεις μέσα σε 3 και 4 μέρες, όταν κάποιοι χρειάστηκαν χρόνια και δεν πέτυχαν τον στόχο τους. Έχεις μια ιδέα; Ωραία! Κάτσε κάτω, γράψε, ανέλυσέ την και δώσε μου ένα βιβλίο, όχι το προσχέδιο από κάτι που θα μπορούσε να είναι βιβλίο.
Ας με λυπηθεί ο Θεός... ή έστω, ας με λυπηθεί η κυρία Γιαννακοπούλου και ας κάνει κάτι. Δεν λέω να σταματήσει να γράφει αλλά ας πάψει να το κάνει διεκπεραιωτικά, απλά και μόνο γιατί κάποιοι περιμένουν από εκείνη να συνεχίζει να είναι συγγραφέας και ίσως τότε, να πάψω κι εγώ να αισθάνομαι ως διεκπεραιωτικός αναγνώστης. Γιατί ειλικρινά, μετά τον "Μεγάλο Θυμό" και την "Πρόβα Νυφικού", μου φαίνεται αδιανόητο να γράφει... αυτά που γράφει τελοσπάντων, με κάθε νέο βιβλίο να είναι όλο και κατώτερο. Αν μου ζητάγατε να σας περιγράψω πως ένιωσα διαβάζοντας το "Στον Γκρεμό", θα σας έλεγα μόνο το παρακάτω. Θα ήθελα πολύ να πέσω εγώ στον γκρεμό, προκειμένου να μην ξαναδιαβάσω κάτι τέτοιο αλλά επειδή έχω παιδί να μεγαλώσω, θα προτιμήσω να ρίξω το ίδιο το βιβλίο εκεί.
Βαθμολογία 3/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Γιαννακοπούλου Ντόρα
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ελληνική Πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 2013
Αρ. σελίδων: 192
ISBN: 978-960-364-646-4
10 Σχόλια:
Καλά δεν το πιστεύω. Μετά απο τόσες αναρτήσεις σου που έχω διαβάσει πρώτη φορά βλέπω
να μην σου αρέσει βιβλίο και να το βαθμολογείς με 3!!!!! Μα είχα αρχίσει πια να αγχώνομαι, έλεγα
σ'αυτή την κοπέλα αρέσουν τα πάντα? Χαχα.Τελικά είχα καταλήξει ότι μάλλον δεν μπαίνεις
στον κόπο να γράψεις για κάτι που δε σου αρέσει.
Βασικά σχολιάζω αυτή την ανάρτηση για να πω πόσο με εντυπωσιάζεις για μια ακόμα φορά, γιατί παρόλο
που το βιβλίο δε σου άρεσε, η κριτική σου ήταν πολύ προσεγμένη, και πετυχαίνει
να σχολιάσει καθαρά το περιχόμενο χωρίς να προσβάλλει κανέναν.
Ούτε αναγνώστες που πιθανόν να τους άρεσε, ούτε την ίδια τη δημιουργό.
Είπες καθαρά την άποψη σου (αυτός και ο σκοπός του blog άλλωστε) η οποία αν και αρνητική, είναι
απόλυτα τεκμηριωμένη. So once more- respect to Giota Papadimakopoulou-.
Επίσης, για να κάνω και ένα σχόλιο για το βιβλίο, το εξώφυλλο δε μου αρέσει καθόλου.
Δεν θα με τράβαγε με τίποτα να το πιάσω απο το ράφι και να δω την περίληψη. Δεν ξέρω αν για
άλλους παίζει κάποιο ρόλο, αλλά εμένα μου τραβάει πάντα την προσοχή ένα ενδιαφέρον
εξώφυλλο.
By the way τελείωσα επιτέλους "Το κορίτσι που εξαφανίστηκε" και έχω να πω οτι είναι πάρα
πολύ καλό. Καλύτερο απο το "Αιχμηρά αντικείμενα" και λίγο πιο κάτω απο το κορυφαίο "Σκοτεινός
τόπος" και ξεκίνησα απ'ευθείας το "Σκέψου έναν αριθμό". Εχω κάνει προόδους στην ταχύτητα!!
Σε φιλώ γλυκά !!
Δεν μπορώ να σταματήσω να γελώ!
αυτη τη κριτικη θελω να την κορνιζαρω και να την εχω στον τοιχο μου! την αγαπω! <3
@ Τόνια δεν έχω ιδέα πως μου βγήκε η φήμη της καλής! Χα, χα, χα...
Γενικά δεν θεωρώ τον εαυτό μου αυστηρό και ειδικά στα βιβλία, προσπαθώ να εστιάσω στα καλά στοιχεία τους. Όμως το συγκεκριμένο, δυστυχώς, δεν ήταν βιβλίο για μένα, για τα δικά μου γούστα.
Χαίρομαι για τα σχόλιά σου γιατί όπως λες κι εσύ, εκφράζω καθαρά την προσωπική μου άποψη και δεν μου αρέσει να κατακρίνω και να σνομπάρω, ούτε τους δημιουργούς, ούτε τους αναγνώστες που μπορεί να τους αρέσει κάτι που δεν είναι του γούστου μου ή που δεν κατάφερε να με κερδίσει!
Συμφωνώ για το εξώφυλλο... απλά τραγικό και σίγουρα, μπορεί να μην χαρακτηρίζει πάντα ένα βιβλίο όμως κακά τα ψέματα, αυτό είναι που θα σου τραβήξει την προσοχή πριν από οτιδήποτε άλλο.
Εγώ ακόμα δεν αξιώθηκα να το πιάσω! :/
Ααα... το "Σκέψου Έναν Αριθμό" το λάτρεψα!
Φιλάκια πολλά και περιμένω να επιστρέψεις με εντυπώσεις τώρα που πήρες φόρα! ;)
@ Βρε συνονόματη γιατί; :P
Χα, χα, χα...
@ Γιώργο φυσικά και την αγαπάς γιατί είσαι φρικιό και τέρας σαν κι εμένα! Χα, χα, χα! ;)
Κριτικάρεις το εν λόγω ββλίο με τέτοια αυτοθυσία που μου φάνηκε αστεία! Ειλικρινά, δεν περίμενα ποτέ τόσο άσχημη κριτική μιας και σε θεωρώ ιδιαιτέρως μεγαλόψυχη με την προσπάθεια του κάθε συγγραφέα να μας ''μαγέψει''...
Εμπιστεύομαι απόλυτα τη γνώμη σου. Μέχρι στιγμής δεν έχω απογοητευτεί από κάποιο βιβλίο που διάβασα ορμώμενη επειδή άρεσε σε σένα αλλά και για τα βιβλία που είχα ήδη διαβάσει, μπορώ να πω ότι οι απόψεις μας συμπίπτουν! (βέβαια εσύ έχεις χάρισμα στο να αναλύεις χαρακτήρες και καταστάσεις και εγώ έχω την τύχη να μπορώ να διαβάζω και να συμφωνώ!)
Σου έχω πει ποτέ πόσο μεγάλη χαρά και τιμή αισθάνομαι που σε ''γνώρισα'';
αχαχαχα με πέθανες!
είχα καιρό να μπώ γιατί δεν εχω ίντερνετ αλλά αυτή η ανάρτηση σου φιλενάδα με αντάμειψε!
τόσο χάλια ε? και για να έχουμε καλό ερώτημα πως κατέληξε στα χέρια σου?
η Αλεξάνδρα ευθύνεται? χα, χα! με πέθανες πάντως! :Ρ
@ Συνονόματη χαίρομαι που μέχρι στιγμής οι προτάσεις μου δεν σε έχουν απογοητεύσει, πράγμα που ευελπιστώ να συνεχιστεί και στο μέλλον! :)
Προσπαθώ να είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται και παράλληλα, να μην προσβάλλω κανέναν. Δεν ξέρω αν το πετυχαίνω πάντα το σίγουρο είναι όμως πως κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ! :)
Ααα.. η χαρά και η τιμή είναι δικιά μου! <3
@ Αλεξία άσε... ούτε να το συζητήσω δεν θέλω! Χα, χα, χα... :P
Δημοσίευση σχολίου