Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Έχουν περάσει πενήντα ολόκληρα χρόνια από τότε που η Ελίζαμπεθ ερωτεύτηκε τον Τομ, αλλά και από την τελευταία φορά που τον είδε. Δεν έπαψε ποτέ να τον αγαπά, και είναι σίγουρη πως και εκείνος νιώθει το ίδιο. Το μαρτυρά ο μικρός γαλάζιος κρόκος που της στέλνει κάθε χρόνο μαζί με ένα σημείωμα που ξεκινά με τη λέξη Εύχομαι… Καθένα από τα πολύτιμα αυτά σημειώματα είναι και μια μικρή ευχή για κάτι που δεν μοιράστηκαν, για μια ζωή που δεν μπόρεσαν να ζήσουν.
Να όμως που, στην πεντηκοστή επέτειό τους, η Ελίζαμπεθ δεν βρίσκει κανένα γαλάζιο λουλούδι έξω από την πόρτα της και φοβάται πως κάτι έχει συμβεί. Με την αγωνία να την κατακλύζει και με τα συναισθήματα που κρατούσε κλειδωμένα μέσα της ολόκληρες δεκαετίες να την εμψυχώνουν ξεκινά να ανακαλύψει τι συνέβη στον Τομ.
Η Ελίζαμπεθ γνωρίζει ότι δεν της απομένει πολύς χρόνος και βάζει ως σκοπό να πραγματοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερες από τις ευχές που τις έστελνε ο Τομ μαζί με τα λουλούδια. Μόνο που φοβάται ότι με τις προσπάθειές της θα αποκαλυφθεί το φοβερό μυστικό που κρατούσε μια ολόκληρη ζωή...
Μπορεί να συνεχίσει να κρύβει την αλήθεια ή θα βρει το κουράγιο να εκπληρώσει, επιτέλους, τα όνειρά τους;;

Προσωπική άποψη:
Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, αρκετός κόσμος θεωρεί πως είμαι μια αναίσθητη μουλάρα και πως δεν συγκινούμαι εύκολα. Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι εντελώς διαφορετική, αφού είμαι σε θέση να βάλω τα κλάματα με περισσή ευκολία, αρκεί να καταφέρει κάτι ν' αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές μου και να με συγκινήσει, όχι με τρόπο επιτηδευμένο και με μια βεβιασμένη επιτακτικότητα, ούτε με κλισέ μελούρες που αποτελούν -θεωρητικά- την εύκολη συνταγή, αλλά ούτε και με ακρότητες που σκοπός τους είναι να εντυπωσιάσουν -αλλά στην πραγματικότητα μάς αφήνουν με το φρύδι ελαφρώς ανασηκωμένο. Αυτό που προσωπικά μπορεί να με συγκινήσει δεν είναι άλλο από το απλό, το ειλικρινές, αυτό που έχει σκοπό να μιλήσει στην καρδιά και όχι στη λογική σου.

Μια τέτοια ιστορία είναι και το "Μικρές ευχές" της Michelle Adams-Theodorou. Η ιστορία της Ελίζαμπεθ και του Τομ που ενώ ξεκίνησε πριν από πενήντα ολόκληρα χρόνια, στην ουσία είναι σαν να μην ξεκίνησε ποτέ, αφού "πάγωσε" σε εκείνη την αφετηρία του "τότε" χωρίς να καταφέρει να προχωρήσει στο "μετά". Κι όμως, οι δυο τους δέθηκαν με μια αόρατη κλωστή, που όσο μακριά κι αν ήταν ο ένας από τον άλλον, στην καρδιά και στο μυαλό τους δεν χώρισαν ποτέ, και αυτό το επιβεβαιώνει ο μικρός γαλάζιος κρόκος που λαμβάνει όλα αυτά τα χρόνια η Ελίζαμπεθ, συνοδευόμενο από ένα σημείωμα που ξεκινάει πάντοτε με τη λέξη "εύχομαι". Και μπορεί το σημείωμα να μην φέρει υπογραφή, όμως εκείνη ξέρει, γιατί κάθε ένα από αυτά τα σημειώματα, είναι μια υπόσχεση που ποτέ δεν δόθηκε φωναχτά και μια επιθυμία που ποτέ δεν πρόλαβε να εκφραστεί.

Έτσι σφραγίζει ο Τομ την επέτειό τους, εκείνη του πρώτου τους φιλιού τόσα χρόνια πριν, που ποτέ δεν ξεχάστηκε και ποτέ δεν λησμονήθηκε, παρά έμεινε μια ανάμνηση για να συντροφεύει πορείες που ποτέ τους δεν ολοκληρώθηκαν και όνειρα που παρέμειναν κρυφά και φυλαγμένα, επειδή κανείς δεν είχε το κουράγιο να τα διαγράψει. Μέχρι που ξημερώνει η μέρα εκείνη της επετείου που η Ελίζαμπεθ δεν λαμβάνει απολύτως τίποτα και ο νους της δεν μπορεί παρά να πάει στο κακό, με την καρδιά της να χτυπά ξέφρενα στο στήθος της, όχι μόνο από ανησυχία, αλλά και γιατί όσα πάλευε να κρατήσει μέσα της, σκέψεις, συναισθήματα, επιθυμίες, έρχονται να την χτυπήσουν με δύναμη και να την παρασύρουν σε δρόμους που ίσως να μην έχουν επιστροφή, αλλά που ίσως να αξίζει να τους διαβεί.

Γενικά, έχω μια αδυναμία στις ιστορίες που μιλάνε για παλιές αγάπες που δεν ξεχάστηκαν με το πέρασμα του χρόνου και που παραμένουν δυνατές, όπως άλλοτε, μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Κρύβουν μια τρυφερότητα και μια νοσταλγικότητα μέσα τους, μα πάνω απ' όλα διαθέτουν μια δόση αλήθειας που λίγοι είναι σε θέση να παραδεχθούν, ίσως γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι τείνουν να έχουν την τάση να υπερθεματίζουν πόσο τέλεια είναι η ζωή τους και πόσο σωστές οι επιλογές τους. Και όμως, δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν ένα μικρό, μυστικό μέρος στην καρδιά τους, μέσα στο οποίο φυλάνε μυστικά ανομολόγητα και συναισθήματα που δεν αλλοίωσε ο χρόνος, επειδή δεν του δόθηκε καν η δυνατότητα να τα φθείρει, πράγμα που φέρει κάτι το βαθιά συγκινητικό, μα και τραγικό συνάμα, μαζί του.

Η συγγραφέας έχει δημιουργήσει μια ιστορία που όσες απορίες κι αν μπορεί να μας γεννά, είναι βγαλμένη μέσα από τις αλήθειες της ίδιας της ζωής. Γιατί καμιά φορά δεν είναι αρκετό το να θέλουν δύο άνθρωποι να είναι μαζί, όσο και ν' αγαπιούνται, γιατί οι συνθήκες δεν τους το επιτρέπουν να είναι μαζί. Όμως ποτέ δεν είναι αργά και πάντα μπορούμε να έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία στο όνειρο, στην πραγμάτωση όλων εκείνων που κρατήσαμε βαθιά μέσα μας ως επιθυμίες απραγματοποίητες και ανώφελες, που ίσως όμως να φτάσει κάποια στιγμή η ώρα τους να εξοφληθούν, όχι απαραίτητα γιατί η ζωή κάτι μας χρωστάει, αλλά γιατί κάτι χρωστάμε εμείς σε εμάς.

Βαθιά συγκινητική και ανθρώπινη, εξαιρετικά ειλικρινής και τρυφερή, η αφήγηση της Michelle Adams-Theodorou μάς παρασύρει σε ένα αναγνωστικό ταξίδι γεμάτο έντονες στιγμές, συναισθηματικά φορτισμένες, που άλλοτε μας κάνουν να χαμογελάμε και άλλοτε να δακρύζουμε, που μας θυμίζει πως ποτέ δεν είναι αργά για να τολμήσεις, να ρισκάρεις, να διεκδικήσεις, να ζήσεις αυτό που λαχταρά η ψυχή σου, πως οι δεύτερες ευκαιρίες δεν έρχονται παρά μονάχα όταν είμαστε έτοιμες να τις δεχτούμε, αλλά και πως η αγάπη, τελικά, ίσως να μπορεί πράγματι ν' αντέξει μέσα στο πέρασμα του χρόνου, αρκεί να την φροντίζεις και να την κρατάς προστατευμένη, εκεί που κανείς δεν μπορεί να την πληγώσει.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίο:
Συγγραφέας: Michelle Adams-Theodorou
Μεταφραστής: Δαρβίρη Θεοδώρα
Εκδόσεις: Μίνωας
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 404
ISBN: 978-618-02-1612-7