"Πέρα από τον χρόνο" της Γιώτας Παπαδημακοπούλου

Λένε πως ο έρωτας μπορεί να μας αλλάξει. Άλλες φορές προς το καλύτερο, άλλες προς το χειρότερο. Μπορεί να φέρει στην επιφάνεια τον καλύτερό μας εαυτό, αλλά την ίδια στιγμή μπορεί να μας βυθίσει στο πιο βαθύ σκοτάδι. Μπορεί, όμως, να μας καθορίσει; Μπορεί να μας αλλάξει τόσο που να χάσουμε τελικά τον εαυτό μας;
Γιατί εκεί που νομίζουμε πως έχουμε χαθεί, κάνοντας κύκλους σε έναν ατελείωτο και αδιέξοδο λαβύρινθο, ένα αόρατο χέρι μπορεί να έρθει και να μας τραβήξει, οδηγώντας μας προς την έξοδο, στο φως. Και τότε είναι που θυμόμαστε πως τίποτα δεν τελειώνει πραγματικά και πως κάθε τέλος μπορεί να σηματοδοτεί μια νέα αρχή, αρκεί να έχουμε τα μάτια ανοιχτά και την καρδιά μας πρόθυμη ν' αφεθεί ξανά...
Έτσι χαμένος ήταν και ο Σωτήρης, τριγυρίζοντας για χρόνια στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής του που χάραξε μια αγάπη η οποία τον σημάδεψε. Μέχρι τη στιγμή που ένας νέος έρωτας χτύπησε την πόρτα της καρδιάς του και που την έκανε να χτυπήσει ξανά σε γνώριμους ρυθμούς. Ένας έρωτας ο οποίος τον έκανε να σκεφτεί πως ίσως να μπορεί να υπάρξει μια νέα ζωή μετά το τέλος μιας προηγούμενης. Πως ίσως να υπάρχουν πράγματα που κανείς δεν φαντάζεται...