Η δημοσιογράφος Μπενεντίκτε Στολτς ψάχνει για μια μυστική αναφορά που μπορεί να αναστατώσει ολόκληρη τη Νορβηγία. Όμως ο συντάκτης της αναφοράς –ένας από τους πιο σημαντικούς συμβούλους της νορβηγικής κυβέρνησης– δολοφονείται βάναυσα σ’ ένα πλυντήριο αυτοκινήτων στο Όσλο και η ίδια η Στολτς εξαφανίζεται. Λίγα βράδια πιο πριν, είχε αποκαλύψει στον αστυνόμο Φρέντρικ Μπάιερ ότι ερευνούσε το άγνωστο παρελθόν του πατέρα του, Κεν.
Καθώς η υπόθεση μπλέκεται ολοένα και περισσότερο με την προσωπική του οικογενειακή ιστορία, ο Φρέντρικ Μπάιερ θα αναρωτηθεί ποιον πραγματικά μπορεί να εμπιστευτεί: ακόμα και η στενή του συνεργάτιδα, η Καφά Ικμπάλ, μοιάζει να κρύβει μυστικά. Στην αστυνομία έχει διεισδύσει ένας πληροφοριοδότης. Εντολές δολοφονίας μοιράζονται μέσα από το dark web. Και, μαζί με τις ενοχές που τον πνίγουν επί δέκα ολόκληρα χρόνια, ο Μπάιερ θα πρέπει ν' αντιμετωπίσει έναν άγνωστο αντίπαλο που είναι αποφασισμένος να τον καταστρέψει.
Ο Σταυρός, το τρίτο βιβλίο του Νορβηγού συγγραφέα με πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Φρέντρικ Μπάιερ, είναι ένα καταιγιστικό μυθιστόρημα για το πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε για ν’ αποκρύψουμε την αλήθεια. Και το πόσο πολλά θυσιάζουμε για να την ανακαλύψουμε.
Σε µια τροµακτική, αν και όχι αδιανόητη, Σεούλ, εγκληµατικά συνδικάτα, «οργανωτές» και εκτελεστές διαγκωνίζονται για την κυριαρχία. Πίσω από τις δολοφονίες που αλλάζουν τον ρου της ιστορίας, βρίσκονται πάντα µηχανορράφοι, των οποίων τα σχέδια εκτελούν πληρωµένοι δολοφόνοι. Από την εποχή της ιαπωνικής κατοχής της Κορέας, η «βιβλιοθήκη των σκυλιών» είναι η πιο ισχυρή οργάνωση των δολοφόνων αυτών.
Ο Ρέσενγκ είναι δολοφόνος, µια ζωή εκτελεί συµβόλαια θανάτου. Παίρνει εντολές από τους «οργανωτές» –τα µυστηριώδη αφεντικά που κινούν τα νήµατα– και τις ακολουθεί κατά γράµµα. Δεν αµφισβητεί ποτέ το πού να πάει, ποιον να σκοτώσει, ούτε αναρωτιέται γιατί το σπίτι του είναι γεµάτο βιβλία που δε διαβάζει κανείς. Ώσπου µια µέρα αποφασίζει να παραβεί τους κανόνες και να αφήσει ένα θύµα να πεθάνει µε τον τρόπο που επιθυµεί. Στο εξής, κάθε κίνησή του παρακολουθείται. Μήπως οι «οργανωτές» έχουν αποφασίσει ότι οι µέρες του είναι µετρηµένες; Και εφόσον δε γνωρίζει ποιοι είναι, πώς είναι δυνατόν να τους ξεφύγει;
Ο Ουν-σου Κιµ γράφει µια ακαταµάχητη κοινωνικοπολιτική αλληγορία. Αποτυπώνει µε λαµπερή γραφή, σκοτεινό χιούµορ και οξύ σαρκασµό έναν πολύπλοκο και πολυεπίπεδο κόσµο που, παρά την εντυπωσιακή τεχνολογική εξέλιξή του, κουβαλάει βαριά τη σκιά του πρόσφατου, αλλά και του όχι τόσο πρόσφατου, παρελθόντος του. Οι πρωταγωνιστές του, άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο της κορεατικής κοινωνίας, φέρνουν στον νου την ταινία Παράσιτα.
Μεταξύ φαντασίας-μύθου και γεγονότος μετακινούνται οι φράσεις, βάτραχοι που φεύγουν ομαδικά απ΄ την ξεραμένη λίμνη και πηγαίνουν και γεννάνε νοήματα και μυστικά σε κρυφούς λασπόλακκους ή σε χαμηλά ποτάμια: νέες λέξεις-γυρίνους με πυρακτωμένες ουρές και διαδρομές που φωσφορίζουν. Στην ανυφαντική της διήγησης αυτοί οι γυρίνοι, όταν μεγαλώσουν, γίνονται άλλοτε πρίγκιπες κι άλλοτε νεροκότσυφες.
«Με λένε Ρενέ. Είµαι πενήντα τεσσάρων ετών. Εδώ και είκοσι επτά χρόνια είµαι θυρωρός στο 7 της οδού Γκρενέλ, ένα αρχοντικό κτίριο µε εσωτερικό κήπο και αυλή, χωρισµένο σε οκτώ υπερπολυτελή διαµερίσµατα, όλα κατοικηµένα, όλα πελώρια. Είµαι χήρα, κοντή, άσχηµη, παχουλή, έχω κότσια στα πόδια και, αν πιστέψουµε κάποια από τη φύση τους δυσάρεστα πρωινά, κακοσµία στην αναπνοή… Είµαι σπανίως αξιαγάπητη, αν και πάντα ευγενική, αλλά µε ανέχονται παρ’ όλα αυτά επειδή ανταποκρίνοµαι τέλεια σε αυτό που η κοινωνική δοξασία έχει συµπυκνώσει ως στερεότυπο θυρωρίνας· είµαι, εν ολίγοις, ένα από τα πολλά γρανάζια που κινούν τη µεγάλη οικουµενική ψευδαίσθηση, σύµφωνα µε την οποία η ζωή έχει ένα νόηµα που µπορεί άνετα να αποκωδικοποιηθεί».
«Με λένε Παλόµα. Είµαι δώδεκα χρονών και κατοικώ στο 7 της οδού Γκρενέλ, σ’ ένα πολυτελές διαµέρισµα. Οι γονείς µου είναι πλούσιοι, η οικογένειά µου είναι πλούσια και εποµένως η αδελφή µου κι εγώ είµαστε δυνητικά πλούσιες… Παρ’ όλα αυτά, παρά την τόση εύνοια της τύχης και τα τόσα πλούτη, ξέρω εδώ και πολύ καιρό ότι ο τελικός προορισµός είναι η γυάλα για τα χρυσόψαρα. Πώς το ξέρω; Συµβαίνει να είµαι πολύ ευφυής. Εξαιρετικά ευφυής µάλιστα… Το σίγουρο είναι πάντως ότι στη γυάλα εγώ δε θα µπω… Γι’ αυτό και πήρα την απόφασή µου: στο τέλος αυτής της σχολικής χρονιάς, τη µέρα που θα µπαίνω στα δεκατρία, στις 16 Ιουνίου, θα αυτοκτονήσω». Συναρπαστικοί εσωτερικοί µονόλογοι δύο φαινοµενικά ασύµβατων ηρωίδων, που θα συγκλίνουν, σχεδόν νοµοτελειακά, σε έναν ακόµη συναρπαστικότερο διάλογο. Η Κοµψότητα του σκαντζόχοιρου, που πρωτοκυκλοφόρησε το 2006, είναι ένα κλασικό πλέον βιβλίο που διαβάζεται ξανά και ξανά.
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου