Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ο Μανωλιός, η Δήμητρα κι ο Γιάννης
αντάμωσαν σε δύσκολους καιρούς.
Πες μου, ζωή, γιατί στο τέλος κάνεις
τους πιο γλυκούς δεσμούς λυπητερούς;
Τρία παιδιά –τραυματισμένα κι εξόριστα, χαμίνια του δρόμου– γνωρίζονται, φωλιάζουν σε μια κατάληψη των Εξαρχείων και γίνονται αδέρφια.
Αρχές του ’90, κι η Αθήνα ξέφρενη: ποτάμια πλούτου από τη μια, απόγνωση της νύχτας απ’ την άλλη. Πρέζα, πεζοδρόμιο, μαχαιρώματα, άγρια φτώχεια.
Οι τρεις φίλοι παλεύουν να ζήσουν τη νιότη τους, μα ο κίνδυνος πλανιέται ολόγυρα: αδίστακτα αφεντικά και πελάτες, εχθροί των καταλήψεων, ένας καθ’ έξιν δολοφόνος φάντασμα που ’χει βαλθεί να καθαρίσει την πιάτσα – και πάνω απ’ όλα, κρυμμένο παντού, το φάσμα του έιτζ, πεινασμένο για κορμιά που πονούν για έρωτα.
Είκοσι πέντε χρόνια μετά, το μόνο μέλος της παρέας που επέζησε μας ιστορεί τις αλησμόνητες εκείνες εποχές, συνομιλώντας με τους χαμένους φίλους.
Μια ιστορία για τη νοσταλγία και τον καημό της αδικημένης νεότητας, ένας ύμνος στην άσβεστη φλόγα της φιλίας.
Ακόμα κι όταν κλαίω και πονάω τους φίλους που κοιμούνται δεν ξυπνάω.
Ένα μυθιστόρημα παρέας, γέλιων και δακρύων. Φίλος θα πει η καρδιά σου σ’ άλλο στήθος.

Προσωπική άποψη:
Είμαι κλασσικό παιδί των 90's -της επιλεγόμενης γενιάς Χ-, είμαι κλασσικό παιδί του Κέντρου της Αθήνας -το οποίο και λατρεύω, με τα πάνω και τα κάτω του- και θεωρώ πολύ τυχερή που μεγάλωσα τα χρόνια εκείνα κι έζησα μια μορφή αθωότητας, που οι σημερινές γενιές δεν μπορούν να καταλάβουν, όσο κι αν αυτή συγκρούστηκε με τη μετάβαση από μια εποχή σε μια άλλη, με ό,τι αυτή μπορεί να συνεπάγεται και όσα κι αν έφερε μαζί της. Σε 'κείνα τα χρόνια, στα παιδιά εκείνη της γενιάς εστιάζει το νέο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ παρουσιάζοντάς μας, όχι μόνο την όμορφη και νοσταλγική πλευρά τους, αλλά κι εκείνη την άλλη, τη σκοτεινή, που όλοι έβλεπαν αλλά κάποιοι έκαναν πως δεν έβλεπαν, και που όσοι έζησαν στα σκοτάδια της ξέρουν τι πραγματικά πέρασαν -αν επέζησαν για να μιλήσουν γι' αυτό.

Έτσι και η παρέα των τριών πρωταγωνιστών μας, του Μανωλιού, της Δήμητρας και του Γιάννη, που έζησαν τα ξέφρενα χρόνια της νιότης τους στα Εξάρχεια της δεκαετίας του '90 χωρίς, όμως, να καταφέρουν όλοι να φτάσουν στην "έξοδό" της και στο σήμερα, με τον έναν τους μόνο να έχει μείνει πίσω, ζωντανός, για να φτάνει στο σήμερα, είκοσι πέντε χρόνια μετά, να μας εξιστορεί τα όσα έζησαν, συνομιλώντας με εκείνους που "έφυγαν", αλλά που ποτέ δεν ξεχάστηκαν -γιατί όσοι χάνονται από τη ζωή, δεν σβήνουν κι από μέσα μας, γιατί αποτελούν κομμάτι της ζωής μας, του είναι μας, του ίδιου του εαυτού μας -όχι απαραίτητα του πιο όμορφου κομματιού αυτού, αλλά εκείνου που μέσα μας έχει μετρήσει περισσότερο.

Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα. Το "Όταν κοιμούνται οι φίλοι" μου, παρά που είναι ένα εξαιρετικά νοσταλγικό βιβλίο, δεν είναι, παράλληλα, ένα όμορφο βιβλίο, πόσο μάλλον ένα εύκολο βιβλίο. Αντίθετα, χρειάζεται γερό στομάχι για να το διαβάσεις, γιατί ο Κορτώ έχει προσεγγίσει όλα τα θέματα που αυτό πραγματεύεται με ωμό ρεαλισμό και με μια σκληρότητα που κάποιες στιγμές κάνει το στήθος σου να σφίγγεται, κι όχι γιατί σε ενοχλεί αυτό που διαβάζεις, αλλά γιατί σε ενοχλεί, και σε πληγώνει την ίδια στιγμή, η βίαιη αλήθεια που κρύβεται ανάμεσα στις λέξεις που περιγράφουν εικόνες από στιγμές που έχεις ακούσει γι' αυτές, που τις έχεις δει, που ίσως και να τις έχεις ζήσει, και που σημάδεψαν για πάντα την ψυχή, την καρδιά και το μυαλό σου.

Τα ναρκωτικά, το πληρωμένο σεξ, η ομοφυλοφιλία, το AIDS, όλα αυτά είναι ζητήματα που θίγονται χωρίς καμία ωραιοποίηση μέσα από το βιβλίο αυτό, με όλο το φως της αλήθειας μιας εποχής που όλα τους βρίσκονταν στην κορύφωσή τους και που όμως, την ίδια ακριβώς στιγμή, κανείς δεν ήξερε πως ν' αντιμετωπίσει τις καταστάσεις, τους ανθρώπους μέσα σε αυτές, πόσο μάλλον να τους βοηθήσει, καταλήγοντας, στις περισσότερες των περιπτώσεων, να κάνει αυτό που ήταν φαινομενικά πιο εύκολο, μα και αυτό που περίμενε η κοινωνία από εκείνον. Να περιθωριοποιήσει όλα τα "λάθη" της και τα καρφώσει στον τοίχο κουνώντας τους το δάχτυλο, απλά για να φανεί πως κάνει κάτι, ενώ στην πραγματικότητα δεν έκανε τίποτα απολύτως.

Και μέσα σε μια ιστορία σαν κι αυτή, για άλλες, μικρότερες ιστορίες που τείνουμε να κρύβουμε κάτω από το χαλί, νομίζοντας πως έτσι δεν θα φαίνεται η ασχήμια τους, υπάρχει και η φιλία, που μπορεί ν' ανθίσει ακόμα κι εκεί που δεν φτάνει το φως του ήλιου και να ζεστάνει την ψυχή μας. Η φιλία εκείνη που χτίζεται για να δημιουργήσει δεσμούς που θα κρατήσουν για μια ζωή και που θ' αντικαταστήσει την όποια οικογένεια δεν είχες ποτέ ή που δεν κατάφερε να σταθεί εκεί στα δύσκολα. Χαρακτήρες άψογα ψυχογραφημένοι, με τον Κορτώ να βουτάει βαθιά μέσα στα άδυτα της ψυχής τους, φέρνοντας στην επιφάνεια κάθε κρυφό κομμάτι τους, δίνοντάς τους σάρκα και οστά, βρίσκοντας στα μάτια τους τα κομμάτια του δικού μας εαυτού και της ζωής που αφήσαμε πίσω μας. Και δεν χρειάζεται να έχει κυλιστεί κανείς στον βούρκο της ζωής για να τα νιώσει όλα αυτά, αρκεί η καρδιά του να έχει χτυπήσει δυνατά εκεί που άλλαξε ο χρόνος και που οι φίλοι μας κόλλησαν στα δίχτυα του.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Κορτώ Αύγουστος
Εκδόσεις: Πατάκης
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 328
ISBN: 978-960-16-9328-6