Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
ΔΕ ΘΑ ΘΕΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ…
Ένα πεντάστερο επιβλητικό ξενοδοχείο στις Ελβετικές Άλπεις. Ένα παλιό σανατόριο. Χωμένο στο χιόνι. Απομονωμένο από τον υπόλοιπο κόσμο. Μια αστυνομικός στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ!
Όταν η ντετέκτιβ Έλιν Γουόρνερ λαμβάνει μια πρόσκληση από τον αποξενωμένο αδελφό της να γιορτάσουν τον πρόσφατο αρραβώνα του σε ένα χειμερινό θέρετρο, δεν μπορεί παρά να τη δεχτεί. Φτάνοντας όμως στο Λε Σομέ, εν μέσω μιας απειλητικής χιονοθύελλας, η Έλιν αμέσως νιώθει νευρικότητα.
Παρά το ειδυλλιακό σκηνικό, τόσο ο χώρος όσο και ο αδελφός της, Άιζακ, την αγχώνουν. Και όταν ξυπνούν, το επόμενο πρωί, η αρραβωνιαστικιά του έχει εξαφανιστεί. Ενώ η χιονοθύελλα μαίνεται αποκλείοντας την πρόσβαση στο ξενοδοχείο και η γυναίκα παραμένει άφαντη, οι ένοικοι του ξενοδοχείου αρχίζουν να πανικοβάλλονται…

Προσωπική άποψη:
Ανέκαθεν με φρίκαραν -ας μου επιτραπεί η έκφραση- οι απομονωμένες τοποθεσίες στις οποίες πολύ εύκολα μπορείς ν' αποκλειστείς, για διάφορους λόγους, μην έχοντας τη δυνατότητα να έρθεις σε επαφή με τον έξω κόσμο, ή ακόμα χειρότερα μην έχοντας την επιλογή να φύγεις από εκεί. Όλο αυτό χειροτέρεψε κάπου στο Λύκειο, όταν είδα για πρώτη φορά τη "Λάμψη", και οι περισσότεροι νομίζω πως μπορείτε να καταλάβετε το γιατί. Σε κάθε περίπτωση, θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι η μόνη που αγριεύει στην ιδέα της απομόνωσης, αλλά που την ίδια στιγμή, με έναν εντελώς διεστραμμένο τρόπο, απολαμβάνω ιστορίες που περιστρέφονται γύρω απ' αυτό το θέμα, ίσως γιατί αυτός να είναι ένας τρόπος να έρχομαι αντιμέτωπη με τους πιο κρυφούς μου φόβους. Μια τέτοια ιστορία είναι και το "Σανατόριο" της Sarah Pearse, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Η ιστορία μάς μεταφέρει σε ένα απομονωμένο ξενοδοχείο στις Ελβετικές Άλπεις, από εκείνα που σου κόβουν την ανάσα με την επιβλητικότητά τους, αλλά και με την άγρια ομορφιά της φύσης που το περιβάλλει. Στο φαινομενικά ονειρεμένο χειμερινό θέρετρο, που άλλοτε υπήρξε σανατόριο, προσκαλείται και η ντετέκτιβ Έλιν Γουόρνερ, από τον αδερφό της Άιζακ, προκειμένου να γιορτάσουν τον πρόσφατο αρραβώνα του, μια πρόσκληση που φυσικά εκείνη δεν μπορεί να αρνηθεί, όχι μόνο από υποχρέωση, αλλά γιατί είναι και εξαιρετικά δελεαστική. Ωστόσο, η Έλιν δεν θα αργήσει να αισθανθεί νευρικότητα, όχι μόνο εξαιτίας της χιονοθύελλας που ξεσπάει, αλλά και γιατί ο ίδιος της ο αδερφός την κάνει να αισθάνεται έτσι, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο. Κι όταν την επόμενη μέρα ανακαλύψουν πως η αρραβωνιαστικιά του έχει εξαφανιστεί χωρίς ν' αφήσει το παραμικρό ίχνος και πως μια άλλη γυναίκα έχει δολοφονηθεί με πολύ μυστήριο τρόπο, η νευρικότητα θα μετατραπεί σε πανικό που δεν επηρεάζει μόνο την Έλιν, αλλά και όλους τους ενοίκους του ξενοδοχείου.

Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο με την υπογραφή της Sarah Pearse και η αλήθεια είναι πως έχει εισπράξει αντικρουόμενες κριτικές, κυρίως από τους αναγνώστες. Εν μέρει καταλαβαίνω γιατί συμβαίνει αυτό και ο λόγος δεν είναι άλλος απ' το ότι έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία που παρά που δίνει την αίσθηση ενός αστυνομικού θρίλερ, είναι στην πραγματικότητα ένα θρίλερ μυστηρίου με κάποιες αστυνομικές πινελιές -κι αν νομίζετε πως αυτά τα δύο είδη είναι ίδιο, τότε ίσως να πρέπει να αναθεωρήσετε κάποια πράγματα, αφού το πρώτο βασίζεται κυρίως στην πλοκή του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ενώ το δεύτερο στα συναισθήματα που προκαλεί στον αναγνώστη και στην ικανότητά του να παίζει με το μυαλό του, πράγμα που στην προκειμένη περίπτωση, η πρωτάρα συγγραφέας μας πετυχαίνει εξαιρετικά καλά, διανθίζοντας την αφήγησή της και με στοιχεία αστυνομικής δράσης, έστω κι αν αυτή περιορίζεται λόγω του χώρου εκτέλεσης αυτής.

Και μιας και αναφέραμε τον χώρο όπου εξελίσσεται η δράση, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως η Pearse έχει επιλέξει το ιδανικό σκηνικό για την ιστορία της, το οποίο δεν αποτελεί απλά το φόντο της δράσης της, αλλά με τον δικό του, ιδιαίτερο τρόπο, πρωταγωνιστεί στην καρδιά της αφήγησης, παίζοντας τον πολύ σημαντικό, ολόδικό του ρόλο, προκαλώντας μας, ουκ ολίγες φορές, μια ασφυκτική διάθεση που εκτοξεύει την αγωνία μας στα ύψη, και που προσφέρει στο όλο μυστήριο μια ατμοσφαιρική διάθεση που μοιάζει να πηγάζει από κλασσικό γοτθικό παραμύθι. Σε ό,τι αφορά το τελευταίο, κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ίδιο το σανατόριο, που δεν αποτελεί μονάχα τον πυρήνα της αφήγησης της συγγραφέως, αλλά την καρδιά της ιστορίας της, φέροντας μαζί του αντικείμενο του σκοτεινού του παρελθόντος και μαζί με αυτά ακόμα πιο σκοτεινές μνήμες που μπορεί να ξεχάστηκαν με το πέρασμα του χρόνου ή ν' αποτελούν γοητευτικούς θρύλους, αλλά που η πραγματική τους φρίκη δεν έσβησε ποτέ.

Περνώντας, τώρα, στους χαρακτήρες της, η Pearse έχει δημιουργήσει ένα μωσαϊκό προσωπικοτήτων που δεν έχουν μόνο τον δικό τους χαρακτήρα, αλλά και ένα παρελθόν που τους στοιχειώνει και τους επηρεάζει μέχρι και στο σήμερα -και την Έλιν λίγο περισσότερο από τους άλλους. Η ίδια πάσχει από μετατραυματικό στρες, εξαιτίας της τελευταίας υπόθεσης που είχε αναλάβει, πενθεί ακόμα τη μητέρα της που πέθανε πρόσφατα και που είχε αναλάβει τη φροντίδα της, ενώ ο θρήνος για τον θάνατο του μικρού της αδερφού όταν ήταν παιδιά και που νόμιζε πως είχε θάψει βαθιά μέσα της, επανέρχεται στην επιφάνεια μετά τη συνάντησή της με τον Άιζακ. Όπως αντιλαμβάνεστε, όλα αυτά είναι πολλά για να τα σηκώσει ένας άνθρωπος στις πλάτες του, αλλά και αρκετά για να τον καταστήσουν εξαιρετικά ενδιαφέρων, ως χαρακτήρα, στα αναγνωστικά μας μάτια, καθώς προσπαθούμε να τον ψυχολογήσουμε, να τον κατανοήσουμε, να μπούμε στο μυαλό και στην ψυχή του.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και η σχέση της Έλιν με τον σύντροφό της, τον Γουίλ, η αλληλεπίδραση που έχουν και το πως η συγγραφέας χειρίζεται τις μικρές λεπτομέρειες που μπορεί να διακρίνει κανείς αν δώσει έμφαση και παρατηρήσει τις μικρές λεπτομέρειες. Γιατί μπορεί να επικεντρωνόμαστε κυρίως στην Έλιν και στις νευρώσεις της, αλλά αυτή είναι μια σκέψη που κάνεις σε ένα πρώτο επίπεδο και που αν αναλύσεις λίγο βαθύτερα, καταφέρνεις να δεις κάτω από την επιφάνεια αυτής, εκεί όπου κρύβονται οι πιο κρυφές μας αλήθειες και τα πιο σημαντικά μας μυστικά, αυτά που καθορίζουν το ποιοι είμαστε και που οδηγούμαστε στην πορεία της ζωής μας. Συνολικά, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με ένα καθαρόαιμο ψυχολογικό θρίλερ που εντείνει συνεχώς την αγωνία μας, εστιάζοντας περισσότερο στο ανθρώπινο στοιχείο και στον εσωτερικό κόσμο αυτού παρά στη δράση του, παρασύροντάς μας στην ανατριχιαστική αλήθεια του.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Sarah Pearse
Μεταφραστής: Καλαϊτζής Νεκτάριος
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 448
ISBN: 978-618-01-3796-5