Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Έχει εκβιάσει. Έχει καταχραστεί. Έχει βιάσει.
Έχει θυσιάσει ψυχές για να φτάσει στην κορυφή. Από κάθε άποψη, είναι ένας απαίσιος άνθρωπος.
Ονομάζεται Κιμ Σλέιζνερ και είναι ο αρχηγός της αστυνομίας στην Κοπεγχάγη.
Η Ντούνια Χούγκαρντ κινείται στην παρανομία για να ερευνήσει κρυφά το πρώην αφεντικό της, τον Σλέιζνερ.
Εδώ και μήνες, η Ντούνια και η ομάδα της συγκεντρώνουν πληροφορίες.
Όταν ένας υψηλόβαθμος άνδρας της Υπηρεσίας Πληροφοριών της Δανίας και μια άγνωστη γυναίκα βρίσκονται νεκροί στον βυθό μιας λίμνης έξω από την Κοπεγχάγη, η παγίδα είναι επιτέλους έτοιμη.
Το μόνο ερώτημα είναι: Ποιος θα παγιδευτεί;
Στο μεταξύ, στην άλλη πλευρά των θαλάσσιων συνόρων, στο Χέλσινμποργκ, ο Σουηδός αστυνομικός Φάμπιαν Ρισκ λαμβάνει ένα μήνυμα που αλλάζει τα πάντα.

Προσωπική άποψη:
Πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου βιβλίου της σειράς Stefan Ahnhem με πρωταγωνιστή τον Φάμπιαν Ρισκ στη χώρα μας, ήρθε η ώρα να πέσει η αυλαία αυτής της μακρόχρονης περιπέτειας, που μας καθήλωσε με την αγριότητά της και τη ρεαλιστική αποτύπωση της βίας της, με το έκτο και τελευταίο της βιβλίο που ακούει στον ιδιαίτερα ταιριαστό κι εμπνευσμένο τίτλο, "Το τελευταίο καρφί". Γιατί το βιβλίο αυτό πράγματι είναι το τελευταίο καρφί, τόσο στην πορεία της ίδιας της σειράς, όσο και στις ιστορίες που ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής, με καμιά τους να μην μένει ανολοκλήρωτη, αλλά φτάνοντας στο σημείο εκείνο όπου με ένα τελευταίο κάρφωμα κλείνουν παλιοί λογαριασμοί, ανθρώπινες ιστορίες, δραματουργικές αφηγήσεις, κύκλοι βαναυσότητας, αν και με τρόπο αρκετά διαφορετικό απ' αυτόν που ίσως να περίμενε κανείς.

Η αλήθεια είναι πως έχω ολοκληρώσει την ανάγνωση του βιβλίου εδώ και τρεις εβδομάδες, αλλά δεν ήμουν σίγουρη για το τι έπρεπε να γράψω γι' αυτό, καθώς δεν ήμουν βέβαιη για το αν με ικανοποίησε έτσι όπως θα ήθελα και θα περίμενα. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ σε καμία των περιπτώσεων πως η ιστορία δεν είναι καλή ή πως δεν ολοκληρώνει τον κύκλο της σειράς με ικανοποιητικό τρόπο, αλλά ο τρόπος αυτός διαφέρει ως προς το στυλ και το ύφος που χαρακτήριζαν τα προηγούμενα βιβλία της σειράς. Επί της ουσίας, αυτή τη φορά, είχαμε να κάνουμε περισσότερο με μια περιπέτεια δράσης, παρά με ένα άγριο και γραφικό αστυνομικό θρίλερ μυστηρίου με έντονες περιγραφές κι απεικονίσεις βίας. Και θα αναρωτιέστε τώρα αν αυτό είναι κακό και θα σας απαντήσω πως όχι, δεν είναι, αλλά την ίδια στιγμή δεν γίνεται να μην με προβληματίσει ως αναγνώστρια, γιατί όταν παίρνω ένα βιβλίο του Ahnhem στα χέρια μου, πόσο μάλλον όταν αυτό αποτελεί μέρος μιας εξαλογίας, ξέρω λίγο πολύ τι να περιμένω και στην προκειμένη πιάστηκα εξαπίνης.

Παρ' όλα ταύτα, όμως, και παρά τον όποιο εσωτερικό μου διχασμό, οφείλω να ομολογήσω πως ο Ahnhem τόλμησε να πάρει ένα εντελώς διαφορετικό μονοπάτι και το έκανε με πολύ καλό τρόπο, καταφέρνοντας να μην μας "πετάξει" έξω από τον πυρήνα της ιστορίας του, όχι μόνο ως προς το συγκεκριμένο σκέλος αυτής, αλλά ως προς το σύνολό της. Γιατί οι περιπέτειες του Φάμπιαν Ρισκ μπορεί να ήταν αυτόνομες, όμως στην πραγματικότητα είχαν μια σύνδεση μεταξύ τους, και πολύ περισσότερο οι χαρακτήρες που εμπλέκονταν σε αυτές, καθιστώντας τη σειρά μία από εκείνες που καλό θα ήταν να την διαβάσεις από την αρχή μέχρι το τέλος, με χρονολογική σειρά, προκειμένου στο φινάλε αυτής να μπορείς να κατανοήσεις πλήρως τα πάντα και να βάλεις κάθε κομμάτι του παζλ στη σωστή του θέση δημιουργώντας μια πλήρης εικόνα που ολοκληρώνεται με εξαιρετικό τρόπο, και ακόμα πιο εξαιρετικά ολοκληρώνεται το "ταξίδι" των χαρακτήρων που ήταν επιβάτες σε αυτό, φτάνοντας ο καθένας με τον τρόπο του στην κάθαρση.

Από την αρχή κιόλας, ο Ahnhem μάς είχε συστήσει μια πλοκή με δαιδαλώδη και πολύπλοκο χαρακτήρα, με πολλές μικρές και μεγάλες ιστορίες να εκτυλίσσονται παράλληλα, προκειμένου να φτάσουν στο σημείο που είμαστε σήμερα, όπου όλα ενώνονται, κι εμείς, για μια ακόμα φορά, γινόμαστε μάρτυρες της εξιστόρησης κάθε πλευράς του φινάλε αυτού, μέσα από τις διαφορετικές οπτικές των εμπλεκόμενων σε αυτό, μέσα από μικρά, ευέλικτα κεφάλαια, που μας επιτρέπουν μια σφαιρική απεικόνιση της αλήθειας, τόσο σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, όσο και σε ένα πιο προσωπικό -γιατί η αλήθεια για τον καθένα μας έχει διαφορετικό πρόσωπο και ταυτότητα. Και αυτό είναι το πραγματικά δυνατό χαρτί του συγκεκριμένου βιβλίου. Οι χαρακτήρες του, οι διαφορετικέ τους οπτικές, αλλά και οι προσωπικές τους ιστορίες και ο τρόπος που ο καθένας τους επιλέγει να τις οδηγήσει σε ένα τέλος, ακόμα κι αν χρειαστεί να ρισκάρει, γιατί κατά βάθος γνωρίζει πως ο δρόμος προς τη λύτρωση δεν είναι εύκολος, αλλά δύσβατος κι επικίνδυνος, μα αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις να φτάσεις εκεί.

Ο Ρισκ δεν έχει τόσο έντονα πρωταγωνιστικό ρόλο αυτή τη φορά, επιλέγοντας να εστιάσει περισσότερο στα προσωπικά και οικογενειακά του προβλήματα, αφήνοντας λίγο πιο πίσω την αστυνομική του ιδιότητα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και πρώτη φορά γινόμαστε μάρτυρες της ύπαρξης μιας τόσο ανθρώπινης πλευράς του. Αυτό αφήνει περιθώρια στη Ντούνια Χούγκαρντ να αναδείξει ακόμα περισσότερο τη δυναμική της προσωπικότητα και τη σπουδαιότητα της ύπαρξής της στη σειρά αυτή, με τον Κιμ Σλέιζνερ -που ελάτε, ας το παραδεχτούμε, στον λαιμό μάς κάθεται και μας προκαλεί πρωτόγνωρη αποστροφή-, να οδεύει προς την αποκαθήλωσή του, αντιμετωπίζοντας τη Νέμεση, όπως ακριβώς όφειλε και του άξιζε να του συμβεί. Συνοψίζοντας, "Το τελευταίο καρφί" είναι ένα βιβλίο που θα κάνει τους φανατικούς του Ahnhem να νιώσουν αρχικά κάπως έξω από τα νερά τους, αλλά που πολύ σύντομα θα συνειδητοποιήσουν πως αυτό ίσως να ήταν το ιδανικό φινάλε σε μια ιστορία που δεν της έλειψε η βία, επιλέγοντας να εστιάσει στα πραγματικά σημαντικά, εμμένοντας στην ουσία και κλείνοντας κάθε κύκλο χωρίς ν' αφήνει αναπάντητα ερωτήματα.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Stefan Ahnhem
Μεταφραστής: Γιαννίσης Βαγγέλης
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2022
Αρ. σελίδων: 584
ISBN: 978-960-653-610-6