Στο νέο του ποιητικό βιβλίο ο Γιάννης Αντιόχου συγκεντρώνει και επανεξετάζει ποιήματα προερχόμενα από τις οκτώ ποιητικές συλλογές του· από το πρώτο του βιβλίο που εκδόθηκε το 2003 μέχρι το Αυτός, ο κάτω ουρανός, που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2020. Στο σώμα περιλαμβάνονται και αδημοσίευτα ποιήματα που γράφτηκαν αυτά τα χρόνια. Η επίτομη αυτή έκδοση μαρτυρά το ανεπαίσθητο νήμα που ορίζει την ποιητική του πορεία τα τελευταία 20 χρόνια.
Οι δρόμοι στα όνειρά μου ήταν σιγμοειδείς, με τις ήπιες ή απότομες στροφές τους να θυμίζουν τις διακυμάνσεις των αξιών των μεταλλευμάτων και των υγρών καυσίμων· οι συναισθηματικοί μου κλυδωνισμοί, παίρνοντας τη συμβολική μορφή της αργής εξύψωσης του προσώπου μου στον ουρανό ή του απότομου γκρεμίσματος ενός αποκαμωμένου σώματος στη θάλασσα, παρέπεμπαν στην πορεία μιας εξαιρετικά ευμετάβλητης μετοχής· ένα βράδυ, η τροχιά ενός διάττοντα αστέρα μιμήθηκε την καμπύλη που διέγραφε τη δεδομένη χρονική στιγμή η τιμή του ατσαλιού. Στη διάρκεια της ημέρας η κλινική μου εικόνα παρουσίαζε σημάδια στερητικού συνδρόμου· αν μια λέξη με αποσπούσε στιγμιαία απ’ την καθημερινότητα, στροβιλιζόμουν στη δίνη της.
«Μην αφήσεις να της συμβεί τίποτα, εντάξει;»
Σεπτέμβριος 1939. Ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα του πολέμου. Πριν αναχωρήσει ο μπαμπάς του για τη μάχη, ο Νώε τού υπόσχεται ότι θα φροντίσει το πολυαγαπημένο σκυλί της οικογένειας, ότι θα το κρατήσει ασφαλές ό,τι κι αν γίνει.
Όταν η κυβέρνηση προτρέπει τον κόσμο να κάνει ευθανασία στα κατοικίδια πριν τα βρει το χάος του πολέμου, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σπεύδουν να υπακούσουν. Αλλά όχι ο Νώε. Ο Νώε δεν είναι τέτοιο παιδί. Το σκάει μαζί με δύο φίλους του, για να σώσει το σκυλί του και όσα περισσότερα ζώα μπορεί. Ό,τι κι αν γίνει.
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου