Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Κάτι κινείται με κακόβουλη χαρά μέσα στο σώμα της Λία, μαθαίνοντας τη ζωή της με κάθε λεπτομέρεια.
Κάτι που αλλάζει σχήματα και διαφεύγει ταξιδεύει μέσα της απ’ άκρη σ’ άκρη. Εξαπλώνεται.
Η Λία, ο άντρας της και η κόρη τους είναι μια ευτυχισμένη οικογένεια. Ώσπου μια ξαφνική διάγνωση απειλεί να εκτροχιάσει τις ζωές τους.
Καθώς ο εισβολέας κατακτά το σώμα της και η ιστορία της γίνεται ιστορία του, η Λία θέλει κι άλλο χρόνο. Θέλει να ζήσει, να χαρεί την κόρη της, που μόλις μπαίνει στην εφηβεία.
Και να κλείσει επιτέλους τους λογαριασμούς της με το παρελθόν. Αλλά πώς μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας τα γεγονότα που μας σημάδεψαν, όταν το ίδιο μας το σώμα είναι αυτό που φέρει τα σημάδια; Και υπάρχει άραγε η στιγμή που είμαστε έτοιμοι να πούμε αντίο;
Ένα μυθιστόρημα που ακροβατεί με τόλμη ανάμεσα στο προσωπικό και στο καθολικό, στη θλίψη και στην ελπίδα.
Μια ιστορία για το τι σημαίνει να ενηλικιώνεσαι, ακόμη και στο τέλος της ζωής σου.
Μια ιστορία για το φως και το σκοτάδι που κατοικούν μέσα μας, μέσα στα υπέροχα, μοναδικά σώματά μας.

Προσωπική άποψη:
Υποψήφιο στη μακρά λίστα για το Booker Prize 2022 και για το Dylan Thomas Prize 2023, νικητής του Desmond Elliott Prize 2022 και υποψήφιο στη βραχεία λίστα για το Goldsmiths Prize 2022, το "Οι χάρτες των υπέροχων σωμάτων μας" είναι ένα βιβλίο που δεν γίνεται να σε αφήσει αδιάφορο και που δεν μπορείς να το προσπεράσεις. Πόσο μάλλον όταν γνωρίζεις πως πρόκειται για το πρώτο έργο μιας νέας δημιουργού, η οποία διανύει μόλις την δεκαετία των είκοσί της χρόνων, γεγονός που καθιστά την αναγνώρισή της αυτή εξαιρετικά σημαντική. Είναι στην πραγματικότητα, όμως, το βιβλίο αυτό τόσο καλό όσο σε προδιαθέτουν οι φήμες γύρω απ' αυτό; Η απάντηση είναι πως ναι και μάλιστα, χωρίς να θέλω να υπερβάλλω, ίσως και να ξεπερνά τις αρχικές σου προσδοκίες.

Το βιβλίο δεν πραγματεύεται κάποια πρωτότυπη ιστορία, που παρόμοιά της δεν έχουμε διαβάσει στο παρελθόν. Ουσιαστικά, παρακολουθούμε τη Λία, συγγραφέα και εικονογράφο παιδικών βιβλίων, η οποία καλείται να αντιμετωπίσει τον καρκίνο, ο οποίος έχει κάνει την επανεμφάνισή του -είχε νοσήσει παλαιότερα από καρκίνο του μαστού-, έχοντας κάνει μάλιστα απειλητικές για τη ζωή της μεταστάσεις. Όμως εκείνη δεν είναι αποφασισμένη να παραδώσει τα όπλα έτσι εύκολα, αφού θέλει να κερδίσει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί, να χαρεί την έφηβη κόρη της και κυρίως, να ζήσει. Κάπως έτσι, "ταξιδεύουμε" πότε στο παρελθόν και πότε στο παρόν της Λία, με τα στοιχεία αυτών να χαρτογραφούνται στο τοπίο του σώματός της μέσα από την αντανάκλαση της ασθένειάς της, η οποία θα λέγαμε πως καταλήγει να είναι η κύρια αφηγήτρια της ιστορίας αυτής, όσο προσπαθεί να κατακτήσει ολοκληρωτικά το σώμα της Λία, που όσο περισσότερο πλησιάζει προς τον θάνατό της, τόσο περισσότερο αναθεωρεί τη ζωή, τις επιλογές, τις αποφάσεις της, αποφασίζοντας να επανενωθεί με όλα εκείνα τα κομμάτια του εαυτού της που ίσως και να είχε ξεχάσει πως υπάρχουν.

Η Mortimer μάς προσφέρει ένα μυθιστόρημα καθολικά ανθρώπινο, βαθιά συναισθηματικό και απόλυτα ειλικρινές και τίμιο, ακόμα κι όταν αναγκάζεται ν' ακολουθήσει μονοπάτια που δεν είναι εύκολο το να τα διαβεί κανείς, πόσο μάλλον ν' αναγνωρίσει τις αλήθειες τους, ίσως γιατί σε κάποιον βαθμό να βλέπει μέσα σε αυτές κομμάτια του ίδιου του τού εαυτού, της ζωής του, ξυπνώντας μνήμες που πιθανότατα να είναι σκληρές κι επώδυνες, αλλά που κατά βάθος γνωρίζουμε πως ό,τι και να κάνουμε δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε, γιατί έτσι ακριβώς είναι και η ίδια η ζωή. Γλυκιά και πικρή συνάμα, με τις δύο αυτές γεύσεις να συμπορεύονται, να εναλλάσσονται, ακόμα και να αναμειγνύονται κάποιες φορές, κάνοντας την κάθε στιγμή, είτε καλή είτε κακή, μοναδική και ξεχωριστή μέσα στο μυαλό, στην καρδιά και στην ψυχή μας.

Η συγγραφέας έχασε τη μητέρα της από καρκίνο όταν ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών, ενώ μαχόταν με το "θηρίο" για αρκετά χρόνια, με την ασθένεια να έχει αποκτήσει πραγματικό πρόσωπο μέσα στην οικογένειά της, το σχήμα του οποίου κάθε τόσο άλλαζε, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες. Αυτό θα μπορούσε να της έχει προκαλέσει μια τόσο βαθιά πληγή που να μην τολμούσε καν να πλησιάσει κοντά σε αυτήν, όμως στη δική της περίπτωση φαίνεται να λειτούργησε αντίστροφα. Ίσως γι' αυτό και να ήταν σε θέση να γράψει μια ιστορία σαν και αυτή, βασισμένη στις εμπειρίες της, όχι με τον πόνο και την θλίψη που σίγουρα αυτές φέρουν μαζί τους, αλλά με την ωριμότητα, τη σοφία και τη βαθιά συνειδητοποίηση που καλλιέργησαν μέσα της, και που την βοήθησαν να κατανοήσει βαθύτερα όχι μόνο το ανθρώπινο σώμα, αλλά και την ανθρώπινη ψυχή, την ανθρώπινη σκέψη απέναντι σε ένα εμπόδιο που φαντάζει απροσπέλαστο αλλά που την ίδια στιγμή δεν μπορείς να σταματήσεις να μάχεσαι να το ξεπεράσεις.

Ο τρόπος γραφής της Mortimer έχει μια λυρική διάθεση, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ποιητικός, όπως και το πως έχει επιλέξει ν' αφηγηθεί την ιστορία της Λία, μέσα από τρεις διαφορετικές οπτικές, κατά μία έννοια, προσφέρει μια φιλοσοφική και βαθιά στοχαστική νότα στο σύνολο του αφηγήματος, με το ανθρώπινο σώμα να λειτουργεί σαν έναν καμβάς πάνω στον οποίο μπορούν να δημιουργηθούν μοναδικά "έργα", που είτε καταφέρουν να μείνουν για λίγο ακόμα σε αυτόν τον κόσμο είτε τελικά "αναχωρήσουν" για κάπου αλλού, θα έχουν καταφέρει ν' αφήσουν πίσω τους το αποτύπωμά τους. Γιατί η Mortimer δεν επιλέγει να μείνει στην επιφάνεια των γεγονότων, αλλά εμβαθύνει όσο περισσότερο μπορεί, αποτυπώνοντας την γλυκόπικρη αλήθεια τους με όσα περισσότερα χρώματα μπορεί, πάνω σε ένα λευκό χαρτί, δημιουργώντας μια εικόνα συγκινητική και λυπητερή, αλλά που σε αφήνει με ένα αίσθημα πληρότητας, μα και με μια σοφία που ίσως να μην είχες έως τότε. Κι αν αυτό δεν είναι σπουδαίο, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να είναι.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Maddie Mortimer
Μεταφραστής: Γεούργα Ειρήνη
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2023
Αρ. σελίδων: 624
ISBN: 978-618-220-359-0