Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ο Βέρθερος είναι ένας νεαρός άντρας, νάρκισσος και ρομαντικός, προτεστάντης του έρωτα και του μοιραίου πάθους που τόσο απεγνωσμένα αναζητά.
Σ’ ένα απ’ τα ταξίδια του συναντά τη Λότε. Ο έρωτάς του γι’ αυτή θα είναι κεραυνοβόλος κι ο πόθος όλο και θα φουντώνει μέσα του, παρά που κάθε του επιθυμία είναι καταδικασμένη.
Οι επιστολές που έστελνε σ’ έναν φίλο του καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της αδιέξοδης αγάπης, συγκεντρώνονται για να την υμνήσουν.

Προσωπική άποψη:“Τα Πάθη Του Νεαρού Βέρθερου” είναι ένα απ’ τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Ένα νεανικό επιστολογραφικό μυθιστόρημα του Goethe που εκδόθηκε το 1774 γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία κι άσκησε μεγάλη επιρροή στη ζωή, τα ήθη, ακόμα και τη μόδα της εποχής. Μόλις εικοσιπέντε χρονών τότε ο Goethe κατάφερε να γίνει διάσημος και ν’ αναρριχηθεί σε μια απ’ τις πιο υψηλές θέσεις της τότε λογοτεχνικής κουλτούρας.

Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί τον Κολοφώνα του ρομαντισμού. Την απόλυτη έκφραση της ευαισθησίας, του ανεξέλενχτου πάθους που πάει κόντρα στις κοινωνικές συμβάσεις. Ο Goethe έζησε ανάλογες εμπειρίες με τον Βέρθερο καταφέρνοντας έτσι τόσο να ταυτίζεται με τον ήρωά του, όσο και να κρατάει τις απαραίτητες αποστάσεις και να γίνεται κριτής όπου κι όποτε χρειάζεται. Παρά την αυτοκυριαρχία του, τα συναισθήματα που εκφράζει είναι βίαια. Ο τρόπος σκέψης του ευγενής κι ελεύθερος, κόντρα σε κάθε καταναγκασμό.

Ο Βέρθερος αγαπά παράφορα, δίνει όλο του το είναι σ’ ένα πάθος που είναι αδιέξοδο. Όσο κι αν αγαπά την Λότε κι όσο κι αν αυτή τρέφει κάποια συναισθήματά απέναντί του, αδυνατεί να την κατακτήσει. Ποθεί κάτι το εξειδικευμένο, ξοδεύεται ψυχικά σε μια σχέση που βλέπει όλο και ν’ απομακρύνεται. Πολύ περισσότερο όταν εκείνη μνηστεύεται κι αργότερα παντρεύεται έναν φίλο του. Η αγάπη του για τη Λότε τον κρατά στάσιμο κι αυτό το υπέροχο συναίσθημα της αγάπης αντί να τον οδηγήσει στην κορύφωση, σταδιακά τον βυθίζει στη θλίψη και τον πόνο. Στην ανία και τη μελαγχολία κάνοντάς τον να καίγεται από τη ζήλια, να κλαίει, να υποφέρει γι’ αυτό που επιζητεί και δε μπορεί ν’ αποκτήσει.

Καθώς οι επιστολές του προχωράνε ώστε να φτάσουν στο απόγειό τους ο ήρωάς μας φαντάζει όλο και πιο μοναχικός, απροσάρμοστος, βυθισμένος στις σκέψεις του κι η αίσθηση του αφανισμού τον κατακλύζει οδηγώντας τον αργά αλλά σταθερά στον θάνατο. Πιστεύοντας στην απόλυτη ελευθερία των επιλογών του ατόμου, έξω από τα κοινωνικά στερεότυπα, κόντρα στις συμβάσεις του είναι και του πρέπει, γίνεται ο μέγας μυθιστορηματικός αυτόχειρας του ρομαντισμού.

Διαβάζοντάς το κι ιδιαίτερα φτάνοντας στο τέλος του τα χέρια μου έτρεμαν. Αδυνατούσα να γυρίσω τις σελίδες και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι στο πρόσωπό μου σκεφτόμενη την εξέλιξη. Και μέσα τον πόνο μου ένιωθα ανακούφιση... Ανακούφιση που αυτός ο υπέροχος άνθρωπος κατάφερε να λυτρωθεί απ’ τον πόνο του έστω και κατ’ αυτό τον τρόπο.

Και καταλήγω στο εξής συμπέρασμα. Ότι είναι καλύτερα ν’ αγαπήσεις με τόσο μεγάλο πάθος που να καταντά αρρωστημένο, παρά συμβατικά βασισμένος στα στερεότυπα που επιβάλλουν οι άλλοι γύρω σου. Γιατί τι μας απομένει απ’ την ψυχή μας άμα δεν μπορούμε να προσφέρουμε αυτά που αισθάνεται; Τίποτα! Ας μάθουμε λοιπόν να ζούμε και ν’ αγαπάμε με πάθος. Ακόμα κι αν τα πράγματα δεν έρθουν όπως περιμένουμε, θα ξέρουμε βαθιά μέσα μας, πως όλο αυτό που ζήσαμε κι αισθανθήκαμε άξιζε τον κόπο.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Goethe Johann Wolfgang
Μεταφραστής: Νικολούδη Στέλλα
Εκδόσεις: Άγρα
Κατηγορία: Ξένη πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 1996
Αρ. σελίδων: 352
ISBN: 9603250317