Συνοπτική περίληψη του έργου:
H Helen Hudson είναι μια εγκληματολόγος που ειδικεύεται στους κατά συρροή δολοφόνους.
Μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον της θα την αποξενώσει από το περιβάλλον της και θα την περιορίσει στο σπίτι της.
Μετά από 13 μήνες θα την επισκεφθούν δύο επιθεωρητές για να ζητήσουν τη βοήθειά της σχετικά με έναν φόνο.
Με τη συμβολή της στην εξιχνίαση του εγκλήματος θα διαπιστώσουν πως πρόκειται για ένα δολοφόνο που μιμείται τις μεθόδους των μεγαλύτερων κατά συρροή δολοφόνων της ιστορίας και δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν ολοκληρώσει το σχέδιό του.

Προσωπική άποψη:
Η συγκεκριμένη είναι από τις ταινίες εκείνες που με απλά λόγια, γουστάρω πάρα μα πάρα πολύ. Επηρεασμένη σαφέστατα από την σχολή του μεγάλου Hitchcock, πρόκειται για μια απ’ τις πιο έξυπνες κι ευφυείς ταινίες της κατηγορίας, που όχι μόνο έχω δει τα τελευταία χρόνια, αλλά που έχω σε ολόκληρη τη ζωή μου. Ακόμα και αν κατά μερικούς υπερβάλω, δεν νομίζω ότι θα ήταν άδικο να ισχυριστώ πως πρόκειται για ένα απ’ τα πιο δυναμικά θρίλερ της περασμένη δεκαετίας.

Το έργο βασίζεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στην πλοκή του, που είναι σύνθετη, πολυδιάστατη, αλλά ταυτόχρονα εύκολη στο να αφομοιωθεί, αφού είναι γερά και σωστά δομημένη. Ο δολοφόνος δεν είναι απλά ένας ακόμα ψυχοπαθής, αλλά ένας άνθρωπος, που μέσα στο αρρωστημένο του μυαλό, έχει την ικανότητα να πλάθει σχέδια και να είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από τους διώκτες του. Όλοι ξέρουν ποιος είναι και όμως, δεν μπορούν να τον εντοπίσουν κι αν το κάνουν, δεν μπορούν να τον πιάσουν.

Κι αν κάτι κάνει μάγκα τον Jon Amiel από άποψη σκηνοθεσίας, είναι το γεγονός ότι δεν βασίζεται σε αποτρόπαιες αιματηρές σκηνές. Αντίθετα, είναι ιδιαίτερα λίγες, δίνοντας περισσότερη έμφαση σε ορισμένα βίαια ξεσπάσματα, τα οποία όμως είναι σωστά μελετημένα και ισορροπημένα, έτσι ώστε να μην διαταράζονται οι καταστάσεις, αλλά αντίθετα, να είναι πιο ουσιώδεις και πιο δυνατές ως προς την συναισθηματική προσέγγιση του κοινού, αλλά και της ίδιας της ηρωίδας. Μιας ηρωίδας της οποίας η ψυχολογία είναι πολύ πιο εύθραυστη κι από ένα γυαλί και το να κατάρρευση ή όχι, είναι απλά θέμα σωστού ή μη, χειρισμού.

Η αγαπημένη Sygourney Weaver στα καλύτερά της, αποδεικνύει πως δεν είναι ικανή μόνο για να κυνηγάει Alien στο διάστημα, αλλά και για να υποστηρίξει, με την παρουσία της και μόνο, σε πολύ μεγάλη έκταση ένα ολόκληρο film. Οι εκφράσεις του προσώπου της είναι μοναδικές, τόσο όταν καταβάλλεται από το αίσθημα του πανικού, όσο και όταν πλέον αντιλαμβάνεται όπως δεν μπορεί πια να κρύβεται, αλλά πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Αν μη τι άλλο, είναι μια απ’ τις πιο χαρισματικές ηθοποιούς που έχει αναδείξει το Hollywood τα τελευταία χρόνια.

Σε ότι έχει να κάνει με το υπόλοιπο cast, με μοναδική ίσως εξαίρεση την Holly Hunter, της οποίας την αξιόλογη καριέρα δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, δεν έχουμε κάτι το αξιόλογο ή τουλάχιστον, κάτι το αξιοπρόσεκτο. Ο Dermot Mulroney δε, μάλλον απλά περιορίζεται στον ρόλο του γοητευτικού αρσενικού που θέλει να ταρακουνήσει τα νερά, αλλά και πάλι, δεν το κάνει.

Κλειστοφοβική αγωνία και σκοτεινή φωτογραφία, συμβάλλουν επίσης από δικιάς του μεριάς στην ανάπτυξη ενός κλίματος, ιδιαίτερα απειλητικού, χωρίς να ξεχωρίσεις πια βάση του υπερτερεί. Εκείνη της αδύναμης και ψυχικά ανάπηρης πρωταγωνίστριας ή του ψυχογενούς αλλά ταυτόχρονα ευφυούς τέρας, που έχει την ικανότητα να πλάθει στα χέρια του σαν πλαστελίνη, ανθρώπους και καταστάσεις; Εντάξει, μπορεί η ταινία να μην ξεφεύγει από κάποια κλισέ του είδους, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Αν όχι για κανέναν άλλο λόγο, δείτε το για την Sygourney και για τις έξυπνες και γεμάτες ένταση ανατροπές του.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Μοντέλο Για Φόνο
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Jon Amiel
Πρωταγωνιστές: Sigourney Weaver, Holly Hunter, Dermot Mulroney, William McNamara, Harry Connick Jr.
Παραγωγή: 1995
Διάρκεια: 118’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0112722/
http://en.wikipedia.org/wiki/Copycat_(film)