
Ο Harry Potter φοιτεί για 6η χρονιά στο Hogwarts όπου και ανακαλύπτει ένα παλιό βιβλίο που γράφει πάνω ότι είναι της ιδιοκτησίας του ημίαιμου πρίγκιπα, χάρη στο οποίο γίνεται ειδικός στα φίλτρα.
Παράλληλα, ακολουθεί κάποια ιδιαίτερα μαθήματα με τον Dumbledore, γυρίζοντα πίσω στον χρόνο και μαθαίνοντας πολλά νέα πράγματα για το παρελθόν του Voldemort.
Μαζί με τον Dumbledore προσπαθούν να συνδέσουν τα κομμάτια του παζλ αλλά και να αποκομίσουν τα στοιχεία εκείνα που λείπουν. Η ζωή για τον Harry δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια.
Προσωπική άποψη:
Σε πρώτη φάση θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι! Πιστεύω ότι υπάρχουν τρεις κατηγορίες θεατών όσον αφορά τον Harry Potter. Πρώτοι και καλύτεροι, είναι εκείνοι που είναι φανατικοί της σειράς, έχουν διαβάσει όλα τα βιβλία και ανυπομονούν για κάθε νέα ταινία. Δεύτεροι ακουλουθούν εκείνοι που, μπορεί να μην έχουν διαβάσει τα βιβλία όμως, αρέσκονται στο να παρακολουθούν φανταστικά κινηματογραφικά παραμύθια. Τέλος, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, εκείνοι που όχι μόνο δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία αλλά, δεν τους αρέσει και δεν τους ενδιαφέρει καθόλου το θέμα μαγεία αλλά και η ιστορία του μικρού μας μάγου. Πού θέλω να καταλήξω με αυτή μου την εισαγωγή; Στο ότι αν δεν ανήκετε σε κάποια από τις δύο πρώτες κατηγορίες, καλό θα ήταν να σταματήσετε την ανάγνωση κάπου εδώ.
Αν συνεχίζετε, σημαίνει είτε ότι ακολουθήσατε την συμβουλή μου, είτε ότι έχετε γερά νεύρα. Η πολυαναμενώμενη 6η κατά σειρά περιπέτεια του μικρού μάγου είναι επιτέλους εδώ, έπειτα από μακροχρόνιες αναβολές. Το θέμα είναι κατά πόσο μπορεί να ικανοποιήσει, ακόμα περισσότερο, να μας αποζημιώσει για την αναμονή αυτή. Και πιστεύω σίγουρα ένα πράγμα, ότι είτε θα την δείτε και θα την λατρέψετε, είτε θα την δείτε και θα την μισήσετε. Προσωπικά, ανήκω στην κατηογρία εκείνη όπου ναι μεν, θα περίμενα κάτι παραπάνω, το συνολικό όμως δε αποτέλεσμα με ικανοποίησε σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Μπορεί η μαγεία κάπου να υποσκελίστηκε όμως, αναπτύχθηκαν άλλα πράγματα και αυτό εν μέρη, κάλυψε τα κενά.
Είναι η μοίρα των ταινιών που αποτελούν sequel μιας ολοκληρωμένης σειράς, να αποτελούν μια γέφυρα που ενώνει την προηγούμενη με την επόμενη μέχρι να φτάσουμε στο τέρμα. Αυτό μας οδηγεί σε δύο ακόμα κατηγορίες θεατών. Εκείνων που εκνευρίζονται αφού δεν μπορούν να παρακολουθήσουν όπως θα ήθελαν, μια ταινία με αρχή, μέση και τέλος και αναγκάζονται να δουν μια ολόκληρη σειρά για να μπουν στο κλίμα και εκείνων που, είναι απόλυτα ευχαριστημένοι από την κατάσταση αφού, το συναισθηματικό τους δέσιμο με τους ήρωες είναι τέτοιο που μια ακόμα ταινία μαζί τους το μόνο που τους προσφέρει είναι ανακούφιση. Δεν θα μακρυγορήσω όμως άλλο και θα μπω εκτενέστερα στο θέμα.
Οι δύο πρώτες ταινίες του μικρού μάγου, δια χειρός Columbus, ήταν οι πιο οικογενειακές της σειράς κατά συνέπεια, και οι πιο παιδικές. Η τρίτη ταινία ήταν πιο σκοτεινή με τον Cuaron στο τιμόνι να αφήνει το δικό του στίγμα δημιουργώντας ίσως την πιο ενδιαφέρουσα ταινία της σειράς μέχρι και σήμερα. Η σειρά άλλαξε εντελώς γραμμή πλεύσης με την τέταρτη ταινία, περνώντας στα χέρια του Newell, μια συνταγή που ακολούθησε ο Yates τόσο στην προηγούμενη, όσο και σ’ αυτή την ταινία. Για μένα, μπορεί να μην είναι ο σκηνοθέτης που είναι απόλυτα ικανός να διαχειριστεί το θέμα της μαγείας όπως οι δύο πρώτοι προκάτοχοί του όμως, δεν παύει να έχει το δικό του ύφος το οποίο και καταφέρνει να χαρακτηρίσει τις ταινίες του ως λιγότερο μαγικές μεν, πιο ενήλικες και ρεαλιστικές δε.
Στην πραγματικότητα, ο Yates επιστρατεύει την φαντασία του και με την χρήση ορισμένων, ιδιαίτερα εντυπωσιακών οπτικών εφέ, πλάθει με τέτοιον τρόπο κάποια τμήματα της ταινίας ώστε να σε καθηλώνουν. Ιδιαίτερα στο τελευταίο μισάωρο της ταινίας, έχει δοθεί τόσο μεγάλη προσοχή και τέτοια λεπτομερή φροντίδα που σίγουρα, είναι από τα πιο ενδιαφέροντα που έχουμε δει στις ταινίς του Harry Potter και σίγουρα, πολύ καλύτερο και πιο δυνατό οπτικά και συναισθηματικά από το φινάλε της προηγούμενης ταινίας του Yates. Κατά τ’ άλλα, έχοντας να βασιστεί σε ένα βιβλίο με συνεχείς ταξίδια στο παρελθόν, καταφέρνει να ξεδιαλέξει ποια είναι αυτά που πραγματικά χρειάζονται και μπορούν να αξιοποιηθούν έτσι ώστε, τα συνεχόμενα flash-back να μην κουράσουν. Αν κάτι ίσως είναι ελαφρώς ενοχλητικό, και αυτό στην πραγματικότητα δεν έχει να κάνει με την σκηνοθεσία αλλά με το σενάριο, είναι η έμφαση στα ερωτικά σκιρτήματα των νεαρών πρωταγωνιστών όμως, ίσως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό είναι ένα σημαντικό θέμα προβληματισμού στην εφηβική ηλικία.
Για το πρωταγωνιστικό τρίο τα έχουμε πει και τα έχουμε ξαναπεί. Μπορεί η διαφορά ηλικίας πλέον να είναι εμφανής, μπορεί να έχουν μεγαλώσει και ο Grint να μοιάζει ως μια εντελώς goofy φιγούρα όμως, νιώθουν άνετα πλέον στους ρόλους εκείνους που έχουν γίνει δεύτερη φύση τους και ίσως το σημαντικότερο όλων, το διασκεδάζουν. Η έκπληξη έρχεται από τον Tom Felton στον ρόλο του Malfoy, που για πρώτη φορά, δεν είναι απλά και μόνο ο αλαζονικός κόπανος της σειράς αλλά, ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας σε συναισθηματική σύγχιση καθώς έρχεται αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο ηθικό δίλημμα της ζωής του.
Στους ενήλικους ρόλους συναντάμε τους συνήθεις ύποπτους με τον Gambon μεγαλοπρεπή και συναισθηματικά πιο απελευθερωμένο από άλλες φορές καθώς πλησιάζει στο τέλος αλλά, και τον λατρεμένο Alan Rickman με την αργή, μακρόσυρτη ομιλία του να τσακίζει τα κόκκαλα που άλλος θα χρειαζόταν σφυρί για να το κάνει. Όμως, και η προσθήκη του Jim Broadbent στον ρόλου του καθηγητή Slughorn είναι, όχι μόνο απολαυστική αλλά, και όσο γλοιώδης χρειαζόταν να είναι.
Μπορεί και πάλι να μην έχουμε ακριβή μεταφορά του βιβλίου και ίσως οι μη αναγνώστες της σειράς να μην καλύφθηκαν πλήρως όμως, εδώ που τα λέμε, κάτι τέτοιο φαντάζει σχεδόν αδύνατο. Το μόνο σίγουρο είναι πως, ο Yates αυτή τη φορά νιώθει πιο άνετα πίσω από την κάμερα, δείχνοντας πιο σίγουρος για το περιπετειώδες τέλος της σειράς που έρχεται, με ένα βιβλίο μεν, δύο ταινίες δε. Καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό στοιχείο της ταινίας, μεταφέροντας αρκετά ικανοποιητικά ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία της σειράς. Ατμοσφαιρική και δραματική, ιδιαίτερα κατά το τελευταίο ημίωρο όπου, ανελέητα και βίαια ο Harry αλλά και όλοι όσοι ζουν στην σχολή του Hogwarts, καλούνται να έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματική ζωή, σε μια κορύφωση που είναι σκληρή και σε κάνει να θυμώνεις, όπως θύμωσες αν διάβασες το βιβλίο. Σε όλα αυτά, να μην ξεχάσω να προσθέσω την παρατήρησή μου για την μοσυική του Hooper η οποία, διατηρώντας την κλασσική της πλέον αισθητική, καταφέρνει να ξεχωρίσει από τις προηγούμενες αφού, έχουν προστθεί δραματικές πινελιές που την κάνουν ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη.
Βαθμολογία 8/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Χάρι Πότερ Και Ο Ημίαιμος Πρίγκιψ
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: David Yates
Πρωταγωνιστές: Daniel Radcliffe, Rupert Grint, Emma Watson, David Thewlis, Jim Broadbent, Michael Gambon, Tom Felton, Alan Rickman, Helena Bonham Carter, Jessie Cave, Bonnie Wright, Helen McCrory, Maggie Smith, Helen McCrory, Robbie Coltrane
Μουσική: Nicholas Hooper
Παραγωγή: 2009
Διάρκεια: 153’
Επίσημο site:
http://harrypotter.warnerbros.com/harrypotterandthehalf-bloodprince/
15 Σχόλια:
μέτριο...καλά...όλα τα υπόλοιπα να τα καταλάβω...αλλα αυτό το γαμημένο τέλος γιατί το κατέστρεψαν??
με το που φεύγουν από την σπηλιά...μου έκανε κάτι σαν"άντε να τελειώνουμε γιατί πρέπει να κάνουν ανακαίνιση το studio"...
@ It.aldo.raine εμένα μου άρεσε πολύ το τελευταίο μισάωρο! Πόσο πιο αναλυτικά να το έκαναν...; :/
καταρχήν...δεν έπρεπε να "προσγειωθούν" εκεί που "προσγειώθηκαν":}...
μετά το...{κατάλαβες}...έπρεπε να γίνει χαμός...και όχι αυτό το...ψεκάστε-σκουπίστε-και δρόμο.
και φτάνουμε στην αποκαλύψει...παίζει να είναι από τις χειρότερες σκηνές που έχω δει...ο rickman ήταν σαν να βαριόταν...και ο radcliffe ήταν εντελώς αδιάφορος...
@ It.aldo.raine τι να σου πω...
Ναι, ok, μπορεί να μην ήταν ακριβώς όπως στο βιβλίο κάποια πράγματα όμως, δεν έχω δει και καμιά ταινία που να είναι! :p ;)
Σε σχέση με αυτό που περίμενα να δω, το αποτέλεσμα, προσωπικά, με ικανοποίησε! Πέρασα 2,5 ώρες ευχάριστα και τέτοιες ταινίες, δεν νομίζω ότι έχουν διαφορετικό σκοπό! :)
Γιώτα μου,δεν περίμενα να σου αρέσει, σου είχα πει ότι προσωπικά με απογοήτευσε..
Ίσως η χειρότερη ταινία ΗP μέχρι τώρα.Είχα την εντύπωση ότι όλη η ταινία ήταν ένα ψεκάστε σκουπίστε..Από το Τάγμα του Φοίνικα κ μετά έχει παρει την κατηφόρα κ από τη στιγμή που ο σκηνοθέτης παραμένει ο ίδιος, μου φαίνεται ότι οι ταινίες που απομένουν θα κυμαίνονται στο ίδιο μήκος κύματος.. Δυστυχώς!!!
Μονο σε μας τις 2 αρεσε; :(
Γιατι;Μετα τον Αζκαμπαν ηταν αυτο που μου αρεσε πιο πολυ!
@ Νικολέτα μου, εσένα σκεφτόμουν όταν βγήκα από την αίθουσα! :)
Σίγουρα η μαγεία ήταν λιγότερη...
Σίγουρα η προσέγγιση ήταν πιο ρεαλιστική...
Σίγουρα δεν ήταν, ούτε αυτή, ούτε η προηγούμενη η καλύτερη της σειράς... Νομίζω πως την θέση αυτή έχει ο Cuaron.
Όμως πιστεύω:
1ον ότι άρεσε σε όσους δεν είναι fan της μαγείας και το αντίστροφο!
2ον το 6ο και το 7ο βιβλίο είναι περίπου ίδιες σελίδες. Το 6ο όμως έγινε μια ταινία και το 7ο 2. Οπότε λογικά, θα μπορέσει ο Yates να αναπτύξει την ταινία καλύτερα και να εντάξει περισσότερα στοιχεία και με πιο χαλαρούς ρυθμούς.
Άλλωστε ποια μεταφορά βιβλίου είναι ακριβής; :/
@ Και στον άντρα μου Zenia! Εκείνος μάλιστα το ευχαριστήθηκε πιο πολύ από όλα τα άλλα! :)
Κ το κύπελλο της φωτίας είναι μεγάλο σαν βιβλίο, αλλά η μεταφορά του στον κινηματοφράφο ήταν ικανοποιητική!!! Είναι η αγαπημένη μου από τις μέχρι τώρα ταινίες..Αλλά μ'αυτόν τον σκηνοθέτη, δεν ξέρω πραγματικά τι να πω.. Ας βγουν κ οι άλλες δύο για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη, αν κ για να πω την αλήθεια πλέον δεν περιμένω με αγωνία την συνέχεια..
@ Τι να σου πω βρε Νικολέτα... σχετικά είναι όλα, ειδικά όταν μιλάμε για σινεμά! :/
Η συνέχεια πλησιάζει οπότε και θα μπορέσουμε να το ξανασυζητήσουμε το θέμα! :)
DEN TO EXW DEI ALLA PREPEI NA PW OTI SYMFWNW MAZI SOY.TO TRITO HTAN TO KALYTERO THS SEIRAS.ME MPERDEPSATE PANTWS KAI MALLON THA PERIMENW TO DVD.
@ Max δες το καλύτερα σινεμά! Είτε σου αρέσει είτε όχι, θα έχεις καλύτερη άποψη αν το δεις σινεμά! :)
Καλησπέρα σας...
Προσωπικά παρόλο που εκ των προτέρων με είχαν πληροφορήσει πως έβγαλαν το σημαντικότερο - κατά την προσωπική μου γνώμη- στοιχείο του βιβλίου (δηλαδή την - κυριολεκτική! -κατάβαση στις πολλές αναμνήσεις και την ψυχοσύνθεση του Βόλντεμορτ) εντούτοις το θεωρώ την δεύτερη καλύτερη ταινία της σειράς, πίσω από τον ανυπέρβλητο Αιχμάλωτο του Αζκαμπάν...
Η κατάμαυρη ατμόσφαιρα της ταινίας, η οποία οφείλοταν σε μεγάλο βαθμό από την αποστομωτικής ομορφιάς φωτογραφία, φανέρωνε τον πραγματικό προβληματισμό της μαγικής κοινότητας σχετικά με το αβέβαιο μέλλον. Παρ' όλα αυτά, όταν είσαι 16, είσαι 16 και ο έρωτας είναι πάντα εκεί, ιδαίτερα όταν ο πόλεμος δεν έχει φτάσει ακόμη στην πόρτα σου. Κατά την γνώμη μου δηλαδή, ο Γέιτς έβαλε σε λογικές αναλογίες τόσο την ανασφάλεια των πρωταγωνιστών όσο και τα κωμικοτραγικά ερωτικά σκιρτήματα της ηλικίας. Και πολύ καλά έκανε! Εδώ βέβαια ο άνθρωπος κατάφερε να κάνει αξιοπρεπή ταινία το ανυπόφορο ώρες-ώρες, όσον αφορά το βιβλίο, Τάγμα του Φοίνικα...
Πάντως η ωραιότερη σκηνή του έργου, το οποίο αποτελεί κινηματογραφική διασκευή του αγαπημένου μου βιβλίου της σειράς, είναι η εναρκήρια σεκάνς που ενώνει το προηγούμενο μέρος με το καινούριο... Ειλικρινά με πώρωσε όταν το είδα!!
7/10
@ Βασίλη καλώς ήρθες στην παρέα μας!
Χαίρομαι που υπάρχει και κάποιος άλλος εκτός από εμένα που δεν απογοητεύτηκε από την ταινία.
Όπως βλέπεις κι εδώ αλλά και σε άλλα sites, τα σχόλια δεν είναι καλά.
Σύμφωνοι, Άζκαμπαν δεν είναι όμως, έχει θετικά στοιχεία η ταινία και ο Yates προσπαθεί να ισορροπήσει πολλά μαζί.
Φαντάζεσαι τι θα γινόταν αν γύρναγε πίσω σε όλες τις αναμνήσεις; Χαμός... Έχω την εντύπωση ότι τελικά κράτησε τις πιο σημαντικές, θα μπορούσε να βάλει και κάποιες άλλες αλλά δεν έγινε και παντελώς κακή διαχείριση υλικού.
@ Βασίλη, βλέπω ότι οι περισσότερες αγαπημένες σου ταινίες, υπάρχουν στο blog. Κάνε αν θες μια αναζήτηση και πέρνα να μου πεις την γνώμη σου. Θα χαρώ πολύ... :)
Δημοσίευση σχολίου