Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η ιστορία μιας ευκατάστατης οικογενείας στην οποία το μικρό κοριτσάκι καταλαμβάνεται από τον σατανά και παρόλες τις προσπάθειες της μητέρας σε γιατρούς κάθε είδους την λύση την βρίσκει στο πρόσωπο ενός παπά ψυχιατρικού συμβούλου. Η θεραπεία όμως έχει και κάποιο αντίτιμο.

Προσωπική άποψη:
Ως η τρομακτικότερη ταινία όλων των εποχών πλασαρίστηκε το 1973 "Ο Εξορκιστής" και οι υπεύθυνοι παραγωγής της Warner δεν είχαν καθόλου άδικο γιατί, ο υπότιτλος της ταινίας δεν μπήκε μόνο ως ένα μέσο marketing αλλά, ως μια αλήθεια διατυπωμένη με απλά λόγια προκειμένου να προϊδεάσει το κινηματογραφόφιλο κοινό. Ο William Peter Blatty ανέλαβε ο ίδιος την μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματός του, εμπνευσμένο από την ιστορία του εξορκισμού ενός 14χρονου αγοριού που άκουσε το 1944 όντας φοιτητής, σε σενάριο και έπειτα από την άρνηση των Stanley Kubrick και John Boorman να αναλάβουν την σκηνοθεσία, ο William Friedkin πήρε τα ηνία στα χέρια του και το όνομά του έμελλε να μείνει στην ιστορία, όπως ακριβώς έμεινε και η ταινία αυτή που ακόμα και μετά από σχεδόν 40 χρόνια προκαλεί ρίγη και ανατριχίλα σε όποιον την βλέπει για πρώτη φορά αλλά, και σε όποιον την βλέπει ξανά και ξανά.

Ουσιαστικά η ταινία χωρίζεται σε δύο διαφορετικά επίπεδα. Στο πρώτο, το οποίο καταλαμβάνει και το μισό και πλέον του συνόλου της ταινίας, έχουμε ένα καθαρά ψυχολογικό θρίλερ και νομίζω ότι αυτό είναι που επηρεάζει περισσότερο τον θεατή. Ο Friedkin γνωρίζει πολύ καλά πως να παίξει με τα νεύρα μας, δημιουργώντας ένα σκηνικό κάτι περισσότερο από υποβλητικό και ηλεκτρισμένο, υποβάλλοντας τη νεαρή πρωταγωνίστριά του σε μια σειρά βασανιστηρίων αν θέλετε, προσπαθώντας να αποδώσει την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της σε κάτι το οποίο φέρει μια ρεαλιστική, ιατρική εξήγηση και όχι κάτι το μεταφυσικό. Όσο δεν είναι ευχάριστο για την ίδια να δέχεται αυτή τη σειρά διαδικασιών που προκαλούν μια μορφή βιασμού στο είναι της, άλλο τόσο δεν είναι και για εμάς που ως τρίτοι παρακολουθούμε, ανήμποροι να την βοηθήσουμε και να θέσουμε ένα τέρμα στο δράμα της. Κάπου εκεί είναι που παρεμβάλλονται εικόνες σχετικές με το υποσυνείδητο και πως αυτές επηρεάζονται από παράγοντες που ίσως να μην μπορούμε καν να φανταστούμε, πόσο μάλλον να επιδράσουμε πάνω τους.

Το δεύτερο επίπεδο έχει να κάνει καθαρά με το κομμάτι του εξορκισμού, όταν πλέον η νεαρά πρωταγωνίστρια έχει παραδοθεί ολοκληρωτικά στο δαιμονικό πνεύμα που την έχει καταβάλει. Και μπορεί σε κάποιους σήμερα τα εφέ του τότε να φαντάζουν παλιομοδίτικα ωστόσο, δεν πρέπει σε καμία των περιπτώσεων να ξεχνάμε το πότε αυτή γυρίστηκε αλλά και το γεγονός ότι η δυναμική τους δεν παύει να υφίσταται. Σκοπός άλλωστε της ταινίας δεν ήταν να επηρεαστεί ο θεατής από την εικόνα αλλά, από την ουσία πίσω από αυτήν και από την ισχύ που έχουν πάνω μας δυνάμεις τις οποίες μπορεί να μην καταλαβαίνουμε απόλυτα και σαφέστατα, σε καμία των περιπτώσεων, δεν θα θέλαμε να συναντήσουμε προκειμένου να το καταλάβουμε. Εδώ είναι και το σημείο όπου η πίστη όσων την έχουν κλονίζεται και όσων δεν την έχουν, αρχίζει να γεννάται σαν ιδέα καθότι αποτελεί και τη μοναδική λύση προκειμένου να έρθει η λύτρωση που με τόση προσμονή καρτερούμε.

Ο σκηνοθέτης, όσο κι αν μερικοί το αρνούνται, δεν χρησιμοποιεί ορισμένες στιγμές για να σοκάρει ή τουλάχιστον, δεν το κάνει μόνο γι' αυτό κάτι το οποίο μοιάζει προφανές. Πίσω από την επιλογή του αυτή βρίσκεται μια βαθύτερη ανάγκη η οποία δεν έχει άλλο σκοπό από το να χτυπήσει τα στερεότυπα της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και των πιστών της. Αυτός άλλωστε ίσως να είναι και ο βασικότερος λόγος που οι σκηνές αυτές, ακόμα και στις μέρες, διατηρούν σε μεγάλο βαθμό την δυναμική τους, σοκάροντας περισσότερο από άλλες, περισσότερο αιματοβαμμένες και βίαιες σκηνές ταινιών θρίλερ. Γιατί αν το καλοσκεφτούμε, τι είναι αυτό που μπορεί να τρομοκρατήσει περισσότερο έναν άνθρωπο από το να μην μπορεί να ελέγξει τις πράξεις του, την ίδια του την συνείδηση, το να μην είναι τίποτα περισσότερο από έρμαιο σατανικών, δαιμονικών δυνάμεων που κυριεύουν το είναι του, στιγματίζοντάς το ακόμα κι αν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αποχωρίσουν;

Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να μην δώσουμε τα εύσημα, ανάμεσα στο συνολικά εξαιρετικό cast, στη μικρή τότε Linda Blair η οποία και αντιμετώπισε τον ρόλο της με εξαιρετική ωριμότητα για την ηλικία της και έγινε ένα σύμβολο στο χώρο των ταινιών τρόμου. Άλλωστε δεν είναι τυχαία η επιλογή ενός παιδιού για τον ρόλο καθώς, ευαισθητοποιεί και τρομοκρατεί περισσότερο τον θεατή καθώς με αυτό τον τρόπο, η αθωότητα δέχεται ένα ισχυρό πλήγμα αλλά και μια βεβήλωση ψυχής και σώματος που μόνο ανατριχίλα μπορεί να προκαλέσει. Βέβαια, τόσο η ίδια όσο και τα υπόλοιπα μέλη της παραγωγής, βρέθηκαν αντιμέτωπα με παράξενα φαινόμενα και δεν ήταν λίγοι οι τραυματισμοί, ακόμα και οι θάνατοι αλλά πολύ περισσότερο, τα ψυχολογικά κατάλοιπα που έμειναν με το τέλος των γυρισμάτων που κάποιοι πίστεψαν ότι δεν θα κατάφερναν να ολοκληρωθούν ποτέ.

Ένα εξαιρετικό θρίλερ του οποίου η δυναμική, τρομακτική ατμόσφαιρα φτάνει μέχρι τις μέρες αλώβητη από το πέρασμα του χρόνου. Και ναι, είναι η τρομακτικότερη ταινία όλων των εποχών και σε καμία των περιπτώσεων δεν προτείνετε σε άτομα με αδύναμο χαρακτήρα ή που υποκύπτουν εύκολα στους βαθύτερους, ψυχολογικούς και συναισθηματικούς φόβους τους. Ακόμα κι αν κάποιοι την θεωρούν πλέον ξεπερασμένη, δεν μπορούν να μην της αναγνωρίσουν την εκπληκτική για τα δεδομένα της εποχής της τεχνική αλλά, και την σοκαριστική δύναμη αρκετών σκηνών της οι οποίες και ήταν κομμένες και απαγορευμένες μέχρι και το 2000 όπου η ταινία προβλήθηκε εκ νέου και χωρίς καμία λογοκρισία. Ένα κόσμημα του είδους με τόσο ισχυρά πνευματικά μηνύματα, μια γροθιά στην πίστη σε κάθε της μορφή κι έκταση, με ένα εξαιρετικό επιτελείο που αναμφίβολα, έδωσε ό,τι καλύτερο διέθετε και μπορούσε να δώσει.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Εξορκιστής
Είδος: Τρόμου
Σκηνοθέτης: William Friedkin
Πρωταγωνιστές: Ellen Burstyn, Jason Miller, Linda Blair, Max von Sydow, Lee J. Cobb, Kitty Winn, Jack MacGowran, Barton Heyman
Παραγωγή: 1973
Διάρκεια: 122'

Επίσημο site: