Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Στην καρδιά της Βαρκελώνης, σ’ ένα εγκαταλειμμένο μέγαρο, ένας νεαρός άντρας, ο Νταβίδ Μαρτίν, βγάζει τα προς το ζην γράφοντας ερωτικά μυθιστορήματα τρόμου με ψευδώνυμο. Στιγματισμένος από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια και βασανισμένος από έναν ανέφικτο έρωτα, έχει βρει καταφύγιο στον κόσμο των βιβλίων και περνάει τις νύχτες του επινοώντας μπαρόκ ιστορίες για τον υπόκοσμο της πόλης.
Μια μέρα, τα βήματά του τον οδηγούν σ’ ένα μυστικό κλειδωμένο δωμάτιο, όπου ανακαλύπτει φωτογραφίες και γράμματα που μιλάνε για τον μυστηριώδη θάνατο του προηγούμενου ιδιοκτήτη του σπιτιού. Ο Νταβίδ αποφασίζει να εξιχνιάσει την υπόθεση που εμποτίζει σιγά σιγά το είναι του σαν αργό δηλητήριο.
Η παράλληλη πρόταση ενός Γάλλου εκδότη να γράψει ένα βιβλίο που όμοιό του δεν έχει υπάρξει ποτέ, με αντάλλαγμα μια περιουσία και κάτι παραπάνω, θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Σύντομα ο Νταβίδ θα συνειδητοποιήσει ότι περιβάλλεται από σκιές που απειλούν την ίδια του τη ζωή.
Προσωπική άποψη:
Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε από τα τελευταία posts τα οποία αφορούν βιβλιοπαρουσιάσεις, οι λογοτεχνικές μου ανησυχίες το τελευταίο διάστημα δεν είναι διόλου σταθερές, ταξιδεύοντάς με από το ένα είδος στο άλλο. Περνάω μάλιστα μια περίοδο όπου πολύ συχνά καταφεύγω στα αδιάβαστα βιβλία της βιβλιοθήκης μου όπου από την στιγμή κι όλας που τα παίρνω στα χέρια μου σκέφτομαι την πολυχρησιμοποιημένη μεν, σωστή δε ρήση που θέλει το βιβλίο να επιλέγει τον αναγνώστη και όχι το αντίστροφο καθώς, η επιλογή του κάθε βιβλίου δεν είναι προσωπική, δεν είναι συνειδητή αλλά, είναι σαν το ίδιο το έργο να με καλεί να του αφιερώσω το χρόνο μου. Μια από τις περιπτώσεις αυτές είναι και "Το Παιχνίδι Του Αγγέλου" που εδώ και πάνω από έναν χρόνο περίμενε υπομονετικά να έρθει η ώρα του, να έρθει η δικιά μου ώρα να το εκτιμήσω γιατί πραγματικά, πρόκειται για ένα λογοτεχνικό αριστούργημα υψηλής αισθητικής, απ' όποια μεριά κι αν το δεις.
Ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας μας είναι ο Νταβίδ Μαρτίν τον οποίο και πρωτοσυναντάμε σε ηλικία μόλις 17 ετών. Έχοντας στις πλάτες του το βάρος της σκιάς ενός σκοτεινού παρελθόντος που ξεκίνησε από την εγκατάλειψή του από την μητέρα του και αργότερα από την ορφάνια που ακολούθησε την δολοφονία του πατέρα του, του δίνεται η μεγάλη ευκαιρία να κάνει τα πρώτα του βήματα ως συγγραφέας, για λογαριασμό της εφημερίδας στην οποία κι εργάζεται. Εκεί όμως που στη ζωή του φαίνεται να εισχωρεί το φως, το σκοτάδι επανέρχεται, με τον Νταβίδ να χάνει την δουλειά του και τελικά, να βρίσκεται λίγο αργότερα να εργάζεται ως κατά παραγγελία συγγραφέας με ψευδώνυμο για λογαριασμό ενός εκδοτικού που του επιτρέπει να βγάζει μεν τα προς το ζην, τον εκμεταλλεύεται δε και βυθίζει την πραγματική λογοτεχνική του δεινότητα στα σκοτάδια. Τότε είναι που στον δρόμο του θα βρεθεί ο Κορέλι, ένας Γάλλος εκδότης που του προσφέρει ένα υπέρογκο ποσό προκειμένου ο Νταβίδ να αναλάβει να γράψει για λογαριασμό του ένα βιβλίο, πολύ συγκεκριμένης θεματολογίας. Και ο Νταβίδ δέχεται, χωρίς όμως να γνωρίζει ή έστω, να μπορεί να μαντέψει τι σημαίνει αυτό για τον ίδιο και το μέλλον του.
Ο Καταλανός συγγραφέας Carlos Ruiz Zafón θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας σύγχρονος Cervantes. Η αφηγηματική του δομή απαρτίζεται από τα ίδια στοιχεία που καθιέρωσαν τον Cervantes, έστω κι αν πλησιάζουν περισσότερο το μεταφυσικό δράμα παρά το μεταφυσικό παραμύθι, μια εκδοχή που προσωπικά προτιμώ και η οποία δανείζεται τεχνικές που θυμίζουν την συγγραφική μαεστρία του Poe, στοιχεία που δεν είναι άλλα από την συνύπαρξη του πραγματικού και του φανταστικού, της λογικής συνείδησης και του σκοτεινού υποσυνείδητου κάθε ανθρώπου, της ανάγκης να ξεχωρίσει, της θέλησης να νικήσει τους αντιπάλους του και να κατακτήσει την δόξα. Όπως και ο Δον Κιχώτης, έτσι και ο ήρωας του Zafón, ο Νταβίδ, έχει να αντιμετωπίσει και να κερδίσει επικίνδυνους δράκους, βρίσκεται σε μια κατάσταση που τον κάνει να παραπαίει ανάμεσα σε αυτό που θα μπορούσε να είναι πραγματικό και σε εκείνο που θα μπορούσε να είναι καθαρή φαντασίωση, την ίδια στιγμή που η καρδιά του χτυπάει για την δικιά του Δουλτσινέα που συναντά στο πρόσωπο της Κριστίνα, που μοιάζει καταδικασμένη από το πρώτο κι όλας χαμόγελο που δειλά καταφέρνει να μοιραστεί μαζί μας.
Ο συγγραφέας επιλέγει η αφήγησή του να γίνει σε πρώτο πρόσωπο, μια απόφαση απόλυτα σωστή κατά την άποψή μου καθώς μας επιτρέπει να δεθούμε πραγματικά και ουσιαστικά με τον ήρωα, μας αφήνει να δούμε βαθύτερα στο υποσυνείδητό του, να κατανοήσουμε τους φόβους, τις αγωνίες, τις ελπίδες και τα πάθη του, τα πιο σκοτεινά και ταυτόχρονα, τα πιο φωτεινά μέρη της ψυχής και του μυαλού του ενώ παράλληλα, μας δίνει τη δυνατότητα να έχουμε μια ολοκληρωμένη και σφαιρική εικόνα την γεγονότων, από τον πιο μεγάλων και σημαντικών, μέχρι των πιο μικρών και θεωρητικά πάντα, ασήμαντων που στην πραγματικότητα, μέσα στην ασημαντότητά τους αυτή, μπορεί να κρύβουν το κλειδί για την πόρτα που θα οδηγήσει στην λύση του μυστηρίου, ενός μυστηρίου που μας κάνει να αμφιβάλλουμε όχι μία αλλά αρκετές φορές, για την ψυχική και πνευματική υγεία του Νταβίδ και για το κατά πόσο αυτά που βιώνει είναι πραγματικότητα ή γεννήματα της φαντασίας του, για να έρθει την αμέσως επόμενη στιγμή η βεβαιότητα να αναιρέσει τις όποιες αμφιβολίες μας, κάνοντάς μας να πιστέψουμε σε κάτι που μπορεί να υπερβαίνει τη λογική αλλά, μπορεί να προσεγγίζει το θείο, ή και το άθεο, και κακά τα ψέματα, η πίστη και η απιστία δεν μπαίνουν σε καλούπια, δεν έχουν στεγανά, ούτε λογική, πόσο μάλλον αποδείξεις.
Όποιος αναγνώστης έχει επισκεφτεί την Βαρκελώνη, θα μπορέσει αμέσως και χωρίς να καταβάλλει καμία προσπάθεια, να καταλάβει ότι το έδαφός της είναι το πιο προσοδοφόρο για την εξέλιξη της συγκεκριμένης ιστορίας που βρίθει από μυστικά, σκοτεινές συνωμοσίες και που παντρεύει τον ρεαλισμό με την μυθοπλασία, την φαντασία με την πραγματικότητα, περιδιαβαίνοντας στα γοτθικά μονοπάτια μιας όμορφης μεν, άγριας δε πόλης, γεμάτη από τα δικά της μυστικά, τους δικούς της θρύλους, που δανείζουν λίγη από την άγρια γοητεία της κατά τη δεκαετία του '20, στοιχεία της που φτάνουν μέχρι και το σήμερα, προκειμένου να ντύσουν με λέξεις την ιστορία ενός ανθρώπου που όσο λογική δείχνει κάποιες στιγμές, άλλο τόσο παράλογη δείχνει κάποιες άλλες, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε στο τέλος ποιο πρόσωπο, ποια από τις προσωπικότητες που υιοθετεί ο Νταβίδ κατά την διάρκεια της αφήγησης, είναι τελικά και αυτή που υπερισχύει. Είναι η εικόνα που βλέπουμε ή αυτή που τελικά αφήνει να ξεχυθεί μέσα από το μελάνι στις σελίδες ενός βιβλίο που αποδεικνύει το ποιος είναι και τι συμβαίνει πραγματικά μέσα του;
Δεν είναι όμως μόνο η πλοκή, ο μυστικισμός της ιστορίας, τα σκοτεινά μυστικά και η γοτθική γοητεία της πόλης της Βαρκελώνης που καθηλώνουν τον αναγνώστη. Είναι οι ίδιοι οι χαρακτήρες που καταφεύγουν τακτικά σε φιλοσοφικούς στοχασμούς οι οποίοι όμως, αντί να ενοχλούν και να κουράζουν, προβληματίζουν και διεγείρουν τον αναγνώστη, τον προκαλούν να συμμετάσχει στο παιχνίδι της αναζήτησης της αλήθειας πίσω από τις λέξεις. Δεν μπορεί να μην αγαπήσεις τον σημαδεμένο από την ίδια τη μοίρα Νταβίδ, δεν μπορεί να μην νιώσεις θλίψη για την μελαγχολική Κριστίνα όσο και θυμό για της επιλογές της, δεν μπορεί να μην αναριγήσεις μπροστά στην ατάραχη εικόνα του Κορέλι που αν και ευγενική αποπνέει μόνο φόβο και ταραχή, δεν μπορεί να μην γοητευτείς από την Ισαβέλλα που με την οξυδέρκεια και την ειρωνεία της, οδηγεί τον Νταβίδ σε μια σειρά διαλόγων οι οποίοι είναι οι πιο δηκτικοί και παράλληλα, οι πιο απολαυστικοί μέσα σε ολόκληρο το βιβλίο, αναδεικνύοντας από τις κόντρες μικρά ψήγματα αλήθειας και αποδεικνύοντας πως αν είμαστε διαφορετικοί αυτό δεν αλλάζει και όσο κι αν ερχόμαστε στα όριά μας, έχουμε ανάγκη την διαφορετικότητα γιατί αυτή είναι που μας ολοκληρώνει.
Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε τρεις πράξεις όπου η κάθε μία από αυτές μας παραπέμπει και μας ταξιδεύει και σε μια διαφορετική προέκταση της ζωής του Νταβίδ, από τα μίζερα χρόνια στην άνοδο, στην πτώση και την επάνοδο που απαιτεί θυσίες, στην απόλυτη βύθιση του είναι στα σκοτάδια και από εκεί, στην συνειδητοποίηση και την προσπάθεια απελευθέρωσης από τα σατανικά δεσμά. Μπορεί η ιστορία αυτή να κυμαίνεται ανάμεσα στο αστυνομικό και το μεταφυσικό στοιχείο ωστόσο, από όποια οπτική γωνία και να το δεις, το εν λόγω βιβλίο είναι ένα καθ' όλα λογοτεχνικό κείμενο, γεμάτο μαγεία, συμβολισμούς και άπλετο λυρισμό που δεν μπορεί παρά να σε γοητεύσει, να σε καθηλώσει και να παρασύρει σε μια δίνη μυστηρίου όπου η εμμονή μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος του ανθρώπινου νου, η κατευθυντήρια δύναμη προς το δυνατό και το αδύνατο, αλλά την ίδια στιγμή και ο χειρότερος εχθρός του. Χωρίς να πέφτει στην παγίδα της υπερβολής, ο συγγραφέας μας προσφέρει ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα, από την πρώτη γραμμή μέχρι το ανατριχιαστικό φινάλε, που εξυψώνει το μυστήριο και την αγωνία ολόκληρης της πλοκής όπου διατηρείται σταθερή από αρχή μέχρι τέλους, χωρίς να ξεφεύγει, χωρίς να υποχωρεί, χωρίς να χάνει την ουσία της και το κυριότερο, χωρίς να χάνεται ο αναγνώστης μέσα στην δαιδαλώδη εξέλιξη. Αν ψάχνετε ένα μυθιστόρημα για απαιτητικούς αναγνώστες, τότε "Το Παιχνίδι Του Αγγέλου" είναι αυτό που ζητάτε.
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Carlos Ruiz Zafón
Μεταφραστής: Ρούφου Κατερίνα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2009
Αρ. σελίδων: 608
ISBN: 978-960-453-637-5
Αναρτήσεις
16 Σχόλια:
Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον βιβλίο! Πραγματικα θα το ψαξω (μολις ξαναβρεθώ στον πολιτισμο γιατι ειμαι διακοπες), αν και εχω παρει πολλα βιβλία τελευταια που με περιμενουν! Συμφωνω απόλυτα με αυτο που λες, οτι δηλαδη το βιβλιο σε επιλεγει γιατι πολλες φορες αγοραζω ενα βιβλιο που με περιμενει και καταληγω να το διαβασω πολύ καιρο μετα, οταν μου κανει αυτο το "κλικ"! Το κακο ειναι οταν μου κανουν "κλικ" πολλα βιβλια ταυτοχρονα, χαχαχα, οπως τωρα!
@ Μ μου είναι πράγματι ένα εξαιρετικό βιβλίο. Αν με ρωτάς, το λάτρεψα!
Αχ, άσε, σε νιώθω! Και τώρα που έχει και ζέστη, αυτά τα κλικ είναι πιο δύσκολα! :P
Εντελώς διαφορετικό και λίγο περίεργο μου φάνηκε.. γενικά από την περίληψη δεν τρελάθηκα αλλά έχεις έναν τρόπο μαγικό να μου εξάπτεις την περιέργεια με τα κείμενά σου baby! Πολύ ωραία κριτική για άλλη μια φορά! :)
Σίγουρα θα το διαβάσω ειδικά αν είναι τόσο καλό όσο λες...Έχεις διαβάσει το "ΟΧΤΩ"?Το έχω διαβάσει εδώ και χρόνια αλλά μου άρεσε αρκετά...
@ Αλεξάκι μου είναι ένα βιβλίο που εκτός των άλλων, μιλάει για την αγάπη ορισμένων ανθρώπων για τα βιβλία, τη γνώση και τη λογοτεχνία. Αν συμμερίζεται κάποιος την αγάπη αυτή, δεν μπορεί να μην του αρέσει! :)
Κι εγώ μάλλον δεν θα το έπαιρνα από μόνη μου αλλά μου το σύστησαν και πολύ χαίρομαι γι' αυτό! :D
@ Γιούλη είναι πραγματικά εξαιρετικό και νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να το διαβάσεις αν και πρέπει να αναφέρω ότι δεν είναι βιβλίο για όλα τα γούστα που λέμε!
Χμ... όχι, δεν το έχω διαβάσει αλλά θα το ψάξω! ;)
Οι απόψεις για το βιβλίο που σου προανέφερα διίστανται.Το διάβασα το 2005(αν θυμάμαι καλά) και παρόλο που δεν ήταν από την αρχή καθηλωτικό το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον.Εκείνη την περίοδο ξεκίνησα να διαβάζω και προσανατολιζόμουν κυρίως σε ιστορίες μυστηρίου(Κώδικας Da Vinci, Ο κανόνας των τεσσάρων κλπ).
@ Γιούλη μου για το κάθε βιβλίο πάντα κάποιος θα έχει να πει κάτι καλό και κάποιος άλλος, κάτι κακό. Το θέμα είναι να μιλάει στην ψυχή σου... ;)
ΥΠΕΡΟΧΟ ΒΙΒΛΙΟ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΤΗΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ"Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ" ΚΑΙ " ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ" ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Η "ΜΑΡΙΝΑ". ΠΟΛΥ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΠΟΥ ΕΜΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΕΙΔΗ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΚΑΛΥΠΤΟΥΜ ΠΟΛΛΑ ΓΟΥΣΤΑ.
@ Ιωάννα δεν έχω διαβάσει τα άλλα 2 αλλά αφού λάτρεψα αυτό, σίγουρα θα το κάνω κάποια στιγμή.
Συμφωνώ σε όλα όσα είπες!
Ο συγγραφέας δικαιολογεί απόλυτα το τίτλο που του έχουν προσδώσει "Ο Μάγος της Ισπανικής Λογοτεχνίας".
Το διάβασα πριν από δυο μέρες και ακόμα το σκέφτομαι.Λυπάμαι πραγματικά που τελείωσε, η αίσθηση όμως των ηρώων και η πλοκή τριγυρίζει ακόμη μπροστά στα μάτια μου!
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι το τέλος που ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως.
Σε κάποιο βαθμό δεν σου θύμισε Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι: εκεί ο ήρωας πουλάει τη ψυχή του για την αιώνια νεότητα ,εδώ ο Νταβίδ πουλάει τη συγγραφική του ψυχή για να θεραπευτεί από μιαν ανίατη ασθένεια.
Μήπως για αυτό σου άρεσε τόσο πολύ ;Θυμάμαι ότι λατρεύεις το συγκεκριμένο βιβλίο.
Να πω για μια ακόμη φορά ότι είναι εκπληκτική η κριτική σου και έχεις εστιάσει στα σωστά σημεία του βιβλίου ; ή θα γίνω γραφική ;
ΥΓ.Να διαβάσεις οποσδήποτε και το άλλο του βιβλίο η σκιά του ανέμου.
@ Νόρα μου, χαίρομαι πραγματικά που σου άρεσε αυτό το βιβλίο γιατί μου αποδεικνύεις πως ξέρεις να εκτιμάς ΚΑΙ την υψηλή λογοτεχνία. Γιατί το συγκεκριμένο έργο, περί αυτού πρόκειται... :)
Ω, ναι... πολύ καλά θυμάσαι. Το λατρεύω "Το πορτρέτο" για πολλούς και διάφορους λόγους που νομίζω έχω αναλύσει εκτενώς... τόσο, που μάλλον γίνομαι γραφική! :P
Χα, χα, χα...
Χμ... σε κάποια σημεία ναι... δεν θα έλεγα πως μοιάζουν αλλά βασίζονται σε μια ευρύτερη, σχετική φιλοσοφία.
Έχω στο πρόγραμμα να διαβάσω σε πρώτη ευκαιρία και τα άλλα 2 του βιβλία γιατί πραγματικά, μέσα από αυτό, με μάγεψε! <3
p.s. νομίζω πως πρέπει να διαβάσεις "Τα Δαιμόνια" αν δεν το έχεις ήδη κάνει! Το έχει και ο ΙΑΝΟΣ προσφορά!
Ναι ναι να τα διαβάσεις!
Μα φυσικά και ξέρω να εκτιμάω και την υψηλή λογοτεχνία,δεν διαβάζω μόνο βιβλία φαντασίας :D
Το βιβλίο που με έκανε να αγαπήσω την λογοτεχνία ήταν ο Δον Κιχώτης.
Τόσο καλό είναι το βιβλίο ''Τα Δαιμόνια'' ; Να το βάλω στο πρόγραμμα δηλαδή ;
@ Νόρα μου θα το κάνω σίγουρα!
Δεν φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι γιατί έχω ακούσει αρκετά κουλά για το βιβλίο αυτό από μερικούς ξύπνιους... :/
Ω, ναι... να το διαβάσεις. Είναι αριστούργημα:
http://culture21century.blogspot.gr/2011/06/blog-post.html
Λυπάμαι, αλλά το βιβλίο είναι απλά μέτριο. Έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία σε ένα σκοτεινό φόντο. Πολύ καλή επίσης η ανάμιξη του εξωλογικού και του μεταφυσικού με την πραγματικότητα. Γίνεται φυσικά, αβίαστα και όμορφα. Επίσης, σχεδόν συγκινητική η συγγραφική ιδέα του κοιμητηρίου των λησμονημένων βιβλίων. Κατά τα άλλα όμως το βιβλίο θεωρώ ότι είναι μέτριο. Πολλά λάθη στην ροή, φλύαρος, κουραστικές αναφορές σημείων της πόλης χωρίς να την περιγράφει, χωρίς να κάνει τον αναγνώστη να την "δει" μέσα από τις λέξεις. Πέφτει σε επαναλήψεις που κουράζουν. Πόσες φορές ποια θα δουν οι ήρωες την πόλη από ψηλά; Πόσες φορές πρέπει να διαβάσω ότι χτυπάνε πόρτες με την ανάστροφη του χεριού; (Μία αρκετά όμορφη κινησιολογική λεπτομέρεια κατά τα άλλα, που όμως ευτελίζεται από τον δημιουργό με την κατάχρηση της). Επιφανειακά φιλοσοφικά τσιτάτα που μόνο γέλια μπορούν να προκαλέσουν. Και το κυριότερο, έχει έναν κεντρικό ήρωα που πουλάει την ψυχή του στον διάβολο και δεν μπαίνει καν στον κόπο να μας παρουσιάσει την εσωτερική του πάλη ως προς αυτό. Στην δεύτερη πράξη από υποτονικός γίνεται απλά δυνατός και σχεδόν αναιδής και...αυτό. Καμία εξέλιξη, καμία ανάλυση. Είναι ολοφάνερο ότι είναι ένας συγγραφέας μυθοπλασίας χωρίς κάποια σημαντική λογοτεχνική ικανότητα πέραν του ότι γράφει "ομαλά" και "όμορφα". Η βροχή άλλωστε κατά τον Θαρόν πέφτει σαν γυαλάκια, άλλοτε σαν κρυσταλάκια, άλλοτε σαν σφαίρες, άλλοτε σαν υδάτινη κουρτίνα ή κι εγώ δεν ξέρω τι. Και αυτήν του την ανεπάρκεια την αποδεικνύει περίτρανα προς το τέλος του βιβλίου όπου πλέον είτε διάβαζα ισπανική λογοτεχνία είτε Νταν Μπράουν είτε έβλεπα περιπέτεια στο σινεμά ήταν το ίδιο και το αυτό. Δεν λέω. Και ο Νταν Μπράουν έχει τη θέση του κάπου σε κάποιο κοινό. Αλλά όχι και σύγχρονος Θερβάντες ο Θαρόν.
Πόσο μικρός μου φάνηκε ο Θαρόν στο αμέσως επόμενο βιβλίο που διάβασα. Όσα δεν κατάφερε να πει στις 600 του σελίδες το είπε ο Τσέχοφ στις 80 σελίδες του "Θάλαμος αρ. 6". Δεν θα το 'λεγα αυτό το τελευταίο εάν ο Θαρόν δεν γύρευε τις αξιώσεις του Θερβάντες και δεν είχε τη φιλοδοξία του λογοτέχνη που δείχνει ότι έχει μέσα από αυτό το βιβλίο.
@ Κωνσταντίνος Σαρρηκώστας: πολύ ενδιαφέρουσα και εμπεριστατωμένη η άποψή σου. Σέβομαι κάθε άποψη, ακόμα κι αν είναι αντίθετη από τη δική μου, αν κι εφόσον δίνεται με επιχειρήματα. Μπορεί να μην συμφωνώ μαζί σου, ωστόσο, δέχομαι τους λόγους για τους οποίους δεν σου άρεσε ιδιαίτερα.
Δημοσίευση σχολίου