Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο νεαρός Jean-Baptiste Grenouille γεννήθηκε εντελώς άοσμος, ενώ διαθέτει εκπληκτική όσφρηση.
Μεγαλωμένος σε ορφανοτροφείο, ο μόνος φίλος που έχει είναι ο Baldini ένας αρωματοποιός για τον οποίο δουλεύει.
Μια σειρά φόνων θα αναστατώσουν την πόλη, ενώ οι έρευνες οδηγούν στον Grenouille, ο οποίος πασχίζει να βρει το τελειότερο άρωμα στον κόσμο.

Προσωπική άποψη:
Όσοι με ανέχεστε ακόμα, θα διαπιστώσατε πως διάβασα "Το Άρωμα" και, ω θεοί, δεν μου άρεσε. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να επαναλάβω τους λόγους καθώς εύκολα μπορείτε να ανατρέξετε στο εν λόγω post και να διαπιστώσετε εκ νέου τους λόγους. Θα αναρωτηθείτε ίσως τώρα για ποιον λόγο να μπω στη διαδικασία να δω την κινηματογραφική του μεταφορά. Η απάντηση είναι απλή! Έχω βίτσια! Βέβαια, για να πω του στραβού το δίκιο, ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που θα έλεγα ότι η ταινία με ικανοποίησε περισσότερο, όχι γιατί μου άρεσε ιδιαίτερα αλλά γιατί δεν με έκανε να βαρεθώ, όχι μέχρι ναρκοληψίας τουλάχιστον και σίγουρα, δεν με έκανε να θέλω να κόψω τις φλέβες μου από το να συνεχίσω να βάζω τον εαυτό μου σε αυτό το μαρτύριο.

Η ιστορία, λίγο έως πολύ γνωστή. Ένας νεαρός άντρας, που από την γέννησή του κι όλας, έδειξε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί του. Όχι μόνο ο ίδιος δεν είχε καμία απολύτως μυρωδιά αλλά, είχε την εξαιρετική ικανότητα να αντιλαμβάνεται, να συλλαμβάνει και να καταχωρεί στο υποσυνείδητό του κάθε λογής μυρωδιά στον κόσμο. Η μανία και η εμμονή του να κατακτήσει και να αποστάξει κάθε πιθανή και απίθανη μυρωδιά, τον οδηγεί σταδιακά στην απόφαση να συλλέξει την πιο περίπλοκη και την πιο πολύτιμη απ' όλες. Την ίδια τη μυρωδιά του ανθρώπινου σώματος, μια επιθυμία που θα τον οδηγήσει στα άκρα προκειμένου να πετύχει τον στόχο του, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι για να τα καταφέρει, πρέπει να γίνει δολοφόνος. Μικρό το κόστος, για τον ίδιο τουλάχιστον, μπροστά στην επίτευξη του απόλυτου.

Λέγεται ότι η μεταφορά του εν λόγω μυθιστορήματος στη μεγάλη οθόνη, ήταν κάτι απίστευτα δύσκολο, ανέφικτο θα έλεγε κανείς, με τον Tim Burton αλλά και τον Kubrick να το έχουν σκεφτεί πολλές φορές στη διάρκεια της καριέρας τους αλλά τελικά, αποφεύγοντας να προχωρήσουν τελικά στο εν λόγω τόλμημα. Και πολύ σωστά έπραξαν κατά την άποψή μου, γιατί ότι και να λένε μερικοί, η όλη η ιδέα, είναι περισσότερο σουρεαλιστική και συμβολική απ' όσο μπορεί να χωνέψει ο μέσος θεατής. Τελικά το 2006, βρέθηκε ο τολμηρός στο πρόσωπο του Tom Tykwer ο οποίος και επέλεξε να κινηθεί σε πιο βατά μονοπάτια, αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι, απογοητεύοντας τους εκατομμύρια λάτρεις του βιβλίου ανά τον πλανήτη, ω ναι, είναι εκατομμύρια, αλλά ικανοποιώντας  σε αρκετά καλό βαθμό τους μη fan του βιβλίου, πολύ περισσότερο δε όσους δεν το έχουν διαβάσει. Και όχι, δεν έχει πετύχει το ακατόρθωτο καθώς η ταινία, αν συγκρίνει κανείς το πρώτο με το δεύτερο μέρος της, μπορούμε να πούμε ότι είναι άνιση. Η κυριαρχία της αφήγησης κατά το πρώτο μισό, ρίχνει το σύνολο της ταινίας στα μάτια μας, καθώς μας κάνει να βαριόμαστε μέχρι αηδίας, δίνοντας ευτυχώς την σκυτάλη στη δράση και την εξέλιξη των γεγονότων, παρά που δεν αποφεύγονται οι ηλιθιότητες του συμβολικού φινάλε.

Ο Dustin Hoffman είναι μια αν μη τι άλλο ευχάριστη παρουσία έκπληξη, σε έναν ρόλο που όχι μόνο υποδύεται απολαυστικά αλλά αποτελεί και την καλύτερη στιγμή της ταινίας. Πραγματικά, είναι απόλαυση το να τον παρακολουθείς και αν όλες οι παρουσίες ήταν σαν κι αυτόν, τότε το φιλμ θα μπορούσε να σταθεί καλύτερα. Ιδιαίτερη είναι και η παρουσία του Alan Rickman που ας με συγχωρήσετε, του έχω αδυναμία και αυτό είναι κάτι που δεν κρύβεται και μεταξύ μας, δεν έχω καμία τέτοια πρόθεση. Όσον αφορά τον Ben Whishaw, έχει μια θεατρική παιδεία που λόγω της προσέγγισης του φιλμ, έρχεται και δένει παρά του ότι δεν είναι σε καμία των περιπτώσεων αξιομνημόνευτη. Σίγουρα είχα τον χαρακτήρα διαφορετικά μες το μυαλό μου αλλά από την άλλη, δεν είχα και καμιά ιδιαίτερη πρεμούρα να τον δω με έναν συγκεκριμένο τρόπο και στο τέλος-τέλος, ταιριάζει με την γενικότερη αισθητική.

Όπως ήδη προανέφερα, "Το Άρωμα" είναι μια ταινία που ναι μεν έχει καλές προδιαγραφές, ακόμα καλύτερες προθέσεις, αλλά μια βρίσκει τον δρόμο του και μια τον χάνει, κάνοντας το τελικά αποτέλεσμα άνισο αν μπεις στη διαδικασία να συγκρίνεις τις εκάστοτε ενότητες. Θεωρώ ότι σε σχέση με το βιβλίο, οι συμβολισμοί είναι πιο εύκολα κατανοητοί για τον καθέναν, ακόμα κι αυτόν που δεν έχει όρεξη να ψάξει να ανακαλύψει τα κρυφά νοήματα πίσω από αυτούς, όμως αν η αφήγηση είχε περιοριστεί αφήνοντας τα γεγονότα να μιλήσουν μόνα τους, τότε τα πράγματα σίγουρα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, δεδομένης της φωτογραφίας, της καλλιτεχνικής διεύθυνσης και του μοντάζ, που ομολογουμένως είναι υψηλού επιπέδου και αυτό δεν μπορούμε να το αρνηθούμε, είτε τελικά μας άρεσε η ταινία είτε όχι.
Βαθμολογία 5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Άρωμα: Η Ιστορία Ενός Δολοφόνου
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Tom Tykwer
Πρωταγωνιστές: Ben Whishaw, Dustin Hoffman, Alan Rickman, Rachel Hurd-Wood, Karoline Herfurth, Andres Herrera, Simon Chandler, David Calder, Sian Thomas
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 147'

Επίσημο site: