Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ένα ασυνήθιστο ζόμπι σώζει ένα κορίτσι, που έχει πέσει στα χέρια της ομάδας του, από σίγουρο θάνατο. Μεταξύ τους ξεκινάει ένα ανέφικτο ειδύλλιο, το οποίο πυροδοτεί μια σειρά γεγονότων που θα μεταμορφώσει εκείνον, τους νεκρούς συντρόφους του και πιθανόν ολόκληρο τον άψυχο κόσμο.

Προσωπική άποψη:
Για να πούμε του στραβού το δίκιο, μια ταινία που τολμά να κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες με τον απόλυτα γελοίο τίτλο, "Αγάπησα Ένα Ζόμπι", είναι λογικό να δημιουργήσει κάπως λανθασμένες εντυπώσεις και να αποτρέψει ανθρώπους με λιγότερο ευγενή και ανθεκτικά αισθήματα, όπως εγώ, από το να πάνε και να δώσουν τα ωραία τους ευρουλάκια προκειμένου να το παρακολουθήσουν στον κινηματογράφο. Και πράγματι, όλο αυτό το διάστημα που μεσολάβησε από την πρεμιέρα της ταινίας στις αίθουσες μέχρι σήμερα, δεν θέλησα να την δω, παρά τα αρκετά θετικά σχόλια που είχα ακούσει από φίλους που είχαν τολμήσει. Η επιθυμία γεννήθηκε όταν διάβασα το βιβλίο, θέλοντας να διαπιστώσω μόνη μου, κατά πόσο είχαν προσεγγίσει το νόημά του.

Μιας και μόλις παρουσιάσαμε το βιβλίο, δε νομίζω πως χρειάζεται να πούμε πολλά για το story της ταινίας το οποίο, σε σημαντικό βαθμό, ακολουθεί εκείνο το βιβλίου που το ενέπνευσε. Βέβαια, ανάμεσα στο χαρτί και την οθόνη, υπάρχουν ορισμένες διαφορές οι οποίες όμως, είναι εκείνες που κάνουν τελικά την διαφορά και προσθέτουν την ταυτότητα που έχει το καθένα από αυτά. Ποιες είναι αυτές; Ότι στο βιβλίο δίνεται στους πρωταγωνιστές ο χώρος και χρόνος που χρειάζονται για να κατανοήσουν τα συναισθήματά τους σε πολλαπλά επίπεδα, όχι μόνο στην ερωτική έλξη αναμεταξύ τους, ενώ παράλληλα υπάρχει λιγότερη βιασύνη και σαφέστατα, λιγότερη ωραιοποίηση μπροστά στην τελική κρίση. Σε αντίθεση με το βιβλίο, στην ταινία όλα τελειώνουν ωραία και καλά χωρίς απώλειες, ακόμα και ο πατέρας της Julie δέχεται τον πρώην ζόμπι γαμπρό, ολόκληρες σκηνές ζωτικής σημασίας έχουν αφαιρεθεί αλλάζοντας το όλο νόημα εν τέλει και διατυμπανίζοντας για μια ακόμη φορά το αμερικανικό ιδεώδες.

Τόσο το σενάριο, όσο και η σκηνοθεσία της ταινίας, φέρουν την υπογραφή του Jonathan Levine που οι περισσότεροι μάλλον θυμόσαστε από το "50/50". Πρέπει λοιπόν να τον κρίνουμε και στα δύο επίπεδα. Όσον αφορά το σενάριο, θεωρώ πως υπέπεσε σε κάποια ατοπήματα και τελικά, αυτά είναι που του στοιχίζουν στο σύνολο. Ορισμένες αλλαγές του είναι αρκετά δραστικές για την γενικότερη εξέλιξη των γεγονότων και των χαρακτήρων, έριξε περισσότερο βάρος στην ερωτική ιστορία, θέλοντας προφανώς να ικανοποιήσει τα κοριτσάκια προσφέροντάς τους ένα μεταμοντέρνο σεξπιρικό δράμα αλά "Ρωμαίος Και Ιουλιέτα" ενώ την ίδια στιγμή, είναι φανερό πως διστάζει να τολμήσει και να ρισκάρει στο παιχνίδι του καυστικού χιούμορ και αυτοσαρκασμού, στοιχεία που ο ίδιος ο συγγραφέας έχει έντονα στο βιβλίο του, πράγμα που αφαιρεί πόντους από την κινηματογραφική εκδοχή. Και περνώντας στην σκηνοθεσία, πρέπει να ομολογήσω πως τα πράγματα είναι καλύτερα για τον Levine, που χειρίζεται αξιοπρεπέστατα τα χαρακτηριστικά των b-movies, προσφέροντας ένα αποτέλεσμα ατμοσφαιρικό και κλειστοφοβικό κάποιες στιγμές, όπως ακριβώς δηλαδή θα έπρεπε να είναι.

Συνδυαστικά με την σκηνοθεσία, πρέπει να αναφέρουμε πως η δουλειά που έχει γίνει στην φωτογραφία και ιδιαίτερα στο μοντάζ, είναι αξιοπρόσεκτη και σώζει ως έναν βαθμό την ύπαρξη μιας CGI τεχνικής που θα χαρακτηρίζαμε αρκετά φτωχή και πρόχειρη, πράγμα που δεν δικαιολογείται σε μια παραγωγή των ημερών μας. Σίγουρα έχουμε δει και χειρότερα αλλά και πάλι, όταν βλέπω τέτοια προχειροδουλειά σε αυτόν τον τομέα, μου ανεβαίνει η πίεση. Ευτυχώς, το όχι τόσο γνωστό cast, καταφέρνει να σηκώσει το βάρος των χαρακτήρων, τουλάχιστον μέχρι το σημείο εκείνο όπου χάνονται στην μελό δραματικότητα του έρωτά τους. Ο Nicholas Hoult υποστήριξε αξιοπρεπέστατα τον ρόλο του ιδιόρρυθμου, συναισθηματικού και πνευματώδους ζόμπι ενώ η Teresa Palmer, είναι λίγο πιο άχαρη αλλά παρ' όλα αυτά, μια εξαιρετικά συμπαθής παρουσία. Ο John Malkovich μοιάζει λίγο έξω από τα νερά του. Ίσως να βαριόταν, ίσως να έπαιξε για το χαρτζιλίκι, ίσως πάλι να μην κατάλαβε πως βρέθηκε εκεί, αλλά στέκεται ολίγον τι σαν... αγγούρι. Αν ψάχνετε κομπάρσο να απολαύσετε, αυτός σίγουρα είναι ο Rob Corddry.

Με απλά λόγια, το "Αγάπησα Ένα Ζόμπι" είναι μια ταινία που μπορεί να μην είμαστε σε θέση να την χαρακτηρίσουμε εξαιρετική, για το είδος της, ή και διαφορετική όμως δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε πως σε έναν βαθμό, έχει μια κάποια πρωτοτυπία σε σύγκριση με άλλα, παρεμφερή stories και πως αν μη τι άλλο, καταφέρνει να μας διασκεδάσει και να ψυχαγωγήσει, πράγμα που νομίζω πως τελικά ήταν ο στόχος της. Σίγουρα θα μπορούσε η κεντρική ιδέα του βιβλίου να αξιοποιηθεί καλύτερα, να δοθεί λιγότερη έμφαση στο love story, να μην διστάσουν να δώσουν περισσότερες δόσεις καυστικού χιούμορ, να προβούν σε ένα λιγότερο ωραιοποιημένο και βιαστικό φινάλε, που τουλάχιστον είναι αρκετά πιο ξεκάθαρο από το φινάλε του βιβλίου, όμως πέραν όλων αυτών, σκηνοθετικά, ως προς το μοντάζ και την γενικότερη αισθητική της, είναι μια ταινία που θα απολαύσεις είτε μόνος σου, είτε με παρέα και που αποδεικνύει πως τα ζόμπι υπάρχουν ακόμα και ζουν ανάμεσά μας.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Αγάπησα Ένα Ζόμπι
Είδος: Μαύρη Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Jonathan Levine
Πρωταγωνιστές: Nicholas Hoult, Teresa Palmer, Dave Franco, John Malkovich, Analeigh Tipton, Rob Corddry, Cory Hardrict, Vincent Leclerc, Arthur Holden, Dawn Ford, Patrick Sabongui
Παραγωγή: 2013
Διάρκεια: 97'

Επίσημο site: