"Το πεθαμένο λικέρ" του Γιάννη Ξανθούλη

…Στην Κυψέλη της δεκαετίας του ’50, λίγο πριν σηκωθεί το καταλυτικό κύμα της «αντιπαροχής» για να εξαφανίσει τα σπίτια των μεσοαστών. Εκεί, τα δίδυμα αγόρια με τη μεγαλύτερη αδερφή τους Ραλλού μεγαλώνουν σε ένα πένθιμο όσο και στοργικό περιβάλλον με τη νέα χήρα μητέρα τους, τις αγαπημένες θείες και τα φαντάσματα μιας καλής αξιομνημόνευτης ζωής.
Στο υπόγειο του σπιτιού βρίσκονται τα απομεινάρια του παλιού ποτοποιείου –επιχείρηση οικογενειακή– τόπος μυστηρίου και παιχνιδιού για τα τρία παιδιά. Εκεί άλλωστε θα «παίξουν» τον μυστικό γάμο, που, αν και παιχνίδι, θα καθορίσει όλη τους τη ζωή.
Όσο για «Το πεθαμένο λικέρ», ο θρύλος το ήθελε με αφροδισιακές ιδιότητες εξαιτίας του πνιγμού μιας εργάτριας για λόγους ερωτικούς σε ένα από τα βαρέλια τον καιρό της ακμής της επιχείρησης.
Γύρω από ιστορίες, μισόλογα και ερωτηματικά, οι ήρωες ακολουθούν τη μοίρα τους, σφραγισμένη, έτσι κι αλλιώς, από τη μεθυστική πικρή γεύση του έρωτα σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη όσο και μεταβατική εποχή.

"Ο Τούρκος στον κήπο" του Γιάννη Ξανθούλη

Ιούλιος του 1958 – Νοέμβριος του 1998. Μεσολάβησαν σαράντα ακριβώς χρόνια ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο κρίσιμα «οκτάρια» του πρόσφατα τελειωμένου αιώνα. Θα μπορούσαν ΟΛΑ να συμβούν και γρηγορότερα, όμως τα μοιραία χρονοδιαγράμματα καθορίζουν ερήμην των ηρώων μιας ιστορίας τα παιχνίδια τους. Κι αυτό ακριβώς συνέβη στον κήπο του παλιού αρχοντικού του μακαρίτη Ζάνου Ριζούδη εκ Ρουμανίας, που μύριζε ντομάτα και κάρβουνο. Φαίνεται –μια υπόθεση κάνω– πως όλα ήταν έτοιμα από καιρό και περίμεναν το κατάλληλο πρόσωπο για να ξεκινήσει ο μηχανισμός του δράματος. Έτσι, τον Ιούλιο του 1958, παραμονές της γιορτής του Προφήτη Ηλία, ένας εντεκάχρονος ήρθε να ξυπνήσει πλήθος σκιών και παθών – χωρίς, βέβαια, να ’χει καμιά τέτοια πρόθεση. Δεν υπήρχαν προθέσεις γενικώς. Υπήρχε μόνο η μισοσβησμένη φήμη μιας παραγράφου της επίσημης Ιστορίας. Όχι της δικής μου. Αυτής που συστηματικά παραμερίζει τις ευαισθησίες και τη δράση των δευτεραγωνιστών, για να φωτιστούν καλύτερα οι Πρώτοι. Τα εντεκάχρονα παιδιά δεν έχουν λόγο να ξέρουν κάτι τέτοιο. Ίσα ίσα που εμπιστεύονται απολύτως την ενήλικη λογική. Τα συνηθισμένα εντεκάχρονα των συνηθισμένων κήπων. Όχι όμως ο δικός μου εντεκάχρονος Ηλίας, ο γιος του κηπουρού.

"Πίσω από την μαρκίζα" του Μάκη Μάτσα
Mια προσωπική μαρτυρία του Μάκη Μάτσα
40 χρόνια όπως τα έζησε μέσα στην ελληνική μουσική
Ξεκινώντας από τον Μίνω, συνεχίζοντας με τον Μάκη και προχωρώντας σήμερα στην τρίτη γενιά, με τη Μαργαρίτα και τον Μίνω, η οικογένεια Μάτσα κλείνει σε λίγα χρόνια έναν αιώνα προσφοράς στο ελληνικό τραγούδι και στη δισκογραφία.
Βαμβακάρης, Τσιτσάνης, Παπαϊωάννου, Μητσάκης, Καλδάρας, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Καζαντζίδης, Μαρινέλλα, Βοσκόπουλος, Λοΐζος, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Νταλάρας, Κουγιουμτζής, Πάριος, Αλεξίου, Παπακωνσταντίνου, Γαλάνη, Διονυσίου, Μαχαιρίτσας, Τόκας, Μικρούτσικος, Μητροπάνος… Δύσκολα θα βρει κανείς κάποιον σημαντικό Έλληνα συνθέτη ή τραγουδιστή που να μην ήταν ανακάλυψή του ή που να μη συνεργάστηκε στενά μαζί του.
Η ζωή του Μάκη Μάτσα ήταν γεμάτη ριψοκίνδυνες αποφάσεις, προσωπικές συγκρούσεις, πολιτικές προεκτάσεις και πάθος για τη μουσική. Για πρώτη φορά ανέκδοτες λεπτομέρειες και αθέατες πλευρές της ελληνικής μουσικής συνθέτουν τη θρυλική διαδρομή ενός ανθρώπου που, αν και «πίσω απ’ τη μαρκίζα», επηρέασε όσο λίγοι τη μουσική πορεία μιας ολόκληρης χώρας.