Την ημέρα της πέμπτης επετείου του γάμου τους, ο Nick Dunne αναφέρει στην αστυνομία πως η σύζυγος του, Amy, εξαφανίστηκε.
Κάτω από την πίεση των αστυνομικών, αλλά και του τύπου που δείχνει πιεστικό ενδιαφέρον για την υπόθεση, το πορτρέτο του Nick ως ένας θλιμμένος σύζυγος καταρρέει.
Καθώς ψέματα βγαίνουν στην επιφάνεια, μία είναι η ερώτηση στο στόμα κάθε ενδιαφερομένου: ο Nick Dunne είναι ο δολοφόνος της συζύγου του;
Προσωπική άποψη:
Μία ταινία που έχω παρακολουθήσει εδώ και αρκετούς μήνες, αλλά που για κάποιο λόγο όλο ξεχνάω να ετοιμάσω το review της, είναι το "Gone Girl". Μία ταινία που αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου της συγγραφέως Gyllian Flynn, το οποίο έχει κυκλοφορήσει και στη χώρα μας από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, και ακόμα μία ταινία δια χειρός του λατρεμένου μου David Fincher, που 15 χρόνια μετά την μεταφορά του "Fight Club" στη μεγάλη οθόνη -με τον ίδιο τον συγγραφέα να ομολογεί πως η κινηματογραφική εκδοχή της ιστορίας του βελτιώνει κατά πολύ το πρωτότυπο υλικό-, και τρία χρόνια μετά "Το κορίτσι με το τατουάζ", επιστρέφει για να αντιμετωπίσει μια ακόμα πρόκληση και να μας θυμίσει πως είναι παρών, όχι πως το αμφισβητήσαμε ποτέ, αφού είναι και θα παραμείνει ένας από τους κορυφαίος σκηνοθέτες της γενιάς του.
Πριν συνεχίσω, θέλω να δηλώσω κάτι που όσοι δεν έχετε διαβάσει τα reviews μου σχετικά με τα βιβλία της Flynn, μπορεί να μην γνωρίζετε. Αν και ως συγγραφέα την θαυμάζω, κυρίως για την δυναμική της πένας της και τις αλήθειες που ξεπηδάνε μέσα από τις ιστορίες της, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός πως αυτές είναι εξαιρετικά προβλέψιμες, ειδικά για κάποιον που είναι έμπειρος γνώστης του αστυνομικού είδους. Κι αν το αναφέρω τώρα αυτό οφείλεται στο ότι "Το κορίτσι που εξαφανίστηκε" είναι μία ακόμα ιστορία που κάποιος έμπειρος αναγνώστης-θεατής, ανάλογα την περίπτωση, μπορεί εύκολα να ξετυλίξει το κουβάρι της. Οπότε, όσοι δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο και έχετε δει ή σκοπεύετε να δείτε την ταινία, μην βιαστείτε να την κρίνετε σύμφωνα με την προβλεψιμότητα του σεναρίου της -που έχει επιμεληθεί έξοχα η ίδια η συγγραφέας-, αλλά με τον τρόπο που η ιστορία πίσω από αυτό έχει κεντηθεί ώστε να οδηγήσει σε κάτι βαθύτερο. Τι είναι αυτό; Θα το αναλύσουμε στη συνέχεια.
"Το κορίτσι που εξαφανίστηκε" είναι μια πολυεπίπεδη ιστορία. Με μια πρώτη ματιά πρόκειται για μια οικογενειακή τραγωδία και το πως αυτή αντιμετωπίζεται από τους ίδιους τους εμπλεκόμενους αλλά το περιβάλλον τους, ειδικά όταν τα στοιχεία που την συνθέτουν αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια, άλλες φορές αυτούσια, άλλες πάλι αλλοιωμένα, δημιουργώντας πολλαπλές και διαφορετικές πραγματικότητες μιας και μόνο αλήθειας, την οποία όμως αντικρίζουμε μέσα από έναν ραγισμένο καθρέφτη. Σε ένα δεύτερο επίπεδο διαπιστώνουμε πως η ιστορία έχει σκοπό να αναδείξει την δυναμική των Μ.Μ.Ε. στην σύγχρονη εποχή, αλλά και το πως αυτά επηρεάζουν την πραγματικότητα, καθορίζουν συνειδήσεις και δημιουργούν τις δικές τους πραγματικότητες, σύμφωνα πάντα με τα συμφέροντά τους, αλλά και την δύναμη που ασκούν στα πλήθη χειραγωγώντας τις μάζες και κατευθύνοντάς τες κατά πως ορίζουν τα συμφέροντά τους, χωρίς να διστάζουν να συνθλίψουν ζωές και προσωπικότητες αν χρειαστεί. Σκοπός, λοιπόν, δεν είναι απλά να διαπιστώσουμε αν ο Nick έχει σκοτώσει την Amy, αλλά αν είναι υπεύθυνος για την εξαφάνισή της και ποια είναι τα κίνητρα πίσω από το αποτέλεσμα, που μπορεί να μην είναι τόσο τελικό όσο πιστεύουμε.
Στην κινηματογραφική απεικόνιση, λοιπόν, όλων αυτών, πιστεύω πως ο Fincher έχει προσφέρει τα μέγιστα, αναδεικνύοντας τις μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες που συνθέτουν το όλον μιας κοινωνικής πραγματικότητας, με τρόπο μοναδικό. Σαφέστατα επηρεασμένος από Χιτσκοκικά στοιχεία, έχει συνθέσει ένα κοινωνικό και συνάμα ανθρωποκεντρικό θρίλερ όπου ενδιαφέροντες χαρακτήρες συγκρούονται, κάνοντας κομμάτια την όποια ηθική τους, παραδομένοι στα πιο αρχέγονα και αιματηρά ένστικτά τους προκειμένου να κερδίσουν σε ένα παιχνίδι όπου όποιος τοποθετήσει πρώτος τα περισσότερα κομμάτια του παζλ θα έχει το πάνω χέρι και που όμως, εκείνος που θα τοποθετήσει το τελευταίο, θα καθορίσει την πορεία όλων. Παράλληλα, η καταλυτική αυτή κίνηση είναι που θα φέρει στην επιφάνεια τα βαθύτερα σκοτάδια τους αλλά και την πραγμάτωση των επιθυμιών τους που μετουσιώνεται σε μια αρρωστημένη αλήθεια που όμως έχει την δική της παράξενη λογική.
Όμως δεν είναι μονάχα ο Fincher ή η ιστορία της Flynn που καθιστούν "Το κορίτσι που εξαφανίστηκε" μια επιτυχημένη ταινία, αλλά και μια επιτυχημένη κινηματογραφική μεταφορά ενός βιβλίου που έχει πουλήσει τρελά σε Ελλάδα και εξωτερικό. Η αριστοτεχνική φωτογραφία του Jeff Cronenweth σίγουρα συμβάλλει και αυτή στο μέγιστο βαθμό ώστε η εικόνα να σε καθηλώσει, όπως και οι ερμηνείες των Ben Affleck και Rosamund Pike που νομίζω πως ανάλογες δεν έχουν ξαναδώσει ποτέ στην διάρκεια της καριέρας τους. Ο δε πρώτος καταφέρνει να αξιοποιήσει όλα εκείνα τα στοιχεία που τόσα χρόνια του καταλογίζουμε ως αρνητικά -στο θέμα των ερμηνευτικών του ικανοτήτων και χειρισμών, πάντα- μετατρέποντας τις αδυναμίες του σε προτερήματα, μπαίνοντας στο πετσί του ρόλου όπως ποτέ άλλοτε μέχρι σήμερα. Η Pike από την άλλη, επιτέλους, τσαλακώνει την εικόνα της και ξεφεύγει από τους κλισέ ρόλους που, κακά τα ψέματα, δεν της επέτρεπαν μέχρι σήμερα να αναδείξει τις δυνατότητές της, ούτε να δοκιμαστεί σε στο να "φορέσει" έναν ρόλο κάπως σουρεαλιστικό και να υιοθετήσει μια ταυτότητα που μόνο συμβατική δεν θα χαρακτήριζες. Βέβαια, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε και την εξαιρετική διανομή στους δεύτερους ρόλους, οι οποίοι επίσης δοκιμάζονται σε κάτι διαφορετικό προσφέροντάς μας μοναδικές στιγμές.
Εν κατακλείδι, "Το κορίτσι που εξαφανίστηκε" είναι μια ταινία που είτε θα λατρέψεις είτε θα μισήσεις. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, έχω την αίσθηση πως αυτό ισχύει σχεδόν για όλες τις ταινίες του Fincher, με την κάθε μία από αυτές να είναι ιδιαίτερη για τους δικούς της λόγους. Όσοι γνωστοί μου την είδαν πριν από εμένα είτε μου την εκθείασαν είτε την έκραξαν αναίσχυντα. Στη δεύτερη περίπτωση πιστεύω πως αυτό οφείλεται στο τελευταίο μέρος της ταινίας, στο 1/3 δηλαδή του συνόλου της. Σαφέστατα και η αλήθεια είναι πολύ προφανής και οι αρμόδιες αρχές θα μπορούσαν να καταλογίσουν ευθύνες εκεί που πραγματικά θα έπρεπε, όμως το νόημα δεν βρισκόταν εκεί, αλλά στο πως τα Μ.Μ.Ε. μας χειραγωγούν και πως μπορούμε και εμείς οι ίδιοι να τα χρησιμοποιήσουμε προς όφελός μας, χειραγωγώντας τις μάζες με τον δικό μας τρόπο, μέσα από μια μυστική και σιωπηλή ανταλλαγή που ικανοποιεί αμφότερα συμφέροντα. Άλλωστε, θυμίζω πως η ιστορία είναι κατεξοχήν ένα κοινωνικό θρίλερ που σκοπό έχει να βάλει στο μικροσκόπιο τα ψυχογραφήματα των εμπλεκόμενων που αν και φαντάζουν φτηνά σε συναισθήματα, ίσως στην πραγματικότητα να κυριεύονται και να κατευθύνονται από αυτά. Σίγουρα δεν είναι η καλύτερη ταινία του Fincher, δεν παύει όμως να είναι ακόμα ένα διαμαντάκι του.
Βαθμολογία 8/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το κορίτσι που εξαφανίστηκε
Είδος: Μυστηρίου
Σκηνοθέτης: David Fincher
Πρωταγωνιστές: Rosamund Pike, Ben Affleck, Neil Patrick Harris, Tyler Perry, Kim Dickens, Patrick Fugit, Carrie Coon, Missi Pyle, Casey Wilson, Kathleen Rose Perkins, Sela Ward
Παραγωγή: 2014
Διάρκεια: 149'
Επίσημο site:
2 Σχόλια:
Δεν έχει σχόλια αυτή η ταινιάρα ;;; Ε, να αφήσω εγώ το πρώτο ! :P
@ Νικολέτα, νομίζω πως δικαιωματικά έπρεπε να είναι πρώτο σχόλιο το δικό σου! :P
Δημοσίευση σχολίου