Τον Μάιο του 1944, στο βοµβαρδισµένο Βερολίνο, ο Εβραίος πρώην
επιθεωρητής της δίωξης κοινού εγκλήµατος Ρίχαρντ Οπενχάιµερ, ο οποίος
είναι σε διαθεσιµότητα εξαιτίας των φυλετικών νόµων του Τρίτου Ράιχ,
ανακαλείται στην υπηρεσία για να συµβάλει στην εξιχνίαση µιας σειράς
φόνων, τα θύµατα των οποίων είναι γυναίκες ελαφρών ηθών που σχετίζονται
µε διαφορετικούς τρόπους µε το Εθνικοσοσιαλιστικό Kόµµα. Τα θύµατα, τα
οποία έχουν βασανιστεί και θανατωθεί µε έναν συγκεκριµένο τρόπο,
ανευρίσκονται τοποθετηµένα τελετουργικά κοντά σε µνηµεία πεσόντων του
Πρώτου Παγκόσµιου Πολέµου.
Ο Οπενχάιµερ δίνει διµέτωπο αγώνα: από τη µια, παλεύει να εξιχνιάσει την
υπόθεση, και από την άλλη, να σώσει την ίδια του τη ζωή, αφού γνωρίζει
ότι µόλις τελειώσει µε την υπόθεση θα είναι στο έλεος των Ες Ες…
Προσωπική άποψη:
Στις αρχές του καλοκαιριού, οι εκδόσεις Μεταίχμιο έφεραν στη χώρα μας το πρώτο βιβλίο της αστυνομικής σειράς εποχής του συγγραφέα Harald Gilbers, "Richard Oppenheimer", με πρωταγωνιστή τον ομώνυμο χαρακτήρα, ακολουθώντας μια γραμμή λογοτεχνικών επιλογών που φαίνεται να είχε ξεκινήσει κάποιους μήνες νωρίτερα, μα και συστήνοντάς μας ένα διαφορετικό παρακλάδι ενός είδους που ενώ έχει φανατικούς αναγνώστες, στην πλειοψηφία τους δίνουν την αίσθηση πως έχουν βαλτώσει και θέλουν κάτι το διαφορετικό. Μέσα από αυτό, το πρώτο βιβλίο της σειράς, λοιπόν, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία πρόταση που σε μεγάλο βαθμό καταφέρνει να βρει τον στόχο της, και που εκμεταλλεύεται στον μέγιστο βαθμό την εναλλακτικότητά της.
Μάιος του 1944, λίγο καιρό πριν να πέσει η αυλαία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με το Γ' Ράιχ να έχει αρχίσει ήδη να ψυχορραγεί, παίρνοντας συχνά απελπισμένες, θα έλεγε κανείς, αποφάσεις, ένας κατά συρροήν δολοφόνος κάνει την εμφάνισή του και τρομοκρατεί το Βερολίνο. Πιο συγκεκριμένα, τον γυναικείο πληθυσμό, αφού τα θύματά του είναι αποκλειστικά και μόνο γυναίκες ελαφρών ηθών, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σχετίζονται με το Εθνικοσοσιαλιστικό Kόµµα, τα γεννητικά όργανα των οποίων κατακρεουργεί, για να τις τοποθετήσει αργότερα ως λάβαρο -ή και ως παράδειγμα προς γνώση και συμμόρφωση- κοντά σε μνημεία πεσόντων του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Προκειμένου να βοηθήσει στην υπόθεση, επιστρατεύεται ο επί χρόνια σε διαθεσιμότητα επιθεωρητής Ρίχαρντ Οπενχάιµερ, ο οποίος δέχεται την πίεση του χρόνου, αφού πρέπει να ανακαλύψει τον δράστη εγκαίρως, ενώ την ίδια στιγμή γνωρίζει πολύ καλά πως λόγω του ότι είναι Εβραίος, όλα θα έχουν τελειώσει για εκείνον με το κλείσιμο της υπόθεσης, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η ιστορία αυτή, τόσο τεχνικά όσο και σε επίπεδο ανάπτυξης πλοκής, έχει διττή ταυτότητα, δύο διαφορετικά μυθιστορηματικά τμήματα. Το ένα μέρος της αφορά το καθαρά ιστορικό κομμάτι της αφήγησης, το πλέον σκοτεινό και αποπνικτικό αυτής, μεταφέροντάς μας με άκρως ρεαλιστικό και παραστατικό τρόπο, σε μία Γερμανία όπου η τρομοκρατία που προκαλεί το υπάρχων τυραννικό καθεστώς, ο τρόμος και η αγωνία των βομβαρδισμών, η αγανάκτηση ενός λαού που φοβάται ακόμα και ν' αναπνεύσει αφού του στερούν κάθε ελευθερία, την ίδια ώρα που στερείται ακόμα και τα πλέον βασικά αγαθά προκειμένου να επιβιώσει, ο φυλετικός στιγματισμός, κυρίως των Εβραίων αλλά όχι μόνο αυτών. Όλα αυτά, περιγράφονται σε κάθε σελίδα, σε κάθε παράγραφο του βιβλίου αυτού με γλαφυρότητα, αλλά και με μια ποιητική, αφηγηματικά, διάθεση, όχι ρομαντική, αλλά όσο λυρική χρειάζεται ώστε να καλλιεργήσει μέσα μας ακόμα πιο δυνατά κι έντονα τα συναισθήματα που ο συγγραφέας θέλει να περάσει, προκαλώντας μας ν' αντικρίσουμε την σκληρή, γυμνή αλήθεια των πραγματικών γεγονότων, πάνω στα οποία βάσισε, έπειτα από επισταμένη μελέτη, τη δικιά του μυθιστορηματική γραμμή.
Το άλλο μέρος αφορά αποκλειστικά το αστυνομικό σκέλος της ιστορίας αυτής, το οποίο είναι αρκετά κατώτερο του προαναφερθέντος. Αυτό δεν οφείλεται σε καμία περίπτωση στην απουσία μιας ενδιαφέρουσας πλοκής, γιατί κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, αλλά γιατί σε επίπεδο σύγκρισης, το πρώτο υπερτερεί του δεύτερου, κάνοντάς μας να εστιάζουμε περισσότερο την προσοχή μας σε αυτό, αφού έχει καταφέρει και να κερδίσει σε μεγαλύτερο βαθμό το ενδιαφέρον μας. Ωστόσο, είναι αριστοτεχνικός ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας σκιαγραφεί το προφίλ του δολοφόνου, την δράση του οποίου, όσο την ακολουθούμε προκειμένου ν' ανακαλύψουμε τα κίνητρά του μα και την πραγματική του ταυτότητα, γίνεται όλο και πιο ολοκληρωμένη, δομημένη, ενώ βασίζεται σε μια λογική ανάλυση στοιχείων, τόσο της υπόθεσης όσο και του ίδιου του χαρακτήρα που είναι σχεδόν σαγηνευτική.
Συνοψίζοντας, θα λέγαμε πως αυτή η νέα σειρά είναι μια αρκετά διαφορετική πρόταση από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, που σίγουρα θα βρεις fans ανάμεσα στους αναγνώστες τόσο του αστυνομικού όσο και του ιστορικού μυθιστορήματος. Και ναι, μπορεί η τριλογία του αποβιόσαντα Philip Kerr να είναι παραπλήσιας αισθητικής και θεματολογίας, και να θεωρείται κλασσική, αλλά δε νομίζω πως υπάρχει λόγος να μπει κανείς στη διαδικασία μιας τέτοιας σύγκρισης. Ο Glibers έχει τη δικιά του ταυτότητα, το δικό του αφηγηματικό ύφος, και αυτό είναι που καθιστά, εν τέλει, ιδιαίτερο το βιβλίο του αυτό -κι έχω την ελπίδα πως σε εφάμιλλα, αν όχι ανώτερα, επίπεδα θα κινηθούν και τα επόμενα βιβλία της σειράς, που τελικά δεν θα είναι τριλογία, αφού μόλις στις 03 Σεπτεμβρίου, κυκλοφόρησε το τέταρτο βιβλίο με την υπογραφή του συγγραφέα.
Βαθμολογία 9/10
Μάιος του 1944, λίγο καιρό πριν να πέσει η αυλαία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με το Γ' Ράιχ να έχει αρχίσει ήδη να ψυχορραγεί, παίρνοντας συχνά απελπισμένες, θα έλεγε κανείς, αποφάσεις, ένας κατά συρροήν δολοφόνος κάνει την εμφάνισή του και τρομοκρατεί το Βερολίνο. Πιο συγκεκριμένα, τον γυναικείο πληθυσμό, αφού τα θύματά του είναι αποκλειστικά και μόνο γυναίκες ελαφρών ηθών, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σχετίζονται με το Εθνικοσοσιαλιστικό Kόµµα, τα γεννητικά όργανα των οποίων κατακρεουργεί, για να τις τοποθετήσει αργότερα ως λάβαρο -ή και ως παράδειγμα προς γνώση και συμμόρφωση- κοντά σε μνημεία πεσόντων του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Προκειμένου να βοηθήσει στην υπόθεση, επιστρατεύεται ο επί χρόνια σε διαθεσιμότητα επιθεωρητής Ρίχαρντ Οπενχάιµερ, ο οποίος δέχεται την πίεση του χρόνου, αφού πρέπει να ανακαλύψει τον δράστη εγκαίρως, ενώ την ίδια στιγμή γνωρίζει πολύ καλά πως λόγω του ότι είναι Εβραίος, όλα θα έχουν τελειώσει για εκείνον με το κλείσιμο της υπόθεσης, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η ιστορία αυτή, τόσο τεχνικά όσο και σε επίπεδο ανάπτυξης πλοκής, έχει διττή ταυτότητα, δύο διαφορετικά μυθιστορηματικά τμήματα. Το ένα μέρος της αφορά το καθαρά ιστορικό κομμάτι της αφήγησης, το πλέον σκοτεινό και αποπνικτικό αυτής, μεταφέροντάς μας με άκρως ρεαλιστικό και παραστατικό τρόπο, σε μία Γερμανία όπου η τρομοκρατία που προκαλεί το υπάρχων τυραννικό καθεστώς, ο τρόμος και η αγωνία των βομβαρδισμών, η αγανάκτηση ενός λαού που φοβάται ακόμα και ν' αναπνεύσει αφού του στερούν κάθε ελευθερία, την ίδια ώρα που στερείται ακόμα και τα πλέον βασικά αγαθά προκειμένου να επιβιώσει, ο φυλετικός στιγματισμός, κυρίως των Εβραίων αλλά όχι μόνο αυτών. Όλα αυτά, περιγράφονται σε κάθε σελίδα, σε κάθε παράγραφο του βιβλίου αυτού με γλαφυρότητα, αλλά και με μια ποιητική, αφηγηματικά, διάθεση, όχι ρομαντική, αλλά όσο λυρική χρειάζεται ώστε να καλλιεργήσει μέσα μας ακόμα πιο δυνατά κι έντονα τα συναισθήματα που ο συγγραφέας θέλει να περάσει, προκαλώντας μας ν' αντικρίσουμε την σκληρή, γυμνή αλήθεια των πραγματικών γεγονότων, πάνω στα οποία βάσισε, έπειτα από επισταμένη μελέτη, τη δικιά του μυθιστορηματική γραμμή.
Το άλλο μέρος αφορά αποκλειστικά το αστυνομικό σκέλος της ιστορίας αυτής, το οποίο είναι αρκετά κατώτερο του προαναφερθέντος. Αυτό δεν οφείλεται σε καμία περίπτωση στην απουσία μιας ενδιαφέρουσας πλοκής, γιατί κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, αλλά γιατί σε επίπεδο σύγκρισης, το πρώτο υπερτερεί του δεύτερου, κάνοντάς μας να εστιάζουμε περισσότερο την προσοχή μας σε αυτό, αφού έχει καταφέρει και να κερδίσει σε μεγαλύτερο βαθμό το ενδιαφέρον μας. Ωστόσο, είναι αριστοτεχνικός ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας σκιαγραφεί το προφίλ του δολοφόνου, την δράση του οποίου, όσο την ακολουθούμε προκειμένου ν' ανακαλύψουμε τα κίνητρά του μα και την πραγματική του ταυτότητα, γίνεται όλο και πιο ολοκληρωμένη, δομημένη, ενώ βασίζεται σε μια λογική ανάλυση στοιχείων, τόσο της υπόθεσης όσο και του ίδιου του χαρακτήρα που είναι σχεδόν σαγηνευτική.
Συνοψίζοντας, θα λέγαμε πως αυτή η νέα σειρά είναι μια αρκετά διαφορετική πρόταση από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, που σίγουρα θα βρεις fans ανάμεσα στους αναγνώστες τόσο του αστυνομικού όσο και του ιστορικού μυθιστορήματος. Και ναι, μπορεί η τριλογία του αποβιόσαντα Philip Kerr να είναι παραπλήσιας αισθητικής και θεματολογίας, και να θεωρείται κλασσική, αλλά δε νομίζω πως υπάρχει λόγος να μπει κανείς στη διαδικασία μιας τέτοιας σύγκρισης. Ο Glibers έχει τη δικιά του ταυτότητα, το δικό του αφηγηματικό ύφος, και αυτό είναι που καθιστά, εν τέλει, ιδιαίτερο το βιβλίο του αυτό -κι έχω την ελπίδα πως σε εφάμιλλα, αν όχι ανώτερα, επίπεδα θα κινηθούν και τα επόμενα βιβλία της σειράς, που τελικά δεν θα είναι τριλογία, αφού μόλις στις 03 Σεπτεμβρίου, κυκλοφόρησε το τέταρτο βιβλίο με την υπογραφή του συγγραφέα.
Βαθμολογία 9/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Harald Gilbers
Μεταφραστής: Τσαλής Βασίλης
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 528
ISBN: 978-618-03-1259-1
.jpg)
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου