Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Χθες το βράδυ, η οκτάχρονη Ντέιζι Μέισον εξαφανίστηκε από το καλοκαιρινό πάρτι μασκέ που οργάνωσαν οι γονείς της. Κανείς δεν είδε τίποτα στο ήσυχο προάστιο – ή τουλάχιστον έτσι λένε όλοι.
Όμως ο επιθεωρητής Άνταμ Φόλεϊ, που ανέλαβε την υπόθεση, ξέρει ότι εννιά στις δέκα φορές ο δράστης είναι κάποιος γνωστός της οικογένειας. Και η οικογένεια της Ντέιζι είναι σίγουρα παράξενη – η μητέρα της έχει εμμονή με τα προσχήματα, ενώ ο πατέρας της είναι ψυχρός και αμυντικός κατά τη διάρκεια της ανάκρισης.
Έπειτα είναι και ο μικρός αδερφός της, ο τόσο μοναχικός και αντικοινωνικός…
Κανείς δεν γνωρίζει τίποτα. Όμως όλοι έχουν τη δική τους εξήγηση και, απ’ ό,τι φαίνεται, όλοι έχουν κάτι να κρύψουν. Ένα είναι σίγουρο: κάποιος λέει ψέματα.
Ο επιθεωρητής Φόλεϊ ξεκινάει έναν αγώνα δρόμου για να βρει τα ίχνη της Ντέιζι, καθώς ο χρόνος του λιγοστεύει, μαζί και οι ελπίδες για να βρεθεί ζωντανή…
Πώς μπορεί να εξαφανιστεί ένα παιδί χωρίς κανένα απολύτως ίχνος; 

Προσωπική άποψη:
Παίρνοντας στα χέρια μου το "Μπροστά στα μάτια τους", και διαβάζοντας την περίληψή του, ένιωσα πως την ιστορία αυτή κάπου την είχα ξαναδιαβάσει. Και πράγματι, δεν ήταν η ιδέα μου, αλλά όντως το είχα διαβάσει, στα πλαίσια της αξιολόγησής του για λογαριασμό κάποιου μεγάλου εκδοτικού. Μάλιστα, ήταν από τα βιβλία που είχα υποστηρίξει πολύ ένθερμα αφού, παρά τη φαινομενικά κοινότυπη πλοκή του, ήταν από εκείνα που με είχαν καθηλώσει και εκπλήξει ευχάριστα, με τις ανατροπές του και με την εξαιρετική του πένα. Βέβαια, στη θέση αυτού επικράτησε ένας άλλος τίτλος -που όπως απέδειξε η εμπορικότητά του ήταν η λάθος επιλογή για τον εκδοτικό. Ωστόσο, έστω και δύο χρόνια μετά, οι εκδόσεις Διόπτρα ήρθαν για να με δικαιώσουν, αφού πιστεύω πως όχι μόνο ήταν εξαιρετική κίνηση το να εντάξουν το βιβλίο αυτό στο εκδοτικό τους πρόγραμμα, αλλά και πως το αναγνωστικό κοινό θα τους ανταμείψει γι' αυτό.

Η οικογένεια Μέισον έχει οργανώσει ένα καλοκαιρινό πάρτι μασκέ στο σπίτι τους, το οποίο βρίσκεται σε ένα ήσυχο προάστιο όπου ποτέ τίποτα δεν συμβαίνει. Τουλάχιστον, όχι μέχρι εκείνη την ημέρα, όπου η οχτάχρονη κόρη της οικογένειας, Ντέιζι, εξαφανίζεται μυστηριωδώς, χωρίς κανένας να πάρει χαμπάρι το παραμικρό. Κανείς δεν είδε τίποτα, κανείς δεν γνωρίζει τίποτα, και έτσι η υπόθεση περνάει στα χέρια της αστυνομίας και του επιθεωρητή Φόλεϊ. Και παρά που η οικογένεια ισχυρίζεται πως κι αυτή δεν γνωρίζει τίποτα, εκείνος αντιλαμβάνεται πως κάτι παράξενο συμβαίνει μαζί τους, ενώ η προσωπική του εμπειρία τού έχει αποδείξει πως τις περισσότερες φορές, σε ανάλογες ιστορίες, κάποιος μέσα από την ίδια την οικογένεια είναι ο υπαίτιος του δράματος. Το μόνο που έχει να κάνει, είναι να αποδείξει ποιος είναι αυτή τη φορά, μα και να αποκαλύψει τα κίνητρά του, πριν να είναι αργά για το νεαρό κορίτσι.

Αν και αρχικά, η οικογένεια Μέισον παρουσιάζεται αρκετά φυσιολογική, όσο η υπόθεση προχωράει και εξελίσσεται, τόσο αποκαλύπτονται σκοτεινά μυστικά γύρω απ’ αυτήν, τα οποία κάνουν την τέλεια εικόνα των μελών της να καταρρέει και τις υποψίες μας να πολλαπλασιάζονται. Υποψίες που δεν έχουν μοναχά μια κατεύθυνση και που στο επίκεντρό τους, κάθε φορά, βρίσκονται διαφορετικά άτομα. Αυτό συμβάλλει στο να μην είμαστε τελικά σίγουροι για το ποιος μπορεί να είναι ο «ένοχος», αφού όλοι είναι εν δυνάμει ένοχοι στην πραγματικότητα, αλλά και στην κορύφωση της έντασης και της αγωνία μας, που ενισχύεται από ένα σχεδόν αρρωστημένο αίσθημα ανασφάλειας. Γιατί, το να γνωρίζεις πως ο δράστης μπορεί να είναι ένα πρόσωπο που κανονικά θα έπρεπε να αγαπά και να προστατεύει το θύμα, σε κάνει να αισθάνεσαι ανασφαλής μέσα στη μέχρι πρότινος βεβαιότητα της ύπαρξής σου, αφού η οικογένεια είναι ό,τι πιο ιερό υπάρχει -ή έτσι θα έπρεπε να είναι.
 
Η Hunter, μέσα απ' αυτό το πρώτο της μυθιστόρημα -που είναι και το πρώτο της σειράς των περιπετειών του επιθεωρητή Φόλεϊ-, αποδεικνύει περίτρανα πως έχει πολύ μεγάλο ταλέντο και πως ήρθε για να μείνει. Ο τρόπος γραφής της, χωρίς να έχει κάτι το εξεζητημένο, είναι ο ιδανικός για να μας μεταφέρει όλες τις εικόνες και τα συναισθήματα μιας ιστορίας όπως η συγκεκριμένη. Χτίζει πολύ καλά την έντασή της, κορυφώνοντάς την σταδιακά όλο και περισσότερο, χωρίς να χάνει το νεύρο της ούτε για μια στιγμή, διατηρώντας την αμείωτη μέχρι τέλος, όπως ακριβώς και το ενδιαφέρον μας. Μέσα στην αφήγηση, εμβόλιμα, υπάρχουν αρκετά tweets και άρθρα εφημερίδων, τα οποία προσδίδουν μια αρκετά διαφορετική αίσθηση στο σύνολο του μυθιστορήματος, μα κι έναν αέρα πιο σύγχρονο, θα λέγαμε. Είναι μια τεχνική που την έχουμε δει να χρησιμοποιείται σε πιο νεανικά βιβλία, όμως, προσωπικά, σε βιβλίο αυτού του είδους πρώτη φορά την συνάντησα και η χρήση της γίνεται με ιδιαίτερα ισορροπημένο τρόπο και είναι άκρως ενδιαφέρουσα.

Ο Φόλεϊ είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον κι άκρως ολοκληρωμένος χαρακτήρας. Το γεγονός πως κι εκείνος, ως παιδί, είχε υπάρξει θύμα σε μια υπόθεση εξαφάνισης, προσδίδει στην όλη ιστορία μια συναισθηματική διάσταση και στον ίδιο τον χαρακτήρα μια νότα πιο ανθρώπινη που τον καθιστά πιο οικείο και πιο προσιτό στα μάτια μας. Έτσι, μπορούμε να τον παρατηρήσουμε μέσα από ένα πρίσμα που μας επιτρέπει να διεισδύσουμε σε όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του, από τις πιο σκληροτράχηλες μέχρι τις πιο ευάλωτες. Εκτός, όμως, του Φόλεϊ, η συγγραφέας έχει κάνει πολύ καλή δουλειά και στην ανάπτυξη των ψυχογραφημάτων όλων των υπόλοιπων χαρακτήρων, ειδικά της οικογένειας Μέισον, που είναι αρκετά αντιφατικοί, τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και μεταξύ τους, αν μπούμε στη διαδικασία να τους συγκρίνουμε. Με τα θετικά –και κυρίως, με τα αρνητικά- στοιχεία τους, είναι προσωπικότητες ολοκληρωμένες που έχουν να προσφέρουν κάτι ξεχωριστό ο καθένας και που αποτελώντας καθρέπτες της ίδιας της κοινωνίας, αντιπροσωπεύουν κι από έναν αντικατοπτρισμό της.

Η Hunter έχει δημιουργήσει μια ιστορία που παρά τον κοινότυπο πυρήνα της -δεδομένου ότι τα τελευταία χρόνια είδαμε να κυκλοφορούν πολλά μυθιστορήματα με παρόμοια θεματολογία-, είναι εξαιρετικά έξυπνη, κυρίως λόγω του πως είναι δομημένη η πλοκή της, πολύ καλογραμμένη, και που διαθέτει όλη την απαραίτητη ένταση, σε όλα τα επίπεδα που χρειάζεται και απαιτεί μια ιστορία αυτής της κατηγορίας, που μας παρασύρει και μας καθηλώνει,. Μια ιστορία γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές που μας κάνουν να θέλουμε απεγνωσμένα ν’ ανακαλύψουμε τι πραγματικά έχει συμβεί και να δώσουμε απαντήσεις σε ερωτήματα που μας βασανίζουν όχι μόνο σε διερευνητικό επίπεδο, μα και σε ανθρώπινο, γιατί μπαίνοντας στη θέση του θύτη και του θύματος, είναι δύσκολο να πούμε μετά βεβαιότητας το πως θα αισθανόμασταν. Με απλά λόγια... ένα βιβλίο που αναμφίβολα πρέπει να διαβάσετε και να κατακτήσει χώρο στις βαλίτσες των φετινών σας διακοπών.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Cara Hunter
Μεταφραστής: Ελιασά Νοέλα
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 368
ISBN: 978-960-605-683-3