Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η απρόσμενη ανακάλυψη του σκελετού ενός παιδιού χωρίς κρανίο κατά την κατεδάφιση ενός παλιού ορφανοτροφείου απαιτεί επειγόντως την έμπειρη γνώμη της αρχαιολόγου ιατροδικαστού Ρουθ Γκαλογουέι: Πρόκειται για ανθρωποθυσία, μέρος μιας σκοτεινής τελετουργίας από το παρελθόν, ή μήπως για ξεκάθαρο φόνο;
Η Γκαλογουέι καλεί αμέσως τον επιθεωρητή Χάρι Νέλσον να διερευνήσει την υπόθεση. Αυτός, αναζητώντας τον καθολικό ιερέα που διηύθυνε κάποτε το ορφανοτροφείο, ανακαλύπτει ότι δύο παιδιά, ένα κορίτσι και ένα αγόρι, εξαφανίστηκαν ανεξήγητα πριν από σαράντα χρόνια. Και δεν βρέθηκαν ποτέ.
Ωστόσο, η έρευνα αποκαλύπτει ότι τα οστά ανήκουν σε μια εποχή που το οίκημα ήταν ιδιωτική κατοικία, ανακάλυψη που ωθεί την Γκαλογουέι να αφοσιωθεί ακόμα περισσότερο στην υπόθεση. Αλλά καθώς μπαίνει το καλοκαίρι, γίνεται φανερό ότι κάποιος προσπαθεί να τη βγάλει από τη μέση εκφοβίζοντάς την μέχρι θανάτου...

Προσωπική άποψη:
Όταν πριν από λίγους μήνες διάβασα το πρώτο βιβλίο της σειράς με κεντρική ηρωίδα την ιατροδικαστή Ρουθ Γκαλογουέι, αποκόμισα πολύ καλές εντυπώσεις, τόσο σε ό,τι αφορά την δομή της ιστορίας και τον χειρισμό της πλοκής της, μα πολύ περισσότερο σε ό,τι είχε να κάνει με την σκιαγράφηση των χαρακτήρων της. Μπορεί να μην ήταν το καλύτερο αστυνομικό της περσινής χρονιάς, σίγουρα, όμως, ήταν ένα μυθιστόρημα βρετανικής αισθητικής που είχε την ολότελα δική του ταυτότητα, μα και μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία να πει, μέσω μιας αρκετά διαφορετικής προσέγγισης απ' ότι μας έχει συνηθίσει η σκανδιναβική λογοτεχνία του είδους τα τελευταία χρόνια, πράγμα αρκετά ευχάριστο καθώς όλοι μας έχουμε που και που ανάγκη από κάτι το διαφορετικό.

Σε αυτή τη δεύτερη περιπέτειά της, λοιπόν, η Ρουθ Γκαλογουέι καλείται να ερευνήσει μια πολύ μυστηριώδη υπόθεση που αφορά την ανακάλυψη του σκελετού ενός παιδιού, απουσία του κρανίου του, κατά την διάρκεια της κατεδάφισης ενός παλιού ορφανοτροφείου. Μόνο ένας ειδικός μπορεί ν' αποφανθεί αν πρόκειται για μια κοινή δολοφονία ή, πιθανόν, για μια ανθρωποθυσία του παρελθόντος, τότε που οι άνθρωποι δεν δίσταζαν μπροστά σε τίποτα, αρκεί να πίστευαν πως αυτή τους η πράξη μπορεί να τους προστατέψει από το κακό. Η Ρουθ ζητά τη βοήθεια του επιθεωρητή Χάρι Νέλσον, ο οποίος κατά την διάρκεια της έρευνάς του θα ανακαλύψει πως πριν από σαράντα χρόνια, από το ίδιο ορφανοτροφείο, είχαν εξαφανιστεί δύο παιδιά, τα ίχνη των οποίων δεν βρέθηκαν ποτέ. Όμως τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν η έρευνα αποκαλύπτει πως τα οστά χρονολογούνται πολύ πριν την ίδρυση του ορφανοτροφείου, την ίδια ώρα που κάποιος φαίνεται να θέλει να σταματήσουν οι έρευνες, κάνοντας ό,τι περνάει από το χέρι του για να πετύχει τον σκοπό του.

Διαβάζοντας κανείς την περίληψη του βιβλίου μπορεί να νιώσει αρκετά μπερδεμένος, ενώ το πιθανότερο είναι να σκεφτεί πως η συγγραφέας έχει επιχειρήσει να εντάξει υπερβολικές πολλές μικρές ιστορίες μέσα σε μία, γεγονός που δεν αποκλείει το να έχει δημιουργήσει ένα υπερφύαλο μυθιστόρημα στην προσπάθεια να εντυπωσιάσει. Για να μην σας πω ψέματα, προσωπικά ανήκω στην κατηγορία αυτή, όμως, όσο περισσότερο βυθιζόμουν σε αυτήν την παράξενη και πολυδιάστατη ιστορία, τόσο περισσότερο αυτή με απορροφούσε και με καθήλωνε, αποσπώντας ολοκληρωτικά και απόλυτα την προσοχή μου, ακόμα και στις μικρότερες λεπτομέρειες, προσπαθώντας να τις συνδέσω ώστε να καταλήξω σε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα. Και πράγματι, αρκετές φορές βρέθηκα κοντά στο να πιστέψω πως έχω βρει τη λύση, όμως εκείνη ακριβώς τη στιγμή ερχόταν στο φως κάποιο νέο στοιχείο που με έκανε να αμφιβάλλω και να χάνομαι ξανά στην αφήγηση της Griffiths.

Πέραν, όμως, της πολύ ενδιαφέρουσας και καλοδουλεμένης πλοκής, η συγγραφέας έχει κάνει πολύ καλή και όσον αφορά την εξέλιξη των χαρακτήρων της. Χαρακτήρες που διαθέτουν τα δικά τους μυστηριώδη στοιχεία και που σε αυτή, τη δεύτερη περιπέτειά τους, μας αποκαλύπτουν ακόμα περισσότερες πτυχές της προσωπικότητάς τους, πράγμα που μας επιτρέπει να έχουμε μια πιο σφαιρική εικόνα για το άτομό τους. Παράλληλα, η μεταξύ τους χημεία είναι πάρα πολύ καλή, και σε αυτό συμβάλλει πως βρίσκονται αρκετά μακριά από τα στερεοτυπικά πρότυπα του είδους, με τους διαλόγους τους να έρχονται να προσδίδουν μια κυνική, σαρκαστική, ακόμα και κωμική διάθεση κάποιες φορές, πάντα στα πλαίσια της Βρετανικής αισθητικής που προσωπικά λατρεύω.

Εν κατακλείδι, "Το σπίτι του Ιανού" είναι ένα βιβλίο κατά τι καλύτερο από το προηγούμενο της σειράς, μέσα από το οποίο διακρίνουμε τόσο την εξέλιξη της ίδιας της Griffiths και του μυστηριακού και σκοτεινού σύμπαντος που χτίζει σιγά σιγά, όσο και την εξέλιξη των χαρακτήρων της, μέσα από μια υπόθεση, που μόνο εύκολη δεν θα χαρακτήριζε κανείς, και που οι ρίζες της αλήθειας της βρίσκονται πολύ πιο βαθιά μέσα στη δίνη του χρόνου απ' όσο πιστεύει κανείς. Και κυρίως, με πολύ πιο διαφορετικούς τρόπους απ' ότι πιθανόν να φαντάζεται κανείς. Αν, λοιπόν, σας άρεσαν τα "Θανάσιμα περάσματα", τότε το συγκεκριμένο βιβλίο είναι για εσάς, αφού προσφέρει αυτά που σίγουρα περιμένατε από μια τέτοια συνέχεια και πολύ πιθανόν, ακόμα περισσότερα.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Elly Griffiths
Μεταφραστής: Ξενίας Γιώργος
Εκδόσεις: Ελληνικά Γράμματα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 368
ISBN: 978-960-19-0753-6