«Παρίσι, πόλη του φωτός. Ένας μόνο φανοστάτης του να σβήσει κι όλος ο κόσμος βυθίζεται πάλι στο σκοτάδι. Ήμασταν τέσσερις καμικάζι. Η αποστολή μας ήταν να μετατρέψουμε το Σταντ ντε Φρανς σε τόπο παγκόσμιου πένθους. Στριμωγμένοι στο αμάξι που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα στον αυτοκινητόδρομο, καθόμασταν βουβοί. Υπήρχαν δύο αδελφοί τους οποίους δε γνώριζα, ο ένας μπροστά, με τον Αλί, τον οδηγό, κι ο άλλος στο πίσω κάθισμα, δίπλα στον Ντρις και σ’ εμένα».
Παρασκευή 13 Νοεμβρίου του 2015. Ένα γλυκό χειμωνιάτικο βράδυ, με γιορτινή ατμόσφαιρα. Τα παρισινά μπιστρό είναι γεμάτα κόσμο και στο Σταντ ντε Φρανς το ενθουσιώδες πλήθος έχει προσέλθει για να υποστηρίξει την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας ενάντια στη Γερμανία. Ζωσμένος με εκρηκτικά, ο Χαλίλ περιμένει να έρθει η στιγμή για να περάσει στην πράξη. Είναι μέλος της οργάνωσης που ετοιμάζεται να αιματοκυλήσει την πόλη. Ποιος είναι όμως ο Χαλίλ και πώς έφτασε ως εδώ; Εμπνεόμενος από τα πραγματικά γεγονότα που συγκλόνισαν τη Γαλλία αλλά και την παγκόσμια κοινότητα, ο Γιασμίνα Χάντρα προσεγγίζει με πρωτόγνωρο τρόπο το ζήτημα της τρομοκρατίας, μ’ έναν ρεαλισμό και μια ακρίβεια που κόβουν την ανάσα: μια ιλιγγιώδης κατάβαση στο μυαλό ενός καμικάζι, τον οποίο και ακολουθεί κατά πόδας ως το τελευταίο του χαράκωμα, μια ανατριχιαστικά ακριβής ακτινογραφία της εποχής μας, που προβάλλει μετέωρη ανάμεσα στην εύθραυστη διαύγεια της συνείδησης και στη δυσβάσταχτη θηριωδία της παραφροσύνης.
Αυτά λοιπόν µε τη Σάρα, τη µυστηριώδη οµορφιά της, την παράξενη µύτη που θυµίζει ευγενικό αρπαχτικό, τα µάτια της που µοιάζουν µε κοχύλια... Αυτά λοιπόν µε τη Σάρα τη φλόγα, τη Σάρα το πάθος, τη Σάρα το θειάφι... Απρόβλεπτες συναντήσεις, γεύµατα, κοντσέρτα, κουαρτέτα του Μπετόβεν, η άνοιξη του Παρισιού... Η ιστορία του καταστροφικού ερωτικού πάθους δύο νέων γυναικών. Ένα βιβλίο για την αγάπη ως απόλυτη εγκατάλειψη του εαυτού, την αγάπη ως συνθηκολόγηση, την αγάπη ως εµµονή.
"Ό,τι δεν µε σκοτώνει µε κάνει πιο δυνατό". Ναι, αλλά... Πόσο δύσκολο είναι να αναλογίζεσαι την ευτυχία... Το συντριπτικό βάρος όλων αυτών. Το καλύτερο είναι να σιωπήσεις για πάντα και να στραφείς προς τα υπόλοιπα. Να αποµακρυνθείς από όλα. Ελλείψει της ερήµου, η πανούκλα ή ο µικρός σταθµός του Τολστόι. Το παράδοξο της πανούκλας; Το 1ο µέρος είναι τµήµα µιας έκθεσης που θα έπρεπε να είναι ολόκληρη πάρα πολύ γρήγορη - ακόµα και στις εφηµερίδες. Ένα από τα πιθανά θέµατα: µάχη της ιατρικής και της θρησκείας: οι δυνάµεις του σχετικού (και ποιου σχετικού!) ενάντια σ’ εκείνες του απόλυτου. Θριαµβεύει το σχετικό ή, πιο συγκεκριµένα, δεν χάνει. Από το 1942 ως το 1951, ο Αλµπέρ Καµύ γράφει µεταξύ άλλων τα βιβλία Η πανούκλα, Οι δίκαιοι και Ο επαναστατηµένος άνθρωπος. Ο δεύτερος τόµος των Σηµειωµαταρίων, που αναφέρεται σ’ αυτά τα έργα εν τω γίγνεσθαι, εµπεριέχει επίσης και τις ουσιαστικές στιγµές µιας ζωής, καθώς και την Ιστορία σε εξέλιξη - την εκκαθάριση, τον Ψυχρό Πόλεµο... Εδώ ανακαλύπτουµε µια συνείδηση που δρα, έναν άνθρωπο µε όλες τις ευαισθησίες του, συνεπαρµένο από την οµορφιά.
Ο Τομ Χάζαρντ έχει ένα επικίνδυνο μυστικό. Μπορεί να μοιάζει με έναν συνηθισμένο άντρα σαράντα ενός ετών, αλλά, εξαιτίας μιας σπάνιας πάθησης, κουβαλάει πολλούς αιώνες στην πλάτη του. Από την ελισαβετιανή Αγγλία μέχρι το Παρίσι της εποχής της τζαζ και από τη Νέα Υόρκη μέχρι τις νότιες θάλασσες, ο Τομ έχει δει πολλά. Αυτό που λαχταράει τώρα είναι μια κανονική ζωή. Αλλάζοντας διαρκώς ταυτότητα για να επιβιώσει, έχει κατασκευάσει την τέλεια βιτρίνα - εργάζεται ως καθηγητής Ιστορίας σε ένα γυμνάσιο του Λονδίνου, όπου μπορεί ελεύθερα να μιλάει στους μαθητές του για πολέμους και κυνήγια μαγισσών. Εκεί θα προσπαθήσει να δαμάσει το παρελθόν που τον καταδιώκει σε απόσταση αναπνοής. Το μόνο που δεν πρέπει να κάνει ο Τομ είναι να ερωτευτεί. Το Πώς να σταματήσεις τον χρόνο είναι ένα βιβλίο για την απώλεια αλλά και για την ανακάλυψη του εαυτού, ένα βιβλίο για το αναπότρεπτο της αλλαγής και για τις ζωές που θα χρειαστεί να ζήσεις μέχρι να μάθεις να ζεις αληθινά.
"Δεν µπορεί να είναι τόσο χάλια η ζωή" σκέφτοµαι καµιά φορά. "Ό,τι και να γίνει, ο άνθρωπος στο τέλος µπορεί να πάει να περπατήσει στον Βόσπορο". Ο Ορχάν Παµούκ αφηγείται τα παιδικά και νεανικά του χρόνια. Η αφήγηση ξεκινά από τη στιγµή που ο συγγραφέας αντιλαµβάνεται τον εαυτό του ως "εγώ", µιλά για την οικογένειά του, αναζητά την πηγή της ευτυχίας και της δυστυχίας στα στενά της Ιστανµπούλ και στα υπέροχα νερά του Βοσπόρου, στρέφεται στους συγγραφείς και τους ζωγράφους -Τούρκους και µη, της Δύσης και της Ανατολής- που συνέβαλαν στην αυτογνωσία τη δική του και της πόλης του. Με ταχύτητα αστυνοµικού µυθιστορήµατος παρακολουθούµε τη διαµόρφωση του ψυχικού κόσµου του Παµούκ και ανακαλύπτουµε, µέσα από τη διεισδυτική µατιά του, τα σοκάκια της Ιστανµπούλ της δεκαετίας του 1950, τις λιθόστρωτες λεωφόρους της, τα κατεστραµµένα από τις πυρκαγιές ξύλινα αρχοντικά, την εξαφάνιση ενός αλλοτινού κόσµου και πολιτισµού και τις δυσκολίες ανάδυσης ενός καινούριου µέσα στα ερείπια του πρώτου. Ένα πορτρέτο της θρυλικής πόλης -αυτοπροσωπογραφία επίσης του συγγραφέα- και της χιουζούν, της θλίψης, της µελαγχολίας, της tristesse, του πιο δυνατού και µόνιµου αισθήµατος "που µεταδίδουν ο ένας στον άλλο οι κάτοικοι της Ιστανµπούλ και η ίδια η Ιστανµπούλ" και ζει στα ερείπια µιας χαµένης αυτοκρατορίας. Η αφήγηση, στην εµπλουτισµένη αυτή έκδοση, µε 200 επιπλέον φωτογραφίες, συνοµιλεί µε φωτογραφικό υλικό από το προσωπικό αρχείο του συγγραφέα και φωτογραφίες µεγάλων φωτογράφων, µε πρώτο τον Αρά Γκιουλέρ.
Σε διάλογο με τον ιδανικό αναγνώστη του, ο διάσημος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος αναζητά τα στοιχεία εκείνα που θα μας κάνουν να ζήσουμε μια καλή και επιτυχημένη ζωή, όχι με τη στενή έννοια της επαγγελματικής ή οικονομικής επιτυχίας, αλλά με την έννοια της πλήρους ζωής που αξίζει να πεις πως έζησες. Αντλώντας έμπνευση από τη σκέψη διαφορετικών στοχαστών και εποχών, από τον Επίκουρο και τον Επίκτητο ως τον Βούδα, από τον Σπινόζα ως τον Μονταίν, ο Λενουάρ μάς βοηθά να δώσουμε απάντηση σε ερωτήματα όπως: Πώς μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας και ταυτόχρονα να βρισκόμαστε σε αρμονία με τον κόσμο; Πώς μπορούμε να αγαπάμε περισσότερο και να γινόμαστε όλο και καλύτεροι; Πώς μπορούμε να αγγίξουμε τη χαρά, τη γαλήνη, την εσωτερική ελευθερία;
Η μοναδική μονογαμική μας σχέση είναι η σχέση με τον εαυτό μας. Μονογαμία και απιστία: η διαφορά μεταξύ του να δίνεις μια υπόσχεση και του να είσαι πολλά υποσχόμενος. Είμαστε εκ φύσεως μονογαμικοί; Μήπως οι μονογαμικές σχέσεις είναι διαστροφή; Γιατί οι άνθρωποι ζουν σε ζευγάρια, αν όχι για να περνάνε καλά; Κι αν το να περνάνε καλά δεν παίζει ρόλο, τότε τι παίζει; Ευφυείς και προκλητικοί στοχασμοί για την κοινή ζωή του ζευγαριού και τη δυσφορία που προκαλεί. Ο πνευματώδης και εμβριθής ψυχαναλυτής Άνταμ Φίλλιπς καταφέρνει να κλονίσει ένα ισχυρό ιδεώδες, το ιδεώδες του μονογαμικού ζευγαριού, μιλώντας για ό,τι περισσότερο το απειλεί: την πλήξη, τον πόθο, αλλά και τη σκέψη-πειρασμό πως η ερωτική πληρότητα μπορεί να βρίσκεται κάπου αλλού. Εξετάζει τα επείγοντα ερωτήματα και τα περίπλοκα παράδοξα πίσω από την επιθυμία μας να ζούμε σε ζευγάρια. Και αποκαλύπτει πώς η μονογαμία βρίσκεται στο επίκεντρο των αντιλήψεών μας για τον γάμο, την οικογένεια, τον ίδιο μας τον εαυτό - στην πραγματικότητα, για όλα όσα έχουν σημασία.
Ένα βιβλίο που διερευνά τη λέξη "εμείς", η οποία υπάρχει επειδή υπάρχει η λέξη "αυτοί", οι άλλοι.
.jpg)
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου