Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ποτέ δεν μιλάμε σε αγνώστους στο τρένο. Αυτός είναι ο κανόνας. Τι θα γινόταν όμως αν τον παραβαίναμε;
Κάθε πρωί στις 8:05, η Iona Iverson παίρνει το τρένο για να πάει στη δουλειά. Κάθε μέρα, βλέπει τους ίδιους ανθρώπους και κάνει εικασίες γι’ αυτούς – τους δίνει ακόμα και παρατσούκλια. Ποτέ όμως δεν μιλάνε. Προφανώς.
Έπειτα, ένα πρωί, ο Έξυπνος-μα-σεξιστής Surbiton στραβοκαταπίνει μια ρώγα σταφυλιού μπροστά στα μάτια της Iona και πνίγεται. Όταν ένας άλλος επιβάτης επεμβαίνει και του σώζει τη ζωή, προκαλείται μια αλυσιδωτή αντίδραση. Μια ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων με μόνο κοινό το ότι παίρνουν το ίδιο τρένο μαθαίνουν ότι οι εικασίες που κάνουμε για τους άλλους δεν συνάδουν με την πραγματικότητα. Όταν όμως η ζωή της Iona αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα, θα τη συντρέξουν αυτοί οι καινούργιοι φίλοι; 

Προσωπική άποψη:
Την Clare Pooley τη γνωρίσαμε πριν από έναν χρόνο, μέσα από το πολύ επιτυχημένο της βιβλίο "Το πράσινο σημειωματάριο", το οποίο θα μπορούσαμε να το προσομοιάσουμε με λιακάδα μια χειμωνιάτικη ημέρα. Ένα βιβλίο εξαιρετικά ανθρώπινο, βαθυστόχαστο χωρίς να γίνεται δήθεν, μιλώντας με τον πιο απλό τρόπο για την σημαντικότητα των πιο μεγάλων πραγμάτων, έχοντας πάντα στο επίκεντρο τον άνθρωπο, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και την ψυχοσύνθεση αυτού, κάτω από διαφορετικές συνθήκες και ερχόμενος αντιμέτωπος με διαφορετικές καταστάσεις κι άλλους συνοδοιπόρους στο ταξίδι αυτό που λέμε ζωή. Το "Οι επιβάτες της αποβάθρας 5" δεν διαφέρει πολύ ως προς την προσέγγιση και την αισθητική του, αφηγούμενο μία ακόμα ανθρωποκεντρική ιστορία, με πηγαίο χιούμορ, μεγάλη τρυφερότητα και κατανόηση, που αποδεικνύει σε κάθε του σελίδα πως η πρώτη εντύπωση που σχηματίζουμε για κάποιον άλλον άνθρωπο, όχι απλά μπορεί να είναι λανθασμένη, αλλά χιλιόμετρα μακριά απ' το τι ισχύει στην πραγματικότητα, γιατί η καλοσύνη και η συμπόνια δεν είναι πράγματα που σπανίζουν, αρκεί να είμαστε δεκτικοί στο να τα επικοινωνήσουμε.

Η Iona, μια πενηνταεπτάχρονη γυναίκα, που κάθε πρωί παίρνει το τρένο προκειμένου να πάει στη δουλειά της, κάνοντας πάντα την ίδια διαδρομή των τριάντα έξι λεπτών, συναντώντας καθημερινά τους ίδιους ανθρώπους, για τους οποίους, όμως, δεν γνωρίζει τίποτα απολύτως -και δεν θέλει να μάθει, ούσα άνθρωπος που δεν μιλάει σε κανέναν που μπορεί ν' αποφύγει-, παρά μονάχα κάνει εικασίες γι' αυτούς, κάτι που αφορά και τον κύκλο των συναδέλφων της, που αν και δεν έχει σχέσεις μαζί τους, έχει άποψη για όλους, αρκετά μεγάλη μάλιστα ώστε να τους βγάλει διόλου κολακευτικά παρατσούκλια. Ωστόσο, ξημερώνει εκείνη η μέρα που η ζωή της θ' αλλάξει τα πάντα, εξαιτίας ενός τυχαίου γεγονότος, που δεν είναι άλλο από τον παρολίγον πνιγμό ενός συνεπιβάτη της και την διάσωσή του από έναν άλλον, γεγονός που θα φέρει κοντά μια ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων, με την Iona να βρίσκεται στο κέντρο αυτών κι εκείνη με τη σειρά της, στα πρόσωπά τους, να βρίσκει αυτό που δεν περίμενε ποτέ.

Η αφήγηση μοιράζεται ανάμεσα σε πολλούς χαρακτήρες, γεγονός που μας επιτρέπει να γνωρίσουμε καλύτερα κάθε έναν από αυτούς, να κατανοήσουμε τον τρόπο που σκέφτονται, αισθάνονται και πράττουν, να ανακαλύψουμε τις προσωπικές τους ιστορίες, αλλά και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σε αυτή τη χρονική περίοδο της ζωής τους. Σαφέστατα, με κάποιους απ' αυτούς ταυτιζόμαστε περισσότερο, ή έστω τους κατανοούμε περισσότερο, αλλά αυτό δεν υπονομεύει σε καμία περίπτωση τον ρόλο που ο καθένας τους καλείται να υπηρετήσει, αλλά ούτε και τον σκοπό ύπαρξής τους μέσα στην ιστορία αυτή. Γιατί κάθε πρόσωπο χωριστά, μα και όλοι μαζί ως σύνολο, αντικατοπτρίζουν μια οπτική της πραγματικότητας της σύγχρονης κοινωνίας, που σαφέστατα από τόπο σε τόπο διαφέρει, λόγω του τρόπου που γαλουχούμαστε ανάλογα με τις ρίζες μας, αλλά που στον πυρήνα τους είναι σχεδόν όλες ίδιες, όπως ίδιες είναι οι βασικές ανάγκες κι επιθυμίες όλων των ανθρώπων που τις απαρτίζουν.

Η ροή της αφήγησης είναι σταθερά καλή, καθ' όλη την πορεία της, ιδιαίτερα συναρπαστική στα σημεία και σίγουρα διασκεδαστική σε κάποια άλλα, πάνω απ' όλα όμως είναι πλημμυρισμένη από τρυφερότητα, νοιάξιμο, κατανόηση και καλοπροαίρετη προσέγγιση. Η Pooley δεν επιλέγει να ασκήσει κριτική, αλλά παρουσιάζει την πραγματικότητα και τις κρυφές αλήθειες μιας ομάδας ανθρώπων, βάζοντάς μας στη διαδικασία, όχι μόνο να σκεφτούμε περισσότερο ορισμένα πράγματα, αλλά πάνω απ' όλα να συναισθανθούμε περισσότερο ορισμένες καταστάσεις. Υπάρχει μια υποβόσκουσα σοφία σε κάθε κεφάλαια, η οποία δεν έχει διδασκαλίστικη διάθεση, ούτε προσπαθεί να μας συνετίσει κουνώντας μας το δάχτυλο, αλλά μας προσκαλεί με ευγένεια να αλλάξουμε από μόνοι μας την οπτική μας γύρω από πράγματα όπως είναι ο διαδικτυακός εκφοβισμός, η μοναξιά, καθώς και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η τρίτη ηλικία σε ζητήματα που αφορούν την υγεία και όχι μόνο.

Όπως ακριβώς συνέβη με το προηγούμενο βιβλίο της Polley, έτσι και με το συγκεκριμένο, διαβάζοντάς το νιώθεις την καρδιά σου να σκιρτά και κάθε χαρακτήρας, κάθε ιστορία, κάθε σκέψη και συναίσθημα, καταφέρνουν ν' αγγίξουν βαθιά την ψυχή σου, αλλά και να τρυπώσουν στο μυαλό σου, το οποίο κατακλύζεται από δεκάδες σκέψεις και προβληματισμούς, όχι με τρόπο αγχωτικό ή που έχει διάθεση να σε κάνει να νιώσεις ενοχικά, αλλά με πραγματικά ουσιαστικό, έχοντας αντίκτυπο μέσα σου -και γιατί όχι, κι έξω του, υιοθετώντας μια διαφορετική στάση απέναντι σε γεγονότα και καταστάσεις που δεν τα είχες εξετάσεις ως τώρα μέσα απ' το πρίσμα που σου προσφέρει η συγκεκριμένη ιστορία. Συγκινητικό, διασκεδαστικό, αστείο, μα πάνω απ' όλα βαθιά ανθρώπινο και ειλικρινές, το "Οι επιβάτες της αποβάθρας 5" δεν είναι απλά ένα ακόμα μυθιστόρημα, αλλά μια καλή ευκαιρία για τον κάθε αναγνώστη να προχωρήσει σε μια ενδοσκόπηση που έχει να του προσφέρει περισσότερα απ' όσα φαντάζεται.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Clare Pooley
Μεταφραστής: Αυγουστίνου Βούλα
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2022
Αρ. σελίδων: 512
ISBN: 978-618-03-3406-7