Διαβάζω φανατικά manga, manhwa και web comics εδώ και πάρα πολλά χρόνια και έχω αφιερώσει άπειρες ώρες από τη ζωή και τον ελεύθερο χρόνο μου σε αυτό το, ας το πούμε, χόμπι, το οποίο αποτελεί και μια απ' τις πιο ένοχες -εντάξει, ίσως όχι και τόσο ένοχες, στην πραγματικότητα- απολαύσεις μου. Οι ψηφιακές μου βιβλιοθήκες είναι γεμάτες από τίτλους αυτού του είδους, με τις bl ιστορίες να καταλαμβάνουν ίσως -εντάξει, όχι ίσως, αλλά καταλαβαίνετε που το πάω...- το μεγαλύτερο μέρος αυτών, τουλάχιστον από το 2013 μέχρι και σήμερα, και το οποίο αποτελεί συχνή αιτία πειράγματος από τον γιο μου, αλλά είναι αγόρι στην εφηβεία, μπορώ να το δεχτώ -κι έτσι κι αλλιώς δεν με επηρεάζει, εγώ συνεχίζω απτόητη να τα διαβάζω.

Στο προκείμενο, τώρα, ήταν Αύγουστος του 2019 όταν το WebToons μού έστειλε πρόσκληση να διαβάσω το διαδικτυακό, τότε, web comic με τίτλο "Heartstopper", και με την πλοκή να φαντάζει αρκετά ενδιαφέρουσα, είπα: Γιατί όχι;. Κάπως έτσι έγινε η πρώτη μου "γνωριμία" με την Alice Oseman, την οποία και λάτρεψα από την πρώτη κιόλας στιγμή και συνεχίζω να την λατρεύω μέχρι και σήμερα, όπως και τους χαρακτήρες που έχει δημιουργήσει μέσα από τις ιστορίες της, κυρίως γιατί είναι αληθινοί, οικείοι, προσιτοί, βγαλμένοι μέσα από την ίδια τη ζωή, χωρίς να χρειάζεται να καταφεύγουν σε υπερβολές ή σε ακρότητες προκειμένου να σε "πείσουν", εντός κι εκτός εισαγωγικών, για όλα εκείνα που θέλουν να σου μιλήσουν.

Όταν, λοιπόν, είδα πως οι εκδόσεις Διόπτρα έφεραν αυτή την υπέροχη ιστορία σε μορφή graphic novel (επί της ουσίας, είναι ακριβώς η ίδια ιστορία, αλλά τυπωμένη στο χαρτί, κάτι που επηρεάζει απειροελάχιστα την τοποθέτηση των κάδρων και τίποτα περισσότερο), δεν μπόρεσα παρά να ενθουσιαστώ και να σπεύσω να τ' αποκτήσω, όχι μόνο για να τα έχω στη συλλογή μου, αλλά και γιατί, το να διαβάζεις κάτι στην οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού είναι πολύ διαφορετικό απ' το να το διαβάζεις τυπωμένο σε ένα βιβλίο, και όλοι οι βιβλιόφιλοι εκεί έξω είμαι απόλυτα βέβαιη πως καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ. Και, φυσικά, παρακολούθησα και την αντίστοιχη σειρά του Netflix, που κι αυτή, με τη σειρά της, αποτελεί μια πολύ καλή μεταφορά, αλλά αυτά θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή.

Το πρώτο βιβλίο της σειράς μάς συστήνει τους Τσάρλι και Νικ, οι οποίοι πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο, δεν γνωρίζονται προσωπικά δε, όχι τουλάχιστον μέχρι την ημέρα εκείνη που θα βρεθούν να παρακολουθούν το ίδιο μάθημα και να κάθονται στο ίδιο θρανίο. Δεν αργούν να γίνουν φίλοι, παρά που διαφέρουν πάρα πολύ μεταξύ τους, και η σχέση τους γίνεται ολοένα και πιο στενή, με τον Νικ ν' αδιαφορεί για τα σχόλια των συμμαθητών του, σε ό,τι αφορά τον Τσάρλι, ο οποίος στο παρελθόν δέχτηκε bullying, λόγω της αποκάλυψης πως είναι gay (ναι, τα παιδιά μπορούν ώρες ώρες να είναι πολύ ηλίθια, αυτό είναι γνωστό). Όμως, όσο πιο κοντά έρχονται, τόσο ο Νικ ερωτεύεται τον Τσάρλι, κι ας ξέρει πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα περισσότερο μεταξύ τους, χωρίς, ωστόσο, να γνωρίζει πως και ο Τσάρλι έχει αρχίσει να ενδιαφέρεται για εκείνον με έναν τρόπο διαφορετικό από εκείνον που ενδιαφέρεται ένας φίλος, αλλά χωρίς να μπορεί να κατανοήσει απόλυτα τι του συμβαίνει.
Επί της ουσίας, στον πρώτο τόμο της σειράς, παρακολουθούμε τη γνωριμία και την αρχική πορεία της σχέσης των δύο πρωταγωνιστών, εστιάζοντας λίγο περισσότερο στις εσωτερικές σκέψεις και προβληματισμούς του Νικ, που αν και μέχρι τώρα ήταν απόλυτα σίγουρος πως είναι straight και του αρέσουν τα κορίτσια, έχει αρχίσει, εντελώς ασυνείδητα, να ερωτεύεται τον Τσάρλι και ως εκ τούτου αυτό του προκαλεί έναν εσωτερικό πανικό και μια δυσκολία στο να διαχειριστεί τα αντικρουόμενα συναισθήματά του -καταφέρνοντας, ωστόσο, να μην γίνει κόπανος ούτε για μια στιγμή. Well done, γι' αυτό σ' αγαπάμε.
Το σχέδιο ακολουθεί τα πολύ απλά πρότυπα των σύγχρονων νεανικών web toons, αλλά παραμένει όμορφο χωρίς να είναι εξεζητημένο, κυρίως γιατί η Oseman μπορεί και δουλεύει πολύ καλά τις εκφράσεις των προσώπων, οπότε και καταφέρνει να περάσει όλα τα συναισθήματα που επιθυμεί την εκάστοτε στιγμή. Η ιστορία, επίσης δεν είναι εξεζητημένη, αλλά ξέρετε κάτι; Δεν χρειάζεται να είναι! Δουλεύει και είναι όμορφη, έτσι ακριβώς όπως είναι, παραμένοντας αληθινή, ρεαλιστική και αποτυπώνοντας με όμορφο και όχι κραυγαλέο τρόπο, όλη την αμηχανία, την αγωνία, την ανησυχία και το μπέρδεμα που νιώθει ένας έφηβος που αναγκάζεται να επαναπροσεγγίσει, και ίσως να επαναπροσδιορίσει την σεξουαλική του ταυτότητα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με απλά λόγια, η Oseman εστιάζει περισσότερο στο εσωτερικό συναίσθημα των ηρώων της, χρησιμοποιώντας εκείνο που υπάρχει μεταξύ τους ως μοχλό που θα κινήσει τα νήματα στο μέλλον. Και ως αρχή είναι εξαιρετική!

Το δεύτερο βιβλίο της σειράς ξεκινάει ακριβώς από το σημείο εκείνο που μας είχε αφήσει ο προηγούμενος τόμος, με τους Νικ και Τσάρλι να έχουν φιληθεί και αυτό να έχει αναστατώσει και τους δύο, με διαφορετικό τρόπο, αλλά εξίσου βαθιά, με τον πρώτο, ωστόσο, να μην είναι διατεθειμένος να το αφήσει να περάσει έτσι απλά, σαν να μην συνέβη τίποτα, παρά οδηγείται στο να παραδεχτεί πως νιώθει, χωρίς αυτό να αναιρεί το ότι ακόμα μέσα του είναι αρκετά μπερδεμένος, αλλά σίγουρος για το πως νιώθει για τον Τσάρλι. Κάπως έτσι, ξεκινά και επίσημα η ερωτική τους σχέση, την οποία όμως αποφασίζουν να κρατήσουν κρυφή για την ώρα, τουλάχιστον μέχρι ο Νικ να ξεκαθαρίσει το τι συμβαίνει μέσα του και το πως πρέπει να το διαχειριστεί.
Θεωρητικά, η συνέχεια μάς βρίσκει με μια σειρά πιο ήπιων εξελίξεων, άρα στο προσκήνιο δεν βλέπουμε υπάρχει και πολύ μεγάλη δράση, ωστόσο, στην πραγματικότητα, η Oseman εμβαθύνει περισσότερο στους χαρακτήρες της και αρχίζει να δουλεύει τη σχέση τους σε μια διαφορετική βάση, αφού πλέον δεν είναι μόνο φίλοι, αλλά κάτι περισσότερο. Ο Τσάρλι ξέρει ποιος είναι και τι θέλει, κι ενώ θα μπορούσα να γίνει πιεστικός απέναντι στον Νικ, δεν πέφτει σε αυτή την παγίδα, αφήνοντάς του χώρο και χρόνο να αναλύσει τα νέα δεδομένα της ζωής του, να κατανοήσει βαθύτερα τον εαυτό του και να αναθεωρήσει όσα πίστευε μέχρι τώρα, όχι μόνο για την σεξουαλικότητά του, αλλά και για το τι σημαίνει αγάπη, κάτι που μας κάνει κι εμάς να συνειδητοποιούμε μαζί του πως αυτή δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το φύλο, αλλά με τους ανθρώπους που έχουμε απέναντί μας.
Η συνέχεια της ιστορίας μας είναι τρυφερή, χαριτωμένη, αστεία, ζεσταίνει την καρδιά μας και μας κάνει να αγκαλιάσουμε τους ήρωές μας ακόμα περισσότερο, ενώ πορεύονται σε αυτό το νέο, κοινό τους ταξίδι, δίνοντας παράλληλα χρόνο και στους χαρακτήρες που βρίσκονται στον περίγυρό τους, βάζοντας στο μικροσκόπιο όχι μόνο ζητήματα σεξουαλικής ταυτότητας, αλλά και της διεμφυλικότητας, πολύ περισσότερο απ' ότι στο πρώτο βιβλίο της σειράς. Το σημαντικότερο όμως είναι πως μας θυμίζει ότι όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή, και πολύ περισσότερο τα αισθήματα, δεν είναι μόνο άσπρα ή μαύρα, πως πάντα υπάρχει το καλό και το κακό σε ό,τι κάνουμε και ό,τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε, αλλά στο τέλος της ημέρας, από εμάς εξαρτάται πως θα διαχειριστούμε το κάθε τι.