"Το σκυλάκι που νιαούριζε" της Αναστασίας-Μαρίας Κανατά

Ο Γκρέκο είναι ένας ιδιαίτερος σκύλος που από την πρώτη στιγμή της γέννησής του δε γάβγισε αλλά νιαούρισε. Η ικανότητά του αυτή τον έκανε σύντομα αποδεκτό από τις γάτες. Ο Άλκης, που ήταν αυτός που τον φρόντιζε, τον ανάθρεψε σαν να επρόκειτο για άνθρωπο και ήταν ο πρώτος που τον αποδέχτηκε και τον αγάπησε για τη διαφορετικότητά του. Μέσα από τη σχέση του Άλκη με τον Γκρέκο εξυψώνεται το μεγαλείο της φιλίας, της αγάπης καθώς και της φιλοζωίας. Επίσης, μέσα από τη σχέση των μελών της οικογένειας, ξεδιπλώνεται διάπλατα ο σεβασμός, η κατανόηση και η υποστήριξη.
Στην πορεία της ιστορίας ο Γκρέκο θα απαχθεί, αλλά χάρις στην αυξημένη αντίληψή του θα καταφέρει να αποδράσει. Η φίλη του, η μαυρούλα, θα γίνει συνοδοιπόρος στις περιπέτειες και στις δυσκολίες που θα έρθει αντιμέτωπος. Για άλλη μια φόρα η φιλία θα θριαμβεύσει και θα λειτουργήσει ως κινητήρια δύναμη για τον κεντρικό ήρωα.

"Η ηχώ του τραύματος" της Διονυσίας Κ.

Τρεις γενιές σε μια ιστορία που ξεδιπλώνεται μες στον απόηχο του οικογενειακού τραύματος. Εκείνη μεγάλωσε με έναν βίαιο, καταπιεστικό πατέρα και μια μάνα για χρόνια πειθήνια. Αναγκάστηκε να το σκάσει από το παράθυρο και να αναζητήσει καταφύγιο σε Αυτόν, ο οποίος αποδείχθηκε ένας ακόμα κακοποιητής. Μαζί της πήρε τα ανεπούλωτα τραύματα που φρόντισε να καμουφλάρει με τη λάμψη της επαγγελματικής επιτυχίας. Αυτός το εκμεταλλεύτηκε. Σήμερα η κόρη τους καταγράφει τις έντονες στιγμές του παππού και της γιαγιάς, των γονιών της και της δικής της παιδικής ηλικίας, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να ξεφύγει από αυτές. Μπορούμε, τελικά, να δραπετεύσουμε από το βάρος της οικογενειακής κληρονομιάς;
Μια ιστορία τραγική αλλά όχι απαισιόδοξη, για τις πληγές που δημιουργούνται από τους πιο κοντινούς ανθρώπους, μεταφέρονται από γενιά σε γενιά και διακυβεύουν το μέλλον.