Συνοπτική περίληψη του έργου:
Έχοντας καταφέρει να κερδίσει εν μέρη τον πεθερό του, ο Greg πρέπει να καταφέρει ακόμα έναν άθλο. Να συμπαθήσει ο Jack τους γονείς του τους οποίους πάνε να γνωρίσουνε λίγο πριν το γάμο του με την Pam.
Τα πράγματα βέβαια δεν είναι τόσο εύκολα καθώς ο ιδιαίτερος τρόπος σκέψης των γονιών του δεν αρέσει καθόλου στον καθόλου στον Jack, προκαλώντας απίστευτες καταστάσεις.

Προσωπική άποψη:
Sequel του πολύ επιτυχημένου “Meet The Parents”, το “Meet The Fockers” ευελπιστούσε να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο επιτυγχάνοντας ανάλογη επιτυχία. Το αποτέλεσμα αν κι όχι εντυπωσιακό δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό. Πως με έπεισαν βέβαια να πάω να το δω σινεμά είναι μεγάλη ιστορία.

Το κωμικό στοιχείο στην ταινία είναι άφθονο, αλλά αυτή τη φορά απευθύνεται περισσότερο σε ενήλικες, όντας πιο σκληρό και πνευματώδες, παρά τη σεξιστική του διάθεση τις περισσότερες φορές. Καθώς έχει να κάνει κυρίως με τη διαφορετικότητα ανάμεσα στους χαρακτήρες που παρουσιάζονται, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να βλέπεις όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους να προσπαθούν να συνυπάρξουν από κοινού. Δε θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στο σενάριο και στη σκηνοθεσία. Σε κωμικές ταινίες άλλωστε δεν υπάρχει λόγος, αφού δεν υπάρχουν μεγάλα περιθώρια ανάπτυξης ώστε να κινηθεί κανείς μέσα σ’ αυτά. Η ιστορία έχει να κάνει με τους χαρακτήρες και μόνο εκεί αξίζει πραγματικά κανείς να εστιάσει.

Συνήθως τέτοιες ταινίες στηρίζονται σε τύπους σαν τον Ben Stiller. Χωρίς να είναι κακός, άλλωστε είναι γνωστό ότι το συγκεκριμένο είδος είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, εδώ μοιάζει να περνάει σε δεύτερη μοίρα, κάνοντας την παρουσία του να μοιάζει περισσότερο συμπληρωματική. Σα να είναι ένα μέρος του συνδετικού κρίκου.

Ο Robert De Niro είναι πάντα απολαυστικός. Μπορεί οι περισσότερο σοβαροφανείς ρόλοι να είναι το στοιχείο του, αλλά έχει αποδείξει πως στην κωμωδία φαίνεται ο καλός ηθοποιός. Οι γκριμάτσες του ξεκαρδιστικές, δεν χορταίνεις να τον βλέπεις και να τον απολαμβάνεις, ιδιαίτερα τις στιγμές όπου προσπαθεί να συγκρατήσει την ψυχραιμία του, ενώ στην πραγματικότητα ξέρεις ότι είναι ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.

Αυτός όμως που αποτελεί την πραγματική έκπληξη είναι ο Dustin Hoffman στο ρόλο του φιλελεύθερου γονιού που έχει αποτινάξει από πάνω του πάσης φύσεως taboo και χαίρεται τη ζωή στο έπακρο. Όλα όσα περιστρέφονται γύρω του φαντάζουν σαν μέρος ενός παιχνιδιού που ο ίδιος έχει στήσει. Το θέμα είναι κατά πόσο οι υπόλοιποι είναι έτοιμοι να συμμετάσχουν σ’ αυτό. Κι είναι ιδιαίτερα ευχάριστο να τον βλέπω και να με κερδίζει σ’ έναν ρόλο σαν κι αυτό, πόσο μάλλον μετά τις τελευταίες του ελάχιστες μεν, απογοητευτικές δε εμφανίσεις. Όσο για τη Streisand, προσιτή κι ανθρώπινη παρά την απελευθέρωσή της στα θέματα του sex, ωστόσο προτιμώ να την ακούω να τραγουδάει, παρά να τη βλέπω να παίζει.

Εν κατακλείδι, αν σας αρέσουν οι κωμικές ταινίες, η συγκεκριμένη αποτελεί μια πολύ καλή επιλογή. Πιο ώριμη και πιο καυστική από την προηγούμενη, παρά τις όποιες σεναριακές της αδυναμίες, έχει ενδιαφέρον κι είναι αδιαμφισβήτητα ευχάριστη. Μπορεί να μην είναι η κωμωδία που κάνει τη διαφορά, αλλά μόνο και μόνο λόγω των απολαυστικών ερμηνειών της αξίζει να τη δείτε.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Τα Πεθερικά Της Συμφοράς
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Jay Roach
Πρωταγωνιστές: Robert De Niro, Ben Stiller, Dustin Hoffman, Barbra Streisand, Blythe Danner, Teri Polo
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 115’

Επίσημο site:
http://www.meetthefockers.com/index.php