Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο νευρικός οδοντίατρος Oz είναι παντρεμένος με την πρώην γυναίκα του μαφιόζου Jimmy και φοβάται τόσο πολύ για τη ζωή του που σκέφτεται να χτίσει μια τάφρο γύρω από το σπίτι του.
Ο Jimmy συζεί με την επίδοξη δολοφόνο Jill και ασχολείται πλέον με περίτεχνες latin μαγειρικές συνταγές αντί με πληρωμένους δολοφόνους.
Όταν ο Πολωνός νονός Lazlo προσπαθεί να τους εκδικηθεί για τη δολοφονία του γιου του απαγάγοντας τη σύζυγο του Oz, οι δυο τους αναγκάζονται να συμμαχήσουν παρά την αμοιβαία αντιπάθειά τους.

Προσωπική άποψη:
Άραγε είναι απαραίτητα τα sequels; Ειδικά σε χαριτωμένες κωμικές ταινίες που αποσκούν απλά και μόνο να μας διασκεδάσουν; Δύσκολη ερώτηση και χρειάζεται θα έλεγε κανείς μεγάλη συζήτηση. Δυστυχώς το κωμικό είδος την τελευταία ειδικά δεκαετία έχει πάρει την κάτω βόλτα. Απανωτά τα χτυπήματα που δέχεται με αποτέλεσμα, το άλλοτε έξυπνο και σαρκαστικό χιούμορ τους να έχει μετατραπεί σε σαχλή χυδαιολογία που συνδέεται αποκλειστικά με το sex, τη βία και την βλακεία.

Το “Ο Μαφιόζος Της Διπλανής Πόρτας” ήταν μια κωμική ταινία, που παρά τις όποιες σάχλες της, είχε τα στοιχεία εκείνα που ήταν απαραίτητα για να σε κάνουν να διασκεδάσεις και να γελάσεις. Είχε δυο συμπαθέστατους πρωταγωνιστές, χαριτωμένο σενάριο, κάποιες στιγμές πηγαίου χιούμορ και μερικά μπουτάκια έξω για τους πιο απαιτητικούς. Αναρωτιέμαι λοιπόν τι παραπάνω θα μπορούσε να μας προσφέρει μια συνέχεια της ιστορίας. Η απάντηση είναι, σαφέστατα ένα μεγάλο τίποτα αφού, ότι είχε να δώσει το έδωσε η πρώτη ταινία και μάλιστα με το παραπάνω. Ο κύκλος της είχε κλείσει και αναρωτιέμαι γιατί χρειαζόταν να ξανανοίξει.

Τα προβλήματα ξεκινάνε, όχι από την κακή μας διάθεση αλλά από το τραβηγμένο σενάριο. Εκεί που μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε στην πρώτη ταινία εδώ, μοιάζει να μην μπορούμε να το κάνουμε με την ίδια ευκολία καθώς, η αφέλεια ξεπερνάει τα επιτρεπτά όρια. Ο κύριως λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι η αφέλεια αυτή στην οποία έχω δώσει τόση έμφαση, επικεντρώνεται αποκλειστικά στα πρόσωπα και όχι στις καταστάσεις. Οι κακοποιοί είναι επικεικώς πανηλίθιοι ενώ το πρωταγωνιστικό δίδυμο μοιάζει χαμένο σε κάποια άλλη διάσταση.

Υπάρχουν κάποιοι αστείοι διάλογοι όμως το διασκεδαστικό τους στοιχείο εντοπίζεται στην χαζοκουτοπονηριά τους και όχι στην πρωτοτυπία, στην φαντασία ή την εξυπνάδα τους. Έχω πάρει απόφαση πως αυτά τα στοιχεία σε κωμωδία πια, δύσκολα θα τα δω. Δεν βρίσκω όμως διασκεδαστικό να βλέπω τον μεγαλομαφιόζο της ιστορίας να φοράει κουνελένια παντοφλάκια. Απευθύνεται σε αισθητική χιούμορ άλλης ηλικίας και σαφέστατα, όχι της δικής μου.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών κινούνται σε μέτρια, διεκπεραιωτικά επίπεδα. Δεν μπορώ βέβαια γι’ αυτό να κατηγορήσω τους ίδιους. Με το σενάριο που είχαν στα χέρια τους, δεν είχαν πολλά περιθώρια να δώσουν κάτι παραπάνω. Όπως και να ‘χει, είναι απολαυστικό να βλέπεις τον Willis σε κωμικούς ρόλους που ξεφεύγουν από τους macho χαρακτήρες που μας έχει συνηθίσει. Όμως και ο Perry, χωρίς να είναι κανένα μεγάλο ταλέντο, αποτελεί μια αγαπημένη κωμική παρουσία. Το κακό στην περίπτωσή του είναι ότι δεν μπορείς εύκολα να μην τον συνδέσεις με τον ρόλο του στα “Φιλαράκια”, όπως έχω πει άλλωστε και στο παρελθόν.

Τελειώνοντας, έχω την εντύπωση πως ο όρος παρωδία θα ταίριαζε καλύτερα στην συγκεκριμένη ταινία. Αν το χιούμορ της πρώτης ταινίας ήταν μαύρο σε κάποια σημεία, σε αυτήν εδώ είναι ακόμα περισσότερο αφού προσπαθεί ουσιαστικά να σατιρίσει παρά να διακωμωδίσει, τόσο τους ήρωες όσο και τις καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσοι είδατε την πρώτη ταινία και διασκεδάσατε, έστω και σε μικρότερο βαθμό, θα κάνετε το ίδιο και με την δεύτερη.
Βαθμολογία 5,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Μαφιόζος Της Διπλανής Πόρτας Ξαναχτυπά
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Howard Deutch
Πρωταγωνιστές: Bruce Willis, Matthew Perry, Amanda Peet, Kevin Pollak, Natasha Henstridge, Frank Collison, Johnny Messner, Silas Weir Mitchell
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 99’

Επίσημο site:
http://thewholetenyards.warnerbros.com/